Een rustige dag in het verschiet, dacht ik, een dag lijk gisteren en de dagen ervoor maar toch, toch wachtte ik op iets bijzonders iets dat niet van die dagen was, een gebeuren dat opduiken zou uit de schemer van de tijd.

Ik wachtte erop al wist ik niet op wat: een bezoek, een e-mail of, een bericht over mijn boek dat ergens gelezen werd, geopend, onderlijnd op vele plaatsen?

Maar niets kwam, de eerste uren verliepen normaal, het zal  voor morgen zijn, dacht ik of, je hebt zwaar gedroomd zoals het zo dikwijls is gebeurd in je leven, dromen die niet zijn uitgekomen, dode letter zijn gebleven.

En dan gebeurde het, kwam er een telefoon, een uitnodiging op een lunch in het ‘Hof van Oranje’, men ging me komen halen om 18.00 uur

 heb, zijnde ineens van een latere generatie, al wat van de morgen en de middag was terzijde geschoven, alle geschriften afgesloten en me klaar gehouden, gelaarsd en gespoord zoals het hoefde.

Het werd een schitterende avond met een schitterend diner en schitterende mensen. Een  verjaardag die gevierd werd en men had me erbij betrokken, ik een oud man, slecht te been die bij de arm moest genomen worden om uit te stappen en plaats te nemen aan tafel.

En een wereld van vroeger die zich opende. Ik was terug onder de mensen, heelhuids hoewel sukkelachtig in mijn handelingen, maar niet in wat ik te vertellen had, niet in mijn reacties op wat verteld werd,  herinneringen aan de vijver die opdoken van alle kanten en in alle vormen.

Een droomavond werd het, een verjaardagsfeest (Annie) om niet vlug te vergeten, ik dan toch niet, het was een avond waarop  ik mezelf vergat en vergat waar ik was en wie ik was en na een ‘oud-Zottegemse’ hen allen heb uitgenodigd op mijn verjaardag op het einde van 2023.

Eigenlijk een pokerzet. Maar wie geen vooruitzichten heeft, sterft veel te vroeg een stille dood, daarom ook kijken we vooruit, de toekomst vrank uitdagend in de ogen kijkend.

Wat dromen betekenen, hoe we nood hebben eraan zelfs al weten we dat ze zich niet vervullen zullen, het is goed nu en dan te denken dat je ergens anders bent, aan zee of liggend aan een bergmeer. Even maar opgaan in het ongerijmde van het zijn, je lichaam verlatend en opstijgend hoger en hoger tot je niet meer vallen kunt.

De avond van 8 augustus had er iets van.