In feite is mijn leven van nu, in de eerste plaats,  bijna uitsluitend gericht op het schrijven van mijn blogs. Ik leef als geest en als lichaam, dus 100% als mens, gebruikmakend van wie ik ben en wat ik ben met een blik in de toekomst gericht, een toekomst die dag na dag inkrimpt om op een bepaald ogenblik een einde te kennen, een einde dat er plots zal zijn, totaal onverwacht misschien.

Ik weet het, het hangt boven mijn hoofd en toch ga ik verder alsof er geen einde zou zijn. Ik moet het neerschrijven om er bewust van te zijn, wel niet ten volle elk ogenblik, dat zou niet houdbaar zijn maar dan toch in de omstandigheden te verkeren die me in staat stellen erover na te denken en erover te schrijven met open vizier.

Zo wil ik deze geschriften zien als een voorbereiding op mijn laatste ogenblikken. Zelfs al houden deze geschriften niet veel in, zelfs al zijn ze maar de overname elke dag van enkele momenten bewust leven en zijn ze nog niet één honderdste van wat er is, toch aanzie ik ze als een voorbereiding van wat er ineens zal staan als een dief in de nacht.

Dag aan dag ga ik dus verder al is het geen sinecuur, drie vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos gebleven en het typen vergt veel tijd . Ik weet niet meer wanneer de gevoelloosheid begonnen is maar zeker al vier maanden dat ik ermee sukkel en toch ga ik verder.

Maar er is en er blijft een reden  waarom ik volhard in het schrijven, waarom ik me elke dag blijf uitdagen om desondanks te schrijven alsof mijn leven ervan afhangt, omdat ik anders een geestelijk dode man zou zijn, nog juist goed genoeg om zijn dagen te slijten voor zijn televisiescherm.

Ik wil nog altijd volwaardig in het leven staan en dan als iemand die schrijft.