Ik had een zin opgetekend op een hoekje papier, die naar ik dacht, in potentie een gedicht al was. Ik wou het hoekje papier terughalen en  vond het niet meer. Onachtzaamheid is soms een van mijn gebreken waar ik mee leef. Het was een mooie zin, ik  had hem opgetekend vóór het ontbijt en had er in gedachten aan verder geschreven bij de koffie, daarna hebben andere zaken zich opgevolgd, onverwacht en ongewenst is de tijd er over gegaan, er over gelopen en blijf ik nu, een etmaal later, arm achter.

Is een zin belangrijk? Neen en ja. Neen, omdat uit het verlies ervan een tekst kan groeien die even waardevol is, zoals een weg die je neemt terwijl je vertrokken waart om een andere weg te bewandelen; een weg in het vreemde terwijl je dacht het vertrouwde op te zoeken. Ja, omdat de zin die je optekende vol beloften zat, zo voelde hij aan tenminste, en zo kondigde hij zich aan. Ik beleef dit nu als een verlies, als het teloorgaan van een mooi moment, het ontstaan van een gedicht, jammer dus.

Je ziet nu wel van uit je kamer hoe het licht, je grote vriend, de tuin is binnengevallen, terwijl het nog grijs was toen je, vroeg in de morgen, ging neer zitten. Je ziet hoe rijk hij zich nestelt in de jonge toppen van de haag, op het dak van het tuinhuisje. Je staat zelfs even op om te kijken hoe hij speelt in de roerloze teergroene uitloop van de ceder. Het is je wereld van deze morgen, meer is er niet maar het is voldoende om je een goed gevoel te geven. Je bent een gelukkig man als je ziet hoe het licht zich hult in een gouden schijn omheen de simpele dingen van je bestaan. Heb je je zin verloren je hebt van het licht gezien hoe het viel over de toppen van de planten in de tuin.

Mijn ogenblik van leven, pas uit de donkere slaap gekomen en opstijgend in mijn woorden, die ik niet dacht te schrijven, maar die voortgekomen zijn uit de zin die ik verloor, door zegde ik, mijn onachtzaamheid. Eigenlijk ben ik hem verloren opdat ik schrijven zou wat ik geschreven heb; eigenlijk was die zin maar een voorwendsel om op te tekenen wat ik anders helemaal niet zou gedacht en opgetekend hebben. Of, beste lezer, hoe alles vloeit uit alles, vooral dan als je getroffen wordt door de lichtinval over het deeltje van de wereld, een naaldenprik groot, dat je ziet van uit het raam waar je schrijft. Meer is er niet maar het is zelfs rijkelijk om een dag te beginnen. Het is, zoals ik het nu aanvoel, een gedicht over het morgenlicht.

Mijn God, schreef ik gisteren en voegde er aan toe – of deed ik het niet? – je weet wel wie ik bedoel met God, je weet wel dat ik denk dat Hij de ganse Kosmos is, dat Hij één is met de Kosmos. Dus, nogmaals en nogmaals dat er niet én God is  én Kosmos is, zoals er niet de Ugo is die schrijft en de Karel die de pijn voelt dat zijn lichaam is, dat beiden een en dezelfde zijn. En dankzij de verloren zin, weten beiden dat ze niet alleen een deeltje van de zichtbare wereld zijn maar ook van de onzichtbare geest die van de Kosmos is.

Het weze gezegd en herhaald, het is mijn visie en ik blijf er bij, het is het beste dat ik bezit. Ondertussen verdween het goud uit het licht. Gelukkig dat ik het gouden moment heb bewaard, het is 07.18.

PS.

Ik vond de zin terug: ‘Het is met ongerijmdheden dat men dichter wordt gekroond en uitgestald’. Wat zou ik daar kunnen over geschreven hebben?