Zo, en wat over die fameuze koning David in zelfde  decembernummer 2010 van National Geographic: ‘The search for King David, new discoveries in the Holy Land’. Ik dacht na lezing ervan een lezersmail te sturen naar NGM om te wijzen op het werk van Kamal Salibi wat de locatie van het Holy Land betrof. Ik mailde dit aan Salibi en vroeg er zijn mening over. Zijn antwoord kwam vlug en ongenuanceerd: 'A few years ago, while preparing their article on the migratory movements of Abraham, National Geography asked for my input, only to ignore it. I very much doubt if their attitude has changed since. But one might as well try and find out. 

Ik voelde me van dan af geëngageerd een e-mail te richten aan het Forum van NGM hoewel ik vreesde enkel een bevestiging te ontvangen, zoals ik ook een bevestiging ontving voor mijn mail in verband met de (mogelijke) ouders van Tutankamon, en niets ervan in hun magazine, omdat ik vermoedde dat ze elke revolutionaire theorie, zoals deze van destijds Velikovsky en thans dezevan Salibi, halsstarrig uit de weg gaan. 

Ik weet dat voor de Joodse fundamentalisten, Koning David untouchable is, ondanks wat over hem (zo schitterend) verhaald wordt in hoofdstuk 11 van Samuel 2 . En om dit te bewijzen neem ik hier enkele passages uit de King James’ Bible van 1611 over:

Het gebeuren situeert zich in de valavond als Koning David opstaat uit bed, over zijn dakterras wandelt en op een terras beneden hem, een vrouw opmerkt die zich aan het wassen is – een vreemde idee om zich te wassen onder het raam van een koning - and the women was very beautiful to look upon. 

En van nu af wordt het ‘gewijde’ geschiedenis:

3. And David sent and inquired after the woman. And one said, is not this Beth-sheba, the daughter of Eliam, the wife of Uriah, the Hitite? 

4. And David sent messengers, and took her, and she came in unto him, and he lay with her, for she was purified from her uncleanness and she returned unto her house.

5. And the woman conceived and sent and told David, and said, I am with child. 

Het vervolg van deze romance tot de dood van Uriah, leest u in de bijbel, over een handeling van David die niet goed te keuren is, al is de zoon die zal geboren worden de latere Koning Salomon. Ik meen zelfs dat ik dit verhaal al eens gebracht heb in een vorige (van 2011 tot 2014) blog. 

Zie verder wat volgt op 19 mei.

.

18-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na de vele jaren dat ik geabonneerd ben geweest op de National Geographic Magazine (NGM) heb ik me onlangs, ingevolge plaatsgebrek, moeten ontdoen van mijn collectie die reeds een zeer respectabele plaats innam. Gelukkig, zo ondervind ik nu, ben ik zo wijs en vooruitziende geweest de voor mij belangrijkste nummers, zijnde een tiental, op zij kunnen houden.

Op verloren uren, en dit was gisteren het geval, bladerde ik in het nummer van december 2010, het magazine over ‘King David’, en struikelde ik over een kort maar verrassend artikel over het wonder van het wonder wat architectuur betreft, La Sagrada Família in Barcelona, voor mij een kathedraal maar door paus Benedictus XVI ingezegend in 2010 als basiliek. Men waagde toen te voorspellen, dat na 144 jaar er aan gewerkt te hebben deze voltooid zou zijn in 2026. Wat, alhoewel de bouw enkel mag gefinancierd worden door giften van de bevolking en entreegelden, gezien de economische en financiële toestand in Spanje, eerder als twijfelachtig moet worden gezien.

Ik deel de mening van velen dat dit een van de laatste bouw-uitingen zal zijn van het christelijk gedachtengoed in het westen. En is het niet de laatste, wat ik hoop, het zal dan toch de meest monumentale zijn die ooit is gegroeid in de geest van een architect van de XIXde, XXste eeuw, Antoni Gaudi (1852-1926) die vanaf de neogotische basisidee van zijn voorganger, architect Francisco de Paula del Villar,  van 1883 af, dezes plannen verder heeft uitgebouwd in een synthese waarin verwerkt werden zowel Neogotische -,  Art-nouveau -, als Oosterse bouwelementen. 

‘Nothing is art if it does not come from nature’, lees ik in de tekst die Jeremy Berlin in het NGM aan de Sagrada Familia wijdde. En het is Mark Bury, de Australische architect  die er toen, in 2010, al 31 jaar aan werkte die aan Berlin verklaarde dat de nagelaten plannen driedimensionaal zijn en de DNA structuur van het globale bouwwerk bevatten, wat hem in staat stelde, op basis van fragmenten uit de holistische idee, die aan de basis lag van Gaudi’s plannen, de architectuur van het geheel te concipiëren en de bouw verder te plannen en uit te voeren in de spirit van Gaudi. 

In haar totaliteit moet de Sagrada Familia bestaan uit 18 torens: 12 apostelen, 4 evangelisten en Maria en Jezus. Men verwachtte dat het gebouw voltooid zou zijn in 2026, vandaag spreekt men that it could be finished in the first third of the XXIst century. Het virtueel bezoek dat men dankzij Google aan het binnenschip brengen kan is van een ontstellende schoonheid die elke verbeelding overtreft. Het komt neer op een vergoddelijking van de ruimte dankzij het verrassende spel van licht, vormgeving en inhoud. 

Terwijl we nu, overal ter wereld, vreemdsoortige gebouwen zien uit de grond rijzen die verbazen door hun structuur en hun inhoud, maar heel weinige ervan een diep religieuze gedachte verwoorden, moet het bouwwerk van Gaudi – want het is hij die er zijn stempel op drukte – gezien worden als een sterk teken, wellicht het sterkste ooit gerealiseerd in de XIXde XXste en de XXIste eeuw, van de kracht die uitgaat/uitging van de christelijk gedachte, die deze van onze eerste gotische kathedraalbouwers sterk benadert, om niet te zeggen innig navolgt en zelfs overtreft. 

Wat het nut ervan zal zijn, zal de toekomst uitwijzen. Vooral dan als we zien dat de tijdsgeest zich monumentaal aan het wijzigen is. Niet alleen de religieuze geaardheid van het Spaanse volk die zich heeft gewijzigd, maar ook de vreemde invloeden die zich voor het ogenblik aan het vestigen zijn omheen de Sagrada Familia, zullen hun invloed hebben, misschien niet op het verdere verloop van de bouwwerken, maar wel op het finaal gebruik ervan.

Wat niet belet dat het, een bijna buitenaards kunstwerk is dat de menselijke geest, imbibé de l’esprit cosmique, er aan het bouwen is. Het is deze geest die van de Sagrada Familia een meer kosmisch dan  religieus ingesteld bouwwerk aan het creëren is.

17-05-2015, 01:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

.

Dit is, zoals zovele morgens, mijn binnenkomen in de wereld van woord en zingeving; dit is, even maar, de tijd houden om op te stijgen tot in de hoogste luchten; dit is mijn ontmoeting met wat is en altijd zijn zal, mijn onderdompeling in het zijnde. 

Al weet ik niets erover, al is het een holte, ze is gevuld met dingen die ik niet zie maar die ik inadem langs de geest in mij. Die ik aftast keer op keer, als ik neerzit voor het maagdelijk blad van de dag dat nu bedekt gaat worden met woorden meer dan met daden. Zaaisel uitgestrooid met volle grepen, zoals de boer die vroeg in de morgen is opgestaan en met de zak zaad over de borst – ik denk aan de Vlasschaard van Streuvels – over de akker loopt en met brede zwaai van de arm de zaden uitstrooit, biddend dat ze kiemen mogen tot een rijke oogst. Zo mijn woorden neergezet, hopende dat ze gelezen worden, dat ze geoogst worden en uitgedragen. Vertrokken uit het niets van de nacht is, in de morgen, aarzeling  mijn deel om verder te gaan en te blijven zaaien ongeacht waar de zaden terecht zullen komen. 

Het is mijn gebed, niet om iets te bekomen - er valt hier op deze aarde niets te bekomen - maar een gebed om meer te zijn en te worden, om dieper door te dringen tot de zin van het onoverkomelijke dat ons beheerst tot in de fijnste plooien van ons bestaan. En het dringt, nu ik gekomen ben op de drempel van waar ik nog niet was, maar heen zal gaan, vertrouwend, omhelzend elk ogenblik dat ik bewust omga met de dingen en tracht door te dringen tot de kern ervan. 

Uit deze morgen zal later de dag opstaan en zich uitspreiden over mij, in de vele kleine dingen die ik zal doen, automatisch of bewust. Herdenkend wat ik deze morgen heb geschreven, over mijn gebed om meer te zijn, te kijken hoe alles beweegt en hoe vol alles is. Stille bewegingen van hand en geest, over de middag heen, tot het licht verzwakt en de avond komt, en ik, zoals vele avonden, vaststellen zal dat de dag is weggegleden, onopgemerkt voorbij, en ik mijn boeken sluiten kan.

Het zal voldoende geweest zijn. Ik zal gedaan hebben wat mogelijk was te doen, ik zal heel wat niet gedaan hebben wat ik had kunnen doen, zoals het elke dag gebeurt, denkend dat het morgen beter zal gaan en dat ik ooit nog eens wat schrijven zal dat me verbazen zal.Want dit is waar het telkens op neer komt, schrijven om je zelf te verbazen, om te zien dat er jus in je steekt, dat je nog vol leven zit, dat je uitzwermen kunt om anderen te verbazen. 

‘Le poids d’un atome n’échappe pas à ton Seigneur, ni sur la terre, ni dans les cieux’ (sourate X, 61). Het gewicht van wat ik schrijf vandaag is zelfs geen atoom, is niet om de  maat te nemen maar, het is wat het is, de dag gaf niet wat de morgen me beloofde.

16-05-2015, 00:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had een zin opgetekend op een hoekje papier, die naar ik dacht, in potentie een gedicht al was. Ik wou het hoekje papier terughalen en  vond het niet meer. Onachtzaamheid is soms een van mijn gebreken waar ik mee leef. Het was een mooie zin, ik  had hem opgetekend vóór het ontbijt en had er in gedachten aan verder geschreven bij de koffie, daarna hebben andere zaken zich opgevolgd, onverwacht en ongewenst is de tijd er over gegaan, er over gelopen en blijf ik nu, een etmaal later, arm achter.

Is een zin belangrijk? Neen en ja. Neen, omdat uit het verlies ervan een tekst kan groeien die even waardevol is, zoals een weg die je neemt terwijl je vertrokken waart om een andere weg te bewandelen; een weg in het vreemde terwijl je dacht het vertrouwde op te zoeken. Ja, omdat de zin die je optekende vol beloften zat, zo voelde hij aan tenminste, en zo kondigde hij zich aan. Ik beleef dit nu als een verlies, als het teloorgaan van een mooi moment, het ontstaan van een gedicht, jammer dus.

Je ziet nu wel van uit je kamer hoe het licht, je grote vriend, de tuin is binnengevallen, terwijl het nog grijs was toen je, vroeg in de morgen, ging neer zitten. Je ziet hoe rijk hij zich nestelt in de jonge toppen van de haag, op het dak van het tuinhuisje. Je staat zelfs even op om te kijken hoe hij speelt in de roerloze teergroene uitloop van de ceder. Het is je wereld van deze morgen, meer is er niet maar het is voldoende om je een goed gevoel te geven. Je bent een gelukkig man als je ziet hoe het licht zich hult in een gouden schijn omheen de simpele dingen van je bestaan. Heb je je zin verloren je hebt van het licht gezien hoe het viel over de toppen van de planten in de tuin.

Mijn ogenblik van leven, pas uit de donkere slaap gekomen en opstijgend in mijn woorden, die ik niet dacht te schrijven, maar die voortgekomen zijn uit de zin die ik verloor, door zegde ik, mijn onachtzaamheid. Eigenlijk ben ik hem verloren opdat ik schrijven zou wat ik geschreven heb; eigenlijk was die zin maar een voorwendsel om op te tekenen wat ik anders helemaal niet zou gedacht en opgetekend hebben. Of, beste lezer, hoe alles vloeit uit alles, vooral dan als je getroffen wordt door de lichtinval over het deeltje van de wereld, een naaldenprik groot, dat je ziet van uit het raam waar je schrijft. Meer is er niet maar het is zelfs rijkelijk om een dag te beginnen. Het is, zoals ik het nu aanvoel, een gedicht over het morgenlicht.

Mijn God, schreef ik gisteren en voegde er aan toe – of deed ik het niet? – je weet wel wie ik bedoel met God, je weet wel dat ik denk dat Hij de ganse Kosmos is, dat Hij één is met de Kosmos. Dus, nogmaals en nogmaals dat er niet én God is  én Kosmos is, zoals er niet de Ugo is die schrijft en de Karel die de pijn voelt dat zijn lichaam is, dat beiden een en dezelfde zijn. En dankzij de verloren zin, weten beiden dat ze niet alleen een deeltje van de zichtbare wereld zijn maar ook van de onzichtbare geest die van de Kosmos is.

Het weze gezegd en herhaald, het is mijn visie en ik blijf er bij, het is het beste dat ik bezit. Ondertussen verdween het goud uit het licht. Gelukkig dat ik het gouden moment heb bewaard, het is 07.18.

PS.

Ik vond de zin terug: ‘Het is met ongerijmdheden dat men dichter wordt gekroond en uitgestald’. Wat zou ik daar kunnen over geschreven hebben?

15-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wijd open ligt de geest op de uitkijk om een pagina te vullen, zo was er vandaag ‘Coasts’, een serie van BBC four, landschappen langs de kustlijnen van Engeland en Ierland.

Wijde, uitgestrekte kusten en landerijen, schuivende beelden van uit een havik-perspectief waar de geest uitwaaien kan, uitzwermen kan, zich in wentelen kan: een patchwork van weiden, velden en bossen, kleurschakeringen van groen en oker en bruin, dorpen met kerken, met abdijen,  flitsen van gevels die nog rechtstaan met raamopeningen, het kronkelend zilveren lint van rivieren en overal de beweging van de zee.

Als ik dergelijke programma’s zie krimpt mijn hart. Als ik zie hoe de zeewind speelt met de haren van de man met een zwaar Schots accent, die ik met moeite begrijp, wil ik die man zijn die daar loopt, wil ik de wind voelen in mijn gelaat, van dichtbij door de ruïnes lopen onder de yew trees, de linden, de beuken, de eiken, de meidoorns in bloem. Als ik er tegenover stel de ruimte waarin ik me dag aan dag beweeg, waarin ik van morgen tot avond word geprojecteerd, mijn schrijversruimte, dan is deze in sterk contrast met de beelden op het scherm van de beukende winden, van de slag van de golven, hoog opspringend tegen de meest grillige rotsen. Sfeerbeelden die me niet loslaten als ik schrijven ga, die me blijven bestormen, golven die schuimend te pletter vallen op de rotsen met de meeuwen, hangend in de wind, krijsend tot boven het geluid van de zeeën uit.

Ik weet dat ik daar nooit komen zal, dat het maar inbeelding blijven zal. Maar ooit was ik op dergelijke  plaatsen waar de zee een furie was van geweld en eeuwigheid, Ik stond op het verste punt van Cap Griz Nez, ik liep langs de kusten van Iona, the holy isle, ik hoorde het geluid van de golven tegen de rotsen van San Juan en op oneindig veel andere plaatsen; de golven die mijn vreugde waren, ik voelde de wind en smaakte de geur van water en luchten en er over, het grote licht van morgens en middagen en de rode gloed van de zon over het water naar de avond toe.

Ik draag dit alles in mij lijk een ver gezang dat tot mij komt, tot binnen de vezels van mijn hart. Ik ben die wind, die golven, die rotsen, ik ben dat licht. Ik houd het in mijn vingertoppen, gelukkig, alsof ik in één sprong, terug was op al die plaatsen die ik ken; gelukkig, omdat  ik er over schrijven kan, en alles herbeleven kan met de voelhorens van het woord.

Mijn God – en je weet wie Hij is - mijn toevlucht, hoe evolueer ik, als ik in mij de oneindigheid levend weet van kusten en rotsen en velden en bossen, van huizen en dorpen, van verlaten ruïnes van kerken en abdijen; hoe evolueer ik, als het niet in de richting van het metafysische zou zijn, in de richting van wat was van in het begin der tijden, het Alfa op weg naar het Omega en ik, arme ziel, erin opgenomen, wandelend de weg die voor mij werd uitgestippeld, de armen uitgestrekt nog altijd voor me uit, en ook meer dan ooit, verwelkomend de dagen.

14-05-2015, 00:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een e-mail die ik vandaag ontving en me, voor eenmaal, belet over iets anders te schrijven, haal ik het volgende:

‘Door de Tv-zender ATV werden cijfers openbaar gemaakt waaruit blijkt dat in het District Antwerpen, 72,3 % van alle kinderen tot zes jaar, van vreemde origine zijn. Dit betekent dus dat bijna  3 kinderen op  4 die in het district Antwerpen geboren worden en wonen van vreemde origine zijn. Daarbij kan gesteld worden dat de overgrote meerderheid van deze kinderen  van Marokkaanse en Turkse origine zijn. Deze cijfers staan buiten elke discussie. En het is verbazend dat deze cijfers in het openbaar werden bekendgemaakt want, zowel op de (rode) VRT als in alle dag- en weekbladen worden zulke cijfers angstvallig doodgezwegen en als racistische propaganda bestempeld.

De gedetailleerde cijfers in % uitgedrukt : Borgerhout, 81.4; Antwerpen stad, 79.8; Deurne, 75.3; Hoboken, 69.8; Merksem, 68.5; Berchem, 60.9; Wilrijk, 59.8; Ekeren, 29.1;

De prognose is simpel en de geboortecijfers, huwelijken met inwoners van het thuisland, familiehereniging, de toevloed van nieuwe migranten en het sterftecijfer van de huidige oudere blanke bevolking zal er voor zorgen dat het aantal inwoners in het district Antwerpen binnen 15 jaar, uit zo’n 75 % migranten, bijna uitsluitend Islamieten, zal bestaan. Als we verder in ogenschouw nemen dat er gedurende zo’n 3 decennia, dat ze hier reeds aanwezig zijn, geen enkele maar dan ook geen enkele integratie is gebeurd kunnen we enkel besluiten dat onze kinderen en kleinkinderen zullen moeten leven in een gemeenschap waarbij onze 2000 jaar oude cultuur vernietigd zal worden en worden vervangen door een Islamitische maatschappij.

Tot zover samengevat, de inhoud van de e-mail.

Persoonlijk denk ik niet, 1. dat het al gebeuren zal na 15 jaar maar wat langer zal duren, maar het komt onvermijdelijk, en 2. denk ik en hoop ik, dat de aankomende jeugd meer doordrongen zal zijn van de Westerse geest waarin ze zullen opgroeien en zich meer en meer verwijderen zullen van de geest van de Islam zodat de ‘schade’, als er zou zijn, beperkt zal blijven.

Het kan echter niet dat ik elke dag, als ik neerzit om te schrijven, geconfronteerd zou worden met wat ik voorgeschoteld kreeg in een e-mail komende van een vriend die het goed meent met mij. Een e-mail die weliswaar aansluit op de allerlaatste zin van mijn vorige blog. Daarom ook wens ik hier verder niet meer op terug te komen, indien ik het wel zou doen, zou het beter zijn te stoppen met schrijven wat ik schrijf, gezien dit alles gedoemd zou zijn om te verdwijnen in de as van onze beschaving.

13-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zoektocht naar leven op andere planeten kende een begin, de dag dat Dr. Frank Drake, van the National Radio Astronomy Observatory in Greenbach, een van de 25 meter radiotelescopen, instelde op de ster Tau Ceti, twaalf lichtjaren van de aarde verwijderd,  in de hoop er een teken van buitenaardse intelligentie te ontmoeten. 

Dit was de start van een jarenlange obsessie waaruit tot stand zou komen wat bekend staat als de ‘Drake Equations’, waarin zeven sleutelelementen opgenomen werden waaraan voldaan moest worden opdat op een planeet, intelligentie zou kunnen aanwezig zijn.Op basis van deze Equations berekende Drake en zijn collega’s dat de mogelijkheid bestaat dat er in onze galaxie, vijftig duizend planeten met intelligent leven zouden kunnen aanwezig zijn. Echter, na vijftig jaar van opzoekingen en luisteren, not the slightest bleep has been heard. Betekent dit dat er buitenaards geen intelligent leven bestaat of betekent dit, ofwel dat het intelligent leven op andere planeten reeds is uitgedoofd ofwel, dat het nog niet het stadium van het leven op aarde heeft bereikt? 

Wel is men het er over eens dat, als er leven ontstaan is, it will lead inevitably towards intelligent life. Dit is een belangrijke vaststelling, waar het Drake Equations programma echter niet is op ingegaan. Het betekent evenwel dat het leven, hoe minimaal ook, van in den beginne intelligentie moet bezeten hebben opdat deze evolueren zou tot de intelligentie die we hier op aarde kennen. En wat meer is, dat het stadium dat we op heden hebben bereikt slechts een tussenstadium is, en dat deze evolutie nooit stoppen zal of kan en doorlopen zal naar een sapiens in meer en in meer. Is deze sapiens die op komst is, die wordende is, en de intelligentie in meer die hij verwerven zal, gericht op een nog hogere wetenschappelijke kennis – wat duidelijk aan het gebeuren is - of zijn we op het punt gekomen dat deze kennis in meer zich situeren zal in het domein van de metafysica, wat ook dit moge inhouden? 

Er zijn vandaag geen niet te overbruggen afstanden meer, volkeren zwerven uit, rassen vermengen zich meer en meer, we zijn pas in een beginstadium gekomen, beschavingen zullen zich versmelten om uit te komen in een nieuwe beschaving. Het gevaar bestaat dat de nieuwe beschaving - om bij het woord beschaving te blijven - die zich duidelijk reeds aanmeldt, een tijdelijke rem zou betekenen, ons opleggen zou te geloven in een religieuze omgeving die, eens te meer, onze creatieve vrijheden fnuiken zou, en al waarin we tot op heden geloofden radicaal afbreken zou. 

Geen enkele overheid schijnt dit echter te (willen) zien. Is dit een reden tot ongerustheid wat de nabije toekomst betreft?

12-05-2015, 05:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een lezer mailde me, hij wou weten of ik een filosofische vorming had. Ik antwoord hem dat, als ik die hebben zou of uit mijn geschriften blijken zou dat ik die zou kunnen gehad hebben, weet dan, mijn vriend, dat ik mezelf in die richting moet gevormd hebben. Dat het, het leven is geweest, de omstandigheden waarin ik opgroeide, de basis hebben gelegd van wie ik geworden ben en, dat ik schrijf zoals ik schrijf, en al is dit uiterlijk niet veel, ik sta er en mijn bezigheid is, schrijven alsof ik een filosofische achtergrond zou gehad hebben. 

Dit maakt je als lezer trouwens op uit de blogs die ik schrijf en je flatteert me ermee, je doet me blozen zelfs wat op mijn ouderdom – leeftijd leerde een goede vriend me – soms nodig is. Des te meer je het opmaakte uit wat je leest van mij, enkele flarden tekst, eigenlijk te onzorgvuldig samengebracht die een herschrijving nodig hebben. 

Om, meer precies over te gaan tot wat mij betreft, ik heb de schoonheid die van de getallen is opgezocht, ik heb geleefd met Keynes, met Verrijn-Stuart, met Sayers en dezes Central Bank Policy, met boekhoud-analyse en rechten, en heb, in dit alles, een vorming die autodidactisch is. Ik had op een functie in de Nationale Bank van België, onder meer in Brussel en daarna in de provincie, Ieper, Geraardsbergen, Tienen, en laatst in Gent. De stad van heel wat schrijvers, Frans Sierens, de specialist van detective verhalen, die nu vergeten is, de vader van Arne Sierens, was er mijn secretaris en vriend.

Dit wat de realiteit betreft. Je leeft hiervan maar je kunt er ook van verdorren. 

Ik had er naast ook een ander leven. Ik las dus ook - niet alles wat ik wou dat ik zou gelezen hebben - tal van schrijvers maar noem er slechts drie, Maurice Gilliams, T.S.Eliot, Boris Pasternak. Maar geen Hugo Claus (behalve zijn gedichten), eerder Mulisch (maar dan zijn Ontdekking). Ik kan er ook vele componisten aan toevoegen en zeker Gustave Mahler. 

En dan, waarover Saramago zegt dat die naam niet uit ons te branden is (hij zegt het anders maar het komt erop neer), de gedachte God, wie Hij is, en als Hij is hoe ik er over denk. Een zaak is zeker ik ben niet ‘pregalileaans’, niet zoals zovelen die het gebleven zijn wat hun religieuze ingesteldheid betreft. Zoals ook de Kerk het gebleven is, terwijl ondertussen door de kwantum fysica een nieuwe bijbel geschreven werd. Een bijbel die ik trachtte te lezen en te begrijpen. En hoe dieper ik erin weggleed, hoe meer al wat me omringt in de natuur, en de processen in de natuur, een wonder werd, een onbegrijpbaar, onvatbaar, onvoorstelbaar wonder. En hiermede is het meest bijzondere gezegd. Zo, als ik gefilosofeerd zou hebben dan ligt alles verweven met de idee God en mijn visie over het leven en wat er is van het leven na de dood.  

En dit laatste, dit allerbelangrijkste, gedragen door mijn visie op het wonder dat het leven is, en hier uit voortvloeiend, het wonder dat de dood moet zijn. Dit is de kern van mijn filosofie, een andere is er niet, een andere hoeft er niet.

11-05-2015, 00:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Alles in mij is opgang en neergang, is geplogenheid en vernieuwing, is het ‘Panta rhei’ van Heraclitus.

Ik schrijf - in de taal die me lief is - omdat ik moet schrijven. Voor mezelf in de eerste plaats, maar ook om gelezen te worden door de ganse gemeenschap van lezers in Vlaanderen en Nederland en waar ook. Wat ik schrijven ga weet ik pas als ik bezig ben en ik stel me voor dat wat je voorgeschoteld wordt, voor jou telkens een verrassing is, zoals het voor mij is. Ik schrijf ook voor zij die me nooit zullen lezen, die nooit weten zullen dat ik op deze wereld, gedoken in de stille massa, heb rondgelopen, ademend, zoals de wind in de bomen en omheen de randen van het huis.

Dat er een middel bestaat om gedachten over te brengen in conventionele tekens is een van de vele wonderen die de mens voor zich zelf heeft bedacht. En de wijze waarop deze overdracht gebeurt is een even groot wonder, zelfs al verbaast het ons niet meer, zelfs al vinden we het van zelfsprekend en stellen we er ons, zelden of nooit, vragen bij. Mij verbaast het te weten dat wat ik schrijf een ogenblik erna gelezen kan worden, zelfs in Perth zoals in Oban, zoals in Wechel ter Zande.

Wat er niet staat is noch de moeite die het vergde noch wie hij was die het schreef en hoe hij zich voelde toen; hoe hij twijfelde en hoe hij triomfeerde soms, als hij wist dat het goed was wat hij schreef; evenmin staat er waarom hij niet schreef wat hij verzwegen hield. 

Alleen het geschrevene, zoals het gebeitelde blijft, zijnde de afbeelding van de oorlogsbuit die de Shishak van de Bijbel[1], die Thutmoses III moet geweest zijn gezien hij het aanbrengen liet op de muren van zijn Amontempel in Karnak, en gezien  wat er gebeiteld staat, en het is heel wat, meubilair en andere voorwerpen zijn die voorkomen en beschreven staan in ‘Koningen’ en ‘Chronijken’ van de Bijbel, als meubilair van het paleis en de tempel van Solomon. Weinigen willen dit opmerken omdat het een vloek is die rust op de Egyptische chronologie waar Thutmosses III gesitueerd wordt in de XVe eeuw, terwijl de tempel van Solomon, waaruit de buit werd mee genomen, zeker de  Xde eeuw moet geweest zijn[2]. 

Wat ik er ook over zeg of over zwijg, ik ben van elke dag de woorden dankbaar die door mij vaste vorm kregen. In vele gevallen, scheelde het slechts een haar of ze waren er helemaal niet. Het ware wel geen groot verlies geweest voor de lezer, wel een groot verlies voor mezelf, al overdrijf ik wellicht pour me faire comprendre. 

En wat ik schrijf ligt te wachten, lijk het zaad op een vers gezaaide akker, om gelezen te worden, wat jaren, eeuwen duren kan, maar het ligt er om te kiemen en ontdekt te worden, zoals de gouden Carolus er lag, in de grond geborgen, op het erf van mijn grootvader tot de hond hem boven haalde en grootvader – ik erfde zijn naam - het goudstuk wisselen kon voor een zak tarwe, diep in de oorlog. 

Vandaag ben ík de woorden die wachten diep in de aarde. Veel meer ben ik niet.

10-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zit een ganse dag gekluisterd aan mijn scherm. Niet dat ik er voor blijf zitten en niets anders doe dan schrijven, maar waar ik ook ben, of wat ik ook doe, in mij is er iemand die wacht op de komst van een zin van waaruit hij vertrekken kan om, schrijvend zelfs in gedachten,  te volbrengen wat de essentie van zijn leven is.

Zo hoort hij heel wat stemmen die lijk de wind in de bomen doorheen zijn hoofd ruisen en is hij, een groot deel van de tijd niet veel meer dan dit geruis. Soms is hij minutenlang bezig als een automaat terwijl hij in gedachten aan het verwoorden is wat hem te binnen valt en wat hij tracht te ordenen en dit op elk ogenblik van de dag, zelfs in omstandigheden wanneer hij een en al aandacht zou moeten zijn. Hoe leeft hij dan anders dan een wandelende tak in een boom, kleurloos in zijn omgeving als hij niet spreken kan over wat leeft in hem, wat galoppeert in hem.

En toch denkt hij, verdoe ik mijn tijd, toch blijf ik handelen alsof ik nog al de tijd van de wereld heb en – het is geen noop, het is geen weten - dat wel ooit gebeuren zal wat ik me, mijn leven lang reeds heb voorgenomen te doen. Ik weet dat ik in mij verschillende personen mee draag, die geen overleg plegen met elkaar, die om de beurt hun zeg willen hebben en die ik om de beurt tot leven laat komen.

Zo is in dit verhaal dat hij nu aan het schrijven is, nu eens deze en dan eens gene aan het woord, dan eens de persoon die ik ben. En de laatste dagen is het meestal hij die door het komende gevangen wordt gezet. 

Het komende dat, zegt me Bernard D. - die ik gisteren ontmoette in het landschap van mijn zuster de Leie, een landschap uitlopend als een oase van leven, van bomen in alle vormen en alle kleuren van groen, en aan ons voeten het haastige vloeien van water - (zegde Bernard me), en hij sprak met enthousiasme en blinkende ogen, over het laatste boek, ‘Soumission’, van de grote Michel Houellebecq – daar zijn we het beiden over eens - dat ik lezen moet en waarin beschreven staat wat ik meen te zien als de toekomst van het Westen en als de toekomst van mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen, misschien zelfs van mijn kinderen al.

*

Pas nu dus kom ik tot de ontdekking, dat wat ik schreef bovenaan deze blog, dat ik, hoe zeg ik het anders, wel degelijk opgesloten zit voor mijn scherm. Dat Erwin Mortier is blijven liggen, dat de Koran is blijven liggen, dat Pablo Neruda voor de zoveelste maal geopend werd en terug op zij gelegd, dat de literaire supplementen van De Standaard zich opstapelen naast mij met, als ik opkijk, voor het raam de kleurklanken van de tulpen die hun bladeren beginnen te verliezen om nog enkel de stengel met de zaadbol over te houden.

Hoe complex de mens wel is, hoe hij aangezogen wordt door het ene en het andere op zij schuift, verward door de veelheid van de mogelijkheden van zijn geest, lezen en schrijven en kijken, de stekelbes in bloem, de aalbes, de rabarber opgeschoten, een tak van de ceder afgescheurd, gevallen in de haag die wild en krachtig aan het uitgroeien is.

En nu, onverwacht, ‘de’ Michel Houellebecq die opduikt uit de mist van dagen, de man van ‘La Carte et le Territoire’ en van het omheinde bos van vijfhonderd hectaren, de man die ik lezen moet, terug opnemen moet en binnen brengen in mijn wereld. 

Zo deze morgen, wakker geworden en beginnen schrijven wat me te binnen viel, heb zelfs het gordijn niet opengeschoven om te zien of de maan er was boven het nok van de gebuur. En als ik het doe, de luchten gesloten, met vlekken donker en lichter grijs, zoals de gevoelens in mij, een deel dankbaar, een deel verwarrend, een deel te veel en een deel te weinig.

Het is 05.59, het is een dag van het jaar 2015. Het is wat ik deze ochtend als inleiding op deze dag zal geschreven hebben. Het stille gebeuren van de mens die ik ben, denkend aan de titel van een boek waarmede ik me meer en meer vereenzelvig: ‘De stille man’, van Van Hoogenbemt. Meer ben ik niet.

09-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Toen stokten op hun hoogste punt de sterren en stokte ook wat hij nog te schrijven had, meegenomen als hij was door de galopperende tijd, die over hem heen holde. 

En erger nog, er was geen hulpmiddel voorzien, geen boot meer om uit te varen, geen vleugels meer om weg te vliegen en terug te komen op de wegen die door onze kathedraalbouwers gevolgd werden.

Zelfs deze morgen, als hij de gordijnen openschoof en hoog boven het nok van het huis van de gebuur, in het zuiden, de bijna volle maan, klaar getekend zag in het schijnblauwe van de luchten, wist hij hoe, op korte tijd, terwijl hij aan het schrijven was, de maan verschuiven zou naar het westen toe, en hij dacht aan Neruda en zijn gedicht over de galopperende wind[1], terwijl het niet de wind was van de laatste dagen die hem bezig hield, maar de galop van de tijd die hem in zijn greep hield, en hij het desondanks waagde, generaties verder te kijken om zich af te vragen welke weg de tijd nemen zou met onze cultuur en beschaving, vooral nu de vele waarden van vroeger en oudsher begonnen af te takelen.

Want de wegen van de kathedraalbouwers zijn nu verloren en vergeten; het punt in de tijd waarop de romaanse bouwstijl verlaten werd  en men plots, rond de XIde, XIIde eeuw, de kosmos in bouwde, wellicht, én omdat men de oosterse techniek van het bouwen, toegespitst op de structuur van de Kosmos, geleerd had, én vooral omdat men er een totaal andere visie op nahield wat de zin en de betekenis betrof van  de mens hier op aarde. Inzichten die we vandaag al lang hebben achterwege gelaten. Ondertussen kwam er wel de periode van de Verlichting maar ook deze weg verduisterde en loopt stilaan dood. Er is geen bezinning meer, in elk geval niet op zondag, zoals het ons was ingeprent.Terwijl de grote orde in de innerlijke structuur van de Kosmos, a-sacraal wordt uitgebuit en uitgebaat in alle mogelijke soorten Gsm’s, zijn we terecht gekomen  in de periode van de elektronica en de oppervlakkigheid. En hebben we geen steunpunten meer, geen houvasten meer, geen geestelijke waarden meer om ons aan vast te houden en ons erin te verdiepen. 

En, terwijl ik schrijf, de maan die verder schuift of, is het de maan die het vaste punt is en is het de aarde die zich wentelt naar het oosten toe? Ik heb er vandaag geen benul van en ook geen nood het te weten, het overkwam me dat de winden zo hevig waren, zo alles wegrukkend uit de grond, omvergooiend wat nog rechtstond, en ik kaal en naakt en ongeschoren achterbleef, de tijd als een vlammend zwaard boven mijn hoofd. 

Dit, vriend lezer, is het gevoel dat me niet meer verliet de laatste dagen en dat ik nochtans achter mij moet laten en doen alsof het er niet is, wil ik nog schrijven kunnen wat ik altijd gemeend heb te moeten/te kunnen schrijven, los en vrij, hoogdravend soms, maar gevuld en warm en sierlijk het liefst en, ik weet het wel, soms eigenwijs.

08-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je blog, schreef me Paul V. doet me denken aan de Britse historicus, Arnold Joseph Toynbee (1899-1975) die stelde dat beschavingen sterven, niet door moord maar  door zelfmoord. ‘Civilizations die from suicide, not by murder.’ 

Volgens Toynbee zijn beschavingen geen onaantastbare, onveranderlijke organismen, maar een netwerk van sociale relaties binnen de grenzen, en daarom onderworpen aan de gevolgen van zowel wijze als onwijze beslissingen. Als de leidende krachten van een beschaving zich niet met effectieve (militaire of diplomatieke) middelen teweer konden stellen tegen bedreigende, externe als interne machten, dan is hun beschaving ten dode opgeschreven. 

Dit is wat ik bedoelde met mijn blog van 4 mei, onze westerse beschaving die zich aan het zelfmoorden is. Toynbee als historicus had culturen zien verdwijnen door de schuld van hun leiders die blind waren voor wat er aan het gebeuren was. Het is het lot dat, om te beginnen, Europa wacht, maar Europa niet alleen.

Alle statistische gegevens over immigratie en nataliteit die circuleren onder vorm van e-mails allerhande, wijzen er op dat we, binnen twee generaties van binnen uit overrompeld zullen worden door een totaal andere cultuur, gedragen door een religieuze levensopvatting terwijl wij, westerlingen het religieuze van de Kerk voor een groot deel reeds op zij hebben geschoven. 

En ik lees, in een raapsel van e-mails die me van alle kanten bereiken, dat vandaag experts, en in feite zijn het ‘cultuur-moordenaars’ ons blijven vertellen dat de Islam een godsdienst van vrede is, en dat de grote meerderheid van de  moslims alleen maar vragen om in vrede te kunnen leven en dat het om deze reden is dat ze afgezakt zijn naar de land van de ongelovigen die we zijn, en niet om ons geleidelijk aan hun godsdienst op te dringen.

Laat ons  geloven dat de opgegeven reden de juiste  is, maar wie zegt me – na het Rudi Vranckx programma, gedeeltelijk weliswaar, te hebben gezien - of hier wel sprake is van een grote meerderheid, en niet een middelmatige, of een kleine; en is, wat ons verteld wordt, niet bedoeld om ons een goed  gevoel te geven, om ons zand in de ogen te strooien en om het spook te verdoezelen van de, in de naam  van de Islam, wereldwijd oprukkende fanatici?

En in zelfde raapsel, wordt het voorbeeld van Duitsland aangehaald.

Heel weinig mensen waren echte  nazi's, maar heel veel Duitsers waren blij met de terugkeer van de Duitse fierheid – anderen zullen het zijn met de overwinning, indien Mohammed het halen zou - en nog veel meer hadden het te druk om er ernstig over na te denken. – zoals onze leiders en de velen nu - er werd gedacht dat de Nazi's niet meer dan een bende gekken – in een zekere zin ook fanatici - waren. En voordat wij er erg in hadden waren zij baas over ons en was het einde van mijn wereld gekomen. Mijn familie verloor alles en ik belandde in een concentratiekamp. En de mail gaat verder met een opsomming van de bijna niet te tellen open oorlogen die momenteel, in naam van enkel en alleen de Islam,  woeden op  deze planeet.

Hopelijk, hopelijk heb ik ongelijk als ik blijf twijfelen aan de slagkracht van de zo genaamde, hoe groot ze ook moge zijn, meerderheid. Ik heb die meerderheid in elk geval nog niet zien manifesteren tegen de IS–gelovigen, volgelingen van hun Mohammed.

Deze toekomst gerichte visie heeft me twee dagen blogs gekost. Het is het laatste dat ik er over zeggen zal. Maar mijn bezorgdheid wat mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen betreft is groot en niet gemakkelijk te dragen.

Nu, als er iemand is die het beter weten zou, dat hij opsta en het me laat kennen, ik zal hem dankbaar zijn.

07-05-2015, 00:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu ik geen gedichten meer kan schrijven: de vijver en de avond.

We waren gisteren op vele wegen en op vele plaatsen. We waren van hier en van ginds, van landschappen en van ingetogen zijn. We waren zoals altijd met woorden gevuld, woorden die ons zegden wat er te verhalen viel over ons zelf en over de wereld, te neergeslagen, te ontvankelijk voor toestanden die waren en beter niet waren.

En de echo van dat alles bleef komen en keren. Zo gebeurde het dat in de late namiddag, de vijver waar we zaten, stilte en bewegen was zoals wij, rust en roerselen van hart en geest, en ook, inzicht en toevlucht er te zijn en er te blijven.

Te zijn, een stukje eeuwigheid van water in ons neergekomen, en dat het goed was er te zijn onder vrienden. Er neer te zitten, te denken en te spreken over kleine dingen die voorbij gaan en andere die blijven zullen.

Er rond te lopen om vers gezaaide grassen te zien groeien en de bloemen die al uit de grond gekomen waren om te bloeien, hondsdraf en boterbloem, waterranonkel en begin van eendenkroos, duizendblad en koekoeksbloem en andere waarvan ik de naam vergat, om ermee  mijn ganse jeugd terug te roepen toen ik in de wijde wereld waar ik woonde, in de weide liep achter de vlinders aan, nameloos kind en niets meer.

We dachten ook, de vijver zal er altijd zijn, tot ver na ons, onaangeroerd, gestold in de tijd, die culturen lang duren zal en ook erna, maar vooreerst peis is en vrede in ons hart, vandaag en morgen en zo lang we er zullen zijn. Zo dachten we. 

En gezien ook, wat was van het verschuiven van het licht naar de avond toe,  als de wind ging liggen en het water zich effende tot de perfectheid van een spiegel, met nog in de hoeken bloesems opgehoopt, zoals het altijd moet geweest zijn, in de jaren er voor en de luchten bijna regen waren die later komen zou en die de aarde daar zo nodig had om uit te lopen in een tapijt van groen tot in de bomen er omheen, als omheen wij die er waren.

En die luisterden, het ruisen van de bomen stil gevallen  en keken hoe het licht werd opgeslorpt, werd uitgedund en weg geveegd, cirkel van wat komt en gaat en terug zal komen. 

Zo gebeurt het ook dat nu de vijver inwerkt op wat ik schrijf, dat ik dit ogenblik niet zou zijn wat of wie ik ben, ware er de vijver niet om me te helpen, waren er de vrienden niet, jong nog en krachtig en vol beloften en wij hun woorden overgenomen en gemengd met die van ons, gedroomd hun ouderdom te houden, een ogenblik uitgelaten.

De avond lijk een roos gesloten.

06-05-2015, 06:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit, mijn waarde vrienden Paul en Jacques, zijn losse gedachten in één ruk geschreven. Heb niet de moed ze te herlezen. Maar wat je me stuurde, ondanks de bemerking van Paul, is bij mij overgekomen als een koude douche. Dit is dan ook een blog in het bijzonder bestemd voor jullie.

Ik zou heel graag een blog schrijven in antwoord op de mail ‘Monde’ die je me beiden stuurde. Ik zeg jullie vooraf dat ik me beperk, dat ik niet durf schrijven wat ik zou willen schrijven. Ik hoop in de volgende maanden te gaan bladeren in de Koran om te zien wat er het Westen te wachten staat; om te weten, al was het maar wat de Koran ons leert over wat de Jihad is.

Als ik me verwijs naar de actualiteit waar Rudi Vranckx achter stond, dan betekent het voor de muzelman die Vranckx heeft gefrequenteerd, zo iets als  bemin je evennaaste. Ik weet niet of wij, afvalligen/ongelovigen ook door hen als evennaaste worden gezien. Evenmin weet ik of Vranckx ook gesproken heeft met volgelingen van Allah die er een andere mening over de Jihad op nahouden. En heeft hij het niet gedaan het ware wenselijk dat hij het deed.

Het zou kunnen dat de muzelman die hier in het westen ingeburgerd is, een totaal andere kijk krijgt – zoals wij op de Bijbel - op wat de Koran is, en wellicht zijn er zo. Maar zijn ze er, ze zijn in de minderheid. Of ze in een of twee generaties bij machte zijn het aantal in het Westen ingeburgerde volgelingen te doen toenemen hoop ik, maar mijn twijfels zijn groot. Conclusie wij - het Westen, Europa, de Wereld - zullen met de harde of dan toch hardere kern opgeschept blijven. We zullen de toename van die kern niet kunnen stoppen, de westerse cultuur, die nu reeds aan het afzwakken is – zie de programma’s op TV - zal geleidelijk aan onder de voet gelopen worden en het Westen zal een verlenging van het Oosten worden.

Het zal niet voor morgen zijn, ook niet meer voor mij, maar, als ik alle berichten hierover lees en ontleed, dan vrees ik dat de kinderen van Amaury, Lucca en Alexia, mijn achterkleinkinderen geconfronteerd zullen worden met de Koran en dat de Bijbel die onze voedingsbodem was, zal opgeheven worden, met al wat ermee verbonden is, om nog niet te spreken over de vele andere boeken en kunstwerken in onze musea. 

Ik durf er niet aan denken wat het betekenen zal, nu het Westen begonnen is het sacrale – terecht of onterecht -  af te zweren, opnieuw te moeten opgaan in het gedachtengoed van de Koran. Ik herhaal dat ik niet durf schrijven wat ik zou willen schrijven, wat op zich reeds een begin is van overgave aan wat zich aanmeldt en te lezen staat onder meer in de statistieken van de geboortecijfers van het Westen en ook als ik lees over Nederland, dat in 2030 de bevolking voor de helft zal bestaan uit volgelingen van Mohammed (of het exact is weet ik niet) maar ik las het in de mail die jullie me stuurden. En ik zwijg over Frankrijk, Duitsland, Engeland en andere landen, België. 

Geen enkele politieker of machthebber die dit ziet of wil zien, geen enkele, behalve hier en daar één die ik zelfs niet wens te noemen, omdat het slechts een druppel is, die het aandurven wat ik niet durf,  het duidelijk te zeggen, om dan als racist, en spijtig genoeg niet als verdediger van onze waarden, door de massa politiekers – en ik zie ze allen glimlachend verschijnen op TV - bestempeld worden.

Voor het ogenblik blijven ze steriel vitten over -  in vergelijking met de op de achtergrond opduikende cultuurmutatie - mini-minimale dingen, en liever dan de ogen wijd open te houden hun kop wat dieper in het zand steken. 

En wij, wat vermogen we, niets anders dan het hoofd buigen en wachten op de wervelwind die ooit, zoals het gebeurde met het Romeinse Rijk, en met andere culturen zich thans aan het werpen is op die van ons. 

05-05-2015, 00:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Van morgen bij het buitenkomen heb ik in de tuin de ceder gegroet. Heb ik hem gezegd – he doesn’t need words, ik weet het wel -  dat ik zag hoe mooi hij er stond in kleuren uitgebalanceerd, nu al zijn takken uitgelopen waren in lichtende, geelgroene tak uiteinden. Meer zegde ik niet en meer was niet nodig. Ik zag hoe hij reageerde, hoe hij bewegen ging, in een buigen van zijn takken, tot op de grond bijna, alsof ook hij me groeten wilde als een oude bekende, en ik dacht onvermijdelijk – een mens wordt bestookt met herinneringen – aan de verre, prachtig levende ceder in de hoek van de binnentuin van de afbrokkelende abdij van Moissac, alsof beide bomen, via mij contact konden hebben en hun eenzaamheid hierdoor gebroken werd. 

Inbeelding of, in de complexe wereld waarin we leven, kosmische realiteit, want wat weten we over de vele mysterieuze golfbewegingen van alle aard die zich, dwars doorheen ons lichaam, dwars doorheen alle muren van alle steden, en dit weten we met zekerheid, manifesteren. 

En waarom precies, vraag jij me, die ene bepaalde ceder, terwijl je er waarschijnlijk zovele hebt gezien en op zovele plaatsen?

Omdat, zeg ik dan, het de enige was en is die me iets vertelde over de tijd dat er nog gregoriaanse gezangen omheen hem geweven werden op vroege ochtenden, vóór het eerst licht, of op late avonden als de schemer nog even draalde vóór de duistere nacht begon. 

De ceder daar in zijn eenzaamheid van ceder; en toen we er waren op de grond onder hem, zijn vruchten die hij had laten vallen nog met zaad geladen, wachtende op de vreemde man die deze meenemen zou naar andere oorden, waar een nieuwe ceder groeien zou, ontheemd weliswaar en zonder enige belofte van een terugkeer, wat ook niet hoeft. 

Ik heb niet het geluk, als je dit een geluk moogt noemen, in de tuin ook maar een cederappel te plukken of op te rapen, de eekhoorn in de buurt, het is een donkerbruine - van welke buurt hij komt weet ik niet, maar het moet van ver zijn - is er om ze te komen op rapen en ze mee te nemen naar zijn nest of, de zaden ter plaatse op te eten en de leeg gehaalde vruchten achter te laten. 

Een klein gebeuren, voor ons de moeite niet waard om op tekenen, maar omdat het de ceder in de tuin betreft, is het dan toch voor de tuin een groot gebeuren, een eekhoorn, oneindig vlug zoals ik zag, die langs komt om eekhoorn te zijn en de granen, bomen in potentie, weg te nemen. 

De ceder van de abdij van Moissac is ook van de zoveelste vriend die ging. Hij zat er even neer op een plooistoeltje en aquarelleerde hem in enkele lijnen en enkele vlakken kleur met een gleufje wit er tussen, om hem mee te nemen, met een stuk muur erbij en enkele kolonnen met kapitelen en, erin verscholen, de gezangen die terwijl hij werkte tot hem nog kwamen van uit de kloostermuren. Terwijl ik toekeek, terwijl ik in gedachten werkte aan een haiku, de zoveelste die ik poogde er over te schrijven. Ook nu nog, is een haiku niet ver af: 

De ceder stond er / nadien, in kleur getekend / op een Schoeller blad.

Toen mijn vriend, de aquarellist, was langs gekomen, en neergezeten op zijn plooistoeltje de ceder had getekend, stond diezelfde ceder ook op een blad Schoeller papier.

(Tussen haakjes: mijn miserie is dat, wellicht door mijn onkunde, er een blanco regel tussen geschoven wordt telkens ik een andere lijn neem. Aldus ben ik genoodzaakt mijn haiku op één lijn te brengen )

04-05-2015, 06:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

De natuur gevangen zetten op schilderij of foto, is het onmogelijke beogen, is het landschap dat zich ontrolt voor je ogen, herleiden tot een beeld dat de lijnen van de omlijsting niet overschrijdt. En dit terwijl je in realiteit, altijd binnenin het landschap staat en de natuur je ontvangt in haar schoot, met de luchten als een koepel over jou, de wind als een streling in je gelaat en de geuren van aarde, velden en bossen je omhelzen .

De precieze weergave van het omringende is aldus een ijdele hoop, wat wel kan betracht worden, is via het gecreërde beeld het mystieke van de natuur te benaderen of, om het anders te zeggen, het ‘onwezenlijke’ dat de natuur ons in zijn diepste verborgenheden vertelt, zichtbaar te vertolken. Dit is trouwens de eerste eigenheid van de poëzie, alleszins van de poëzie zoals die vroeger bedreven werd, en zoals ik die ontmoette in de bundel van mijn vriend. En was dit onwezenlijke er niet, of was het er niet in voldoende mate, het was in elk geval waar hij naar streefde, het was de richting die hij uit wilde, hij was en bedreef poëzie. 

Dit is trouwens de opdracht, kunst moet ons optillen, ons verheffen, moet uitzwermen naar de hogere regionen van geest én gevoel, en niet rondploeteren in de grondlaag, wat vandaag aan de orde is. Een andere vriend van me die overleden is, Paul Huwé, beweerde dat het gewild was, dat de mens op aarde te blijven had waar zijn plaats was. Hij, Huwé, was op dit punt zeker geen Saramago. 

Kunst, zoals de ruimte binnen de gotische kathedraal, stuwt ons de hoogte in, is in zekere mate elitair omdat ze van ons, als toeschouwer, immer een inspanning vraagt, die gelijk loopt aan de inspanning die deze van de kunstenaar was. We zijn hem dat verschuldigd. Echter, en wat meer en meer het geval is, deze inspanning wordt niet meer nodig geacht, je hebt geen inspanning meer te doen, je moet enkel toezien en aanvaarden. Het is kunst vanaf het ogenblik dat het een plaats heeft gekregen binnen de muren van het museum Zo kan het dat een lucifersdoosje – hetzij vol of leeg, hetzij met al dan niet afgebrande lucifers, zoals het gebeurt – gekleefd op een wit blad, of een visgraat gekleefd op wit blad, zoals het ook gebeurt, getekend, ingelijst of niet, maar opgehangen in een tentoonstellingsruimte, als kunst wordt bestempeld en aangeprezen. Het is misschien slechts een kwestie van guts,, zoals hij ooit eens een goeroe van de kunst hoorde vertellen, maar het is dan ook niet veel méér. 

Wel is het duidelijk dat wat de aard van de kunst betreft, alle zienswijzen recht hebben, over elkaar en in elkaar geschoven te worden opdat het beeld van wat kunst is, volledig zou zijn. Maar wat ons betreft - maar we zijn (oud en) niet zoveel - zien we liever het effen tekenblad, met zijn merkstempel en zijn watermerk, onbezoedeld, maagdelijk, ingelijst en opgehangen. Het blad houdt alsdan nog al zijn beloften in. Bekleed met een doosje, hoe klein of hoe groot ook, met een visgraat, met enkele lijnen dwars over het vlak, alles kan en mag eigenlijk, is het verloren als tekenblad.

03-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stephen Hawking (2) en het Ego van het Universum

Ik trachtte me in te beelden wat, met een generatiekloof er tussen, welke betekenis er kan gegeven worden aan de knieval van Jean-Paul II vóór een ongelovige Hawking. 

Was de knieval van de Paus een zich aanpassen aan de moeilijkheid tot communicatie vanwege de sterk gehandicapte Hawking of, was het de inleiding tot een smeekbede van de Paus aan Hawking, een verzoek om niet verder te gaan op de weg die hij had ingeslagen of, was het beide samen?

Wat het wel niet zal geweest zijn is een teken van respect voor een van de grootste astrofysici van dat ogenblik. 

De auteurs, White and Gribbin (zie 30 april) wisten evenwel te melden dat er die namiddag een aantal beledigde Katholieken aanwezig waren, ‘ misinterpretating the Pope’s gesture as undue respect. They simply could not understand why the Pope should kneel before him; to them Hawking’s opinions were at the opposite end of the spectrrum from Orthodox Catholic doctrine’. 

Ik zelf kan of vind het niet nodig er een oordeel over te vellen - evenmin als de auteurs het deden – zeker niet over de stelling van Jean Paul II, als zou de wetenschap enkel kunnen komen uit Gods revelatie, maar wel een bemerking bij het ‘no boundary concept of the universe’ van Hawking en wat hij hiermede bedoelt ‘that the Universe is self contained, in that case we do not have to explain how it got there in the first place. It would just BE’ (p.169). 

Mijn variatie hierop is een antwoord aan de Paus en aan de fysici, namelijk dat het ‘zelf-bestaan’ van het Universum tezelfdertijd bewijst dat het Universum een Ego bezit. En ik voeg er aan toe dat dit Ego God kan en mag genoemd worden, even goed als het/de Onnoembare. 

Ik heb dit alenkele malen verkondigd in mijn vorige blogs, echter heb ik er tot vandaag, nog nimmer aan toegevoegd dat het deeltje kosmos dat we zijn als mens - het deeltje leven - we ook het deeltje Ego  zijn, met al wat hier uit voortvloeit eens het deeltje leven het deeltje Ego verlaat. 

02-05-2015, 00:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je voelt je waar je hoort te zijn, als een vriend van vele dagen, Rik Van Damme, zijn nieuwe dichtbundel voorstelt en dit voor een respectabele massa mensen – je wist niet dat in deze contreien poëzie zo geliefd was – in een plaats, een oud Hospitaalkerkje aan God gewijd. 

Je schrijft geen recensie over het werk zelf, je schrijft een recensie over hoe de poëet is en hoe hij werkt als ‘de wind liggen gaat’,  hoe hij werkt, van Wissant - waar ook Dante stond - tot in het bos van Raspaille, en hoe hij koortsig is om te schrijven wat hij ziet en hoort en voelt en in de dingen binnen dringt om er de tekenen uit te halen die er wazig in aanwezig zijn. 

Om bij te houden wat hij schreef op morgens of avonden, als het woord hem bezocht en hij niet anders vermocht dan het te nemen en te omhelzen en het in een geladen vorm te gieten om het uit te dragen als een gift van het woord aan de natuur, aan de geliefde, aan de wereld, en waarin hij, het tedere, het wisselende, het geurende, het levende ontmoette, het hem tegemoet kwam in ‘kobaltblauw, in Napels geel en in een tikje rood’, met zachte, losse tred, in tederheid opgemerkt en ‘gemengd met veel zinkwit tot het zilvergrijs’.

Iets, hoe minimaal ook, op te merken en kent hij niet het woord dat hij niet schaaft, niet afrondt, niet neerzet maar kent hij wel kent het woord dat hij kiest te beleven in voluten en capriolen, in innigheid, zonder opzien, zonder terug te blikken, maar hongerig uitkijkend naar wat er uiteindelijk overblijven zal de volgende dagen En na het gedicht geschreven, het opgehangen om uit te waaien aan een draad in de voortuin onder de bomen in bloei, of mee te nemen als het sneeuwen gaat en hij, o zo graag het in de sporen leest die hij achterliet,  omdat hij weet dat na hem alles terug zal weg gedooid zijn en achtergelaten in vallei en heuvel waar hij niet meer komen zal omdat niets meer zijn zal zoals het ooit was.

Hij heeft de dagen nodig en de hemelse wolken, hij heeft de nachten nodig  en de sterrenstelsels en wil zijn vingerafdruk achter te laten, op elk grassprietje, op elke stengel, op elk blad van elke boom, tot elke meeldraad toe. Wachtend op het bevruchtende teken, waar hij ook staat, wie hij ook is, bij elke stap, bij elk ogenblik, het gebeuren dat hem niet ontglippen mag. Hij grijpt het vast, hij omknelt het en dwaalt er in weg om de ziel te zoeken, te kijken wat er diep in de ondergrond van het wezenlijke geborgen is. 

Je woord, mijn vriend, is van je hart, is van je ogen, is van je gevoelens in jou losgekomen, ongebreideld maar evenwichtig naast elkaar opgezet als kleurrijke vogels op de schouw boven de haard, waar je neerzit om er te blijven en te mijmeren over wat er was en over wat er niet was en wat er nog aan toegevoegd kan worden, in nieuwe woorden en in andere tekens. Ademend en de tijd geklemd houdend van het zaad dat kiemt, van de bloem die zich opent, van de vrucht die rijpt en de vrucht die valt.

Al wat je mee draagt, wat je kent door en door,  tot het mystieke dat in de natuur leeft en groeit en uitdooft. Het bewegen van het bewegingloze dat je hebt opgemerkt die dag, dat ogenblik, en het je duidelijk werd dat je het niet kon grijpen, hoe tastend je ook te werk ging, en hoe telkenmale wat je zeggen wilde, je ontsnapte en het ongezegd bleef opdat het gevat zou worden.

Of het ongezegde geschreven om te begrijpen wat is van de dingen, het niet aanraken omdat het niet aan te raken is met woorden, alleen met wat inhoudelijk ingehouden woordenleemtes.

Houden en niet houden, aftasten en niet raken, bespieden en niets vinden dat bespied kan worden, al weet je dat het er is, onzichtbaar voor hij die zoekt en door hem gelaten achter gelaten, zijn machteloosheid verscholen in zijn woorden. 

Hoe grijp ik vast, zeg je mij, wat van het leven is, wat van de natuur is en me overweldigt met geuren en klanken die zijn én van het leven én, van de dood die niet wijkt en nimmer wijken zal. Alsof hij reeds klaar stond, een boogscheut ver, om ons op te vangen, al zijn we hem te vlug af, al hebben we onze voorzorgen genomen om te schrijven wat we schrijven wilden en het achter te laten, stamper en meeldraden en nu het stuifmeel weggeblazen door de wind of met de vlinder mee gegeven naar vreemde oorden waar we waren en niet waren. Stuifmeel van wat woorden, een bundel van ‘meer dan vijftig gedichten’, ingeleid en besproeid met Chopin en Satie. 

Impressies die van de wereld zijn om aan te tonen wat er te vinden is als je het woord even oplicht om te zien wat er onder ligt, een druppel ‘in het grote oog van de eeuwigheid’ die we mee gaan nemen  in de dagen van  nu en van weleer, de dronken dromen die zich nimmer sluiten zullen.

01-05-2015, 00:33 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik las, dat aan Stephen Hawking, na een lezing, gehouden in het Sydney Opera House, door een tienermeisje de vraag werd gesteld wat volgens hem het kosmologisch effect was van het vertrek van Zayn Malik, bij de band ‘One Direction’.

Het antwoord van Hawking mag er zijn: ‘Eindelijk eens een vraag over een belangrijk iets.’

En ik herneem – schaamteloos - wat De Standaard hierover in het kort wist te melden. Ik herneem het omdat het, én een waardevol antwoord is op een eerder stupide vraag; én omdat het voor mij het bewijs is dat, ondanks alle bijna grenzeloze gebreken van zijn stoffelijk omhulsel, zijn lichaam, de geest van Hawking niet in het minst door deze gebreken werd aangetast; én omdat zijn reactie  voor mij een hoogstaand literair antwoord is naast het feit dat het zich situeert op een  schijnbaar wetenschappelijk niveau waarmee hij op de meest eenvoudige en tevens op de meest schitterende humoristische wijze, zo voor de vuist weg, zijn nimmer aflatende zienswijze duidelijk maakt. Dit zijn de woorden van Stephen Hawking zoals De Standaard die overbrengt: 

‘Mijn advies aan een meisje met een gebroken hart zou zijn om theoretische fysica te leren. Misschien kunnen we op een dag bewijzen dat er meerdere werelden zijn en het valt niet uit te sluiten dat er een wereld bestaat waarin Zayn nog steeds bij ‘One Direction’ is. Of een waarin zij en Zayn gelukkig getrouwd zijn.’ 

Een dergelijk passend antwoord kan ik niet in het niets laten verdwijnen, het maakt me gelukkig en ik wil zijn woorden nog een tijd levend houden, niet zo zeer om het antwoord zelve, wat al niet weinig is, maar omdat hij, in de miserabele toestand waarin hij zich bevindt een groot mens blijft aan wie humor niet ontbreekt. Qu’on se le dise, dat men het verspreide over alle facebooks van de wereld. 

Ik dacht ook aan wat ik ooit las, toen hij, na een conferentie van fysici, gehouden  in 1981 in het Vaticaan, waarin hij zijn ‘no-boundary theory concept and the fact that there could not be the need of a Creator’ had uiteen gezet - wat bepaald niet strookte met wat de paus, Jean Paul II, bij de inleiding tot de conferentie had gezegd[1] - hij samen met de andere fysici in audiëntie werd ontvangen op het zomerverblijf van de Paus in Castel Gandolfo, en toen zijn beurt kwam, hij oog in oog kwam te ‘staan’ met de Paus. En ik laat hier de auteurs van het boek, ‘Stephen Hawking a Life in Science’[2] aan het woord: 

As Hawking’s wheelchair came to a halt in front of the Pope, John Paul left his seat and knelt down to bring his face to Hawking’s level. The two men talked for longer than any of the other guests. Finally the Pope stood up, dusted down his cassock and gave Hawking a parting smile…

Welke woorden de twee toen gewisseld hebben, weten we niet, misschien heeft de Paus hem gezegd dat hij ook, zoals zo velen,  zijn twijfels had over wat er in den beginne kon geweest zijn? 

30-04-2015, 00:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat indien ik destijds, de recensie van Christine Rousseau in Le Monde over ‘Le Cahier’ van José Saramago niet had gelezen en wat indien ik zelfs, nimmer had gehoord van dit ‘cuaderno’, met wat zou ik, in de voorbije jaren, mijn dagen hebben gevuld? Want het is een onweerlegbaar  feit, mijn blog vult mijn dagen en blijft verder uitlopen als mijn meest intense bezigheid die alle prioriteiten krijgt. Zo wat indien het ‘cuaderno’ van Saramago  mijn wegen niet had gekruist, zou ik ooit begonnen zijn aan een blog? 

Een vraag die natuurlijk onbeantwoord blijven zal, er is wat er is, maar ik weet ook dat wat ik toen begonnen ben, wellicht meer nodig heeft gehad dan het voorbeeld van de atheïst die Saramago was, die na zijn dood zelfs niet wou opstijgen naar de sterren, hij was - wat hij reeds van de hoofdpersoon, Baltasar Sietesoles in zijn ‘Memorial do convento’ had gezegd -  van de aarde en van de aarde bleef hij. 

De dag dat ik el Cuaderno in handen kreeg - ik kocht het in een kleine onopvallende boekenwinkel bij een kleine onopvallende dame die er al jaren in slaagde haar boeken-en schrijfspullen-winkeltje open te houden in een klein dorpje in Spanje - voelde ik aan als een grote dag en na enkele pagina’s lectuur ben ik na een paar dagen met mijn blog gestart. Ik kwam toen terug uit Granada waar ik het Alhambra had bezocht en waar ik was buitengekomen, overweldigd door, én de architectuur, én het effect van de met decoratieve Arabische letters bekleedde muren, én vooral door de kunstwerken die ik te zien had gekregen in het kleine maar verrukkelijke museum binnen het Alhambra.

En heeft de bloghistorie van Saramago er toe bijgedragen, er is ook het Alhambra geweest dat in mij een drang naar creativiteit had losgewrikt, een drang en een schrijflust die ik voorheen nimmer zo intens had aangevoeld. Zeg ik dan, wat indien ik het cuaderno van Saramago niet had gelezen en wat indien ik het Alhambra niet had bezocht, zou ik wel ooit begonnen zijn aan het voor mij, op het eerste gezicht toch wel intrigerend mechanisme van de publicatie op het internet van een dagelijkse blog?

Sta me toe het te betwijfelen. 

Eigenlijk, kan ik veel verder gaan en me dezelfde  vraag stellen bij elke belangrijke – het vervolg van tal van kleine minder belangrijke – beslissing die ik nam, wat indien ik B had gevolgd of C en niet A. Het meest opvallende hierbij is  dat het de vraag is die we ons allen stellen, wat indien ik dit had gedaan en niet dat. Het antwoord is heel simpel, het is het scenario, dat voor jou geschreven stond in het Boek van het Leven – het Boek van Psalm 139, 16 - dat gevolgd werd,  het exclusieve, het enige waaraan je niet ontkomen kon. En de ‘wat-indien-vraag’  die je ooit, vroeg of laat, of nu en dan, of meer nu dan ‘dan’, stellen zou, was inbegrepen in dat scenario. 

En nog, wat indien de tekst die ik gisteren, met heel wat moeite had geschreven, niet door een onoplettendheid van mij de mist was ingegaan, weggespoeld zonder spoor na te laten, zodat ik vandaag de blog heb geschreven die door het Boek was gepland om geschreven te worden, die je nu gelezen hebt.

29-04-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde