Stephen Hawking (2) en het Ego van het Universum

Ik trachtte me in te beelden wat, met een generatiekloof er tussen, welke betekenis er kan gegeven worden aan de knieval van Jean-Paul II vóór een ongelovige Hawking. 

Was de knieval van de Paus een zich aanpassen aan de moeilijkheid tot communicatie vanwege de sterk gehandicapte Hawking of, was het de inleiding tot een smeekbede van de Paus aan Hawking, een verzoek om niet verder te gaan op de weg die hij had ingeslagen of, was het beide samen?

Wat het wel niet zal geweest zijn is een teken van respect voor een van de grootste astrofysici van dat ogenblik. 

De auteurs, White and Gribbin (zie 30 april) wisten evenwel te melden dat er die namiddag een aantal beledigde Katholieken aanwezig waren, ‘ misinterpretating the Pope’s gesture as undue respect. They simply could not understand why the Pope should kneel before him; to them Hawking’s opinions were at the opposite end of the spectrrum from Orthodox Catholic doctrine’. 

Ik zelf kan of vind het niet nodig er een oordeel over te vellen - evenmin als de auteurs het deden – zeker niet over de stelling van Jean Paul II, als zou de wetenschap enkel kunnen komen uit Gods revelatie, maar wel een bemerking bij het ‘no boundary concept of the universe’ van Hawking en wat hij hiermede bedoelt ‘that the Universe is self contained, in that case we do not have to explain how it got there in the first place. It would just BE’ (p.169). 

Mijn variatie hierop is een antwoord aan de Paus en aan de fysici, namelijk dat het ‘zelf-bestaan’ van het Universum tezelfdertijd bewijst dat het Universum een Ego bezit. En ik voeg er aan toe dat dit Ego God kan en mag genoemd worden, even goed als het/de Onnoembare. 

Ik heb dit alenkele malen verkondigd in mijn vorige blogs, echter heb ik er tot vandaag, nog nimmer aan toegevoegd dat het deeltje kosmos dat we zijn als mens - het deeltje leven - we ook het deeltje Ego  zijn, met al wat hier uit voortvloeit eens het deeltje leven het deeltje Ego verlaat.