Ik stel vast dat ik nog iets meer moet doen dan leven, ik moet een blog schrijven, het is mijn opdracht om te overleven, om niet te verdorren, om niet als onbestaand individu rond te lopen. Aldus bewandel ik een weg die weinigen bewandelen want zelden ontmoet ik er iemand. Het is dus zeker geen weg die me naar Compostella voert maar eerder een weg die me binnenleidt in het ongerijmde.

Het gebeurt dat ik de blogs bezoek van andere ‘collega’s’; Telkens sta ik verbaasd over wat zij schrijven. Zij staan met hun beide voeten in de wereld, het dagelijkse gebeuren is hun toeverlaat en ik moet bekennen sommigen spreken erover met verve. Bij hen gaat het vooral over  gebeurtenissen die hun dag kleuren, vandaag over wat de politiekers vertellen, over de onheusheid van de jeugd in tram of bus, over hun kat of hond, over wat ze zagen op televisie, met als hoofdthema’s de impact van Covid 19, en laatst de verhalen over het optreden van een onvindbare die, denkt men, misschien al overleden is.

Waarom, vraag ik me dan af, waarom schrijf jij daar niet over? Je kent en ziet ook wat er gebeurt in de wereld en je zwijgt meestal, het is alsof je geen mening hebt over al die zaken, alsof ze je niet raken of toch niet in  die mate dat je er een blog zou mee vullen; het is alsof je dergelijke zaken te kleurloos vindt, te onbelangrijk voor jou, beneden je waardigheid, wat niet zo verheffend is van jou.

Is het zo? In een zekere zin wel.

Maar elke dag word ik door Klara aangemaand verwonderd te zijn en het zijn vooral de niet de dagelijkse gebeurtenissen die ik met verwondering bekijk, het zijn eerder de verborgen of onverwachte  dingen die ineens opduiken. Zo was er gisteren de prestatie van een jonge japanner die tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano, een vertolking bracht van het tweede pianoconcerto van Johannes Brahms. Ik kan er, zoals er zijn, geen sluitend oordeel vellen over de kwalietit van zijn spel, wel over het verrassende ervan: een massa muzikale tekens in je geheugen te hebben en deze, naar wat ik hoorde achteraf, wel met enkele gebreken, maar voor mij, smetteloos met een enorme dynamiek en vlugheid van  vingers, te 'verklanken'. Dit was van een grote verbazing, van een stille verwondering dat zo iets kon.

Ik hoorde het, dit concerto, wel niet in de diepte, maar ik zag het dan toch als een uitzonderlijk gebeuren het meegemaakt te hebben  en me rekenschap te hebben gegeven van de  moeilijkheidsgraad van de prestatie. Ik ben er door geroerd geworden, niet dat ik het subtiele ervan gehoord heb maar het geheel riep verwondering op en voor de maker ervan en voor de interpretatie van orkest en solist. Ik denk dan ook dat het dit is dat door Klara elke dag gevraagd wordt, verwonderd te zijn over de muziek die ze brengen, en dat zijn we ook.

Ik voel aan wat je zeggen zult. In plaats van te vertoeven in de wereld, wat maar normaal is, vertoef jij met je geschriften in de wereld achter of binnenin die wereld, zie je de dingen, de rtenissen, als gedompeld in een vleugje religieus-kosmische filosofie die is te nemen of te laten.

Ik heb er trouwens geen verweer tegen, mijn blogs zijn wat ze zijn, jij die me leest nu en dan, weet wat je verwachten kunt en vooral dat ik in mijn late dagen geen tijd meer neem om te spreken over het alledaagse.

Wat echter nog niet of maar half gezegd is, elk gebeuren hoe klein ook ligt verweven in het kosmisch gebeuren en ons doel is dit op een of andere wijze aan te tonen om aldus het oneindige van het 'zijn' te betreden.