Hoe lang nog houd ik het vol te schrijven wat ik schrijf, ook wat ik niet schrijf maar zou willen schrijven. Een vraag zonder   antwoord zoals er zovele zijn die we ons nu en dan  stellen. Het is maar dat ik een verwarde dag heb meegemaakt, te vroeg moeten opstaan om verzorgd te worden door  Caroline die elke dag langs komt om mijn voeten en benen in te wikkelen om het zwellen te voorkomen. Dit gebeurt sedert een paar dagen en het breekt met mijn vorig ritme. Het heeft zijn weerslag op het nemen van mijn ontbijt en vooral het schrijven van mijn blog.

IK was er door de ganse dag in de war, want er was ook Sofie de pédicure die langs kwam en de kuisvrouw, Inge.

Het was een dag  van grote verwarring want ik ben sterk onderhevig aan  bezoekers die het normaal  verloop van de dag in de weg staan.

Dit is dan een blog van niets, er zijn er nog niet zoveel geweest, waar ik niets te vertellen had, toch zijn die er geweest maar ik heb altijd de leegheid van mijn dag kunnen verdoezelen. Vandaag ging het niet, heb ik niet de moed een poging te doen de leegheid te overstijgen.

Vergeef het me, zoals ik het mezelf vergeven moet, morgen is misschien een andere dag, een meer gevulde.

Het ziet er in elk gaval naar uit, waarom het zo is? Een  voorgevoel.