Ik raak niet uitgepraat over mezelf, over wat ik doe en niet doe, over wat ik hoor en niet hoor, over wat ik lees en denk, ik schrijf dit allemaal neer behalve wat ik voor mezelf houd en niet het geschreven licht zal zien.

Niet dat ik zoveel geheimen te verbergen zou hebben maar er is geen reden om de meer intieme, deze van het hart meer dan deze van de geest bloot te geven; wat het hart betreft zwijgt ik liever, al durf ik me nog wel afvragen of ik nog op mijn leeftijd verliefd zou kunnen worden.

Ik aarzel om hierop te antwoorden en ook als het nog gebeuren zou dan moet het gebeuren in a hurry want veel momenten tijd heb ik niet meer. En dan nog ik gebruik die momenten niet om het te worden, wel zou het kunnen dat ik het al ben, maar dit verklap ik nu niet en morgen evenmin.

Een zaak is zeker, ik beleef mijn momenten intens. Ik beleef ze zoals Jankélévitch het me oplegt want iemand die weet dat zijn momenten schaarser en schaarser worden beleeft deze dubbel:

Hij schrijft[1]: ‘Hora, c’est l’heure. C’est ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs. On ne peut pas fuir, c’est à saisir, il faut être  plus rapide que le temps, car le temps file irréversiblement’

Het ogenblik grijpen met beide handen, het even houden in een groot bewustzijn van het oneindig vluchtige ervan, ik betracht het in de mate van het mogelijke en het redelijke

‘C’est cet héritage essentiel  de Bergson qui infuse toute la pensée de Jankélévitch’ schrijft Cynthia Fleury, wat ikzelf wel niet opgemerkt heb. Maar is het zo, laat het zo, dan beweeg ook ik me in het zog van Bergson.

Vooral dan als ik neerzit om te schrijven en mezelf oppeppend, me tegoed doe aan de woorden die komen, onvermijdelijk en soms, lijk nu, onstuitbaar.

Hoef ik verder te gaan vandaag, is het niet de essentie van de dagen die ik heb geafficheerd: ‘leef bewust elk ogenblik’. Je kunt het een filosofie noemen.In feite is het een normaal iets, niet gaan zwerven noch in het verleden noch in de toekomst maar leven in het ogenblik dat zich aanbiedt.      

Hoewel dit wellicht eigen is aan een dier, ons is het niet gegeven, voor ons is het voortdurend a struggle maar des te voller het ogenblik leven als je erin slaagt.

[1] Fleury Cynthia: ‘Un été avec Jankélévitch’Equateurs-Humensis / France inter, 2023