Elegie.

Op een dag was ook de tijd niet meer,
het licht was eeuwigheid
en zo het ogenblik.

Herinner je die zomer
in de bergen van de Valais?

We waren zonder ouderdom,
doordrenkt van geest
en van ontvankelijkheid.

En, in een greep,
de ganse Kosmos
in zijn totale totaliteit
opgenomen,
avondlijk
in ons, alles overtreffend.

Hoe zullen we het noemen,
het geluk
dat onder vrienden is:
de openheid van ogen,
de woorden die gesproken,
openspringen
lijk bollen zaad,
niet te stuiten,
niet om erover te schrijven.

Bergmeer waar we samen waren
met weemoed toegedekt,
om er terug te keren,
er onverwacht
de rijke wijn te schenken
en te ervaren in de kleur ervan
de smaak van wie we waren,
toen.

Welke wijsheid 
die we er verworven hebben?

Elegie:
osmose
van wie al ging en
van wie na zal komen.