Een vuurrode streep van het oosten naar het noordoosten en een val uit het bed was al dat mijn morgen was ware er Klara niet die me lijmde met het beste van  Schubert: een begin van compensatie.

Compensatie voor wat ik niet heb en ik heb veel: ik ben er nog en kan  schrijven dat ik er nog ben, binnendringen in het woord, in het massale leven ervan dankzij het fenomeen homo sapiens dat ik ben, met mogelijkheden die lopen tot in het ongerijmde als ik het maar willen zou en soms wil ik het, soms zoek ik het ongerijmde op om het woord te voeren tot waar het nog nooit was, ik er vertoevende in de vrede van het woord, het oneindige ervan in de morgen van mijn hart, van mijn tederheid voor jou.

Tot mijn gesprek met jou en ik je vertel over wat me bezielt soms, over wat ik zoek om, al was het maar een fractie van een ogenblik, je te lichten uit wat je wereld van elke dag.

Ik me er goed bij voel te zijn met jou zoals ik ben, zonder al te grote lichtpunten maar vooral zeer genegen, strekkend naar het broederlijke bijna.

Dit alles omwille van die bloedrode streep in het oosten die maar enkele tellen zichtbaar was maar toch lang genoeg om het te  vermelden als belangrijk, zelfs als het niet belangrijk was het staat er toch en zal er nog een tijdje blijven tot de dag voorbij zal zijn, de dag die nog beginnen moet  voor mij al heb ik al veel geschreven maar nog niet waar ik op wachtte om je het voor te stellen, vandaag nog misschien zo niet morgen of een dag erna.

Alles hangt af wellicht van een vuurrode streep in de grauwheid van de luchten of, wat ook kan van een val uit het bed of van Schubert in de morgen,  alles kan opdat mijn verbeelding in werking zou komen, zelfs op hol zou slaan.

Zo ben ik nu eenmaal ingesteld als ik me tot jou richt, ik vrij als een vogel me openend op jou.  

20-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het vuur in de rozen is gedoofd, is brak geworden, er blijft zelfs geen herinnering aan over, zoals ik me ook niet meer herinner welke woorden, lijk  bladeren te vroeg neergedwarreld, ik gisteren en de dagen ervoor achtergelaten heb.

Niet veel zaaks meer de rozen, niet veel zaaks de voorbije woorden.

Wat ze gemeen hebben is niet zo duidelijk, staat nergens vermeld, maar hun begin en hun einde ligt dicht bij elkaar, ligt in de kracht, die kosmisch geaard is, zo voor de roos uit de knop die zich vormt en zich opent op het licht en zo voor het woord dat in de geest van de mens, in zijn binding met de sterren, is ontstaan.

De rozenbladeren zullen vallen in de aarde en vergaan tot humus waaruit nieuwe rozenknoppen – ‘rosebuds’ – zullen ontstaan. De woorden zullen opgeslorpt worden door de tijd nadat ze inspiratie zullen geweest zijn voor nieuwe gedachten of nieuwe geschriften.

Waar het voor de roos de weg was naar buiten, was het voor het woord de weg naar binnen. Zo heeft de roos niets te vertellen over het woord en heeft het woord heel wat te vertellen over de roos.

Deze vergelijking brengt me niet ver, het ene is, schijnbaar althans, van de materie, het andere is van de geest. In die voorstelling vullen ze elkander aan. Maar er is geest in de roos, in de stam, in de wortel van de roos, die weet hoe te botten, hoe de botten te openen tot roos, en dit weten is van het bevreemdende dat van de Kosmos is. In dit aspect verschilt het woord niet van de roos. Beide zijn één in al hun geledingen, zo in de zichtbare als in de onzichtbare.

Beide, woord en roos verstrengeld, wetend hoe er te zijn en hoe er te leven, de roos zonder het ‘zelf’ te beseffen dat het, het weet, het woord dat het weet.

Zo meen ik het te zien deze morgen, veel is het niet. Ik had het even ook niet kunnen schrijven maar dan waren er geen bladeren geweest die humus werden en ware de aarde - en mijn blad - bar gebleven, even bar als het land van T. S. Eliot.

19-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De eerste gedachte vanmorgen was een abstracte  blog te schilderen in woorden en in zinnen die geen nood hadden met elkaar iets te maken te hebben - het gevoel dat hij had toen hij gisteren luisterde naar het begin, ‘krqftig, entschieden’, van de Derde van Mahler, een lappendeken van klanken zo vond hij.

Woorden in zinnen naast elkaar, zoals de kleuren op een abstract schilderij: vlakjes niets zeggende verf, waarvan de kleuren nog te ontdekken zijn, naast en soms op elkaar, willekeurig met penseel aangebracht of met de punt van het paletmes of met de volle hand, als er maar iets staat, iets dat er voorheen nog niet was, een totaal nieuw gebeuren van kleuren, plots opgestegen uit het zand van het zijnde, plots, onnoemelijk plots, een knal en het was er, zoals bij Mahler: hoorngeschal en tromgeroffel en de wind en het licht van vele zonnen als van de sterren erin en erover en, soms de regen.

We weten weinig van al het abstracte dat er is en hoe het er is; ons ogen tasten af en onze geest dringt door, maar hierover weten we niets te zeggen, niet hoe de verhouding is tussen wat we zien en wat we denken, alsof het ene niets te maken zou hebben met het andere, zoals de tortel niets te maken heeft met de nok waarop ze zit, staat eigenlijk, het is haar plaats, ze kan er blijven en plots wegvliegen, en de nok er is zonder tortel.

Dit alles, Mahler en abstract en tortel in elkaar verweven. Er waren anders geen merkwaardige gebeurtenissen, vroeg in de morgen; later wel misschien, maar later is de maand september, later is de herfst, het rijpe fruit  en de vallende bladeren. We hebben het al zo dikwijls geweten hoe alles overgaat van het ene in het andere. Wij, als toeschouwer hoe het allemaal verloopt.

Verrast soms dat het zo vlug gebeurt, dat er ons geen tijd gelaten wordt om even, even maar op adem te komen. We moeten altijd verder de tijd in. En wat indien de tijd niet zou bestaan?

Ik ben met slaap in de ogen, in de geest, aan dit geschrevene begonnen. Nu het er staat voel ik me beter.

18-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht vandaag niets beter te hebben om mee te beginnen, niets hoger en niets lager, dan een tortel op de nok van het huis van de gebuur. Ik kan me er een ogenblik op instellen om te komen, mijn gedachten vrije loop latend, waar ik nog niet weet te zullen komen, hoewel het al ergens geschreven staat.   

Het verrassende eraan is dat het er zeker zal staan - de plant aanwezig in de zaadkorrel  nu nog wachtende op het kiemen - en het is in de ogenblikken van het wachten dat het mystieke van wat komen zal geborgen ligt.

Het is nog geen weten - zoals de korrel nog geen plant is - maar het weten is kiemende in mij om enkele lijnen verder te voorschijn te komen. Ik weet niet waar ik het moet gaan zoeken en het hoeft ook niet, ik word er naar toe geleid, woord na woord, zin na zin, tot ik denk nu is het genoeg, nu mag er een punt gezet en afgesloten.

Elke dag is het zo of er is een tortel, of er zijn de kleuren van een enige dageraadof, wat me in een totaal andere richting voert, is er Mahler of Schubert of zoals het nu dikwijls het geval is, is er de Alkibiades van Ilya Leonard Pfeijffer.

Hieruit wordt gepuurd, wordt gefilterd wat op dit blad te voorschijn komt, soms is het veel soms is het enkel wat er is aan voorafgegaan.

Vandaag is dit het geval.

Later, een andere dag, zal zelfde tortel zitten - een tortel heeft het voordeel elke tortel te zijn - op dezelfde nok van hetzelfde huis. Onvermijdelijk zal ik er anders uit opstaan om  er anders over te schrijven, wat nog niet vaststaat zoals ook niet vaststond wat ik vanmorgen geschreven heb.

Zo brengt elke tortel zijn boodschap, al kan het ook een ekster zijn of, Ravel die de kamer betreedt.

17-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij had zich voorgenomen te schrijven over zaken die  hij nog niet kende en niet kennen zou indien hij er niet zou aan denken om erover te schrijven.

Hij wou vanaf de morgen – het is in de morgen dat alles ontstaat - uitkijken naar de dingen die hij zou willen ontmoeten de dag door zoekend ernaar, om uit te komen in de valavond, als hij nog even de tuin inloopt, op wat hij vertellen wou.

Al is het niet veel, al zijn het maar een paar zinnen, nog onduidelijk eerst, maar daarna, hij ervan de woorden heeft gezien, in zilver geschreven op een donkere achtergrond.

Dacht hij toen dat het ogenblik misschien nog niet gekomen was, dat hij nog even wachten moest, dat wat hij wist nog niet duidelijk genoeg er stond, dat er nog één woord was dat hij zoeken moest om de gedachte te bekronen. Een woord dat het sleutelwoord was, dat nog niet bestond in de ‘Van Dale, een drie-betekenissen-woord dat hij ophangen wou, in kalligrafie getekend op een vaandel wapperend in de avondwind maar, voorlopig, voor de wereld, nog gedekt gebleven, omdat hij wachten moest op het licht van de nieuwe dag die, zo hoopte hij toch, nog komen zou.                                                                                                                                                                                                                       

Hij nu begonnen is opdat hij op een zelfde wijze zou kunnen afsluiten, en niet zo maar, maar wel om er glorierijk uit op te staan?

Dit is dan wat van de morgen was, die door liep naar de avond toe langs waterwegen begroeid met veldbloemen waarvan  hij de naam niet kende, zodat hij denkt schrijvend te zijn terecht gekomen in een vreemd land dat er gisteren nog niet was, en ook eergisteren niet.

Maar nu de zin die hij gedacht had, met dat ene woord dat hij nog vinden moest, het woord dat draalde, het woord dat een fakkel was in de nacht van het ongeschrevene, en dat hij, ondanks de Van Dale die hij raadpleegde, niet vinden kon, wellicht omdat het nog uit te vinden was. Hij de zin vandaag niet schrijven kon.

Morgen dan misschien. Maar morgen is een andere dag en zal het misschien niet meer passen voor de zin die vandaag bijna geschreven werd.

Het was toen dat hij aan Borges dacht.

16-08-2023, 04:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dag is bevreemding omwille van de ‘Maria-tenhemelopneming’. Is bekoring, is verwachting dat hij openbloeien zal, zich ‘verglorifiëren’ zal en wij ons ‘smijten’ zullen in wondere tekens van verbazing om wat we hoorden ooit en een tijd hebben geloofd, de hemel een plaats tussen de sterrenstelsels in.

We zochten woorden als bloemen in de wegen langs de  waterkant waar we langs zullen komen of, beter  nog, van toen we er vroeger waren, droom gebonden.

We zochten lang omdat we ze wilden, hoogstaand uitgeroepen als van een onvermoede poëtische genialiteit. Maar de woorden kwamen niet, schenen niet beschikbaar, niet meer bestaande zelfs, dacht ik.

Tot een vriend, lezer van mijn Geschriften, me verraste met  de foto van een veld zonnebloemen – een landbouwer die een braakliggend stuk grond had bezaaid – en mijn vriend onvermijdelijk de zonnebloemen associërend met Van Gogh  én veelwetend, hij verraste me een tweede maal met ‘Starry, starry night’ van Don McLean (https://youtu.be/oxHnRfhDmrk, een prachtig lied, bekrachtigd getoonzet met schilderijen van de grote Vincent. Of twee vliegen in één slag voor we horen wil.

Meer kon ik niet verwachten. Jullie ook niet.

15-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben in de avond/nacht van 12 augustus al beginnen denken aan wat ik achterlaten zou voor de dag van 14 augustus, maar ik vond heel weinig  ik was schijnbaar uitgepraat, leeg geschreven.  Het gebeurt meer en meer de laatste tijd, al lijkt het er  niet op het is toch zo.

Toch is het zo tot ik het raam openschuif op de stilte van de morgen en de stilte me vastgrijpt en zich in mij nestelt, tot in mijn bloed denk ik.

Maar waarom is die ene morgen verschillend van de andere, ik kende gisteren  niet dit gevoel, noch de dagen ervoor, maar het is alsof ik plots,  de bijzonderheid van de stilte helpend, nieuw geboren ben of alsof er dan toch iets nieuw in mij is opgestaan, een andere kijk op het licht, op het sfeerbeeld van wat is en op de geuren van de tuin met de anijs hoog opgeschoten en in volle zaad en de twee zonnebloemen lijk vlammen geel.

Maar er is meer, het zit hem in de manier van het erzijn, alle planten erin, de druivelaar, de vijgenboom, de  lijsterbes, staren me aan en ik voel hoe ze er staan, hun wortels diep in de aarde elkaar rakend zoals ze elkaar raken in een wolk van groen in hun gebladerte Ik hen groeten wil door hen op te nemen in mijn geschriften, ik hen een leven geven wil  dat reiken zou tot ver buiten de tuin. Hen alle de eeuwigheid van mijn geschriften toekennen wil opdat ze er nog zouden zijn in de herfst en de winter zoals ze er waren in de zomer.

Hoe licht ik geraak ben door wat ik zie en voel als ik opsta uit de nacht en geconfronteerd word uitzonderijk met wat van de stilte is die van de natuur is, de rust ondanks de roerselen van het grote leven dat erin aanwezig is.

Zoals het nog steeds aanwezig is in wat ik schrijf dag aan dag.

14-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees in ‘De Standaard’ van een man, een kunstenaar die ik niet ken, Arne Quinze[1] het volgende:

‘Toen ik 12 jaar geleden in Sint-Martens-Latem kwam wonen was mijn tuin een gemillimeterd gazon omringd door hoge hagen. Ik haalde meteen een ploeg en gooide het gras en de hagen eruit… Intussen staan hier 150.000 planten. Dat is een verademing: ik sta op en ga slapen in een paradijs.’

Hij was zeker niet de eerste, twintig jaar ervoor was onze vriend Marc Herbert - de oprichter van de groepering ‘Ouders van verongelukte Kinderen’ - ermee begonnen. Hij liet  de planten in zijn tuin gewonnen op het bos, vrije loop, zodat het bos gegroeid was tot op zijn terras. We begrepen destijds niet waarom maar hij vond dat hij niet het recht had de natuur te kortwieken, hoewel hijzelf in zijn lichaam door die natuur gekortwiekt werd door het verlies van twee kinderen en door een vroeg heengaan.

En ik hoor nu ook dat er landbouwers zijn die een strook grond onbebouwd laten liggen en bezaaid hebben met veldbloemen. Wat een hemel verschil maakt voor vlinders, bijen, kevers, andere insecten en wellicht vogels. Het wijst  in elk geval op een andere instelling wat de natuur betreft en kunnen niet anders dan ons erom verheugen.

Echter, wijst dit niet op een gestage groei van onze bewustwording van het leven om ons heen, ‘het leven in de natuur’ dat we zomaar niet negeren mogen, dat onze volle aandacht krijgen moet.

En welke diepere betekenis moeten we hieraan geven?

Is het de mens zelve die tot dit besluit gekomen is, die ineens, zomaar, de waarde van de natuur ontdekt heeft en van houding veranderd is of, is de wijziging, die uiterst belangrijk is, uitgegaan van de geheime wegen van de  natuur zelf die onderhuids of via een onzichtbare geheime impact gewogen heeft op onze gedachtewereld?

Een vraag die ik me o, zo graag stel, want dan is een vriend die me onlangs de foto’s van zijn tuin stuurde, en ook ikzelf met mijn voorschoot groot stukje tuin, er het ‘slachtoffer’ van geworden.

Het weze dan zo,  de Kosmos laat ons niet los, integendeel.

Evenwel, ondertussen sneuvelt het Braziliaans regenwoud[2] en worden drie-eeuwen-oude olijfbomen bedreigd in Griekenland

[1] De Standaard van 5 & 6 augustus: ik ken nu wel zijn werk, ik zocht het op bij Google, hij is de  man van de ’Rock Strangers’ in Oostende.

[2] ‘De Amazone staat op instorten’ lees ik van de Braziliaanse natuurwetenschapster Luciana Gatti in de Standaard van vandaag 12 augustus, in een bijdrage van Ine Renson.

13-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ilya Leonard Pfeijffer moet, op de muur vóór zijn schrijftafel, een sterk gedetailleerde kaart van het oude Griekenland hebben gehad om te beschrijven wat hij ons vertelt met alles erop en eraan, met de reden waarom en waarom niet, over de vlootbewegingen van de Spartaanse en Atheense schepen die onmogelijk nauwgezet te volgen zijn door de lezer, zonder de kaart te raadplegen vooraan in het boek, en dan nog, de bewegingen volgen doet weinig ter zake, het paginalange geschrijf erover verteer  je niet zo licht omdat je er het nut niet van inziet.

Niets belet ons echter vast te stellen dat wat hij schrijft heerlijk is van taal en vindingrijkheid. Het is telkens een waterval van woorden en zinnen. Hoe hij het kan, en dit kunnen weet vol te houden, verdient alle respect, bewondering zelfs, maar of het ons boeit te weten hoeveel schepen er liggen en hoeveel manschappen, en hoe en waar deze liggen, is welnuttig voor een  bevelhebber, maar de lezer leest er over, dan toch is dit mijn geval.

Dit betekent ook dat ik heel traag vorder; Ik ben nu voorbij halfweg en volg Albidiakes in al zijn bedenkingen en bewegingen zonder er al te veel aandacht aan te besteden,. Het wordt wat langdradig, storend zelfs, maar ik begrijp dat hij niet anders kan dan verder te gaan met wat hij begonnen is en wellicht tot het einde toe.

Voor mij is het zonder twijfel een meesterlijk geschreven boek, en ik blijf wel nieuwsgiering hoe het aflopen zal, evenwel zijn er ellenlange passages waar ik onachtzaam aan voorbijga omdat ze weinig betekenisvol zijn.

Maar ik blijf Alkibiades volgen in zijn pogingen terug opgenomen te worden in zijn enige liefde, de stad Athene, die hem destijds ter dood heeft veroordeeld omwille van de heiligschennis die hij zou gepleegd hebben. De diplomatie die hij hiervoor aanwendt zal tijd vergen maar alles wijst erop dat hij slagen zal in zijn opzet;

Een geslepen man die Alkibiades, (een soort Bart De Wever in het meervoud). Iemand die weet hoe hij het aan boord moet leggen om te bekomen wat hij bekomen wil.

Uiterst ongewoon in alle opzichten is het boek zeker.

12-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Of ik nu ontwaak met Bach, welke ook, of met Moessorgski, of met Francis Poulenc, het is verwondering, én hen te horen, én, en dit is elke morgen zo, er nog te zijn, de dag te zien opengaan als ik de gordijnen openschuif omhuld met klanken die de  kamer vullen, mijn wereld van de eerste ogenblikken die zich de dag door manifesteren zal in al wat ik doe en niet doe. En raak ik, met de hand uitgestrekt van waar ik ben, de oneindigheid van het ‘erzijn’, groot levend al in al wat is en wat nog komen kan, elke eindigheid uitsluitend, niet in aanmerking nemend, vol er zijn tot voorbij  de schamelheid der dingen die er staan of liggen of hangen, die me spreken van wat vroeger was – vroeger veraf en vroeger dichterbij – die me bezighouden zelfs tot ontroering toe  soms,

En waarom niet?

Waarom zouden kleine dingen van vroeger me niet meer raken nu, meer dan voorheen: een potje waarvan ze de scherven kleefde die ze raapte op het kerkhof van Giverny -  o zo dichtbij Claude Monet - waar we ooit waren vroeg in de lente of was het laat in de herfst of was het wel op het kerkhof? Het staat er nu gevuld met potloden en stiften, stil sprekend zonder woorden, maar toekijkend, omkleed met herinneringen aan dagen die waren, lichtende dagen van samenzijn en niet weten wat was van het sterven en het heengaan.

Zo spreken de kleine dingen tot mij, ze zijn er om me gezelschap te houden tot ik er niet meer zal zijn en over te blijven, verlaten, ontdaan van al wat was, niemand wetend wat er van is, van wat er ooit van was: een lichtblauwe vijver bestrooid met waterlelies in volle bloei.

We er aan voorbijgegaan zijn toen, hand in hand, wellicht dromend.

11-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een rustige dag in het verschiet, dacht ik, een dag lijk gisteren en de dagen ervoor maar toch, toch wachtte ik op iets bijzonders iets dat niet van die dagen was, een gebeuren dat opduiken zou uit de schemer van de tijd.

Ik wachtte erop al wist ik niet op wat: een bezoek, een e-mail of, een bericht over mijn boek dat ergens gelezen werd, geopend, onderlijnd op vele plaatsen?

Maar niets kwam, de eerste uren verliepen normaal, het zal  voor morgen zijn, dacht ik of, je hebt zwaar gedroomd zoals het zo dikwijls is gebeurd in je leven, dromen die niet zijn uitgekomen, dode letter zijn gebleven.

En dan gebeurde het, kwam er een telefoon, een uitnodiging op een lunch in het ‘Hof van Oranje’, men ging me komen halen om 18.00 uur

 heb, zijnde ineens van een latere generatie, al wat van de morgen en de middag was terzijde geschoven, alle geschriften afgesloten en me klaar gehouden, gelaarsd en gespoord zoals het hoefde.

Het werd een schitterende avond met een schitterend diner en schitterende mensen. Een  verjaardag die gevierd werd en men had me erbij betrokken, ik een oud man, slecht te been die bij de arm moest genomen worden om uit te stappen en plaats te nemen aan tafel.

En een wereld van vroeger die zich opende. Ik was terug onder de mensen, heelhuids hoewel sukkelachtig in mijn handelingen, maar niet in wat ik te vertellen had, niet in mijn reacties op wat verteld werd,  herinneringen aan de vijver die opdoken van alle kanten en in alle vormen.

Een droomavond werd het, een verjaardagsfeest (Annie) om niet vlug te vergeten, ik dan toch niet, het was een avond waarop  ik mezelf vergat en vergat waar ik was en wie ik was en na een ‘oud-Zottegemse’ hen allen heb uitgenodigd op mijn verjaardag op het einde van 2023.

Eigenlijk een pokerzet. Maar wie geen vooruitzichten heeft, sterft veel te vroeg een stille dood, daarom ook kijken we vooruit, de toekomst vrank uitdagend in de ogen kijkend.

Wat dromen betekenen, hoe we nood hebben eraan zelfs al weten we dat ze zich niet vervullen zullen, het is goed nu en dan te denken dat je ergens anders bent, aan zee of liggend aan een bergmeer. Even maar opgaan in het ongerijmde van het zijn, je lichaam verlatend en opstijgend hoger en hoger tot je niet meer vallen kunt.

De avond van 8 augustus had er iets van.

10-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ga verder op de ingeslagen weg zonder omzien,  zonder me te bekommeren of ik gelezen word of niet, ik heb er trouwens geen idee van, het aangegeven aantal bezoekers is onbetrouwbaar, het neemt niet deze op die me lezen op hun gsm. Ik beken evenwel dat het weten dat ik gelezen word een aansporing is, een aanzet om vooral niet te ontgoochelen, al is ontgoochelen een te sterk woord, beter ware misschien dat het een ‘ontlasting’ is voor de lezer, het verdwijnen van de neiging me te gaan opzoeken uit pure gewoonte.

Dit staat er dan al was ik eerst niet zinnens dit te schrijven maar de woorden zijn gekomen zoals ze altijd komen, passend of overbodig. Ikzelf wil  er weinig vat op hebben, ze dagen op en ik neem ze. Zo gaat het.

En in feite is elk moment gunstig om ze uit hun bolster te halen en ze aan te bieden als de vruchten van mijn geest. Keer op keer gebeurt dit, ik heb er geen andere verklaring voor, evenwel als ik me meet aan Pfeijffers werk, ben ik onbestaande, is mijn geschrijf maar een beekje  terwijl het zijne de Wolga is. Ik weet dus waar ik sta, niet dat ik me er niet goed zou bij voelen, verre van, want velen zullen zich niet goed voelen als ze geconfronteerd worden met het bewuste boek van hem, van de meester zoals ik hem noemde in een blog van de vorige dagen.

Ondertussen heb ik eens te meer volbracht wat ik gebruikelijk doe. Het komt er simpelweg op aan uit te voeren wat ik me heb voorgenomen te doen, kleine zaken stellen geen probleem, een geschrift nalaten wel, het vergt een inspanning, het vergt een dosis moed. Iets dat ik elke dag moet gaan halen, ergens, ergens. Wat ik nalaat kan de indruk geven dat het zo maar gebeurt.

Geloof het echter niet.

09-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ontwaken is het huis vullen met KLARA die me de dag door zal gezelschap houden, ze is als het licht dat binnenstroomt afkomstig uit de geest van zovele componisten en muzikanten die er hun leven hebben mee gevuld en vereeuwigd.

Ik haal dit aan omdat ik erdoor in een omgeving leven kan die samen met het schrijven erover de eentonigheid die het leven zou kunnen zijn geen schijn van kans laat. Ik word van vroeg in de morgen opgenomen in  de sfeer van grote momenten die komen en gaan naarmate ik luister en verheugd word door wat ik hoor of, de muziek zomaar over mij laat gaan en deze momenten zijn er  veelvuldig. Maar de muziek is er ze omhult me, ik voel ze onderhuids aanwezig, trouwens ik kan er niet over zwijgen als ik er vroeg in de morgen, zoals nu, over schrijf.

Vergeef het me als ik me aldus herhaal, maar KLARA is een zeer belangrijk feit in mijn leven. Stel dat ze er niet zou zijn, ik levend in de achttiende eeuw bijvoorbeeld, welke notie van muziek zou ik gekend hebben, misschien zou de literatuur haar werk hebben gedaan en zou ik rondgelopen hebben met een boek in de hand of in het hoofd, maar nu loop ik rond met honderd stukken muziek en honderd boeken in het hoofd, het verschil is aanzienlijk, ik baad in een ongelooflijk enorme rijkdom van ‘zijn’, in een oceaan van geest, ik ben een gelukkig man waar de leeftijd, vooral dan als ik zit of lig geen vat op heeft, ik zweef al die tijden zelfs als ik rondloop in de tuin geholpen door mijn stok is er nog altijd het geruis van de golven die aanspoelen op het strand.

Ik heb dus geen klagen eigenlijk, ik neem wat is, dan toch in  de volheid van deze morgen van 7 augustus, een morgen die anders is dan vorige morgens toen ik over andere zaken geschreven heb omdat ik anders begonnen was.

De  morgen van nu is uitzonderlijk, dit is hoe jullie hem zien moeten.

In elk geval, ik zag hem anders.

08-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ontwaken is het huis vullen met KLARA die me de dag door zal gezelschap houden, ze is als het licht dat binnenstroomt afkomstig uit de geest van zovele componisten en muzikanten die er hun leven hebben mee gevuld en vereeuwigd.

Ik haal dit aan omdat ik erdoor in een omgeving leven kan die samen met het schrijven erover de eentonigheid die het leven zou kunnen zijn geen schijn van kans laat. Ik word van vroeg in de morgen opgenomen in  de sfeer van grote momenten die komen en gaan naarmate ik luister en verheugd word door wat ik hoor of, de muziek zomaar over mij laat gaan en deze momenten zijn er  veelvuldig. Maar de muziek is er ze omhult me, ik voel ze onderhuids aanwezig, trouwens ik kan er niet over zwijgen als ik er vroeg in de morgen, zoals nu, over schrijf.

Vergeef het me als ik me aldus herhaal, maar KLARA is een zeer belangrijk feit in mijn leven. Stel dat ze er niet zou zijn, ik levend in de achttiende eeuw bijvoorbeeld, welke notie van muziek zou ik gekend hebben, misschien zou de literatuur haar werk hebben gedaan en zou ik rondgelopen hebben met een boek in de hand of in het hoofd, maar nu loop ik rond met honderd stukken muziek en honderd boeken in het hoofd, het verschil is aanzienlijk, ik baad in een ongelooflijk enorme rijkdom van ‘zijn’, in een oceaan van geest, ik ben een gelukkig man waar de leeftijd, vooral dan als ik zit of lig geen vat op heeft, ik zweef al die tijden zelfs als ik rondloop in de tuin geholpen door mijn stok is er nog altijd het geruis van de golven die aanspoelen op het strand.

Ik heb dus geen klagen eigenlijk, ik neem wat is, dan toch in  de volheid van deze morgen van 7 augustus, een morgen die anders is dan vorige morgens toen ik over andere zaken geschreven heb omdat ik anders begonnen was.

De  morgen van nu is uitzonderlijk, dit is hoe jullie hem zien moeten.

In elk geval, ik zag hem anders.

08-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijven is een spel, is in de eerste plaats literatuur bedrijven en literatuur de schoonheid van het woord etaleren en overdragen op de inhoud ervan.

Ik onderga dit als ik Pfeijffers ‘Alkibiadis’ lees. Hij is een meester, zoals Rembrandt er een was, maar hij meester van het woord en van de zin en van de inhoud, op alle plaatsen onstuitbaar zoals ik nog nooit iemand gelezen heb. Hij overtreft Nooteboom in zijn schrijven, niet in warmte, maar eerder in het ijzige, het blote van het woord, losgewrikt van gevoelens.

Zo ervaar ik hem, hij is zo intellectueel dat hij vergeet wat van het hart is - alsof hij geen hart bezitten  zou. Hij is zonder de minste twijfel zoals ik hem lees een groot schrijver, ik kan het niet genoeg zeggen, zijn zinnen lopen vlot, zijn woordenschat is oneindig en wat hij schrijft is doordacht en rijk en enig aan gedachten, want hij heeft het over zaken waar niemand, niemand het over heeft.

Het is duidelijk als ik schrijf dat ik hem onderga, zijn boek  ligt open op tafel, ik ga er dikwijls – meestal – aan voorbij, maar als ik erin ga lezen dan is het voor een lange tijd dat ik bij hem ben, dat ik hem zie schrijven met bewondering voor wat hij schrijft en voor de  tijd die het hem gevergd heeft om op een zo korte tijd zijn boek te schrijven, zeker 1500 à 2000 woorden per dag en dit is heel wat uren. Dit is dan nog iets waarom ik opkijk naar hem.

Hij stond nochtans niet goed aangetekend bij mij, ik heb ergens een ‘De Standaard-knipsel’ liggen waarin hij zich uiterst negatief, spottend zelfs, uitlaat over de Vlaamse poëzie, wat ik hem toen niet vergeven heb en nimmer de nood heb gevoeld hem te gaan lezen, zijn ‘Genua’ bijvoorbeeld.

Ik heb in wat ik schrijf over zijn Alkibiades geen oog gehad voor de Google-commentaren op zijn boek. Ik heb het recht mijn mening te hebben over wat ik lees en hoe ik het lees, als iemand die weet wat het is elke dag te schrijven over iets dat enkel in ‘potentie’ in de geest of waar ook aanwezig is.

Het eruit halen wat er in zit, kost heel wat kennis en inzet en dit is tekenend voor het Boek.

Het is (misschien) meer dan dagelijks een marathon lopen.

07-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het huis is vol met de klanken van KLARA, zo vol dat ik ze niet  meer hoor, dat ze zijn zoals de meubels, de schilderijen, de boeken die ik niet meer zie, ze zijn van het huis en het huis is van zichzelf, niet van mij die er in rondloopt zoals ik rondlopen zou in een klaarte die van het bos is of neerzitten aan het water dat van de vijver is, weliswaar ik gevuld met gedachten, gedachten die binnenkomen en weer vertrekken of wijken moeten voor andere, even onstuimig zodat ik de tijd niet heb ze te houden tot ze geschreven staan. Want schrijven is mijn adem in deze uren, in deze dagen.

Het is ooit, ooit anders geweest een tijd dat mijn tekenen mijn adem was, mijn ingesteld zijn, mijn levensvreugde. Ik draag er nog de echo van als ik ervoor sta en weet hoe het was en hoe ik ervan doordrongen was. Toen ook waren het hoge tijden voor het creatieve in mij, voor de punten en de lijnen, de vormen als met stuifmeel bestoven en ik niet wist van waar het stuifmeel kwam er geen bloemen stonden om me heen ,enkel de kamer er was en, wat ik nu weet, hetbaroma van het kosmische in het licht dat binnenviel.

Of hoe we van buiten uit geïnspireerd worden om dingen te doen, grote en kleine - kleine vooral die groot uitvallen - en erdoor verzadigd worden van een blijheid dieat wel stil valt nu en dan maar dan weer terugkomt en open bloeit lijk een zonnebloem die zich keert naar de zon, ons leven rijk terug van dingen die waren en gebleven zijn.

Zo van het schrijven, de inhoud losgehaakt en gekeken naar de woorden hoe ze er staan, vernieuwd en geschikt in een juiste vorm die van de dromen zijn die we vergaten bij het opstaan, misschien één beeld ervan nog overgebleven als een schaduw van een boom, een ceder uit Libanon die er vroeger stond, hoog en statig, o, zo statig bewust van zijn waardigheid en nu, het hopeloze betracht, die waardigheid te leggen in de woorden die er gekomen zijn, ademend de harsgeur ervan, je hand op de schors die er nu niet meer is, jij echter een ogenblik honderdvoudig levend.

06-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is in stilte dat de dag zich opent over mij, neutraal zonder overwegingen  van wat was en van wat komen gaat. Hoe ik hem betreden ga weet ik nog niet, zelfs niet in gedachten en zeker nog niet in woorden, maar de hoop is er dat alles zich voltrekken zal zoals het nu eenmaal hoort voor mij op de een of andere wijze. Nu kan het nog alle kanten op maar ik weet nog niet welke kant voor mij zal gekozen worden.

Niemand weet het, niemand en ik wacht op de zin die nu komen gaat tenware hij niet komen zou en ik hier voor jullie zou staan  de handen en de geest leeg, een ‘verrassingsloos’ dor veld uitdijend voor mij en ik erin gegrepen, niets te zeggen hebbende, maar dan niets zoals niets nooit geweest is, de tegemoetkomendheid van niets als zo iets bestaan zou of, op deze wijze uitgelegd, bevreemdend alleszins en niet te omhelzen noch nader uit te verklaren.

We staan erbij als een gesloten boek dat nooit gelezen zal worden omdat geschreven in een taal die nog niet bestaat, die nog moet worden uitgevonden door mij en ik er niet klaar voor ben, vandaag niet en morgen evenmin.

Ik geen uitweg meer zie of wil zien om hieruit te geraken, de zin die ik verwachte niet is opgedaagd, ik hem ook niet meer verwacht vandaag, zelfs niet in de avondschemering, ‘entre chien et loup’ hij komen zal, het hoofd te droog, te dor.

Heb ik van alle dagen deze uitverkoren om niet méér te zijn dan wat verloren woorden op een hoop gelegd, onordelijk met elkaar verbonden  betekenings-loos zoals zovele dingen in het leven van elke dag zonder gevolg achterwege blijven, maar toch opgetekend worden om pas achteraf de betekenis ervan te ontdekken, misschien als het te laat zal zijn, te laat om enige betekenis te hebben.

Hij zat middenin een labyrint toen hij dit geschreven heeft, hij heeft er lang in rondgelopen, hij is er niet meer uitgekomen, morgen misschien.

Dit alles over een dag die nog niet begonnen is.

05-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

05.55: Het  eerste schamel licht, later, mijn eerste schamele woorden, zo op mij afgekomen uit het onbekende van het geheugen dat zich openen gaat zoals elke morgen als ik begin te schrijven denkend aan wat ik nog niet gezegd zou hebben, alsof ik, ondanks het vele dat er al staat nog iets in meer zou te vertellen hebben en dit heb ik niet . Daarom mijn schamelheid die ik nog maar eens etaleer onder een andere vorm en gelaagdheid.

Waarom  ik het blijf doen heb ik al dikwijls gezegd, het is mijn morgengebed, mijn intrede in de dag, liefst het eerste dat ik doe        om het  daarna  te hernemen liefst voor het sluiten van de dag. Tussen die twee aangelegenheden verlopen de uren, wemelt het van momenten van traagheid in alles wat ik doe, bewust of totaal onbewust. Momenten die onbeschreven blijven en mijn leven uitmaken of dan toch wat er nog van overblijft en buiten het schrijven is er niet veel meer.

Aldus indien ik ophouden zou met schrijven dan zou ik ophouden met leven, ophouden te bestaan. Mijn blog is dus meer dan een strohalm, het is mijn zwemvest, mijn reddingsboei.

Het is ook iets dat me tergt, dat me uitdaagt om keer op keer tot het uiterste te gaan en niet te versagen, het zou een nederlaag zijn, een teloorgang van wat me nog rest aan fierheid en persoonlijkheid.

Argumenten genoeg om te volharden al weet ik niet altijd ‘hoe’, zoals vandaag, het te hebben over mijn schamelheid van het erzijn.

Er rest me nog weinig meer om te tonen dat ik levend ben, zachtjes levend nog, langzaam ademend, langzaam uitkijkend, langzaam uitdijend.

04-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde