Hoe het staat met het boek van 70.000 woorden dat ik  aan het schrijven was toen ik geopereerd werd lijdend aan het carpaltunnel syndroom? Eigenlijk, niet zo goed, het is stil gevallen, een stille dood wel niet, er roert nog iets, maar geen schrijfwerk meer terwijl het altijd al schrijvend is geweest dat de woorden kwamen.

Of het me nog ooit lukt weet ik niet, het kan dat wat er al staat er onvoltooid blijven zal, ik voel dat ik meer en meer rust nodig heb, geestelijke rust en die is voor mij op het ogenblik moeilijk te vinden.

Maar waarom vertel ik dit allemaal als het niet aan mezelf zou zijn om te weten waar ik stond een bepaalde dag in juli van het jaar 2023. Want bij alles dat we doen, dat we willen  doen of dat we niet doen, denken we altijd aan een later. En wee je als er aan geen later wordt gedacht.

Een ‘later’ dat ons herinnert aan wat was of niet was of , en dit vooral, aan wat had kunnen geweest zijn.

Altijd denken we dat ons leven anders had kunnen verlopen indien we dit of dat hadden gedaan of niet gedaan, daar niet waren geweest  maar ergens anders met al de gevolgen van dien, gevolgen die anders hadden kunnen geweest zijn indien…

In feite hangt ons leven lange tijd in het nog luchtledige tot zich iets voordoet dat bepalend is voor het leven erna. Zo denken we, zo lopen we rond, maar we vergissen ons schromelijk, we hebben het leven dat voor ons ‘gebakken’ lag in de  omstandigheden,  precies dit dat we geleefd hebben en geen ander. Het was niet voorzien op voorhand, maar de omstandigheden hebben ertoe geleid.

Als het dus opgeschreven stond in het boek van psalm 139 dan waren het de omstandigheden die opgetekend stonden, de put waarin we vallen zouden of de hoogtes die we bereiken zouden of het kleine doodgewone leven dat we leiden zouden, alles afhankelijk van de omstandigheden, én - en hier begint het, wordt het persoonsgebonden - de wijze waarop deze omstandigheden door ons werden aangenomen en verwerkt. En wie we zijn wordt bepaald door de levensomstandigheden waar we op de wereld gekomen zijn én, en hierin geloof ik ten stelligste, onder welk gesternte.

Ik mag er alle andere argumenten, als er nog andere zouden zijn, bij halen we hebben het leven dat we leven of geleefd hebben, er was er geen ander mogelijk, geen ander tot en met vandaag.