Ik schreef wat ik misschien beter niet had geschreven. Maar ik heb mijn woorden niet gecensureerd, ik heb genomen wat kwam en zal het achterlaten zoals het geschreven staat.

Van waar het kwam weet ik niet, weet ik nimmer. Ik zie wel dat in de tuin de kweepeer is uitgebloeid en vruchten draagt die groeien zullen en ik denk dat woord en groei uit eenzelfde bron komen, een eigenheid van de Kosmos, die zich op zijn manier wenst te manifesteren als een levend geheel, en wat anders kan dit geheel zijn dan het denkende aanwezig in wat materie is.

Het is iets waar we geen oog meer voor hebben. We hebben nu tv en gsm en internet en facebook en wat weet ik nog allemaal, maar het diepere: een boom die vruchten groeien laat of woorden die geschreven worden, zien we niet meer als iets groots, en als we het nog zouden zien is het geen erwondering meer, en zeker niet als een teken van de Kosmos.

Mijn geschriften liggen dooraderd met dergelijke gedachten, en ik raak ze niet kwijt door erover te schrijven, ze borrelen telkens opnieuw op, ze overmeesteren me om, onder een of andere vorm, nog maar eens verkondigd te worden.

Al deze hernemingen liggen als schubben over elkaar, het nieuwe ervan telkens het oude bedekkend. Dit te uiten in woorden, zoals ik bezig ben, is mijn ultieme mogelijkheid  om in de laatste heldere momenten van mijn dagen, de totaliteit van wie ik was en ben en wou zijn, te verlengen, over de dood heen, de eeuwigheid binnen.

En het moet gezegd dat ik nu, meer dan ooit, nood heb aan deze verlenging om de kracht te vinden elke morgen te herbeginnen. Niet zoals in een roman waarin ik, de avond ervoor, ben gestopt, maar op een ander punt dat me wordt aangereikt. Een andere morgen in een geheel van morgens. Elk schrijven is aldus een nieuwe vorm van ontwaken uit een geestelijke inertie. En wat we schrijven of het geluk kennen te kunnen  schrijven, is zoals de bloesem die, eens bevrucht, een kweepeer wordt, om er een tijdje te zijn in de zon, en dan geplukt om gelei te worden, in een glazen pot weg gezet in de kelder, wachtende op.

Het is op deze wijze, met deze woorden dat mijn dag van 25 mei begonnen is. Hij had niet anders kunnen beginnen.

Je hoort erover, morgen vanaf het eerste licht.