Ik sloot mijn avond van 18 maart af in de muziektempel van Louis Vuitton in Parijs (architect Frank Gehry) met de sonates voor viool en piano van Janacek, Thomas Adès, Strawinski en Ravel, meer dan genoeg. Maar nog  steeds met Thomas Hertog op mijn tafel en in mijn hoofd. Hij en zijn boek laten me niet los.

Het is zo ver gekomen dat ik schrijf in mijn slaap, om eraan te ontkomen is het wenselijk dat ik opsta en zeg wat ik te zeggen heb.

Zo het is 19 maart, 02.02 uur:

De wetenschap heeft een probleem met het tot stand komen van het Universum; precies alsof er geen probleem is met het tot stand komen van de bouwsteen van het Universum, het Atoom; precies alsof ze geen probleem hebben met het tot stand komen van het Atoom een minuscule kern met er ver – verhoudingsgewijs - omheen zwiepende elektronen; precies alsof ze geen probleem hebben met de bouwstenen van het Atoom, Richard Feynman stopte na 400 met het tellen van de deeltjes ervan.

En al deze deeltjes, toevallig, er daar zijnde, toevallig, atomen gebouwd die toevallig een Universum hebben doen ontstaan en dit zonder oorzaak dus en ineens in één Oerknal.

Niemand schijnt hier enig probleem van te maken er wordt enkel gesproken over het ontstaan van het Universum op het nulpunt van de tijd.

Ik huiver bij de gedachte eraan, want waarom ben ik bezeten met me hierover keer op keer vragen te stellen alsof het een kwestie was van leven en dood?

Wel, het is er een voor mij, nu meer dan ooit, want als de oerknal er gekomen is uit het luchtledige dan is mijn dood het einde voor mij zoals het het einde is voor de atheïst.

Terwijl, als er vóór het begin van de tijd een Universum in potentie bestond, een God om Hem zo gemakkelijks halve te noemen, dan ben ik er het product van en kan me niets ergs overkomen. Ik ben een deel van Hem en Hij verwacht me.

Het is 02.45.

Dit schreef ik deze morgen van19 maart op de maagdelijk gebleven bladen van een oud dagboek van ‘the Economist’, van 02.02 tot 02.25.

Ik heb dit overgetypt en ingelogd in de voormiddag, maar let niet op het uur dat opgetekend staat onderaan mijn blog, dit is gewoonlijk onjuist, nu is het 11.21.

Ik weet niet wanner mijn volgende blog verschijnen zal. Ik heb andere zorgen nu.

Het ga je heel goed.