De natuur gevangen zetten op schilderij of foto, is het onmogelijke beogen, is het landschap dat zich ontrolt voor je ogen, herleiden tot een beeld dat de lijnen van de omlijsting niet overschrijdt. En dit terwijl je in realiteit, altijd binnenin het landschap staat en de natuur je ontvangt in haar schoot, met de luchten als een koepel over jou, de wind als een streling in je gelaat en de geuren van aarde, velden en bossen je omhelzen .

De precieze weergave van het omringende is aldus een ijdele hoop, wat wel kan betracht worden, is via het gecreërde beeld het mystieke van de natuur te benaderen of, om het anders te zeggen, het ‘onwezenlijke’ dat de natuur ons in zijn diepste verborgenheden vertelt, zichtbaar te vertolken. Dit is trouwens de eerste eigenheid van de poëzie, alleszins van de poëzie zoals die vroeger bedreven werd, en zoals ik die ontmoette in de bundel van mijn vriend. En was dit onwezenlijke er niet, of was het er niet in voldoende mate, het was in elk geval waar hij naar streefde, het was de richting die hij uit wilde, hij was en bedreef poëzie. 

Dit is trouwens de opdracht, kunst moet ons optillen, ons verheffen, moet uitzwermen naar de hogere regionen van geest én gevoel, en niet rondploeteren in de grondlaag, wat vandaag aan de orde is. Een andere vriend van me die overleden is, Paul Huwé, beweerde dat het gewild was, dat de mens op aarde te blijven had waar zijn plaats was. Hij, Huwé, was op dit punt zeker geen Saramago. 

Kunst, zoals de ruimte binnen de gotische kathedraal, stuwt ons de hoogte in, is in zekere mate elitair omdat ze van ons, als toeschouwer, immer een inspanning vraagt, die gelijk loopt aan de inspanning die deze van de kunstenaar was. We zijn hem dat verschuldigd. Echter, en wat meer en meer het geval is, deze inspanning wordt niet meer nodig geacht, je hebt geen inspanning meer te doen, je moet enkel toezien en aanvaarden. Het is kunst vanaf het ogenblik dat het een plaats heeft gekregen binnen de muren van het museum Zo kan het dat een lucifersdoosje – hetzij vol of leeg, hetzij met al dan niet afgebrande lucifers, zoals het gebeurt – gekleefd op een wit blad, of een visgraat gekleefd op wit blad, zoals het ook gebeurt, getekend, ingelijst of niet, maar opgehangen in een tentoonstellingsruimte, als kunst wordt bestempeld en aangeprezen. Het is misschien slechts een kwestie van guts,, zoals hij ooit eens een goeroe van de kunst hoorde vertellen, maar het is dan ook niet veel méér. 

Wel is het duidelijk dat wat de aard van de kunst betreft, alle zienswijzen recht hebben, over elkaar en in elkaar geschoven te worden opdat het beeld van wat kunst is, volledig zou zijn. Maar wat ons betreft - maar we zijn (oud en) niet zoveel - zien we liever het effen tekenblad, met zijn merkstempel en zijn watermerk, onbezoedeld, maagdelijk, ingelijst en opgehangen. Het blad houdt alsdan nog al zijn beloften in. Bekleed met een doosje, hoe klein of hoe groot ook, met een visgraat, met enkele lijnen dwars over het vlak, alles kan en mag eigenlijk, is het verloren als tekenblad.