Zijn het de morgenluchten die bepalend zijn voor wat ik schrijven ga of de stille winden om het huis, of de regen tegen het raam, of misschien zoals vandaag het felle zonlicht op mijn handen of, is dit alles van de wereld en heeft wat van de wereld is geen vat op mij?

Ronduit gezegd ik weet het niet vanwaar het komt ik neem het en denkt dat het goed is of zelfs vraag ik het me niet af hoe het is.

Een vriend, bewogen door de renners van de Ronde van Frankrijk in hun rit door Auvergne, stuurde me een  fotoreportage  (https://youtu.be/XeozanaxU9 U) van de reis die hij er gemaakt heeft in 2013: een niet voor te stellen rijkdom aan romaanse kerken in onvergetelijke landschappen.

Ik ben er herhaaldelijk geweest op de plaatsen waar hij was. Ik herinner me de Christus van Vézelay, de ingekleurde kapitelen van Issoire, de Zwarte Maagd van Orcival zoals deze van Marsat.

We zouden kunnen spreken van de ‘Heilige Grond’ van Auvergne op basis van de romaanse kerken die we vinden in elk dorp. Er moet in Auvergne een school van bouwers en architecten aan het werk zijn geweest van in het begin van de XI_de eeuw en zeker ook van beeldhouwers die de meest schitterende werken (naamloos) hebben nagelaten.

Ik citeerde maar drie plaatsen, ik had er dertig kunnen noemen en mijn vriend die de reportage maakte heeft de meest romaanse eruit belicht. Ikzelf heb geen foto’s gemaakt maar heb erover geschreven in mijn dagboeken Ik zocht in het bijzonder naar tekenen die verwezen naar de Keltische traditie van de bouwers en beeldhouwers en heb er gevonden, zeker in ‘La Madeleine’ van Vézelay.

Als ik iets nog zou willen doen in mijn leven dan is het een pelgrimstocht naar de kerken en kerkjes van Auvergne. Maar de tijd zal me ontbreken.