Het huis is vol met de klanken van KLARA, zo vol dat ik ze niet  meer hoor, dat ze zijn zoals de meubels, de schilderijen, de boeken die ik niet meer zie, ze zijn van het huis en het huis is van zichzelf, niet van mij die er in rondloopt zoals ik rondlopen zou in een klaarte die van het bos is of neerzitten aan het water dat van de vijver is, weliswaar ik gevuld met gedachten, gedachten die binnenkomen en weer vertrekken of wijken moeten voor andere, even onstuimig zodat ik de tijd niet heb ze te houden tot ze geschreven staan. Want schrijven is mijn adem in deze uren, in deze dagen.

Het is ooit, ooit anders geweest een tijd dat mijn tekenen mijn adem was, mijn ingesteld zijn, mijn levensvreugde. Ik draag er nog de echo van als ik ervoor sta en weet hoe het was en hoe ik ervan doordrongen was. Toen ook waren het hoge tijden voor het creatieve in mij, voor de punten en de lijnen, de vormen als met stuifmeel bestoven en ik niet wist van waar het stuifmeel kwam er geen bloemen stonden om me heen ,enkel de kamer er was en, wat ik nu weet, hetbaroma van het kosmische in het licht dat binnenviel.

Of hoe we van buiten uit geïnspireerd worden om dingen te doen, grote en kleine - kleine vooral die groot uitvallen - en erdoor verzadigd worden van een blijheid dieat wel stil valt nu en dan maar dan weer terugkomt en open bloeit lijk een zonnebloem die zich keert naar de zon, ons leven rijk terug van dingen die waren en gebleven zijn.

Zo van het schrijven, de inhoud losgehaakt en gekeken naar de woorden hoe ze er staan, vernieuwd en geschikt in een juiste vorm die van de dromen zijn die we vergaten bij het opstaan, misschien één beeld ervan nog overgebleven als een schaduw van een boom, een ceder uit Libanon die er vroeger stond, hoog en statig, o, zo statig bewust van zijn waardigheid en nu, het hopeloze betracht, die waardigheid te leggen in de woorden die er gekomen zijn, ademend de harsgeur ervan, je hand op de schors die er nu niet meer is, jij echter een ogenblik honderdvoudig levend.