Ik lees in ‘De Standaard’ van een man, een kunstenaar die ik niet ken, Arne Quinze[1] het volgende:

‘Toen ik 12 jaar geleden in Sint-Martens-Latem kwam wonen was mijn tuin een gemillimeterd gazon omringd door hoge hagen. Ik haalde meteen een ploeg en gooide het gras en de hagen eruit… Intussen staan hier 150.000 planten. Dat is een verademing: ik sta op en ga slapen in een paradijs.’

Hij was zeker niet de eerste, twintig jaar ervoor was onze vriend Marc Herbert - de oprichter van de groepering ‘Ouders van verongelukte Kinderen’ - ermee begonnen. Hij liet  de planten in zijn tuin gewonnen op het bos, vrije loop, zodat het bos gegroeid was tot op zijn terras. We begrepen destijds niet waarom maar hij vond dat hij niet het recht had de natuur te kortwieken, hoewel hijzelf in zijn lichaam door die natuur gekortwiekt werd door het verlies van twee kinderen en door een vroeg heengaan.

En ik hoor nu ook dat er landbouwers zijn die een strook grond onbebouwd laten liggen en bezaaid hebben met veldbloemen. Wat een hemel verschil maakt voor vlinders, bijen, kevers, andere insecten en wellicht vogels. Het wijst  in elk geval op een andere instelling wat de natuur betreft en kunnen niet anders dan ons erom verheugen.

Echter, wijst dit niet op een gestage groei van onze bewustwording van het leven om ons heen, ‘het leven in de natuur’ dat we zomaar niet negeren mogen, dat onze volle aandacht krijgen moet.

En welke diepere betekenis moeten we hieraan geven?

Is het de mens zelve die tot dit besluit gekomen is, die ineens, zomaar, de waarde van de natuur ontdekt heeft en van houding veranderd is of, is de wijziging, die uiterst belangrijk is, uitgegaan van de geheime wegen van de  natuur zelf die onderhuids of via een onzichtbare geheime impact gewogen heeft op onze gedachtewereld?

Een vraag die ik me o, zo graag stel, want dan is een vriend die me onlangs de foto’s van zijn tuin stuurde, en ook ikzelf met mijn voorschoot groot stukje tuin, er het ‘slachtoffer’ van geworden.

Het weze dan zo,  de Kosmos laat ons niet los, integendeel.

Evenwel, ondertussen sneuvelt het Braziliaans regenwoud[2] en worden drie-eeuwen-oude olijfbomen bedreigd in Griekenland

[1] De Standaard van 5 & 6 augustus: ik ken nu wel zijn werk, ik zocht het op bij Google, hij is de  man van de ’Rock Strangers’ in Oostende.

[2] ‘De Amazone staat op instorten’ lees ik van de Braziliaanse natuurwetenschapster Luciana Gatti in de Standaard van vandaag 12 augustus, in een bijdrage van Ine Renson.