Ontwaken is het huis vullen met KLARA die me de dag door zal gezelschap houden, ze is als het licht dat binnenstroomt afkomstig uit de geest van zovele componisten en muzikanten die er hun leven hebben mee gevuld en vereeuwigd.

Ik haal dit aan omdat ik erdoor in een omgeving leven kan die samen met het schrijven erover de eentonigheid die het leven zou kunnen zijn geen schijn van kans laat. Ik word van vroeg in de morgen opgenomen in  de sfeer van grote momenten die komen en gaan naarmate ik luister en verheugd word door wat ik hoor of, de muziek zomaar over mij laat gaan en deze momenten zijn er  veelvuldig. Maar de muziek is er ze omhult me, ik voel ze onderhuids aanwezig, trouwens ik kan er niet over zwijgen als ik er vroeg in de morgen, zoals nu, over schrijf.

Vergeef het me als ik me aldus herhaal, maar KLARA is een zeer belangrijk feit in mijn leven. Stel dat ze er niet zou zijn, ik levend in de achttiende eeuw bijvoorbeeld, welke notie van muziek zou ik gekend hebben, misschien zou de literatuur haar werk hebben gedaan en zou ik rondgelopen hebben met een boek in de hand of in het hoofd, maar nu loop ik rond met honderd stukken muziek en honderd boeken in het hoofd, het verschil is aanzienlijk, ik baad in een ongelooflijk enorme rijkdom van ‘zijn’, in een oceaan van geest, ik ben een gelukkig man waar de leeftijd, vooral dan als ik zit of lig geen vat op heeft, ik zweef al die tijden zelfs als ik rondloop in de tuin geholpen door mijn stok is er nog altijd het geruis van de golven die aanspoelen op het strand.

Ik heb dus geen klagen eigenlijk, ik neem wat is, dan toch in  de volheid van deze morgen van 7 augustus, een morgen die anders is dan vorige morgens toen ik over andere zaken geschreven heb omdat ik anders begonnen was.

De  morgen van nu is uitzonderlijk, dit is hoe jullie hem zien moeten.

In elk geval, ik zag hem anders.

08-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ontwaken is het huis vullen met KLARA die me de dag door zal gezelschap houden, ze is als het licht dat binnenstroomt afkomstig uit de geest van zovele componisten en muzikanten die er hun leven hebben mee gevuld en vereeuwigd.

Ik haal dit aan omdat ik erdoor in een omgeving leven kan die samen met het schrijven erover de eentonigheid die het leven zou kunnen zijn geen schijn van kans laat. Ik word van vroeg in de morgen opgenomen in  de sfeer van grote momenten die komen en gaan naarmate ik luister en verheugd word door wat ik hoor of, de muziek zomaar over mij laat gaan en deze momenten zijn er  veelvuldig. Maar de muziek is er ze omhult me, ik voel ze onderhuids aanwezig, trouwens ik kan er niet over zwijgen als ik er vroeg in de morgen, zoals nu, over schrijf.

Vergeef het me als ik me aldus herhaal, maar KLARA is een zeer belangrijk feit in mijn leven. Stel dat ze er niet zou zijn, ik levend in de achttiende eeuw bijvoorbeeld, welke notie van muziek zou ik gekend hebben, misschien zou de literatuur haar werk hebben gedaan en zou ik rondgelopen hebben met een boek in de hand of in het hoofd, maar nu loop ik rond met honderd stukken muziek en honderd boeken in het hoofd, het verschil is aanzienlijk, ik baad in een ongelooflijk enorme rijkdom van ‘zijn’, in een oceaan van geest, ik ben een gelukkig man waar de leeftijd, vooral dan als ik zit of lig geen vat op heeft, ik zweef al die tijden zelfs als ik rondloop in de tuin geholpen door mijn stok is er nog altijd het geruis van de golven die aanspoelen op het strand.

Ik heb dus geen klagen eigenlijk, ik neem wat is, dan toch in  de volheid van deze morgen van 7 augustus, een morgen die anders is dan vorige morgens toen ik over andere zaken geschreven heb omdat ik anders begonnen was.

De  morgen van nu is uitzonderlijk, dit is hoe jullie hem zien moeten.

In elk geval, ik zag hem anders.

08-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijven is een spel, is in de eerste plaats literatuur bedrijven en literatuur de schoonheid van het woord etaleren en overdragen op de inhoud ervan.

Ik onderga dit als ik Pfeijffers ‘Alkibiadis’ lees. Hij is een meester, zoals Rembrandt er een was, maar hij meester van het woord en van de zin en van de inhoud, op alle plaatsen onstuitbaar zoals ik nog nooit iemand gelezen heb. Hij overtreft Nooteboom in zijn schrijven, niet in warmte, maar eerder in het ijzige, het blote van het woord, losgewrikt van gevoelens.

Zo ervaar ik hem, hij is zo intellectueel dat hij vergeet wat van het hart is - alsof hij geen hart bezitten  zou. Hij is zonder de minste twijfel zoals ik hem lees een groot schrijver, ik kan het niet genoeg zeggen, zijn zinnen lopen vlot, zijn woordenschat is oneindig en wat hij schrijft is doordacht en rijk en enig aan gedachten, want hij heeft het over zaken waar niemand, niemand het over heeft.

Het is duidelijk als ik schrijf dat ik hem onderga, zijn boek  ligt open op tafel, ik ga er dikwijls – meestal – aan voorbij, maar als ik erin ga lezen dan is het voor een lange tijd dat ik bij hem ben, dat ik hem zie schrijven met bewondering voor wat hij schrijft en voor de  tijd die het hem gevergd heeft om op een zo korte tijd zijn boek te schrijven, zeker 1500 à 2000 woorden per dag en dit is heel wat uren. Dit is dan nog iets waarom ik opkijk naar hem.

Hij stond nochtans niet goed aangetekend bij mij, ik heb ergens een ‘De Standaard-knipsel’ liggen waarin hij zich uiterst negatief, spottend zelfs, uitlaat over de Vlaamse poëzie, wat ik hem toen niet vergeven heb en nimmer de nood heb gevoeld hem te gaan lezen, zijn ‘Genua’ bijvoorbeeld.

Ik heb in wat ik schrijf over zijn Alkibiades geen oog gehad voor de Google-commentaren op zijn boek. Ik heb het recht mijn mening te hebben over wat ik lees en hoe ik het lees, als iemand die weet wat het is elke dag te schrijven over iets dat enkel in ‘potentie’ in de geest of waar ook aanwezig is.

Het eruit halen wat er in zit, kost heel wat kennis en inzet en dit is tekenend voor het Boek.

Het is (misschien) meer dan dagelijks een marathon lopen.

07-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het huis is vol met de klanken van KLARA, zo vol dat ik ze niet  meer hoor, dat ze zijn zoals de meubels, de schilderijen, de boeken die ik niet meer zie, ze zijn van het huis en het huis is van zichzelf, niet van mij die er in rondloopt zoals ik rondlopen zou in een klaarte die van het bos is of neerzitten aan het water dat van de vijver is, weliswaar ik gevuld met gedachten, gedachten die binnenkomen en weer vertrekken of wijken moeten voor andere, even onstuimig zodat ik de tijd niet heb ze te houden tot ze geschreven staan. Want schrijven is mijn adem in deze uren, in deze dagen.

Het is ooit, ooit anders geweest een tijd dat mijn tekenen mijn adem was, mijn ingesteld zijn, mijn levensvreugde. Ik draag er nog de echo van als ik ervoor sta en weet hoe het was en hoe ik ervan doordrongen was. Toen ook waren het hoge tijden voor het creatieve in mij, voor de punten en de lijnen, de vormen als met stuifmeel bestoven en ik niet wist van waar het stuifmeel kwam er geen bloemen stonden om me heen ,enkel de kamer er was en, wat ik nu weet, hetbaroma van het kosmische in het licht dat binnenviel.

Of hoe we van buiten uit geïnspireerd worden om dingen te doen, grote en kleine - kleine vooral die groot uitvallen - en erdoor verzadigd worden van een blijheid dieat wel stil valt nu en dan maar dan weer terugkomt en open bloeit lijk een zonnebloem die zich keert naar de zon, ons leven rijk terug van dingen die waren en gebleven zijn.

Zo van het schrijven, de inhoud losgehaakt en gekeken naar de woorden hoe ze er staan, vernieuwd en geschikt in een juiste vorm die van de dromen zijn die we vergaten bij het opstaan, misschien één beeld ervan nog overgebleven als een schaduw van een boom, een ceder uit Libanon die er vroeger stond, hoog en statig, o, zo statig bewust van zijn waardigheid en nu, het hopeloze betracht, die waardigheid te leggen in de woorden die er gekomen zijn, ademend de harsgeur ervan, je hand op de schors die er nu niet meer is, jij echter een ogenblik honderdvoudig levend.

06-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is in stilte dat de dag zich opent over mij, neutraal zonder overwegingen  van wat was en van wat komen gaat. Hoe ik hem betreden ga weet ik nog niet, zelfs niet in gedachten en zeker nog niet in woorden, maar de hoop is er dat alles zich voltrekken zal zoals het nu eenmaal hoort voor mij op de een of andere wijze. Nu kan het nog alle kanten op maar ik weet nog niet welke kant voor mij zal gekozen worden.

Niemand weet het, niemand en ik wacht op de zin die nu komen gaat tenware hij niet komen zou en ik hier voor jullie zou staan  de handen en de geest leeg, een ‘verrassingsloos’ dor veld uitdijend voor mij en ik erin gegrepen, niets te zeggen hebbende, maar dan niets zoals niets nooit geweest is, de tegemoetkomendheid van niets als zo iets bestaan zou of, op deze wijze uitgelegd, bevreemdend alleszins en niet te omhelzen noch nader uit te verklaren.

We staan erbij als een gesloten boek dat nooit gelezen zal worden omdat geschreven in een taal die nog niet bestaat, die nog moet worden uitgevonden door mij en ik er niet klaar voor ben, vandaag niet en morgen evenmin.

Ik geen uitweg meer zie of wil zien om hieruit te geraken, de zin die ik verwachte niet is opgedaagd, ik hem ook niet meer verwacht vandaag, zelfs niet in de avondschemering, ‘entre chien et loup’ hij komen zal, het hoofd te droog, te dor.

Heb ik van alle dagen deze uitverkoren om niet méér te zijn dan wat verloren woorden op een hoop gelegd, onordelijk met elkaar verbonden  betekenings-loos zoals zovele dingen in het leven van elke dag zonder gevolg achterwege blijven, maar toch opgetekend worden om pas achteraf de betekenis ervan te ontdekken, misschien als het te laat zal zijn, te laat om enige betekenis te hebben.

Hij zat middenin een labyrint toen hij dit geschreven heeft, hij heeft er lang in rondgelopen, hij is er niet meer uitgekomen, morgen misschien.

Dit alles over een dag die nog niet begonnen is.

05-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

05.55: Het  eerste schamel licht, later, mijn eerste schamele woorden, zo op mij afgekomen uit het onbekende van het geheugen dat zich openen gaat zoals elke morgen als ik begin te schrijven denkend aan wat ik nog niet gezegd zou hebben, alsof ik, ondanks het vele dat er al staat nog iets in meer zou te vertellen hebben en dit heb ik niet . Daarom mijn schamelheid die ik nog maar eens etaleer onder een andere vorm en gelaagdheid.

Waarom  ik het blijf doen heb ik al dikwijls gezegd, het is mijn morgengebed, mijn intrede in de dag, liefst het eerste dat ik doe        om het  daarna  te hernemen liefst voor het sluiten van de dag. Tussen die twee aangelegenheden verlopen de uren, wemelt het van momenten van traagheid in alles wat ik doe, bewust of totaal onbewust. Momenten die onbeschreven blijven en mijn leven uitmaken of dan toch wat er nog van overblijft en buiten het schrijven is er niet veel meer.

Aldus indien ik ophouden zou met schrijven dan zou ik ophouden met leven, ophouden te bestaan. Mijn blog is dus meer dan een strohalm, het is mijn zwemvest, mijn reddingsboei.

Het is ook iets dat me tergt, dat me uitdaagt om keer op keer tot het uiterste te gaan en niet te versagen, het zou een nederlaag zijn, een teloorgang van wat me nog rest aan fierheid en persoonlijkheid.

Argumenten genoeg om te volharden al weet ik niet altijd ‘hoe’, zoals vandaag, het te hebben over mijn schamelheid van het erzijn.

Er rest me nog weinig meer om te tonen dat ik levend ben, zachtjes levend nog, langzaam ademend, langzaam uitkijkend, langzaam uitdijend.

04-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken om geloofwaardig te blijven. 

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onmiddellijk nadat mijn blog staat ingelogd beginnen mijn problemen. Ik heb me totaal geledigd en moet nu gaan denken  aan mijn volgende. Ik ken dus geen respijt, de ene blog volgt op de andere. Het is ‘Eine Geschichte ohne Ende’ zoals in het boek dat ik ooit las (van wie het ook moge zijn) over een jongetje op de rug van een draak of, vergis ik me schromelijk?

Vroeger kon ik mijn eerste zin - in afwachting van ermee verder te gaan - met de hand neerschrijven, nu kan ik dit niet meer en zou ik mijn PC moeten openen, wat ik niet doe, ik zal hem wel zo onthouden. Maar dit is niet evident. Ik vergeet. Ik zocht gisteren naar het woord ‘tomorrowland’ en dit is niet het enige woord dat achterwege blijft. En ook wat is er van een mens die niet normaal schrijven kan, ik ga mettertijd mijn geschreven letters vergeten.

Hopelijk komt er dus vlug verbetering in mijn toestand dan toch tenminste wat mijn schrijven betreft. Echter van de verbetering van mijn oud lichaam verwacht ik niet veel meer, wel, nog altijd, van deze van mijn geest, ik hoop dat deze blijft standhouden, ongrijpbaar voor slijtage en zo lang ik kan schrijven over het weinige wat er nog gebeurt in mijn leven, als het gezang van een merel gaat het voortreffelijk.

Dus, wat het me ook kosten moge, welke de problemen ooit zijn,  ik ga verder op de gewone wijze, de ene dag wat meer dan de andere. In feite heb ik het stadium bereikt dat het schrijven zelf belangrijker is dan wat ik schrijf, want ik heb al zo veel geschreven, jullie weten al zoveel van mij.

Maar toch nog dit, wat ik gisteren hoorde op Canvas van professor Brian Cox, dat de schepping(!)     de omzetting was van energie in materie.

Er was dus in den beginne een onzichtbare, ontastbare wolk energie, die van alles kan geweest zijn en misschien ook een naam had.

Een naam die we niet mogen uitspreken.                                                                                                                                                                                                                                   

03-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De merel in de tuin heeft geen boodschap aan de geluiden van de straat, maar goed ook, wie ware hij nog? - ik zonder de bergen? - indien hij er zich zou laten door afleiden?

Ik heb me neergezet, geef hem al mijn aandacht en hoor hoe zijn gezang helder en verfijnd, trillend als pianoklanken in een lege kamer, afsteekt tegen de gewoon geworden geluiden van de dagen. Het effect ervan is, en hier overdrijf ik pour mieux me faire comprendre, alsof het geluid van ‘tomorrowland’ ineens afgebroken zou worden en er een Dolcinella-passage uit de Don Quijote-Suite van Telemann, of beter het oneindige van Bach's Partita nr 2 voor piano. over de hoofden zou worden ‘uitgebazuind’.

Eigenlijk, als ik bezig ben hoor ik de straat niet, hoor ik enkel de merel. De ene zijn van de wereld, de andere, van de merel, zijn van het buitengewone, zelfs al zijn ze regelmatig terugkomend, zijn van een andere aard, een toonaard die we niet genoeg benadrukken kunnen als we er diep  op ingaan.  Het is een gift van de natuur, een gift van het zijnde en het komende.

En als ik er ‘een blog’ bij stilsta dan is het omdat ik me realiseer dat het iets uitzonderkijk is zoals de veldbloemen - de korenbloem, de papaver de vele andere - uitzonderlijk zijn als ik zie, mezelf wegdenkend, hoe ze er staan in hun vormen, in hun kleuren en geuren, maar, zoals altijd we gunnen ze geen blik, we zijn teveel bezig met onszelf. We gaan er aan voorbij zoals we voorbijgaan aan het gezang van de merel en verwondering kennen we niet meer, het is maar doodgewoon dat het zo is.

Echter wat indien er noch de merel zou zijn noch de bloemen, wel wetende dat ze er ooit waren maar nu opgeslorpt door de tijd verdwenen voor altijd uit onze omgeving welke gevoelens zouden we erbij hebben?

Daarom ook heb ik gemeend dat deze blog een doel had, ook voor mij, als ik de merel hoor, hel en flinterdun in de morgen en naar de bloemen sta te kijken en zie welke rijkdom ze vertegenwoordigen.

Maar zag ik het ooit zo?

02-08-2023, 01:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je me het vraagt: een bijzondere dag 1 augustus, in Zwitserland de nationale feestdag. Ik kan er niet aan voorbij zonder het te vermelden omdat deze dag in mij is gebrand even diep, zo niet dieper, dan deze van 11 en 21 juli.

Schrijf ik erover of ga ik er in mijn geschriften aan voorbij, liefst ditmaal het voor mij houden ik vermelde het al te dikwijls de vorige jaren?

Innerlijk gebeurt er iets in mij, dringen onvermijdelijk bepaalde herinneringen zich op: vrienden die ik er kende, de Salamin’s, de Cotter’s, de Epinay’s, de Solioz’s, zoals de wijnen die ik er dronk te beginnen met ‘le vin du glacier’, zoals de alpage-kazen die ik er at; anderzijds zoals de ‘cabanes’ waar ik overnachtte en de bergen die ik er beklom, waaronder de Besso, de Bieshorn – meer dan vierduizend meter – en vele andere; Dit alles is in de Valais, in de Val d’Anniviers, voor mij, een heel belangrijk deel in mijn herinneren, en ik kan er onmogelijk aan voorbij zonder er iets over te zeggen.

Vooral dan enkele plaatsen met een grote variatie aan alpenbloemen zijn me duurbaar en een plaats met bekermos, en andere waar ik wist ‘chanterelles’ te vinden. Plaatsen die ik in mij  heb opgenomen en die ik zo kan oproepen om er ogenblikken  te zijn, mezelf vergetend.

De maand augustus dat ik er met de familie verbleef was een tijd van klaarte in mijn geest, alles was er gericht op de bergen en het licht, op de vrienden en het onwezenlijke van het daar zijn en nergens anders, Ik was er zeer intens alsof ik  er geboren was – misschien in een vorig leven? – en er opgegroeid in een grote verbondenheid met de natuur die een zegen was, die zich verspreidde en zich vestigde in mij, in alle cellen van mijn lichaam en vooral van mijn geest. Ik ontdekte er Titus Burckhardt, de islamkenner, de man van de gotische  kathedralen -  zijn boek dat ik niet las – ik ontdekte er Charles Ramuz en zijn ‘Derborence’.

Ik mag volmondig zeggen dat de bergen, dat mijn verblijf aldaar een belangrijke impact heeft gehad op mijn leven en me blijft beademen en inspireren.

Wie ware ik geweest zonder de bergen van de Valais, wie?

01-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vergiste me gisteren van dag – het was geen einde maand –  én van maand. Het is de eerste maal dat dit gebeurt, een streep door mijn rekening dus want ik schreef ondertussen ook reeds mijn blog voor 1 augustus, ook een dag te vroeg.

Wel wist ik dat de zomer een stuk gevorderd was zodat ik niet helemaal verkeerd was. Jullie moeten dus de dag van 30 juli :maar zien als deze van 31 en alles is opgelost. Ik ga er geen nieuwe schrijven en 31 juli gaat zo aan mij voorbijgaan al ruikt hij reeds naar het begin van de herfst, ook omdat ik niets afweet de stand van de oogst van granen en fruit.

Ik ben uiterst arm op dit gebied, ik heb enkel de tuin om erover te oordelen en die zegt me wel iets maar niet wat ik weten wil.

Wat ik nu schrijf zie ik niet als volwaardig, ik zal dus in alle ernst één dag overgeslagen hebben. Al dus nimmer weten wat ik in normale omstandigheden zou geschreven hebben, misschien iets over de regen, of iets over Jankélévitch me herhalend misschien, maar zeker noch over zijn gefilosofeer over ‘l’ennui’ noch over ‘le sérieux’.

Iets is zeker het zou niet geweest zijn over Pfeijffers ‘Alkibiades‘ deze bleef al die tijd ongeopend. Het wordt dus nodig dat ik hier iets aan doe en verder lees over dezes exploten.

Echter moet ik bekennen dat het lezen me niet zo goed afgaat als het schrijven het voorbeeld is het supplement DSL bjj ‘De Standaard’, het blijft ongelezen liggen, het hoopt zich op. Ik word dus, om maar iets te zeggen, wat het lezen betreft, een lui man.

Is het luiheid of is het te wijten aan de minder goede staat van mijn ogen?

.

31-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik groet het einde van de maand juli, de kalender zegt het me en ook ik kan het ongeveer raden aan de stand van de morgenzon dat we half zomer zijn en neigen naar de herfst, neigen naar het equinox-punt.

Ik zie het gebeuren omdat ik elke morgen de gordijnen openschuif op de dageraad en de verschuiving van de zon aan de horizon soms dag aan dag volgen kan, niet bij overtrokken luchten weliswaar maar als de zon er is zie ik het als een schittering van licht, als een wonder gebeuren dat ik bewust beleef.

Ik open dus heel dikwijls mijn dag met een ingesteldheid  die in een zekere zin kosmisch is , het helpt me bij het bedenken van wat ik schrijven zal omdat ik aldus vertrek van uit een gezichtshoek die het gewone overstijgt en me binnen leidt in een sfeerwereld de ik normaal misschien niet hebben zou. In elk geval het is hoe ik erover denk als ik mijn verbeelding bewogen weet door een fractie dageraad die ik meeneem hoe minimaal ook in mijn schrijven van elke dag.

Laat ik het zo zeggen: ik word er onbewust door geïnspireerd, het beeld van mijn dageraad heeft iets, draagt onvermijdelijk bij tot wat ik schrijf en dan ook tot hoe ik het schrijf, zelfs al blijkt het niet dat het zo gebeurt, ik denk dat het niet anders kan dan dat ik er door beïnvloed wordt.

In feite, het weinige dat er nog gebeurt in mijn leven heeft een begin in de natuur, en wat van de natuur is is van de Kosmos  en de Kosmos is van iets enorm dat niet te bepalen is  dat ons, als we er diep over nadenken overstijgt van het alfa tot het omega.

In mijn schrijven onderga ik dit gevoel, het is om deze reden dat ik schrijf wat ik schrijf, er is er geen andere.

30-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht eraan toen  ik begon dat dit wel eens de laatste blog zou kunnen zijn die ik schrijf, is het niet vandaag het kan morgen zijn of overmorgen, wanneer ook, maar eens komt die er. Toch blijf ik bezig alsof er nimmer een laatste komen zal en het is best zo, doen alsof dat ogenblik niet komen zal.

Ik schrijf dus nooit alsof het een afscheid zou kunnen zijn maar ik houd het in gedachten,, het zit hem in elk letterteken dat ik zet, het zit hem in mijn komma’s en punten in elke zin die geschreven wordt, af of niet af.

Dit is de realiteit van elke morgen en elke dag en elke avond of nacht, het is geen sensatie, het is geen opschepperij, het is van de dingen die me omringen en van de dingen buiten mij, het is van de tijd die afkomt op mij, vlug en gestadig, zijn boek open op het getekende uur.

Maar ik ben er niet op wachtende, wel, wetende wat me wacht, ben ik inniger dan ooit van het zijn en het schrijven, van het zien en het horen, van het spreken en het luisteren, ben ik doordrongen van de grootheid van elk ogenblik dat ik vul met de volheid van mijn bestaan als kind, als knaap, als man met vooruitzichten, al waren het maar mijn geschriften van elke dag die ik hoog in mijn vaandel draag, mijn wapperende vaan van wie ik was , van wie ik ben en van wie ik worden zal.

En niets houdt me tegen, integendeel alles waait in de gepaste richting naar de eeuwigheid toe, een andere toekomst ken ik niet.

Gespaard gebleven van de leegheid van het bestaan, kijk ik uit met vertrouwen.

Ook Max Bruch in het adagio van zijn vioolconcerto kende dit vertrouwen, anders zou hij het niet geschreven hebben. Zo meen ik toch.

En jullie, wat is jullie mening over het vertrouwen in wat IS?

29-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zomer en wat is van de zomer gaat aan mij voorbij: het rijpend koren, de zwaluwen scherend over het water, de koelte van de bossen, de avondschemering. Ik onderga de leegte wat mijn binding met de natuur aangaat, het plaatst me op een eiland, het plaatst me in mijn stukje tuin met de veldbloemen, met de druivelaar en de vijgenboom maken ze mijn zomer vol. En, alles samengenomen volstaat het me, ik vermenigvuldig het met wat ik houd aan herinneringen en kan ermee verder wat rest van de zomer in, zelfs tot  de herfst komt en de winter nog.

Zo veel beweging, zo veel variatie hoef ik niet meer. Ik heb de kamer om me heen de meubels en de boeken, mijn oneindigheid aan dingen die waren en die er nog zijn op een andere wijze, minder tastbaar, de realiteit van het erzijn ontvlucht, maar als ik ze roep zijn ze er alsof ze nimmer zijn weg geweest.

Zo weet ik heel wat van de bomen in het bos, van de varens en de lelietjes-van-dalen,  van de mossen,  van de zwammen  op de stammen van verdorrende beuken, van de geur van heide en erica in de zomer en van de eksters krijsend in de hoge bomen, weet ik alles van de weiden die vol bloemen stonden toen ik knaap nog was en van Maria die ik kuste toen, weet ik van het heldere water in de gracht op het einde van de boomgaard waar we papieren bootjes uitzetten naar Maria toe, zoals, zoals Aloïsius en Elias het deden in het boek van Gilliams.

Zo ook weet ik nog heel wat van Jules Verne en wat hij schreef over ‘Het mysterieuze eiland’ en over ‘Twintig duizend mijlen onder zee’; weet ik van Gulbranssen en de ‘eeuwig zingende bossen’.

En nog heel wat meer weet ik van vroeger en van nu, ontzaglijk veel.

Zo, de zomer, vergeleken bij het vele andere is eigenlijk niet zó betekenisvol.

28-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik raak niet uitgepraat over mezelf, over wat ik doe en niet doe, over wat ik hoor en niet hoor, over wat ik lees en denk, ik schrijf dit allemaal neer behalve wat ik voor mezelf houd en niet het geschreven licht zal zien.

Niet dat ik zoveel geheimen te verbergen zou hebben maar er is geen reden om de meer intieme, deze van het hart meer dan deze van de geest bloot te geven; wat het hart betreft zwijgt ik liever, al durf ik me nog wel afvragen of ik nog op mijn leeftijd verliefd zou kunnen worden.

Ik aarzel om hierop te antwoorden en ook als het nog gebeuren zou dan moet het gebeuren in a hurry want veel momenten tijd heb ik niet meer. En dan nog ik gebruik die momenten niet om het te worden, wel zou het kunnen dat ik het al ben, maar dit verklap ik nu niet en morgen evenmin.

Een zaak is zeker, ik beleef mijn momenten intens. Ik beleef ze zoals Jankélévitch het me oplegt want iemand die weet dat zijn momenten schaarser en schaarser worden beleeft deze dubbel:

Hij schrijft[1]: ‘Hora, c’est l’heure. C’est ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs. On ne peut pas fuir, c’est à saisir, il faut être  plus rapide que le temps, car le temps file irréversiblement’

Het ogenblik grijpen met beide handen, het even houden in een groot bewustzijn van het oneindig vluchtige ervan, ik betracht het in de mate van het mogelijke en het redelijke

‘C’est cet héritage essentiel  de Bergson qui infuse toute la pensée de Jankélévitch’ schrijft Cynthia Fleury, wat ikzelf wel niet opgemerkt heb. Maar is het zo, laat het zo, dan beweeg ook ik me in het zog van Bergson.

Vooral dan als ik neerzit om te schrijven en mezelf oppeppend, me tegoed doe aan de woorden die komen, onvermijdelijk en soms, lijk nu, onstuitbaar.

Hoef ik verder te gaan vandaag, is het niet de essentie van de dagen die ik heb geafficheerd: ‘leef bewust elk ogenblik’. Je kunt het een filosofie noemen.In feite is het een normaal iets, niet gaan zwerven noch in het verleden noch in de toekomst maar leven in het ogenblik dat zich aanbiedt.      

Hoewel dit wellicht eigen is aan een dier, ons is het niet gegeven, voor ons is het voortdurend a struggle maar des te voller het ogenblik leven als je erin slaagt.

[1] Fleury Cynthia: ‘Un été avec Jankélévitch’Equateurs-Humensis / France inter, 2023

27-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan in de morgen, een druk op de knop en er is de muziek van KLARA die de kamer vult als een windvlaag in het veld bloemen in de tuin:  de aria die je kent, het concerto, de symfonie die je kent, die je  in je vele dagen  al honderd  maal hoorde en die je zonder het te  bemerken mee neuriet alsof het je levensadem was; want je  bent ervan doordrongen, je kent elke noot, elke beweging ervan, je neemt de klanken ze zijn een deel van je eigenheid, deel van je vele herinneren, je bent de klanken die je hoort, zonder deze, samen met de boeken die je las, zou je maar voor de  helft bestaan of misschien hier rondlopen als een leeg vat.

Is het kennis die je hebt opgedaan, levenswijsheid of simpelweg opgestaan als homo sapiens, de muziek en de letteren als deel ervan.

Onze hang naar wat van de geest is is enorm, is ons levensdoel, het is pas via de geest dat we homo sapiens geworden zijn en als dusdanig bestaan.

Poetin, om hem bij naam te noemen is geen homo sapiens, hij gebruikt zijn wereldse, maar voorbijgaande macht om te zijn wie hij is en vergeet de geest die hij hebben moet - hoop ik toch voor hem – zijn plaats te geven. Ook Netanyahu, de Israëliet, is zo een  machtsgeile man. De plaats die ze beiden bekleden in de maatschappij totaal onwaardig.

We gaan aan hen voorbij, machteloos, maar we tekenen ze voor altijd, we lichten ze uit de grote familie van de homo sapiens’ers.

Het is het enige denk ik dat we vermogen te doen.

Dit terwijl je luistert, bij momenten heel intens denkend aan Gershwin, naar het pianoconcerto van Maurice Ravel met Martha Argerich. Je stopt alles bij het Andantino.

26-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Witte rookwolken boven de heuvels: alles OK - 0 Klled – ook ik durf zeggen en schrijven dat alles OK is met mij ondanks de vele dingen die het niet zijn, maar globaal, alles op de keper beschouwd – eigenlijk weet ik niet wat dit betekent -  mijn God, het gaat goed, ik aanvaard met een goed gevoel mijn dag die zich opent al is het nog vroeg.

Ik wacht op de ‘hulp’ van elke dag. Ik weet watik haar ga vertellen als ze me vraagt hoe ik het stel,.Goed zalik zeggen alweet ik dat het niet zo goed is, maar gezien de omstandigheden, is mijn toestandaanvaardbaar want stel dat ik nog in mijn bed zou liggen en niet zoals nu, gewassen en geschoren én schrijvende, wat zou ik nog meerwillen, het ontbijt is voor straks na haar vertrek.Ann is haar naam,een grote jonge vrouw meteen ‘vriend’, en ik ben een van de dertig ouderlingen die ze vandaag bezoeken en helpen moet.

Dit is van de zaken die gebeuren omheen mij. Al is er vandaag en was er gisteren de muziek van Samuel Barber, was er het overlijden van Martine Tanghe op een voor mij jonge leeftijd van 67 jaar. Ik houd haar beeld even, haar innemende glimlach, en hoe ze is weggegaan van het scherm van de VRT.

Het beeld van de dood is van een andere orde, is voor velen een duister gebied, dor, kleurloos en verlaten, ze gaan er node heen maar het wordt hen niet gevraagd, ze worden bij de hand genomen en er naar toe geleid zonder al te veel omwegen. Voor hen is het een dramatische verliespost maar voor anderen, voor anderen is het een veilige haven waar ze verlost worden van een lichaam om, glorierijk op te stijgen naar het nieuwe leven dat hen wacht.

Voor hen  is de dood een her-geboren worden.

Zo zie ik het, zo wil ik het zien.

25-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik slaap omdat ik slapen moet, ik eet omdat ik eten moet en zo maar verder tot, ik schrijf omdat ik voor mijn zielsrust schrijven moet.

Het is de eenvoud zelve, niets te weinig, niets te veel, alleen dat het schrijven het werk is van  de geest in mij die me elke dag aan het werk zet.

Hij wil zelfs dat ik er mee begin soms vóór het licht er is zoals vanmorgen en wie ben ik dan met de slaap nog in de ogen, niet veel.

Nu, het begint telkens met niet veel, hoogstens met de resten van een droom, of een uitschieter van de vorige dag of dagen terwijl ik telkens liefst iets totaal nieuw wil brengen, iets dat ik in de voorbij twaalf jaar nog niet zou geschreven hebben. Mijn kansen zijn dus klein en ik weet het, beperking is mijn deel geworden, ik hoef geen uitvluchten te zoeken.

Iets houdt me hierbij bezig, waarom blijven jullie me lezen is het omdat het een gewoonte geworden is, of is het uit belangstelling voor wat ik zou kunnen geschreven hebben, iets ongewoon, iets totaal onverwacht, iets dat jullie zal bijblijven  de ganse dag?

Weet dat ik ervan droom iets te vertellen dat jullie dag kleuren zal, niet zoals VTM, maar om er te staan, welke ook jullie levensomstandigheden mogen zijn, met een ogenblik innigheid naar  het leven gericht om de dag te beginnen en vooral  wijsheid om de dag door te brengen, zodat jullie hem eindigen kunnen in  alle rust en met nieuwe vooruitzichten.

Het is aan die vooruitzichten dat ik nood heb als de nacht invalt, ik heb dan iets om in te slapen, een soort sprookje dat goed eindigt, gewoonlijk.

24-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De muziek van KLARA hoor ik een ganse dag maar ik luister er niet naar een ganse dag, ze maakt eigenlijk voor een groot part van de tijd deel uit van het meubilair, van de schilderijen en boeken die me omgeven.

Meer is de  muziek niet, ik ken ze ik hoorde ze al te veel en te dikwijls, echter nu en dan is er iets dat ik niet ken of nog niet zo dikwijls heb gehoord en  dan luister ik intens, dan is het een pagina in een boek dat ik lees, is het een gedicht zonder woorden of een landschap dat ik me inbeeld, en betekent de muziek heel veel vergeet ik me en vergeet ik  waar ik ben dan toch de ogenblikken dat ik luister en alles wat is en wat kan zijn  wazig wordt.

Dit betekent dan KLARA voor mij,  een gezel die me gezelschap houd van bij het ontwaken tot het slapen gaan, soms zelf bij het TV kijken,  want TV is er maar in de avond;

Alles gebeurt dus met de muziek op de achtergrond zelfs als ik schrijf, zelfs als ik lees, zelfs als ik, wat niet zo dikwijls gebeurt, vrienden ontvang in het huis.

Ik ken dus geen stil huis meer omdat ik de stilte van het huis vrees, de stilte niet aankan omdat het een met woorden en handelingen geladen stilte was en op een vreemde wijze gebleven is. En het is het bevreemdende dat me bij momenten nog altijd overhoop halen kan.

Om deze reden ook zoek ik mijn heil bij KLARA en zal dit nog lang blijven zo, ik weet het tot in mijn lenden.                                                                                                                                                                                                                                      

23-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde