Jullie weten niet hoe ik me voel als ik ga neerzitten om te schrijven wat ik nog niet weet. Ik wacht dan, zoals jullie wachten op de komst van, ja van wat, op het verschijnen van mijn blog?

Vanmorgen dacht ik een ogenblik mijn hand genezen, maar het is het nog niet, verre van, eerder het tegendeel, weinig bemoedigend om een gedicht te schrijven of een sprookje voor grote mensen en toch ontkom ik er niet aan, zou ik niet willen ook want dan zou ik een dag niet geleefd hebben en dit kan ik me nu niet meer permitteren. Ik vraag me af of  Milan       Kundera die van mijn jaar 1927 was, ook zo dacht als hij de dag inging,  zelfs als hij het wist dat het zijn allerlaatste was? José Saramago wist het want hij schreef in zijn laatste blog  dat hij de aarde niet wou verlaten, dat hij niet wou opstijgen naar de luchten boven hem, en ze hebben zijn as bewaard onder een olijfboom die ze zijn gaan halen in zijn geboortedorp en verplant hebben voor het stadhuis van Lissabon.

We hebben allen zo een idee waar ze ons as uitstrooien of bewaren mogen. Ik vermoed dat ook Kundera er zal aan gedacht hebben en niet zoals Saramago, want ik geloof niet dat Kundera atheïst was, hij geloofde in de eeuwigheid van de geest en hij zou nooit geschreven hebben wat Saramago schreef.  

Ikzelf heb gevraagd aan de kinderen om mijn as uit te strooien op een plaats hoog boven Grimentz ln de Valais

aan de voet van de Moirygletsjer of wat er nog zal van overblijven. In elk geval ze kennen de plaats: een stuk alpenweide tussen edelweiss en gentiaan, arnica en génépi en zilverdistel, mos en lichen en al die andere die ik ten gepaste tijde met wat er nog rest van mij tekenen wil

Ik heb er vertrouwen in dat het zo gebeuren zal.