De eenzame tulp in de tuin, vlak voor het venster, kijkt me aan als ik de gordijnen openschuif. Je zult denken dat kan niet, maar het kan wél anders zou ik het niet schrijven, maar ze staat daar kaarsrecht in de regen en kijkt me verbaasd aan, geschrokken door het beeld van mijn leeftijd en ik, ik door haar teer roze kleur, haar statigheid en wat ze me schijnt te willen zeggen. Maar ze zwijgt, ik kan het enkel maar raden, zoals deze morgen de ganse natuur zwijgt, ik weet het en aan het wachten is op niets anders dan de lente omdat ik ook erop wacht, meer, veel meer, oneindig meer dan de andere jaren, want ik wil buiten om terug te leren deftig lopen, gaan eigenlijk, op het terras buiten om voor eens en altijd te vergeten het strompelen dat ik nog ken.

Al overdrijf ik misschien het is het gevoel dat ik ken en meedraag in mijn uren als ik me beweeg in het huis. En het is het gevoel dat telt en dat ik in acht neem, daarom ook is mijn tegenstelling met de rechtopstaande tulp te groot opdat ik het niet vermelden zou deze dag in april die anders een totaal ander aspect van mij – van mijn geestesgesteldheid – heeft getoond wan ik heb een selectie gemaakt van mijn blogs over de periode mei 2010 tot september 2011, 229 pagina’s voor 73.000 woorden. En nu wat doe ik ermee. Waag ik het deze ‘verouderde’ geschriften door te sturen naar een uitgever hier of in Nederland?

In elk geval niet meer naar Boekscout waar ik zelf zorgen moet voor de publiciteit wat ik niet meer kan of zelfs niet wil. Ik wacht dus af en zal beginnen aan de periode van oktober 2011 tot we zien wel na 75.000 woorden.

Het houdt me in alle geval bezig en Günther die me regelmatig tweemaal per week komt bezoeken, vindt het nodig dat ik bezig blijf en trouwens ik ook. Nu is het gemakkelijker een schifting te doen in wat ik al geschreven heb dan iets totaal nieuws te schrijven, wel duurt het langer, maar eigenlijk had ik amper een maand nodig voor een eerste bundel. Ik mag dus stellen dat ik half mei gedaan zal hebben met een tweede bundel en zo verder zonder verpozen doorgaan.

Zien jullie het gebeuren, of beter, zie ik het gebeuren, zie ik het voor mogelijk, staat het al ergens geschreven, bijvoorbeeld waar ik telkens  - zonder schaamte – naar verwijs, in het Boek waar Psalm 139 het over heeft? Wat betekenen zou dat alles in potentie al bestaat en dat ik het enkel nog maar te schrijven heb.

Nu anderen ook hebben dit al gezegd, het ‘in potentie aanwezig zijn’ opent heel wat poorten.