Wat ik ooit schreef al was het maar wat gebazel van de zoekende mens, losgeslagen nadat de God waar hij naar opzag in zijn jeugd, zoals bij zovelen, zich heeft opgelost in de nevels van de tijd die was, en van de tijd die nog komen zal, is mijn vergankelijkheid duidelijker dan ooit geworden, vooral nu de dagen die me resten meer dan geteld zijn.

Ik weet nu, en het is deze gedachte die over mijn lippen komt elke avond als ik slapen ga: elke nieuwe dag is een bonus geweest, een gave van de natuur, een gave van het leven dat me welwillend in zijn schoot heeft behouden.

Ik waag het voorop te stellen dat ik die bonusdagen misschien, misschien, verworven heb met mijn blogs en andere geschriften die ik nagelaten heb, én met de inhoud ervan, en dat me nog wat meer tijd wordt gegund om verder te gaan met wat ik nu al meer dan tien jaren doe.

Ik zeg wel dat ik het ‘waag’ dit te veronderstellen, wat inhoudt dat ik word gade geslagen en behandeld op basis van wat ik, al, gedaan heb.

Ik zie het licht in de bomen als ik even stilhoud, als ik even opkijk, maar het licht is niet meer het licht van mijn jeugd, het is het licht van mijn leeftijd, toch voel ik, of meen ik te voelen/te weten dat me opgedragen wordt nog iets belangrijks te doen, alvorens het belangrijkste in gans mijn leven gebeuren zal.

Ik ga dus verder op die elan die ik me geschonken wordt, of die nu ingebeeld is of, je weet maar nooit, reëel is, ik durf het zien als een aanmoediging.

Waarvoor mijn dank al weet ik niet wie te bedanken, maar dit is hoe ik mijn toestand vandaag interpreteer.