Even tikken op de foto om me rechtop te plaatsen.

Op enkele maanden tijd is mijn leven volledig omgeslagen, wat vertel ik erover, wat over zoals ik daar sta, oud zeker, wijs misschien. Zeggen we in elk geval voor een deel uitgeblust, herleid tot de essentie van het ‘erzijn’, evenwel nog altijd getekend door de wilskracht van de geest.

Vergeef het  me als ik dit herhalen blijf.

Hoewel ik er sta als gebeeldhouwd door de jaren is er nog steeds groot leven in mij, al zou er twijfel over kunnen ontstaan, het zit nog altijd in mij aandacht te hebben  voor het kleine meer dan voor het grote.

Waar ik sta, sta ik voor het gedicht dat ik schreef zonder woorden waarin ik de goddelijkheid van de natuur in al haar glorie op het voorplan breng om aan te geven hoe vergroeid ik ben met het schone dat me begeestert, de wereld om mij vergetend voor een ogenblik, getroffen als ik ben door wat ik zie waar ik sta en zal blijven staan voor een lange tijd.

De foto is een klankbeeld van de aarde in volle bloei, ik ben ermee vertrouwd tot in het diepste van mijn cellen vanaf ik, om zo te zeggen, de ogen van de geest geopend heb en het beeld van een veld bloemen – de bloemenweiden uit mijn jeugd - zich terug heeft vastgehecht in mij. Ik draag het in deze dagen mee met mij als een simpel wonder iets, het heeft zich als een laken neergelegd over mijn gedachten  en over deze woorden hier.

Veel is het niet, juist genoeg om even te verbazen