Als hij, via zijn dagboeken en blogs, terugblikt op wie hij vroeger was, welke zijn visie was op de dingen omheen hem, dan merkt hij weinig verandering. Hij behandelt nog altijd de onderwerpen die hij voorheen  behandelde, nu dieper uitgespit of op een andere wijze bekeken en voorgesteld, maar in de fond is hij dezelfde gebleven, zijn ideeën van nu zijn, zijn ideeën van vroeger, maar, met één grote uitzondering, de New Physics zijn binnengekomen in zijn leven en hebben zijn kijk op het leven en, de dood, totaal veranderd, in de zin dat er een verlenging is gekomen aan wat hij vroeger kende en alles bij hem nu een binnenste heeft verworven én gezien wordt in het licht van een kosmische gerichtheid.

Alles in zijn omgeving verwierf aldus een dimensie in meer, waarbij de godsgedachte van Spinoza, het begrip dat alles met alles  verbonden is en dat deze verbondenheid wijst naar een ‘ZIJN’ dat al wat was, en is, en komen zal omkringt, leidt en beheerst, dat alles in de hand houdt, zonder ook maar één vinger uit te steken. Een ‘ZIJN’ dat in alles aanwezig is en in dit aanwezig zijn is een orde en regelmaat begrepen, zoals dit in de Bijbel, op zeker één plaats, staat opgetekend.

Ouder wordend denk ik een andere meer kosmische wijsheid verworven te hebben, een soort van voorbereiding op de dood die me wacht en elke dag nader komt.

Dit brengt met zich dat mijn wereld van vroeger nu meer overkomt als een sprookjeswereld in vergelijking met mijn wereld van  nu die er een geworden is van uitdieping. Ik ben een graver geworden naar wat de essentie van  het leven is om beter te begrijpen wat de dood kan zijn. Het is in dit landschap van de geest, in dit ‘mindscape’ dat ik me beweeg en dat onvermijdelijk de voedingsbodem is geweest voor mijn wereld van blogs - of zeg ik mijn oerwoud van blogs? - dan toch een woud met een grote variëteit van bomen en waar eenzelfde wind waait, winter en zomer, herfst en lente.

Tot deze bevinding ben ik gekomen, het tekent in zijn grote lijnen de wegen uit die ik bewandeld  heb, de ene wat intenser dan de andere. En ik ben tevreden met het punt op de weg, een soort van halte, een cel in een Cistercienzersabdij waar ik aangekomen ben, een betere plaats kan ik me, spiritueel, niet indenken.

Aldus, als ik teruggrijp naar bepaalde geschriften van vroeger, wat nu en dan onvermijdelijk gebeurt, ondergaan deze, even onvermijdelijk, de geestelijk metamorfose die de schrijver ervan onderging en komt alles te staan in, zoals een vriend dichter het verwoordde vandaag, als titel voor zijn bundel: ‘de Adem van het Licht’.

Waarmede alles is gezegd wat gezegd moet worden, deze twee woorden, Adem en Licht. Adem die ons inzicht geeft in wat het betekent te leven, Licht dat ons binnenleidt in Wijsheid én Nederigheid -, ‘humility the only wisdom we can hope te acquire’, weet T.S Eliot, een andere dichter, maar van vroeger.

PS. FB@dorpsdichtergabydesmyter.com, waar de Dichtbundel (18€) van Gaby DESMYTER, kan bekomen worden.

05-06-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren mijn vleugels wijd open geslagen. Misschien te wijd want ik kwam uit - voor de zoveelste maal - bij het ‘Ik Ben’ van Exodus, zoveel.. Vandaag wil ik dat laten bezinken, bij jullie als bij mij, en er zeker niet verder over uit weiden. Trouwens, het is niet mijn dag om te filosoferen. Het is een dag dat het woord en de betekenis ervan in een knoop ligt. Het is alsof ik voor een open zee sta, wachtend op een wit zeil op de horizon, de meeuwen krijsend over me en ik machteloos om hun kreten te lezen, niet wetende of ze het hebben over het leven of over de dood.

Ik kan enkel met een zekere roekeloosheid verder wandelen langs de vloedlijn, barrevoets, in de holte van de tijd, gevuld met herinneringen, het geluid van de wind lijk het gezang van vogels in de ochtend. Bevreemdend voor wie me volgen wil in dit zeelandschap, omdat ineens vele dingen onontwarbaar binnenkomen die even onontwarbaar zouden overkomen als ik ze vertellen zou; een soort literatuur in mij die een uitweg zoekt, nu mijn tijd van aftelling naar, is aangebroken en er nog altijd het vele is dat me, op rijke momenten, nog bezig houdt.

Ik weet nu waar ik sta, aanvankelijk met hoop op beterschap, op illuminatie. Nadien zie ik wel hoe het zal aflopen. Maar geen vrees en ook geen uitgelatenheid, het wonder is alom tot in de rozen in de tuin en dit in alle simpelheid die van rozen is.

Ik me erin ophouden kan, in de grootste stilte, heel  klein, als bijna niet bestaande, met een letter als naam en er te blijven voor een lange tijd, er als roos te zijn, om hoewel verwelkt eruit op te staan en meer te zijn dan ik al ooit geweest ben. Zoals het zo dikwijls al gebeurde, om daarna me nog maar eens te openen  in woord en in poëtische gezangen.

Wat me toeschijnt als een begin van eeuwigheid voor later als ik er niet meer zal zijn. Als ik de luchten niet meer smaken zal, de bomen niet meer horen, de wind, de regen, geen stuifmeel meer op mond en lippen, hoe stil ook en hoe gezegend, geen gezangen meer, geen tinteling van vlekken licht op blad of water.

Niets meer van dat alles, geen glimlach meer die je tegemoet komt als je wakker wordt, geen kus op mond of wang, voorbereid als je bent, staat de poort wijd open voor ze gesloten wordt achter jou.

Maar er zijn ook dagen dat het anders is, dat de woorden komen aangehold op een hoogdag, over de bloemenweide uit mijn jonge jaren daar waar ze stond, als zijn geliefde, open bloeiend tussen pinksterbloem en sint-janskruid en vergeet-me-nietjes en ranonkels en ereprijs en boterbloemen. Een prinses gelijk, een tederheid gekroond om nimmer te vergeten.

Waar je dan uitkomt op dagen als alles anders is dan anders.

04-06-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn religie als ik er een heb, is een kosmische religie, ze overstijgt elke andere vorm van religie, en zeker elke religie gekleefd aan de aarde met een God er boven die toeziet. Als er iemand is die toeziet dan is het de totaliteit van de Kosmos, maar dan is er geen sprake van toezien, is er sprake van ordening en regeling, van heerschap en meesterschap, hebben we enkel te doen wat ons opgedragen wed te doen, zonder dat hier woorden voor gebruikt werden: namelijk er te zijn, groot levend waarvoor we een geest kregen ingeplant. En dit is de stelregel van onze aanwezigheid hier op aarde: hier zijn in de verlenging van het Kosmische, dit is onze religie en ik zie er geen andere als ik me plaats als een punt omgeven door miljarden sterrenstelsels, de enige plaats die ik religieus bezit.

Dit is de leerschool die de mens door te maken heeft dit punt in gedachten te bereiken en deze leerschool is er een van millennia, waarvan we in dit derde millennium, schoorvoetend, onwetend dat het zo is, de drempel ervan genaderd zijn met de tip van de linkervoet, waarmede ook Dante zijn pelgrimstocht naar de Hel begon, gezet op de drempel. Verder zijn we  nog niet, maar geen zorg we komen er, alle tegenstellingen zoals de aardse religies, ten spijt.

Ik weet dat ik nu op een verhoog sta in de woestijn, dat mijn stem maar reikt tot aan de volgende zandheuvel - minder krachtig dan de stem van de naamloze man predikend op de hoek van een straat in Edinburgh - maar de heuvel zal mettertijd, hoe lang dit ook moge duren, verglijden en mijn beschikbare ruimte zal zich verruimen, op een dag tot aan de oceaan, die geen hindernis meer vormen zal om overschreden te worden, de ganse aardbol omknellend.

Het toekomstbeeld, aldus geschetst, blijft wazig omdat ik er nog geen duidelijk beeld van heb, maar het is in deze richting dat we evolueren zullen omdat we al honderden millennia in deze richting aan het evolueren zijn, en ik zie niet in dat er nu plots een einde zou aan komen. Een einde zou de vernietiging zijn, maar geest IS en is blijvend. Hij noemde zich, niet God want dan was Hij toegankelijk, maar: ‘IK BEN’, zijnde de naam die de ‘geïllumineerde’ van Exodus 3: 13  Hem gaf. Vertrekkende van de aarde golft deze ‘IK BEN’ tot in het verste sterrenstelsel, het is de naam van het alles omvattende.

Dit is geen sonate, dit is een symfonie die ik geschreven heb deze morgen, vertrekkende van de zin: ‘als er een religie is dan is het een Kosmische’. Dat men het afbreke en ik bouw het terug op, magistraler. Want, verwacht op mijn leeftijd geen simpele dingen meer, genoeg gedraald, nu dringt de tijd, de tijd die het hart toesnoert.

03-06-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat vertel ik en hoe vertel ik het opdat er lezers zouden zijn die me blijven volgen? Begrijpen jullie me als ik me, om deze reden, de vraag durf stellen, wie ben ik?

Evenwel, velen zijn er niet, twee handen vol misschien, maar Christus ook had maar twaalf volgelingen, twaalf getrouwen die ik schijnbaar niet verveel. Dit is de conclusie die ik trek op morgens zoals deze. Hoewel ik er helemaal niet zeker van ben dat het de juiste conclusies zijn. Het is even onzeker en even verborgen zoals de donkere lijn van het bos - van gisteren - tegen de horizon, dat een lijn, een muur blijft zolang je het bos niet betreden hebt, een wereld die je te ontdekken is. Ik ook heb mijn lezers te ontdekken, van enkelen weet ik wie ze zijn of wie ze zouden kunnen zijn, ze toonden zich openlijk in hun reacties en ik ben er hen dankbaar voor. Van anderen weet ik dat ik ze soms afschrik met wat ik hen aanbied omdat ik te diep graaf, wellicht ook waar voor hen niets te vinden is, misschien ook voor mij.

Eigenlijk ben ik een arm man, een man van woorden die niets anders te bieden heeft en elke dag opduikt met een nieuw aangezicht aan woorden, een spookgestalte in een witte mantel gehuld, uit een vervallen woning, ergens te velde. Dit is hoe ik me soms voel als ik buiten kom vroeg in de morgen, deze heeft niet altijd goud in de mond, toch niet voor mij of dan toch deze morgen niet. Het is niet zoals Dante die zijn tocht door de Hel heeft afgelegd en terug boven komt, onder de sterren, zoals hij zegt, om een zucht van verlichting te slagen, neen, ik kom buiten in de laatste nevels van de nacht en de komst van het licht betekent niet de komst van de woorden, de komst van het verhaal dat ik te brengen heb; dat ik te lezen heb in de lijnen van mijn hand. Niets meer, maar dan in de diepste lijnen, wat een zigeunerin me vertelde, een dag in de Nieuwstraat in Brussel; ze had mijn hand genomen en ging er over met haar vinger, ze keek naar mij, verschrikt dacht ik, en zegde dat ik een man van de letteren was. Ik was toen nog jong, heel jong en ze verraste me omdat het een gedachte was waar ik mee rondliep. Ik was ooit eens, ik moet toen twaalf geweest zijn, begonnen aan een boek en vader me druk bezig zag, vroeg of ik straf aan het schrijven was. Neen, ik schrijf een boek had ik hem gezegd, maar ik denk niet dat hij me geloofde, met reden trouwens.

Maar hier sta ik dan, op het einde van de weg die ik heb afgelegd, bedolven onder woorden, zoals Cimarosa, bedolven is onder zijn opera’s, hij schreef er tachtig hoorde ik van Bart Stouten  op Klara, of zoals Haydn met zijn symfonieën. Er zijn er wellicht evenveel als de bomen in een oerwoud die bedolven zijn onder hun werken, welke ook, die ze verwezenlijkten. En dan wat?.

Als ik kijk, hoe kom ik uit de meer dan 95.000 woorden die ik schreef sedert het begin van het jaar? De laptop telt ze elke dag voor mij en soms kijk ik ernaar, maar het zegt me helemaal niets over de inhoud ervan en nog minder over de letterkundige waarde ervan, waar het me nochtans om te doen is, want als mijn woorden geen literaire waarde kennen dat ze dan verdwijnen even vlug als waterkiekens die verdwijnen in het riet van de vijver waar ik soms sta, mijn stok als steun in de hand, want zo ver is het gekomen met mij, het is met een stok dat ik om de vijver wandel.

Heb er gelukkig nog geen nodig om deze woorden te schrijven maar ik vrees dat het ooit ook eens gebeuren zal. Want welke rechten om te schrijven heeft een man op leeftijd nog, hoe durft hij zich anders nog vertonen dan met een wandelstok in de hand. Opdat je het weten zou.

02-06-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het bos in de valavond kent hij als een levend heiligdom. Dit is het woord dat hij er voor over heeft, een heiligdom van bomen, een plaats van stil gefluister, waar de geheime krachten van de natuur zich in de dag hebben opgehoopt en nu schijnbaar tot rust zijn gekomen in de aankomende duisternis. Hij weet hoe hij er zich soms voelde onder de bomen; als hij dacht aan de al lang vergeten ‘Tao of Physics’ van de niet meer gelezen Fritjof Capra; een boek dat hem nog nauw aan het hart ligt, omdat het hem heeft binnengeleid in de mysterieuze wereld én van de filosofie van het Oosten, én van het onzichtbare leven  in de materie. En hij wist, zonder het zich te kunnen voorstellen, dat hij - zijn lichaam, zijn geest - bevond midden golven elektronen en andere deeltjes van eiken en beuken, van berken hier en daar, die botsten tegen elkaar in spiralen en zich mengden met de elektronen en spiralen van zijn lichaam en van zijn geest; hem omringend, hem doorkruisend in een gistende samensmelting die hij niet ziet noch hoort maar die toch aanwezig is in het laatste licht, in het laatste ruisen, in de laatste groei van grassen en mossen en varens. Het is het beeld van het grote mysterie dat is van de aarde en van het leven, enkel te ontcijferen in licht en schaduw, in leven en dood en, wat  tussenin is.

Hij denkt dit alles moet gezegd, geschreven en herhaald worden, opdat duidelijker en inniger de band zou groeien van de mens met zon en sterren en planeten, met quasars en pulsars, met stralingen en energievelden, met de trillingen van geest in al wat verborgen blijft. Al deze elementen die nodig zijn opdat dit bos in de valavond zou zijn wat het is. En hij, ontstaan uit dit verborgene, als een rijpe, oude vrucht ervan, een geheim spiegelbeeld in al zijn verwevingen. Of hoe hij het aanvoelen kon, niet altijd, maar o zo duidelijk op gezegende momenten, zoals Capra het beleefde in the preface to his Tao of Physics[1]

Want dit is het ontwerp van het landschap waarin we als mens, lichaam en geest zijn ontstaan en erin optreden; een landschap dat is toegespitst op een steeds maar hogere gecompliceerdheid in al wat zichtbaar en wat onzichtbaar is. De mens is de fakkeldrager ervan, de verlichte en de lichtgevende, de drager en voeder van de geest op aarde.

Het bos waarin hij wandelde - en hij denkt aan een vriend en zijn bos - een grote massa zinderend leven waarin hij zich onderdompelde, er, in woorden, even uit opstijgend.

Ademloos.

[1] Fritjof Capra: The Tao of Physics’, Flamingo, 1975, 1976, 1981: ‘ … As I sat on that beach my former expiriences came to life; I ‘ saw’ cascades of energy coming down from outer space, in which particles were created and destroyed in rhythmic pulses; I ‘saw’ the atoms of rhe elements and those of my body participating in this cosmic dance of energy…

01-06-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het die me leest en me meeneemt in zijn morgen of zijn avond? Bij wie ik even vertoeven mag als een warmte, als een volheid of als een verwondering; als een vervreemding of als een nieuwigheid, gestold in een idee die hij nog niet had opgenomen of nog niet had uitgediept. Of, simpelweg, als een stem die een tijd hangen blijft.

Ik sta er al vroeg in de morgen, met mijn ruiker woorden, ingelijst onder glas als een stuk wortel en een gedroogde bloem, als een stuk agaat of gepolijste porfier, of nog, en meestal, als een korrel zaad die in zich de kracht draagt ooit te kiemen en, koren te worden, zoals die ene korrel  graan in de zak van een van de personages van Jules Verne[1], op een verlaten eiland. Hij  wist zelfs te vertellen hoeveel graankorrels hij oogsten zou, en twee oogsten in het zelfde jaar waren mogelijk.

Maar hier is het, het woord dat wordt uitgedragen over land en zee, over bossen en velden; het woord dat de wereld in reikt, een inktvlek op een wit blad papier, uitgevloeid als een tekening, te ontcijferen omwille van zijn atmosfeer, zijn tederheid, zijn grilligheid soms.

En dan mijn vraag, hoe beademt jij, als lezer de woorden  die komen uit het diepste van mezelf, die ik halen ga waar ik voortdurend vertoef, of uitzonderlijk vertoef, en dit was gisteren in de aanwezigheid van een overleden vriend, komende uit een hoek die mezelf verbaasde? Is het niet de logica zelf dat ik me die vraag stel, alsof ik het antwoord erop zou nodig hebben om verder te gaan met wat een soort van gekheid is. Het woord is vreemd gekozen misschien, maar als ik er diep op inga, zo komt het over, de daad van iemand die opvallen wil en geen andere mogelijkheid weet om dit te bereiken en het is dit ‘willen opvallen’ dat de gekheid is. Er moeten andere mogelijkheden zijn, meer doeltreffende, al ken ik er geen en, wil ik er geen andere kennen, ik zit er, na de vele jaren in vergroeid; zoals de wortel in een spleet tussen de rotsen, grillig zoals ik al zegde.

En mijn woorden ook, hoe ken je ze, hoe weet je dat ze van mij komen, van mij en van niemand anders. In vreemde voluten, omkranst met eikenblad of met laurier of met een druiventros. Of van vele eeuwen terug, gehaald uit de schemerkapitelen van een Romaanse kerk, het mag die van Orcival, het mag die van Moissac, of de gekleurde van Issoire; zelfs die van Fontenay, waar Bernardus de stempel van zijn ‘geloof-in-het-gebed’ had nagelaten, duidelijk, in de onafgewerkte kapitelen, links in het binnenkomen van de abdijkerk.

Niemand van jullie weet nu, hoe het verlangen in mij aan het opborrelen is om te zeggen wat in mij aanwezig is van mijn broeders bouwers. Wat van hun geest, gebeiteld in steen, is overgebleven voor zij die even blijven staan in stilte en ingetogenheid, het mag nog voor de wankele kapel van Saint-Gabriel in de omgeving van Maussane - les Alpilles. IK was er met vrienden die me lezen, ik moet dit al  eens vermeld hebben, want ooit kreeg ik een foto van die kapel toegestuurd van hen en ik was er als bouwer van het woord, als de bouwer met zijn truweel en schietlood, met winkelhaak en passer en als steenhouwer met zijn beitel, Ik daarentegen, met mijn woord, zoals ik het vandaag heb neergeschreven, vertrekkende van uit een simpele zin die me overviel bij het ontwaken.

Jij die me leest, dat je het wete!.

[1] Jules Vene: L’ île mystérieuse.

31-05-2021, 10:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vóór ik de vogels hoorde deze morgen mijn evangelie uitgeschreven. Gedacht aan de vriend die ging op kousenvoeten, alsof het zo simpel was om in te slapen en niet meer op te staan, tenminste hier op aarde. Het leven een relaas van een overgang tussen twee onbekenden, de plaats van waar je kwam  en deze waar je bent heen gegaan. Maar je denkt toch dat het een zelfde plaats moet zijn, deze van je oorsprong.

Je schrijft het maar en je vindt het helemaal niet onredelijk omdat je niet het minste geloof hecht aan het gebazel, geboren te zijn uit stof en te keren tot stof. Je vindt het een stelling die gekapt moet worden, onverbiddelijk,  zoals men netels kapt. Het is je lijfstuk, want indien we geboren waren uit stof dan was je hier niet aan het schrijven, dan was je  hier aan het rondlopen als een kat of een muis of, als een leeuw of een tijger. Veel meer dan rondlopen zou er niet mee gemoeid zijn.

Heeft degene, wie hij ook moge zijn, die de idee ‘van stof tot stof’ lanceerde, hier ooit aan gedacht?

Neen. Of toch wel, en zeker. Want de schrijver ervan moet in zijn tijd een denker geweest zijn, anders zou hij geen schrijver geweest, maar zijn woorden, vastgezet in het Hebreeuws, werden mis begrepen. De ‘Zeventig’ die ze vertaalden naar het Grieks waren ofwel, niet bij machte te lezen wat er stond, ofwel waren wél bij machte maar waagden het niet, omdat ze wisten dat de mens van toen niet in staat was te begrijpen dat hij ‘niet’ van stof gemaakt was en ‘niet’ tot stof keren zou. Want dit is inderdaad moeilijk te begrijpen. Er lopen er hier nog heel wat rond die het niet begrijpen of het niet begrepen willen hebben.

En nochtans het beeld dat ik neerzet is o zo simpel te begrijpen: hier rondlopen als een os of een ezel, ofwel als een schrijver, een schilder, een beeldhouwer, een componist, een poëet.

We zijn geboren uit heel wat meer, de stof er omheen het noodzakelijk omhulsel zijnde. Ik denk dus, dat mijn vriend simpelweg dit omhulsel heeft afgelegd en terug is gekeerd naar de bron vanwaar hij kwam, de bron die van het Woord is.

Vandaag ga ik niet verder. Ik heb voor de zoveelste maal gezegd wat ik zeggen wou, ditmaal anders dan de wijze waarop ik het voorheen heb gezegd, maar, ik ben er zeker van, mijn vriend die nu weet wat er geweten moet, was in mij en vertelde me wat ik schrijven moest.

Ik heb hem gevolgd, de woorden hier, komen van hem die nu een particule van het Woord is.

En wat of wie is het Woord dat in den beginne was? Je vertelde het, niet zo lang geleden, en je wilt het nu hernemen, omdat het nodig is te herhalen wat gezegd en geschreven staat over ons aller bestemming, die wel niet te omschrijven is, slechts een redenering is ons toegelaten.

Beter ware voor mij te proclameren dat mijn vriend nu verlost werd van wie hij was, om terug te zijn wat hij altijd van in het begin van zijn beginnen is geweest: de pagina geest gehaald uit het wondere Boek dat van de Kosmos en van het Leven is, het hoogste zijn dat we bereiken kunnen. En ik dacht onvermijdelijk aan het lot dat was - wisten ze -voorbehouden aan de Farao die, lijk een jonge eend opsteeg uit de lotusbloemen naar het sterrenbeeld van Orion toe, ons Arcadia.

Dit alles schreef ik tot op het ogenblik dat, zoals elke morgen, nog voor het eerste licht, de vogels ontwaakten in de hagen en in de bomen. Hij, de vriend zal andere klanken horen en andere kleuren zien, verblind door basalten van licht en bedwelmd door de koralen van Iemand meer dan Bach.

Dit is wat ons allen beschoren is, het hangt af van, o zo weinig, zelfs in je slaap kan het je overkomen.

30-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij hoorde van een vriend dat hij was gaan slapen en niet meer wakker geworden was; dat hij, die bepaalde nacht, ingeslapen was om als lichaam niet meer op te staan. Hij hoorde het in een e-mail dat van ver kwam, dat de wolken had doorboord en, terwijl hij sliep, neergestreken was op zijn scherm van elke dag.

Hij dacht hoe vreemd het was te weten nu, dat er een leegte gekomen was, dat hij hem was voorgegaan. Hij dacht dat op een dag, dichtbij misschien of wat verder af nog, door vrienden gehoord zou worden dat hij, Karel, er niet meer was, dat de wereld zonder hem zal voortbestaan, zonder zijn blogs die ze in de morgen niet meer vinden zullen wat het eerste teken zal zijn van zijn heengaan naar andere, ditmaal gezegende oorden. Maar dit is voor later, terwijl hij nu, wakker was geworden uit een droom in het midden van de nacht - misschien ging zijn vriend precies op dat ogenblik - die een vaag gevoel had nagelaten aan een allereerste geliefde die hij terugzag in een home en die hem gevraagd had of niet had gevraagd, met haar de liefde te bedrijven,  wat ze nimmer hadden gedaan, maar zij wou het, zij had haar ganse leven gewacht op hem.

Hoe even vreemd het was, wakker te worden uit een droom, op te staan en te lezen dat een vriend overleden was in zijn slaap, met in zijn gedachten een eerste liefde die voorbij fietste in zijn straat, haar lange blonde haren wapperend in de wind, voor wie hij ooit een gedicht had geschreven met een eerste zin die begon, ‘in de weide waar jij me kuste’. Ze wist het nog van dat gedicht, ze kende, zegde ze nog de eerste strofe, maar ze wou hem nu, wat nooit geweest was, naast haar in het bed.

Tot daar herinnerde hij zich, zoals hij zich herinnerde van zijn vriend dat hij hem eens had laten wachten, op een late avond in een donkere straat, terwijl hij de auto was gaan halen, en toen hij hem wou gaan ophalen, hij verloren was gereden in eenrichting straten, om veel te laat, want hij had ondertussen een taxi genomen, aan te komen op de plaats waar hij op hem had staan wachten.  Was dit ook een droom geweest? Hij hoopte dat hij hem zo iets nooit had aangedaan.

Het was een vriend in meer die was gegaan. Er waren er nu heel wat meer gestorven, dan hij er nog overhield. Hij kon ze tellen zij die gingen en zij die overbleven en andere van wie hij niet wist of ze er nog waren, een Jan De Win, bijvoorbeeld, een Michel Jamar. Hij vermeldde hier hun naam omdat hij hoopte dat eens hun naam toevertrouwd aan zijn blog en zijn blog aan de wolken, deze er voor zorgen zouden dat ze, via ongekende, onvermoede wegen, neer zouden komen op hun scherm, tenminste indien ze er nog waren om het te lezen, al wist hij dat wat hij hiermede bereikte maar een boodschap was in een fles gegooid in  de Atlantische Oceaan maar hij wist ook dat, zoals hij nu en dan aan hen dacht zij ook aan hem nu en dan moesten denken, ook zij moeten zich afvragen of hij nog in leven is. Wel hij zegt het hen nu,  hij leeft nog een beetje in zijn blogs maar anders blijft er niet veel meer over  van wie hij was.

Aldus leven we met de doden en wellicht de doden, buiten ons weten, met ons. Is er weinig ruimte tussen leven en dood. Zijn vriend die ging in de nacht, zal toen hij slapen ging, plannen gemaakt hebben voor de volgende dag, misschien was hij een verhaal aan het schrijven en was hij gestopt bij een laatste zin, wetende hoe het verder moest, maar wachtende hiermee, zoals Hemingway eens suggereerde, om aldus gemakkelijker de start te nemen de volgende dag; misschien had hij met vrienden afgesproken om samen te kijken en te luisteren, met een glas champagne in de hand naar de finale van de ‘Koningin Elisabeth Wedstrijd’ voor piano; of wie weet, misschien had hij nog tal van andere plannen tot ver in de tijd – zoals hij er nog zo veel heeft - omdat hij er nog niet aan dacht dat zijn moment zou komen, duidelijk bij hem als een dief in de nacht.

Hou je klaar dacht hij, misschien komt jou moment in het midden van een woord in een zin, en zal het voor vrienden en voor anderen, een raadsel blijven hoe je je laatste zin wou afmaken, jij met je sibillijnse verhalen. Het zal evenwel geen Requiem geweest zijn dat je af te maken had.

29-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

.

I love Prokofiev. Ik heb na zovele vorige malen, zijn tweede pianoconcerto beluisterd, dit maal gespeeld door de jonge Japanner, Keigo Mukawa, in het kader van de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano, hij speelde het meesterlijk voor mij, dan toch, zeker, hoog reikend om me overhoop te halen en nogmaals vast te stellen, dat het concerto van Serge Prokofiev geniaal is, het summum van het geniale is. 

Het gaat hier in de eerste plaats niet om te weten hoe het gespeeld werd, hoe het geïnterpreteerd werd, daarvoor is er de jury, maar hoe het er is, hoe het door de bedenker, de maker ervan geschreven werd - de eerste versie van 1912 ging verloren in een brand - geschreven  muzieknoot na muzieknoot en er zijn er heel wat. Ik luisterde naar de prachtige aanzet, een vage inleiding van de violen, gevolgd door een melodie van driemaal drie noten, zich openend op een ongewoon, nog nooit gezien landschap in een grote rijkdom van donkere kleuren en fraseringen.

Hoe kom je eruit, hoe ga je verder met lezen, met schrijven, hoe betreed je terug de gewone wereld waarin je leeft, met in jou, nog steeds aanwezig de donkere, de lichtende, de opspringende en tot de rust als van een bergmeer gekomen klanken, soms heel teder, soms als een pletwals, maar alles getekend in een rijkdom aan klanken, aanhoudend in een innig samenspel van orkest en piano.

Was het de perfectie? Voor mij ja. Het was de perfectie van maker en uitvoerder, van klanken, niet afgelezen maar schijnbaar spontaan opgedoken in de geest van pianist, dirigent en orkest en over het publiek, dat er in potentie was,  uitgegoten.

Waarom schrijf ik hierover, wat bezielt me om in woorden weer te geven de weerspiegeling van de klanken in mij, wel wetende dat dit onmogelijk is en toch geneigd zijnde het te doen?

Omdat wat ik beleefde - alsof ik niet helemaal mezelf was maar ook een deel Prokofiev zelf - te overweldigend was en ik dit wou optekenen voor mezelf. Zelfs al wist ik dat ik er niet zou in slagen, het toch te doen, al was het maar een snapshot, hoe gebrekkig ook het zou uitvallen.

Zo, ben ik vanmorgen opgestaan voor het licht, met flarden van het concerto in mij, en dan vooral de sprankels van de steeds maar terugkerende melodie als een rode draad van het begin tot het einde. Ik heb niet de minste moeite om ze op te roepen, om ze in klank te verwerken, drie maal drie volle noten. Ik kende ze van veel vroeger al, die korte machtige heldere melodie, je wist ze aanwezig tot op het einde als ze terug opgeroepen wordt als een geheim teken, als een roodwassen zegel aan een document ter voltooiing, ter bewaring, na-echoënd door de eeuwen.

Ik heb niet nodig te weten hoe het piano-element werd gespeeld, welke de inbreng was van de pianist, van de dirigent. Het is het bestaan van het concerto zelf dat me overhoop haalt, hoe het mogelijk is dat zo iets geschreven wordt, wellicht met stukjes bij elkaar, breed uitgestreken in ontelbare noten, zodat ik me afvraag hoe het mogelijk is dat de vingers van de pianist bij machte zijn te volgen.

Wat er ook van zij het spel van de pianist was als de waarde van het stuk zelf, het overtrof voor mij, alle verwachtingen. Hoe de jury  er ook moge over oordelen, ik bewonder hem. Zelfs al kan ik wel niet zeggen wat hij er van hemzelf heeft aan toegevoegd, of wat er uit weggelaten. Ik weet dus niet hoe hij het gelezen heeft. In elk geval hij heeft me dubbel overweldigd, eens met de wijze waarop hij het speelde en eens met de moedige keuze die hij heeft gedaan, dit uiterst moeilijk  concerto te kiezen.

Hoe heb ik dit nu verhaald opdat geweten zou dat het tweede pianoconcerto van Prokofiev geniaal van conceptie  is, en een raakvlak heeft met het eeuwige; het eeuwige erin dat is gegroeid uit het creatieve in Prokofiev, komende uit de Kosmos.

28-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik stel vast dat ik nog iets meer moet doen dan leven, ik moet een blog schrijven, het is mijn opdracht om te overleven, om niet te verdorren, om niet als onbestaand individu rond te lopen. Aldus bewandel ik een weg die weinigen bewandelen want zelden ontmoet ik er iemand. Het is dus zeker geen weg die me naar Compostella voert maar eerder een weg die me binnenleidt in het ongerijmde.

Het gebeurt dat ik de blogs bezoek van andere ‘collega’s’; Telkens sta ik verbaasd over wat zij schrijven. Zij staan met hun beide voeten in de wereld, het dagelijkse gebeuren is hun toeverlaat en ik moet bekennen sommigen spreken erover met verve. Bij hen gaat het vooral over  gebeurtenissen die hun dag kleuren, vandaag over wat de politiekers vertellen, over de onheusheid van de jeugd in tram of bus, over hun kat of hond, over wat ze zagen op televisie, met als hoofdthema’s de impact van Covid 19, en laatst de verhalen over het optreden van een onvindbare die, denkt men, misschien al overleden is.

Waarom, vraag ik me dan af, waarom schrijf jij daar niet over? Je kent en ziet ook wat er gebeurt in de wereld en je zwijgt meestal, het is alsof je geen mening hebt over al die zaken, alsof ze je niet raken of toch niet in  die mate dat je er een blog zou mee vullen; het is alsof je dergelijke zaken te kleurloos vindt, te onbelangrijk voor jou, beneden je waardigheid, wat niet zo verheffend is van jou.

Is het zo? In een zekere zin wel.

Maar elke dag word ik door Klara aangemaand verwonderd te zijn en het zijn vooral de niet de dagelijkse gebeurtenissen die ik met verwondering bekijk, het zijn eerder de verborgen of onverwachte  dingen die ineens opduiken. Zo was er gisteren de prestatie van een jonge japanner die tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano, een vertolking bracht van het tweede pianoconcerto van Johannes Brahms. Ik kan er, zoals er zijn, geen sluitend oordeel vellen over de kwalietit van zijn spel, wel over het verrassende ervan: een massa muzikale tekens in je geheugen te hebben en deze, naar wat ik hoorde achteraf, wel met enkele gebreken, maar voor mij, smetteloos met een enorme dynamiek en vlugheid van  vingers, te 'verklanken'. Dit was van een grote verbazing, van een stille verwondering dat zo iets kon.

Ik hoorde het, dit concerto, wel niet in de diepte, maar ik zag het dan toch als een uitzonderlijk gebeuren het meegemaakt te hebben  en me rekenschap te hebben gegeven van de  moeilijkheidsgraad van de prestatie. Ik ben er door geroerd geworden, niet dat ik het subtiele ervan gehoord heb maar het geheel riep verwondering op en voor de maker ervan en voor de interpretatie van orkest en solist. Ik denk dan ook dat het dit is dat door Klara elke dag gevraagd wordt, verwonderd te zijn over de muziek die ze brengen, en dat zijn we ook.

Ik voel aan wat je zeggen zult. In plaats van te vertoeven in de wereld, wat maar normaal is, vertoef jij met je geschriften in de wereld achter of binnenin die wereld, zie je de dingen, de rtenissen, als gedompeld in een vleugje religieus-kosmische filosofie die is te nemen of te laten.

Ik heb er trouwens geen verweer tegen, mijn blogs zijn wat ze zijn, jij die me leest nu en dan, weet wat je verwachten kunt en vooral dat ik in mijn late dagen geen tijd meer neem om te spreken over het alledaagse.

Wat echter nog niet of maar half gezegd is, elk gebeuren hoe klein ook ligt verweven in het kosmisch gebeuren en ons doel is dit op een of andere wijze aan te tonen om aldus het oneindige van het 'zijn' te betreden.

27-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef wat ik misschien beter niet had geschreven. Maar ik heb mijn woorden niet gecensureerd, ik heb genomen wat kwam en zal het achterlaten zoals het geschreven staat.

Van waar het kwam weet ik niet, weet ik nimmer. Ik zie wel dat in de tuin de kweepeer is uitgebloeid en vruchten draagt die groeien zullen en ik denk dat woord en groei uit eenzelfde bron komen, een eigenheid van de Kosmos, die zich op zijn manier wenst te manifesteren als een levend geheel, en wat anders kan dit geheel zijn dan het denkende aanwezig in wat materie is.

Het is iets waar we geen oog meer voor hebben. We hebben nu tv en gsm en internet en facebook en wat weet ik nog allemaal, maar het diepere: een boom die vruchten groeien laat of woorden die geschreven worden, zien we niet meer als iets groots, en als we het nog zouden zien is het geen erwondering meer, en zeker niet als een teken van de Kosmos.

Mijn geschriften liggen dooraderd met dergelijke gedachten, en ik raak ze niet kwijt door erover te schrijven, ze borrelen telkens opnieuw op, ze overmeesteren me om, onder een of andere vorm, nog maar eens verkondigd te worden.

Al deze hernemingen liggen als schubben over elkaar, het nieuwe ervan telkens het oude bedekkend. Dit te uiten in woorden, zoals ik bezig ben, is mijn ultieme mogelijkheid  om in de laatste heldere momenten van mijn dagen, de totaliteit van wie ik was en ben en wou zijn, te verlengen, over de dood heen, de eeuwigheid binnen.

En het moet gezegd dat ik nu, meer dan ooit, nood heb aan deze verlenging om de kracht te vinden elke morgen te herbeginnen. Niet zoals in een roman waarin ik, de avond ervoor, ben gestopt, maar op een ander punt dat me wordt aangereikt. Een andere morgen in een geheel van morgens. Elk schrijven is aldus een nieuwe vorm van ontwaken uit een geestelijke inertie. En wat we schrijven of het geluk kennen te kunnen  schrijven, is zoals de bloesem die, eens bevrucht, een kweepeer wordt, om er een tijdje te zijn in de zon, en dan geplukt om gelei te worden, in een glazen pot weg gezet in de kelder, wachtende op.

Het is op deze wijze, met deze woorden dat mijn dag van 25 mei begonnen is. Hij had niet anders kunnen beginnen.

Je hoort erover, morgen vanaf het eerste licht.

26-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elegie.

Op een dag was ook de tijd niet meer,
het licht was eeuwigheid
en zo het ogenblik.

Herinner je die zomer
in de bergen van de Valais?

We waren zonder ouderdom,
doordrenkt van geest
en van ontvankelijkheid.

En, in een greep,
de ganse Kosmos
in zijn totale totaliteit
opgenomen,
avondlijk
in ons, alles overtreffend.

Hoe zullen we het noemen,
het geluk
dat onder vrienden is:
de openheid van ogen,
de woorden die gesproken,
openspringen
lijk bollen zaad,
niet te stuiten,
niet om erover te schrijven.

Bergmeer waar we samen waren
met weemoed toegedekt,
om er terug te keren,
er onverwacht
de rijke wijn te schenken
en te ervaren in de kleur ervan
de smaak van wie we waren,
toen.

Welke wijsheid 
die we er verworven hebben?

Elegie:
osmose
van wie al ging en
van wie na zal komen.

25-05-2021, 02:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Ugo die ik dagelijks opvoer is niet komen opdagen vanmorgen. Hij was té ontgoocheld.

Eigenlijk is ‘ontgoocheld’ het verkeerde  woord, het is een vaststelling  die hij doet, een bevestiging van het vermoeden dat de wereld, zoals deze zich in zijn omgeving voordoet, niet meer ‘zijn’ wereld is; dat hij van de oude stempel is en dat hij zijn verwachtingen aan het nieuwe moet aanpassen wil hij dergelijke ontgoochelingen vermijden.

Het is maar dat hij zeker was dat het ‘Voilà-lied’ van de jonge Barbara, het halen zou als beste Euro Song. Hij kende het omdat hij ‘toevallig’ gezien had in welke omstandigheden het enkele tijd voorheen, unaniem  als het beste chanson uitverkoren werd door de Franse TV Jury. Onverdiend echter, zo voelde hij het aan, strandde het op de tweede plaats, na dit van een Italiaanse Rock Groep. Volgens hem, enkel en alleen te wijten aan het feit dat deze Rockgroep, de meeste stemmen haalde bij het volk van de festivalweiden die dergelijke liederenuitspattingen ten hemel prijzen. Het klein aantal uitgebrachte stemmen wijst in deze richting. Wijze mensen hebben het niet nodig gevonden hun stem uit te brengen.

Beter is, voor zijn rust, zich bij te feiten neer te leggen, de reden waarom hij er een blog voor over heeft, dus te aanvaarden dat de wereld is wat hij is, wetende dat het niet zijn wereld is, en nooit worden zal. Als het publiek kiest voor een absurd rocklied en geen oog heeft voor het Voilà-lied van de Franse Barbara is het meer dan tekenend voor de wereld waarin hij schrijft.

Dit is wat hij te zeggen heeft over Eurosong, dat zoals hij het nu ziet - een vriend had hem nochtans verwittigd - een circus is en er hier geen plaats is voor innerlijk schoon. Geef hem dan maar de innerlijke schoonheid van de muziek van Klara.

Hij moest dit kwijt. Hij heeft zich laten verleiden omdat hij met zekerheid wist dat het lied van Barbara het zou gehaald  hebben. Maar het is het brute geweld, het meest absurde, dat het gehaald heeft in dit Europa, het beeld van de val van een beschaving.

En als hij dan hoorde dat de Vlaamse vakjury geen stem over had voor het Franstalig lied, dan treft hem dit nog dieper. Wie waren ze wel, of wie dachten ze wel dat ze waren?

Het is zijn leeftijd die gesproken heeft, niet Ugo.

24-05-2021, 04:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

)

Dit is dan telkens het onzichtbare waarop ik strand: de wereld, die de realiteit genoemd wordt, zijnde een immens web van atomen en ionen aan en in elkaar geweven in nooit eindigende golfbewegingen, van wegschietende elektronen en andere minieme deeltjes met een levensduur van minder dan een fractie van een seconde; een web dat over en door alles heen gesponnen wordt, zich onophoudelijk wijzigend.

We zien het niet, we weten het maar voor een klein deel, we kunnen het ons niet voorstellen, niet in het minst, alleen misschien de ingenieurs van de CERN in Genève, de gelukzaligen die enig inzicht hebben in deze, wat ik noemen wil, de binnen-krachten van het zijn.

Er zijn twee namen voor, de ene is God, maar dit is een te gemakkelijk woord, herhaaldelijk omschreven in termen die we niet volgen willen, omdat hij er te humaan uitkomt; de andere naam is ‘al wat leven is’,  al wat beweging is naar binnen.

Ik zit in dit beeld van beweging verweven en het is van hieruit, van uit dit totaal onbekende dat ik - maar wie ben ik als het niet een deel zou zijn ‘van al wat leven is - vertrek  als ik schrijven ga en er ontstaat wat nog niet in woorden uitgedrukt gekend is, zelfs niet door mij, maar dan toch door mij bekend zal worden gemaakt.

Ik zou hier in de verste verte niet moeten over filosofisch doen, ik zou dit moeten ignoreren, maar eens moet het toch gezegd omdat het de realiteit is achter de realiteit die beslissend is voor wat we denken, een geheim iets dat onze wil in een bepaalde richting voert waar we maar ten dele verantwoordelijk voor zijn.

Ik was bij de oogarts gisteren, een jonge dame, ze keek naar de scherpte van mijn oog, in het begin ging het perfect, ik wist nog niet wat me overkwam, maar na een wijl wist ik wat er volgen zou, na het zien van een lichtend veld, een flits hevig licht. Mijn oog moest onbeweeglijk wijd open blijven, maar eens ik wist wat na het lichtend veld komen zou, kon ik niet anders dan erop anticiperen zodat mijn oog bewoog, precies voor de flits er kwam. Schijnbaar verliep uiteindelijk alles goed want er kwam een einde aan het onderzoek, voorlopig dan toch. Dit oneindig kleine feit om te zeggen hoe ongecontroleerde krachten ons daden, en zeker onze gedachten beïnvloeden.

Ik schreef dit, maar hoe ben ik ertoe gekomen om uit die eerste zin ‘het onzichtbare waarop ik strand’, te komen tot al wat er is uit voortgevloeid, terecht of onterecht en ik kan niet meer terug, ik kan niet meer ongedaan maken - ik wil het niet het heeft me moeite gekost - wat er staat.

Zo ik vertrouw mijn woorden toe aan hert wonder van het internet. Zoals ik het gisteren en de dagen ervoor het placht te doen, op hoop van zegen.

Zegen van jullie die me lezen.

23-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De vijver in de morgen,
met volle teugen
hier gekomen, er te zijn
opnieuw geboren:
de sneeuw van bloesems
in het haar
zoals verhaald in het gedicht 
van een verre poëet
dat we er lazen.

De vijver op de noen,
met volle teugen
de geur van gras en aarde
opgesnoven, over ons
een vlucht van duiven
in wolken van karmozijn
omdat het licht
er zo vederdun
er het water zilver was,
rillend.

De vijver in de schemer,
er met volle teugen
bomen roerloos bij elkaar.
naar wat nog komen gaat
wij uitgekeken,
na wat er al was,
maar onberekenbaar
wat we zelf nog konden geven
als we niets te vragen 
hadden.

De vijver in de nacht
met volle teugen,
we stonden bij de sterren
en de slierten maan
op ‘t water neergezet.
We zullen het niet zien
hoe de morgen zich openen zal
met klaroengeschal
of met ’t geroffel van de trom.

Verwonderd zij die geboren worden,
verwonderd zij die sterven gaan,
wat gebeurde is wat gebeuren zou,
sinds heug’nis al
was het geweten.

22-05-2021, 04:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dagen schuiven naar de zomer toe - tenminste zo die er komt dit jaar? - ik zit ik tweehonderdvijftig pagina’s ver. Als ik dit ritme volhoud zit ik met een bundel van zes honderd beschreven bladzijden op het einde van het jaar, een punt in de tijd dat ik dan wel halen moet. En wat als ik het niet haal?. En, eigenlijk, waarom zou ik niet.

Het schrijven zelf is niet de moeilijkheid, ik zie, als ik ga bladeren in de blogs, ‘dagboek-bedenkingen’ van anderen, dat er tal van onderwerpen zijn waarover je schrijven kunt. Je kunt je dag uitpluizen bijvoorbeeld en zeggen wat er gebeurt in je dagelijks bestaan, maar ik heb het nooit gedaan en ben niet zinnens te vertellen wanneer ik opsta en wanneer ik slapen ga en welke de handelingen zijn die mijn dag vullen, jullie weten het, mijn gedachten krijgen voorrang, en dan nog, niet alle. In feite zijn deze blogs het enige positieve dat ik nog doe. Op de achtergrond liggen er nog wel geschriften te wachten, maar gemakkelijk komen deze niet van de grond, vooral omwille van de in potentie wachtende zeshonderd pagina’s die te schrijven zijn.

Ik kan aldus, daarna, in alle stilte van het toneel verdwijnen, lijk zovelen voor mij, die getuimeld zijn in het gat van de dood.

Ik herlees zelden wat ik schrijf - uitzondering voor wat op het ogenblik heel sporadisch gebeurt met wat ik voorheen van 2017 af heb geschreven - het kan dus dat ik de gedachten die zich regelmatig opdringen herneem. Ik ben nu al ruim tien jaar bezig, hoe wil je dat ik nog zou weten wat ik toen gedacht en/of geschreven heb. En zeggen dat alles begonnen is met José Saramago, die er een blog op nahield en die ik heb willen imiteren met dien verstande - en daar is het mis gegaan - dat zijn blogs gepubliceerd werden en die van mij zich zullen oplossen in de tijd als bladeren in de herfst die van de bomen dwarrelen en vergaan tot stof.

Mijn teksten, geschreven in de herfst van mijn leven, dragen geen VIP naam, zijn niet veel meer, zelfs al wilden ze meer zijn, zelfs al dragen ze in zich de hunker naar de eeuwigheid, ze verschrompelen, ze lossen zich op, ze verdorren.

Ik leef ermee omdat ze me de zekerheid geven, de zalige zekerheid goed bezig te zijn, te doen wat ik doen moet, niet om te zien maar verder gaan door dik en dun, door zon overgoten landschappen of door landschappen geteisterd door hagel en regen, ze zijn me even duurbaar, even inspirerend, even troostend in mijn oude dagen.

In mijn recentste blogs heb ik me, niet-risicoloos, laten gaan. Heb ik gezegd wat ik al lang zeggen wou, hoe iets onherroepelijk kan ontstaan als gedacht wordt dat ‘hun’ God er aan de basis van ligt.

21-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij is zich bewust van het pijnlijke, het afschuwelijke, het neerhalende dat zich kan voordoen in een leven, mensen die erdoor getekend worden zodat hun opvatting over het bestaan, in tegenstelling tot dit van hem, pijn is en dramatisch. Hij kan dus niet anders dan zich afvragen waarom het leven niet voor elk van ons vol kan zijn, warm en waard geleefd te worden. Er moet hierop een antwoord zijn, echter geen mathematische formule, maar het kan dat er voor degenen in miserie, erna een beter, compenserend leven komt; het kan ook, dat het leven van de mensheid in blok moet genomen worden en dat de negatieve levensvoorwaarden van de enen het tegengewicht vormen voor de meer positieve omstandigheden van de anderen zodat het negatieve en het positieve elkaar voortdurend neutraliseren.

Dante in zijn Inferno houdt het persoonsgebonden, hij verwijst naar Dame Fortuna die er voor zorgt dat het lot ons nu eens gunstig dan eens ongunstig is.

Of nog, maar dit is een gewaagde veronderstelling, dat, voor wat de evolutie van de mensheid betreft, enkel de wereld van het spirituele van betekenis is en het overige slechts wat rimpels op het watervlak.

Hoe moet ik dan interpreteren wat ik gisteren heb verteld in mijn blog, waar in feite de levensomstandigheden van een volk, alles op de keper beschouwd, afhankelijk zijn van gebeurtenissen, die millennia ervoor te boek werden gesteld, gebeurtenissen die het werk waren van een God en duidelijk diens voorkeur voor een wel bepaald volk vooropstelden, ongeacht de miserie en vernedering dit betekenen mocht/mag voor een ander volk.

In de ruime veronderstelling dat de geschriften waar en echt zijn - waar ikzelf mijn twijfels over heb - dan toch worden we hier geconfronteerd met een God die optreedt als een racist, een woord dat de dag van vandaag meer dan in is. En als dit zo is dan stel ik me de vraag of dit nooit als dusdanig beoordeeld werd door zij die bevoordeligd werden als zijnde Zijn volk. Zien ze dit nog altijd als de normaalste zaak ter wereld en hebben ze nog gelijk ook?

Wat ik hier oproep zijn natuurlijk vijgen na Pasen, het zijn zelfs geen achterhoede gevechten meer. Niemand takelt dit nog op, de strijd is al lang gestreden, de geschiedenis vergeten, onbestaande, zelfs voor de Groenen die meeheulen met de onderdrukten die maar blijven raketten afvuren, waarom is dit nodig voor hen als het niet zou zijn om Israël te blijven ophitsen om te bekomen wat onze Groenen voostellen, die duidelijk in de val lopen, maar Is er iemand die het hen gezegd heeft.

Ik denk het niet. Ze hebben trouwens een heel kort geheugen: nine eleven en Zaventem zijn ze al lang vergeten.

20-05-2021, 09:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen is als een nieuwe geboorte, is als het opstaan uit het puin van de nacht. En het woord, ‘puin’, is er, omdat ik puinhopen genoeg heb gezien de laatste tijd.

De, vanuit de verste deemstering komende, goedgelovigheid die des mensen is, over Mozes, die na veertig jaar wandelen/dwalen door de woestijn, op de berg Nebo staat, en de Heer hem, het aan de aartsvaders beloofde land toont dat Mozes niet betreden zal, gezien hij er sterven zal[1].

De Heer had die belofte beter niet gedaan, àls hij ze ooit gedaan zou hebben? Wat niemand weet, behoudens de auteur ervan, die overweldigt door de inspiratie van het ogenblik dit heeft neergeschreven. En zie nu, tot waar die inspiratie ons gebracht heeft, én tot een volk  van God én tot gebouwen in puin en lichamen erin, begraven.

Als ik in acht neem - en nu wik ik mijn woorden - wie uit dit volk van Israël is opgestaan aan wetenschappers, aan schrijvers, componisten, schilders, filosofen, en ik dit vergelijk met het volk van de Koran naast hen, dan moet ik me dan toch de vraag stellen: is, wat Israël betreft, is dit het gevolg van het ‘beloofd zijn’, of, is dit het gevolg van het ‘geloof’ in het beloofd zijn, dat hen, als volk, zo ver heeft gebracht.

Hun geloof, opgestaan uit, ja uit wat? Uit hun boeken die het hen vertelden, vijftien honderd jaar voor onze tijdrekening, en, veel verder nog in de tijd; hoe de wereld ontstond en hoe hun voorvaderen opgroeiden en dit opgetekend in het heilige van hun rollen van Thora en Tenach en aldus tot één volk gekomen. De andere als volgelingen van de profeet, hun verhaal getekend in de voor hen even heilige Koran.

Twee heiligheden opkijkend naar elkaar, in strijd met elkaar. Het kan omdat het des mensen is, de mens verblind door het beeld dat ze nog steeds hebben van de Aarde als centraal punt in de  oneindigheid van de Kosmos. En dit is waar ik de nadruk wou opleggen, ik kies niet tussen dolenden.

Ik denk, hoe we het ook beschouwen, waar ook we er mee heen willen,  dat deze van de Thora en Tenach, een unicum zijn in de geschiedenis van de volkeren. Kan hier vandaag nog ooit iets aan gewijzigd?

Neem het spreekgestoelte van de wereld in, en roep met luide stem dat hun geloof, als zijnde het volk van God op drijfzand berust, and they will kill you, for it is too late, they are the fruit of their belief and the pogroms against them, all over the world, make them stronger and stronger, more united as one people.

Het is lang al dat ik tracht te begrijpen. Dat ik onmogelijk aanvaarden kan dat het Palestijnse volk zo maar verdreven wordt uit het land van hun voorvaderen. Evenwel, de kracht van de geest, gelovend een volk van God te zijn, eigen aan de Israëlieten is als een tsunami, is niet te stoppen, hun infiltratie is dermate dat zelfs de president van de USA niet de macht wil bezitten’ om hen te wijzen op het verkeerde van hun handelwijze. En, daarentegen, niemand in het westen heeft de moed Hamas erop te wijzen dat het misschien beter ware voor hen hun haat even te koelen en te stoppen met het afvuren van raketten op Israël.

Al was het maar om hun volk in de Gaza-enclave te sparen en hun woningen niet herleid te zien tot puin. Echter schijnbaar zien ze het anders, hoe meer doden en hoe groter de puinhoop, des te meer, denken ze, wij in het westen, medelijden zullen hebben voor de slachtoffers, om, denken ze ook, uiteindelijk Israël veroordeeld te zien. Het is er hen dus om doen te zorgen dat Israël blijft riposteren.

Ik denk dat ze verkeerd zitten, we hebben begrepen dat het niet onze rol is tussen te komen in een conflict dat te diep geworteld zit in de geest van de twee partijen.

Noteer dat heel mijn betoog terug te brengen is tot het ene feit dat het land, waar het nu omgaat, beschreven staat als beloofd door hun God aan het Mozes-volk. Geloof je dit echt, dan, laat ons stellen dat het dan OK zou kunnen zijn, geloof je het niet dan is het niet OK, is het triest, is het een onrecht.

[1] Deuteronomy King James’ version:, 34: 1. And Moses went up from the plains of Moab unto the mountain of Nebo… 4. And the Lord said unto him, this is the land which I sware unto Abraham, unto Isaac and unto Jacob , saying I will give it unto thy seed: I have caused thee to see it with thine eyes, but you shalt not go over thither.

19-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe koester ik mijn dagen die zich openen op mijn geschriften, zich openen op het ogenblik dat ik neerzit om te schrijven, in de ruimte van de kamer, zoals het nu gebeurt, bij muziek van Thomas Tallis - zijn Sper in alium - en hoe komen die over, zonder Tallis dan, bij hen die me lezen zullen.

Ik schreef het al, mes ‘blogs’ se suivent mais ne se ressemblent pas, echter ze komen uit een zelfde bron die sommige dagen ruimer borrelt dan op andere dagen. Wat ik gisteren schreef, het gevoel dat me overviel bij het schrijven kwam van onwezenlijk diep. François Cheng in zijn boek ‘Cinq méditations sur la mort, autrement dit sur la vie’, [1] - een boek dat een vriend me schonk - omschrijft dit als een moment van eeuwigheid ‘un moment saillant dans le déroulement de notre existence, une haute vague au-dessus des remous du temps.’

Nochtans was er alles op gericht om het tegengestelde gevoel te kennen, had ik gehoord van een vriend, die me heel nauw aan het hart ligt, dat hij een zware operatie had ondergaan met mogelijks lange naweeën, en misschien was het, op dat ogenblik, precies een reactie hierop, een dankwoord, omdat ik gespaard was gebleven, omdat het leven niet op een dergelijke wijze bij mij had toegeslagen?

En het zal wel, want tezelfdertijd was er in mij een inzicht in tal van mogelijkheden die de komende dagen nog in spe hadden voor mij, een groot potentieel aan gedachten die een beloftevolle opening naar de toekomst opende.

Cheng haalt de woorden aan van Nietzsche die een dergelijk gevoel ‘un instant d’éternité’ noemt en er een uitleg aan toevoegt waarom het een moment van eeuwigheid is, omdat het s’apparente, par sa saveur de plénitude, à ce que doit être l’éternité.

Maar het leven is een snoer van dagen, een snoer van  momenten die alle een verschillende kleur, een verschillende lichtheid of donkerte kennen, momenten die ons bezitten,  die ons overrompelen of optillen tot de hoogste regionen. Mijn blogs zijn soms overduidelijk de echo van dergelijke momenten. Om deze reden zijn ze niet uit een blok gesneden, volgen ze elkaar wel op maar dan in een grote verscheidenheid. Uiteindelijk situeren mijn gedachten zich op een enorme spiraal die wijd uit getekend staat en zich haast naar zijn middelpunt toe, het stille punt dat dit is van het eeuwig Eeuwige.

Dat mijn bron was en gebleven is.

[1] François Cheng: Albin Michel, 2013, page 50

18-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik het heb over de massa planeten die er moeten zijn opdat op een ervan het leven zou kunnen ontstaan, dan betekent dit ook dat, als er andere planeten zijn, dan de Aarde, waarop leven is ontstaan of kan ontstaan, dit onvermijdelijk, gezien de wetten van de natuur naar steeds grotere ingewikkeldheid, eerder laat dan vroeg, leiden moet tot intellectueel leven. En, of er aldus nog andere planeten zijn, dan kan dit en dan mag dit, het is het minste van mijn zorgen en dan kunnen  ze zich daar ook vragen stellen of er nog andere planeten zijn met leven, en zo  verder; zullen ze zich ook vragen over hoe alles begon en welke de rol is die ze kregen toegewezen.

Ik dacht hieraan vanmorgen, na wat ik in een vorige blog geschreven had. Echter als ik naga, wie anders dan ik zich dergelijke vragen stelt, terwijl ik ermee rondloop - ik beken vanmorgen bij gebrek aan beters - dan is het maar een dwaalgedachte die ineens oprees en die ik  houden wilde, zoals ik zovele zaken houden wil ingekleed in woorden. Een vraag, een vaststelling die me overvalt alsof er leven zou kunnen ontstaan dat niet leiden zou tot een denkend wezen. Eens er leven is, is er een stuwen dat onvermijdelijk gaan moet - een karaktertrek van wat ‘leven’ betekent - naar een steeds maar groeiende ingewikkeldheid of, waar het eigenlijk op neer komt, een zoeken naar de betekenis van de dood, het maximale van onze zoektocht, dat we bereiken kunnen. Al het overige leidt in deze richting. En ik denk dat dit ook de diepste drager is van kunst en poëzie.

Als ik dan, als zoekende mens, teruggrijp naar het begin van alles, dat ook mijn begin inhoudt, dan weet ik, dat ik, dat alles ontstond uit de minimaalste deeltjes die er kunnen zijn en dat ik dit nog altijd ben, deze van het lichaam, met welke middelen ook, zichtbaar, deze van de geest er eveneens aanwezig, maar of deze, hoe dan ook zichtbaar zouden zijn, is me een raadsel, evenwel ze =moeten er zijn.

En het is in deze regels dat de dood zijn betekenis verwerft: een eeuwig bestaan krijgt toegewezen van een komen bij de geboorte en een verder bestaan na de dood gezien hij al bestond voor de geboorte.

Gezien hij, de geest, geen ontstaan heeft gekend, hij er altijd moet geweest zijn voor het ontstaan van het Universum, voor de tijd, in een holte van tijd  die toen nog geen tijd kon genoemd worden.

Dit zijn van ogenblikken in mijn leven, koesteringen die nu en dan opduiken, die ik achtervolg om er binnen te dringen en uit te maken wat de diepere betekenis ervan kan zijn , in het licht van de dood die me wacht, die ons allen wacht. Des te meer omd  at ik  niet weet, noch of ik deze zin beëindigen zal, noch of dit niet mijn allerlaatste blog zal zijn.

Ik hoor bijna elke avond een zekere Klara-medewerker, peu importe ici son nom, even voor middernacht afscheid nemen met ‘misschien tot morgen’, een wijs man eigenlijk.

Wijs en vooruitziend.

17-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde