Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken.                                                                                                                                                                                                                                   

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De merel in de tuin heeft geen boodschap aan de geluiden van de straat, maar goed ook, wie ware hij nog? - ik zonder de bergen? - indien hij er zich zou laten door afleiden?

Ik heb me neergezet, geef hem al mijn aandacht en hoor hoe zijn gezang helder en verfijnd, trillend als pianoklanken in een lege kamer, afsteekt tegen de gewoon geworden geluiden van de dagen. Het effect ervan is, en hier overdrijf ik pour mieux me faire comprendre, alsof het geluid van ‘tomorrowland’ ineens afgebroken zou worden en er een Dolcinella-passage uit de Don Quijote-Suite van Telemann, of beter het oneindige van Bach's Partita nr 2 voor piano. over de hoofden zou worden ‘uitgebazuind’.

Eigenlijk, als ik bezig ben hoor ik de straat niet, hoor ik enkel de merel. De ene zijn van de wereld, de andere, van de merel, zijn van het buitengewone, zelfs al zijn ze regelmatig terugkomend, zijn van een andere aard, een toonaard die we niet genoeg benadrukken kunnen als we er diep  op ingaan.  Het is een gift van de natuur, een gift van het zijnde en het komende.

En als ik er ‘een blog’ bij stilsta dan is het omdat ik me realiseer dat het iets uitzonderkijk is zoals de veldbloemen - de korenbloem, de papaver de vele andere - uitzonderlijk zijn als ik zie, mezelf wegdenkend, hoe ze er staan in hun vormen, in hun kleuren en geuren, maar, zoals altijd we gunnen ze geen blik, we zijn teveel bezig met onszelf. We gaan er aan voorbij zoals we voorbijgaan aan het gezang van de merel en verwondering kennen we niet meer, het is maar doodgewoon dat het zo is.

Echter wat indien er noch de merel zou zijn noch de bloemen, wel wetende dat ze er ooit waren maar nu opgeslorpt door de tijd verdwenen voor altijd uit onze omgeving welke gevoelens zouden we erbij hebben?

Daarom ook heb ik gemeend dat deze blog een doel had, ook voor mij, als ik de merel hoor, hel en flinterdun in de morgen en naar de bloemen sta te kijken en zie welke rijkdom ze vertegenwoordigen.

Maar zag ik het ooit zo?

02-08-2023, 01:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je me het vraagt: een bijzondere dag 1 augustus, in Zwitserland de nationale feestdag. Ik kan er niet aan voorbij zonder het te vermelden omdat deze dag in mij is gebrand even diep, zo niet dieper, dan deze van 11 en 21 juli.

Schrijf ik erover of ga ik er in mijn geschriften aan voorbij, liefst ditmaal het voor mij houden ik vermelde het al te dikwijls de vorige jaren?

Innerlijk gebeurt er iets in mij, dringen onvermijdelijk bepaalde herinneringen zich op: vrienden die ik er kende, de Salamin’s, de Cotter’s, de Epinay’s, de Solioz’s, zoals de wijnen die ik er dronk te beginnen met ‘le vin du glacier’, zoals de alpage-kazen die ik er at; anderzijds zoals de ‘cabanes’ waar ik overnachtte en de bergen die ik er beklom, waaronder de Besso, de Bieshorn – meer dan vierduizend meter – en vele andere; Dit alles is in de Valais, in de Val d’Anniviers, voor mij, een heel belangrijk deel in mijn herinneren, en ik kan er onmogelijk aan voorbij zonder er iets over te zeggen.

Vooral dan enkele plaatsen met een grote variatie aan alpenbloemen zijn me duurbaar en een plaats met bekermos, en andere waar ik wist ‘chanterelles’ te vinden. Plaatsen die ik in mij  heb opgenomen en die ik zo kan oproepen om er ogenblikken  te zijn, mezelf vergetend.

De maand augustus dat ik er met de familie verbleef was een tijd van klaarte in mijn geest, alles was er gericht op de bergen en het licht, op de vrienden en het onwezenlijke van het daar zijn en nergens anders, Ik was er zeer intens alsof ik  er geboren was – misschien in een vorig leven? – en er opgegroeid in een grote verbondenheid met de natuur die een zegen was, die zich verspreidde en zich vestigde in mij, in alle cellen van mijn lichaam en vooral van mijn geest. Ik ontdekte er Titus Burckhardt, de islamkenner, de man van de gotische  kathedralen -  zijn boek dat ik niet las – ik ontdekte er Charles Ramuz en zijn ‘Derborence’.

Ik mag volmondig zeggen dat de bergen, dat mijn verblijf aldaar een belangrijke impact heeft gehad op mijn leven en me blijft beademen en inspireren.

Wie ware ik geweest zonder de bergen van de Valais, wie?

01-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vergiste me gisteren van dag – het was geen einde maand –  én van maand. Het is de eerste maal dat dit gebeurt, een streep door mijn rekening dus want ik schreef ondertussen ook reeds mijn blog voor 1 augustus, ook een dag te vroeg.

Wel wist ik dat de zomer een stuk gevorderd was zodat ik niet helemaal verkeerd was. Jullie moeten dus de dag van 30 juli :maar zien als deze van 31 en alles is opgelost. Ik ga er geen nieuwe schrijven en 31 juli gaat zo aan mij voorbijgaan al ruikt hij reeds naar het begin van de herfst, ook omdat ik niets afweet de stand van de oogst van granen en fruit.

Ik ben uiterst arm op dit gebied, ik heb enkel de tuin om erover te oordelen en die zegt me wel iets maar niet wat ik weten wil.

Wat ik nu schrijf zie ik niet als volwaardig, ik zal dus in alle ernst één dag overgeslagen hebben. Al dus nimmer weten wat ik in normale omstandigheden zou geschreven hebben, misschien iets over de regen, of iets over Jankélévitch me herhalend misschien, maar zeker noch over zijn gefilosofeer over ‘l’ennui’ noch over ‘le sérieux’.

Iets is zeker het zou niet geweest zijn over Pfeijffers ‘Alkibiades‘ deze bleef al die tijd ongeopend. Het wordt dus nodig dat ik hier iets aan doe en verder lees over dezes exploten.

Echter moet ik bekennen dat het lezen me niet zo goed afgaat als het schrijven het voorbeeld is het supplement DSL bjj ‘De Standaard’, het blijft ongelezen liggen, het hoopt zich op. Ik word dus, om maar iets te zeggen, wat het lezen betreft, een lui man.

Is het luiheid of is het te wijten aan de minder goede staat van mijn ogen?

.

31-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik groet het einde van de maand juli, de kalender zegt het me en ook ik kan het ongeveer raden aan de stand van de morgenzon dat we half zomer zijn en neigen naar de herfst, neigen naar het equinox-punt.

Ik zie het gebeuren omdat ik elke morgen de gordijnen openschuif op de dageraad en de verschuiving van de zon aan de horizon soms dag aan dag volgen kan, niet bij overtrokken luchten weliswaar maar als de zon er is zie ik het als een schittering van licht, als een wonder gebeuren dat ik bewust beleef.

Ik open dus heel dikwijls mijn dag met een ingesteldheid  die in een zekere zin kosmisch is , het helpt me bij het bedenken van wat ik schrijven zal omdat ik aldus vertrek van uit een gezichtshoek die het gewone overstijgt en me binnen leidt in een sfeerwereld de ik normaal misschien niet hebben zou. In elk geval het is hoe ik erover denk als ik mijn verbeelding bewogen weet door een fractie dageraad die ik meeneem hoe minimaal ook in mijn schrijven van elke dag.

Laat ik het zo zeggen: ik word er onbewust door geïnspireerd, het beeld van mijn dageraad heeft iets, draagt onvermijdelijk bij tot wat ik schrijf en dan ook tot hoe ik het schrijf, zelfs al blijkt het niet dat het zo gebeurt, ik denk dat het niet anders kan dan dat ik er door beïnvloed wordt.

In feite, het weinige dat er nog gebeurt in mijn leven heeft een begin in de natuur, en wat van de natuur is is van de Kosmos  en de Kosmos is van iets enorm dat niet te bepalen is  dat ons, als we er diep over nadenken overstijgt van het alfa tot het omega.

In mijn schrijven onderga ik dit gevoel, het is om deze reden dat ik schrijf wat ik schrijf, er is er geen andere.

30-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht eraan toen  ik begon dat dit wel eens de laatste blog zou kunnen zijn die ik schrijf, is het niet vandaag het kan morgen zijn of overmorgen, wanneer ook, maar eens komt die er. Toch blijf ik bezig alsof er nimmer een laatste komen zal en het is best zo, doen alsof dat ogenblik niet komen zal.

Ik schrijf dus nooit alsof het een afscheid zou kunnen zijn maar ik houd het in gedachten,, het zit hem in elk letterteken dat ik zet, het zit hem in mijn komma’s en punten in elke zin die geschreven wordt, af of niet af.

Dit is de realiteit van elke morgen en elke dag en elke avond of nacht, het is geen sensatie, het is geen opschepperij, het is van de dingen die me omringen en van de dingen buiten mij, het is van de tijd die afkomt op mij, vlug en gestadig, zijn boek open op het getekende uur.

Maar ik ben er niet op wachtende, wel, wetende wat me wacht, ben ik inniger dan ooit van het zijn en het schrijven, van het zien en het horen, van het spreken en het luisteren, ben ik doordrongen van de grootheid van elk ogenblik dat ik vul met de volheid van mijn bestaan als kind, als knaap, als man met vooruitzichten, al waren het maar mijn geschriften van elke dag die ik hoog in mijn vaandel draag, mijn wapperende vaan van wie ik was , van wie ik ben en van wie ik worden zal.

En niets houdt me tegen, integendeel alles waait in de gepaste richting naar de eeuwigheid toe, een andere toekomst ken ik niet.

Gespaard gebleven van de leegheid van het bestaan, kijk ik uit met vertrouwen.

Ook Max Bruch in het adagio van zijn vioolconcerto kende dit vertrouwen, anders zou hij het niet geschreven hebben. Zo meen ik toch.

En jullie, wat is jullie mening over het vertrouwen in wat IS?

29-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zomer en wat is van de zomer gaat aan mij voorbij: het rijpend koren, de zwaluwen scherend over het water, de koelte van de bossen, de avondschemering. Ik onderga de leegte wat mijn binding met de natuur aangaat, het plaatst me op een eiland, het plaatst me in mijn stukje tuin met de veldbloemen, met de druivelaar en de vijgenboom maken ze mijn zomer vol. En, alles samengenomen volstaat het me, ik vermenigvuldig het met wat ik houd aan herinneringen en kan ermee verder wat rest van de zomer in, zelfs tot  de herfst komt en de winter nog.

Zo veel beweging, zo veel variatie hoef ik niet meer. Ik heb de kamer om me heen de meubels en de boeken, mijn oneindigheid aan dingen die waren en die er nog zijn op een andere wijze, minder tastbaar, de realiteit van het erzijn ontvlucht, maar als ik ze roep zijn ze er alsof ze nimmer zijn weg geweest.

Zo weet ik heel wat van de bomen in het bos, van de varens en de lelietjes-van-dalen,  van de mossen,  van de zwammen  op de stammen van verdorrende beuken, van de geur van heide en erica in de zomer en van de eksters krijsend in de hoge bomen, weet ik alles van de weiden die vol bloemen stonden toen ik knaap nog was en van Maria die ik kuste toen, weet ik van het heldere water in de gracht op het einde van de boomgaard waar we papieren bootjes uitzetten naar Maria toe, zoals, zoals Aloïsius en Elias het deden in het boek van Gilliams.

Zo ook weet ik nog heel wat van Jules Verne en wat hij schreef over ‘Het mysterieuze eiland’ en over ‘Twintig duizend mijlen onder zee’; weet ik van Gulbranssen en de ‘eeuwig zingende bossen’.

En nog heel wat meer weet ik van vroeger en van nu, ontzaglijk veel.

Zo, de zomer, vergeleken bij het vele andere is eigenlijk niet zó betekenisvol.

28-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik raak niet uitgepraat over mezelf, over wat ik doe en niet doe, over wat ik hoor en niet hoor, over wat ik lees en denk, ik schrijf dit allemaal neer behalve wat ik voor mezelf houd en niet het geschreven licht zal zien.

Niet dat ik zoveel geheimen te verbergen zou hebben maar er is geen reden om de meer intieme, deze van het hart meer dan deze van de geest bloot te geven; wat het hart betreft zwijgt ik liever, al durf ik me nog wel afvragen of ik nog op mijn leeftijd verliefd zou kunnen worden.

Ik aarzel om hierop te antwoorden en ook als het nog gebeuren zou dan moet het gebeuren in a hurry want veel momenten tijd heb ik niet meer. En dan nog ik gebruik die momenten niet om het te worden, wel zou het kunnen dat ik het al ben, maar dit verklap ik nu niet en morgen evenmin.

Een zaak is zeker, ik beleef mijn momenten intens. Ik beleef ze zoals Jankélévitch het me oplegt want iemand die weet dat zijn momenten schaarser en schaarser worden beleeft deze dubbel:

Hij schrijft[1]: ‘Hora, c’est l’heure. C’est ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs. On ne peut pas fuir, c’est à saisir, il faut être  plus rapide que le temps, car le temps file irréversiblement’

Het ogenblik grijpen met beide handen, het even houden in een groot bewustzijn van het oneindig vluchtige ervan, ik betracht het in de mate van het mogelijke en het redelijke

‘C’est cet héritage essentiel  de Bergson qui infuse toute la pensée de Jankélévitch’ schrijft Cynthia Fleury, wat ikzelf wel niet opgemerkt heb. Maar is het zo, laat het zo, dan beweeg ook ik me in het zog van Bergson.

Vooral dan als ik neerzit om te schrijven en mezelf oppeppend, me tegoed doe aan de woorden die komen, onvermijdelijk en soms, lijk nu, onstuitbaar.

Hoef ik verder te gaan vandaag, is het niet de essentie van de dagen die ik heb geafficheerd: ‘leef bewust elk ogenblik’. Je kunt het een filosofie noemen.In feite is het een normaal iets, niet gaan zwerven noch in het verleden noch in de toekomst maar leven in het ogenblik dat zich aanbiedt.      

Hoewel dit wellicht eigen is aan een dier, ons is het niet gegeven, voor ons is het voortdurend a struggle maar des te voller het ogenblik leven als je erin slaagt.

[1] Fleury Cynthia: ‘Un été avec Jankélévitch’Equateurs-Humensis / France inter, 2023

27-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan in de morgen, een druk op de knop en er is de muziek van KLARA die de kamer vult als een windvlaag in het veld bloemen in de tuin:  de aria die je kent, het concerto, de symfonie die je kent, die je  in je vele dagen  al honderd  maal hoorde en die je zonder het te  bemerken mee neuriet alsof het je levensadem was; want je  bent ervan doordrongen, je kent elke noot, elke beweging ervan, je neemt de klanken ze zijn een deel van je eigenheid, deel van je vele herinneren, je bent de klanken die je hoort, zonder deze, samen met de boeken die je las, zou je maar voor de  helft bestaan of misschien hier rondlopen als een leeg vat.

Is het kennis die je hebt opgedaan, levenswijsheid of simpelweg opgestaan als homo sapiens, de muziek en de letteren als deel ervan.

Onze hang naar wat van de geest is is enorm, is ons levensdoel, het is pas via de geest dat we homo sapiens geworden zijn en als dusdanig bestaan.

Poetin, om hem bij naam te noemen is geen homo sapiens, hij gebruikt zijn wereldse, maar voorbijgaande macht om te zijn wie hij is en vergeet de geest die hij hebben moet - hoop ik toch voor hem – zijn plaats te geven. Ook Netanyahu, de Israëliet, is zo een  machtsgeile man. De plaats die ze beiden bekleden in de maatschappij totaal onwaardig.

We gaan aan hen voorbij, machteloos, maar we tekenen ze voor altijd, we lichten ze uit de grote familie van de homo sapiens’ers.

Het is het enige denk ik dat we vermogen te doen.

Dit terwijl je luistert, bij momenten heel intens denkend aan Gershwin, naar het pianoconcerto van Maurice Ravel met Martha Argerich. Je stopt alles bij het Andantino.

26-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Witte rookwolken boven de heuvels: alles OK - 0 Klled – ook ik durf zeggen en schrijven dat alles OK is met mij ondanks de vele dingen die het niet zijn, maar globaal, alles op de keper beschouwd – eigenlijk weet ik niet wat dit betekent -  mijn God, het gaat goed, ik aanvaard met een goed gevoel mijn dag die zich opent al is het nog vroeg.

Ik wacht op de ‘hulp’ van elke dag. Ik weet watik haar ga vertellen als ze me vraagt hoe ik het stel,.Goed zalik zeggen alweet ik dat het niet zo goed is, maar gezien de omstandigheden, is mijn toestandaanvaardbaar want stel dat ik nog in mijn bed zou liggen en niet zoals nu, gewassen en geschoren én schrijvende, wat zou ik nog meerwillen, het ontbijt is voor straks na haar vertrek.Ann is haar naam,een grote jonge vrouw meteen ‘vriend’, en ik ben een van de dertig ouderlingen die ze vandaag bezoeken en helpen moet.

Dit is van de zaken die gebeuren omheen mij. Al is er vandaag en was er gisteren de muziek van Samuel Barber, was er het overlijden van Martine Tanghe op een voor mij jonge leeftijd van 67 jaar. Ik houd haar beeld even, haar innemende glimlach, en hoe ze is weggegaan van het scherm van de VRT.

Het beeld van de dood is van een andere orde, is voor velen een duister gebied, dor, kleurloos en verlaten, ze gaan er node heen maar het wordt hen niet gevraagd, ze worden bij de hand genomen en er naar toe geleid zonder al te veel omwegen. Voor hen is het een dramatische verliespost maar voor anderen, voor anderen is het een veilige haven waar ze verlost worden van een lichaam om, glorierijk op te stijgen naar het nieuwe leven dat hen wacht.

Voor hen  is de dood een her-geboren worden.

Zo zie ik het, zo wil ik het zien.

25-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik slaap omdat ik slapen moet, ik eet omdat ik eten moet en zo maar verder tot, ik schrijf omdat ik voor mijn zielsrust schrijven moet.

Het is de eenvoud zelve, niets te weinig, niets te veel, alleen dat het schrijven het werk is van  de geest in mij die me elke dag aan het werk zet.

Hij wil zelfs dat ik er mee begin soms vóór het licht er is zoals vanmorgen en wie ben ik dan met de slaap nog in de ogen, niet veel.

Nu, het begint telkens met niet veel, hoogstens met de resten van een droom, of een uitschieter van de vorige dag of dagen terwijl ik telkens liefst iets totaal nieuw wil brengen, iets dat ik in de voorbij twaalf jaar nog niet zou geschreven hebben. Mijn kansen zijn dus klein en ik weet het, beperking is mijn deel geworden, ik hoef geen uitvluchten te zoeken.

Iets houdt me hierbij bezig, waarom blijven jullie me lezen is het omdat het een gewoonte geworden is, of is het uit belangstelling voor wat ik zou kunnen geschreven hebben, iets ongewoon, iets totaal onverwacht, iets dat jullie zal bijblijven  de ganse dag?

Weet dat ik ervan droom iets te vertellen dat jullie dag kleuren zal, niet zoals VTM, maar om er te staan, welke ook jullie levensomstandigheden mogen zijn, met een ogenblik innigheid naar  het leven gericht om de dag te beginnen en vooral  wijsheid om de dag door te brengen, zodat jullie hem eindigen kunnen in  alle rust en met nieuwe vooruitzichten.

Het is aan die vooruitzichten dat ik nood heb als de nacht invalt, ik heb dan iets om in te slapen, een soort sprookje dat goed eindigt, gewoonlijk.

24-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De muziek van KLARA hoor ik een ganse dag maar ik luister er niet naar een ganse dag, ze maakt eigenlijk voor een groot part van de tijd deel uit van het meubilair, van de schilderijen en boeken die me omgeven.

Meer is de  muziek niet, ik ken ze ik hoorde ze al te veel en te dikwijls, echter nu en dan is er iets dat ik niet ken of nog niet zo dikwijls heb gehoord en  dan luister ik intens, dan is het een pagina in een boek dat ik lees, is het een gedicht zonder woorden of een landschap dat ik me inbeeld, en betekent de muziek heel veel vergeet ik me en vergeet ik  waar ik ben dan toch de ogenblikken dat ik luister en alles wat is en wat kan zijn  wazig wordt.

Dit betekent dan KLARA voor mij,  een gezel die me gezelschap houd van bij het ontwaken tot het slapen gaan, soms zelf bij het TV kijken,  want TV is er maar in de avond;

Alles gebeurt dus met de muziek op de achtergrond zelfs als ik schrijf, zelfs als ik lees, zelfs als ik, wat niet zo dikwijls gebeurt, vrienden ontvang in het huis.

Ik ken dus geen stil huis meer omdat ik de stilte van het huis vrees, de stilte niet aankan omdat het een met woorden en handelingen geladen stilte was en op een vreemde wijze gebleven is. En het is het bevreemdende dat me bij momenten nog altijd overhoop halen kan.

Om deze reden ook zoek ik mijn heil bij KLARA en zal dit nog lang blijven zo, ik weet het tot in mijn lenden.                                                                                                                                                                                                                                      

23-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf vandaag is uitzonderlijk, heeft in feite niets te maken met de blogs die ik dagelijks aflever; maar de gegevens van nu schijnen me uiterst belangrijk toe. Deze komen uit het jaarverslag 2022 van het ‘AZ Maria Middelares’, Gent.

Ik licht uit het verslag van de vele die er zijn, een paar opmerkelijke innovatieve behandelingstechnieken:

Een eerste betreft de ‘implantatie van de kleinste draadloze pacemaker ter wereld’.

'Het toestel zorgt voor stimulatie van het hart vanuit de rechterkamer, zodat noch draden noch onderhuidse batterij nodig zijn; Dit systeem is dan ook minder gevoelig voor beschadiging van buitenaf. De aangepaste implantatie omzeilt ook de moeilijkheden van vasculaire toegang – ik weet er van mee te spreken -  vergeleken met de standaard procedure.’

En een tweede dat ik belangrijk vind betreft de nieuwe behandeling van alvleesklierkanker.

Hierbij wordt een radioactief medisch hulpmiddel in de alvleeskliertumor geïmplanteerd. ‘Dat gebeurt tijdens een  echo-endoscopie waarbij een flexibele slang via de mond door de slokdarm  tot dichtbij de alvleesklier wordt geleid. De arts kan via  de slang de alvleesklier bekijken en de OncosilTM deeltjes via een fijne naald in de tumor implanteren. OncosilTM geeft de radioactieve stof rechtstreeks af aan de tumor met als doel de kankercellen te vernietigen. Deze techniek maakt het mogelijk een hoge dosis radioactieve stof tot bij de kankercellen te brengen en de nevenwerkingen in de omliggende weefsels te beperken.’

Ik dacht deze berichten het vermelden waard; weet dat ‘Newsweek’ het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares  beschouwt als een van de tien beste in 27 landen.

22-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe het staat met het boek van 70.000 woorden dat ik  aan het schrijven was toen ik geopereerd werd lijdend aan het carpaltunnel syndroom? Eigenlijk, niet zo goed, het is stil gevallen, een stille dood wel niet, er roert nog iets, maar geen schrijfwerk meer terwijl het altijd al schrijvend is geweest dat de woorden kwamen.

Of het me nog ooit lukt weet ik niet, het kan dat wat er al staat er onvoltooid blijven zal, ik voel dat ik meer en meer rust nodig heb, geestelijke rust en die is voor mij op het ogenblik moeilijk te vinden.

Maar waarom vertel ik dit allemaal als het niet aan mezelf zou zijn om te weten waar ik stond een bepaalde dag in juli van het jaar 2023. Want bij alles dat we doen, dat we willen  doen of dat we niet doen, denken we altijd aan een later. En wee je als er aan geen later wordt gedacht.

Een ‘later’ dat ons herinnert aan wat was of niet was of , en dit vooral, aan wat had kunnen geweest zijn.

Altijd denken we dat ons leven anders had kunnen verlopen indien we dit of dat hadden gedaan of niet gedaan, daar niet waren geweest  maar ergens anders met al de gevolgen van dien, gevolgen die anders hadden kunnen geweest zijn indien…

In feite hangt ons leven lange tijd in het nog luchtledige tot zich iets voordoet dat bepalend is voor het leven erna. Zo denken we, zo lopen we rond, maar we vergissen ons schromelijk, we hebben het leven dat voor ons ‘gebakken’ lag in de  omstandigheden,  precies dit dat we geleefd hebben en geen ander. Het was niet voorzien op voorhand, maar de omstandigheden hebben ertoe geleid.

Als het dus opgeschreven stond in het boek van psalm 139 dan waren het de omstandigheden die opgetekend stonden, de put waarin we vallen zouden of de hoogtes die we bereiken zouden of het kleine doodgewone leven dat we leiden zouden, alles afhankelijk van de omstandigheden, én - en hier begint het, wordt het persoonsgebonden - de wijze waarop deze omstandigheden door ons werden aangenomen en verwerkt. En wie we zijn wordt bepaald door de levensomstandigheden waar we op de wereld gekomen zijn én, en hierin geloof ik ten stelligste, onder welk gesternte.

Ik mag er alle andere argumenten, als er nog andere zouden zijn, bij halen we hebben het leven dat we leven of geleefd hebben, er was er geen ander mogelijk, geen ander tot en met vandaag.

21-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren met mijn gebuur Stefan, zijn echtgenote Wendy en hun dochter Zoë, een uitstap gemaakt naar mijn roots, naar de dorpen van mijn jeugd: Oordegem waar alles begonnen is in het gehucht de Klinkaert: het ouderlijk huis met de hoeve aan de overkant, de muur waartegen we zaten op lange zomeravonden kijkend naar het verschuiven van de sterren; de weg die ik ging om naar school of om naar de kerk te gaan, de stand die er was na de tien-uren-mis met een man of vrouw die ‘Vlaamse Filmke’s’ verkocht of ‘Ivanovs’ als ik het me correct herinner aan 0,25 Frank het boekje. Ik herinner me nog altijd dat ik er mijn eerste boekjes heb gekocht, ‘Een kleine Pick-pocket’ en ‘Pater Damiaan De Veuster’. Ik herinner me het huis van mijn oom en tante rechtover de kerk dat nu verdwenen is  een lege met onkruid begroeide plek geworden, het huis van ouderdom op een morgen ineengezakt.

En dan, na de oorlog, mijn ouders die verhuisd zijn naar Serskamp toen ik zeventien was, omwille van een betere verbinding met Aalst en Brussel via het station van Schellebelle.

Heb in Serskamp het graf van mijn ouders bezocht, het was er nog maar op het punt eerstdaags te verdwijnen, met enkel de mooiste grafzerken die overblijven. Het is nu een plaats geworden, een tentoonstellingsruimte voor mooie, volumineuze donkere graven verspreid over een  onderhouden grasperk, alle minder mooie graven zijn verdwenen

Stefan heeft me ook gebracht naar de bank aan de ingang van de dreef een bank waar ik  dikwijls heb neergezeten met een boek in de hand, vijfenzeventig en meer nog jaren geleden.

Er was toen ook een kleine rechthoekige vijver met lisdodden en irissen en kikkerdril in de lente.

Wat heb ik nog aan deze herinneringen, hoe neem ik ze op , hoe verwerk ik ze?

Hoe bewegen ze me opdat ik dit nu in woorden, nu ik zo  schromelijk oud geworden ben en dat er van de jonge man die ik was weinig of niets meer is overgebleven, noch innerlijk, noch zeker niet uiterlijk, buiten die paar banken die zijn gebleven aan de ingang van een dreef naar een hoeve de resten van een kasteel van vroeger.

Eigenlijk weet ik, buiten enkele details weinig nog over datgene dat geweest is , dit geldt      ook voor de bootjes op het Donkmeer waar we naar de middag toe iets zijn gaan eten op een terras voor het meer dat nu  veel minder uitgestrekt scheen dan dit uit mijn jeugd.

Een zaak is zeker, je gaat zomaar niet ongestraft, ‘ongepijnigd’ terug naar de plaatsen van vroeger.

(Geschreven de morgen en de avond van 19 juli.)

20-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dankbaar dat ik er nog ben, dankbaar dat ik neerzitten kan om te schrijven, zelfs, zelfs met een nog steeds ‘manke’ hand. Gelukkig, je geraakt je er aan gewend al kost het je moeite, je vergeet het een deel van de tijd en een deel niet, maar woorden produceren is je ingegeven, het liefst vroeg in de morgen of bij het naderen van de nacht, het is je wel om het even als je begint.

De dag van gisteren was een ‘nuldag’, hoe het kwam weet ik maar ik maar al te goed, gebrek aan slaap wat ik te allen prijze mijden moet om normaal naar mijn maatstaven te functioneren. Dit wil zeggen totale vrijheid in wat ik doe, met enkele beperkingen de ik opgetekend weet dagen op voorhand maar behoed me voor het onverwachte.

Een vriend schonk me een klein precieus boekje[1] gedachten omheen de Franse filosoof Jankélévitch, de filosoof van het ‘nu-moment, van, schrijft Cynthia Fleury: ’ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs.

Het is voedsel voor de komende dagen, weken, maanden misschien, het  zal liggen naast het enorme boek van Pfeijffer en om de beurt zullen ze hun zeg krijgen, hoewel totaal, maar dan ook totaal verschillend wat de ondergrond ervan  betreft.

Ik meen echter nu al te weten dat Jankélévitch een man is met wie ik het goed zal kunnen stellen, de man van de eerste lentedag gebruik de lente zo goed mogelijk, draag die dag in je hart bij al wat je doet, maak er je levensregel van want erna komt de zomer, komt de herfst ruikend naar de dood, vlugger dan je denken kunt.

[1] Fleury Cynthia: ‘ Un été avec Jankélévitch’, Equateurs France Inter, 2023.

19-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe lang nog houd ik het vol te schrijven wat ik schrijf, ook wat ik niet schrijf maar zou willen schrijven. Een vraag zonder   antwoord zoals er zovele zijn die we ons nu en dan  stellen. Het is maar dat ik een verwarde dag heb meegemaakt, te vroeg moeten opstaan om verzorgd te worden door  Caroline die elke dag langs komt om mijn voeten en benen in te wikkelen om het zwellen te voorkomen. Dit gebeurt sedert een paar dagen en het breekt met mijn vorig ritme. Het heeft zijn weerslag op het nemen van mijn ontbijt en vooral het schrijven van mijn blog.

IK was er door de ganse dag in de war, want er was ook Sofie de pédicure die langs kwam en de kuisvrouw, Inge.

Het was een dag  van grote verwarring want ik ben sterk onderhevig aan  bezoekers die het normaal  verloop van de dag in de weg staan.

Dit is dan een blog van niets, er zijn er nog niet zoveel geweest, waar ik niets te vertellen had, toch zijn die er geweest maar ik heb altijd de leegheid van mijn dag kunnen verdoezelen. Vandaag ging het niet, heb ik niet de moed een poging te doen de leegheid te overstijgen.

Vergeef het me, zoals ik het mezelf vergeven moet, morgen is misschien een andere dag, een meer gevulde.

Het ziet er in elk gaval naar uit, waarom het zo is? Een  voorgevoel.                                              

18-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Was gisteren ver weg in de tijd, alles nog zo duidelijk getekend op wegen die ik regelmatig bewandel in mijn eenzaam zijn.

Vele kleine details uit vele hoeken duiken op. Ik houd ze even, ik laat ze dan gaan. Ze zijn van mij, ze zijn van hen, van de vrienden van mij.

Maar ik moet ze laten waar ze zijn ze niet meer beroeren, niet meer herbeleven wat van hen en van vroeger was. Alles laten waar het is in de geronnen stilte van het voorbije opdat ik me terugvinden zou, intens zijnde van het ogenblik, het geheimzinnige van het ‘nu: waarin het voorbije bewegend iis in het wordende.

Niet altijd is het zo. Soms het huis in al zijn geledingen een massaal aangrijpend voorbijzijn; bij momenten, soms ik eraan ten onder ga, sprakeloos uitgestrekt voor uren, de tijd, de tijd niet wetende, niet kennende, niet horende de muziek van Klara maar weggezonken in de koelte van de  meren des doods: een man geveld door wat is geweest. En dan.

Soms, soms ik eruit opsta gelouterd, verrast ineens zoveel ruimte te hebben voor mij alleen, ik erop inga als nieuw, als mezelf herontdekkende.

De dag een grote klaarte, ik me omwikkel met het licht om in dergelijke ogenblikken weinig meer te zijn dan van het zijnde, zelfs niet van het wordende, al weet ik dat het leven langzaam wegzinkt in mij terwijl het dralen blijft over mij.

Nochtans zo wil ik het nog lang houden, omhuld met wat van vroeger was en, van dichterbij,.

Ik, groot ademend in het landschap van de geest.

17-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde