Wie is het die me leest en me meeneemt in zijn morgen of zijn avond? Bij wie ik even vertoeven mag als een warmte, als een volheid of als een verwondering; als een vervreemding of als een nieuwigheid, gestold in een idee die hij nog niet had opgenomen of nog niet had uitgediept. Of, simpelweg, als een stem die een tijd hangen blijft.

Ik sta er al vroeg in de morgen, met mijn ruiker woorden, ingelijst onder glas als een stuk wortel en een gedroogde bloem, als een stuk agaat of gepolijste porfier, of nog, en meestal, als een korrel zaad die in zich de kracht draagt ooit te kiemen en, koren te worden, zoals die ene korrel  graan in de zak van een van de personages van Jules Verne[1], op een verlaten eiland. Hij  wist zelfs te vertellen hoeveel graankorrels hij oogsten zou, en twee oogsten in het zelfde jaar waren mogelijk.

Maar hier is het, het woord dat wordt uitgedragen over land en zee, over bossen en velden; het woord dat de wereld in reikt, een inktvlek op een wit blad papier, uitgevloeid als een tekening, te ontcijferen omwille van zijn atmosfeer, zijn tederheid, zijn grilligheid soms.

En dan mijn vraag, hoe beademt jij, als lezer de woorden  die komen uit het diepste van mezelf, die ik halen ga waar ik voortdurend vertoef, of uitzonderlijk vertoef, en dit was gisteren in de aanwezigheid van een overleden vriend, komende uit een hoek die mezelf verbaasde? Is het niet de logica zelf dat ik me die vraag stel, alsof ik het antwoord erop zou nodig hebben om verder te gaan met wat een soort van gekheid is. Het woord is vreemd gekozen misschien, maar als ik er diep op inga, zo komt het over, de daad van iemand die opvallen wil en geen andere mogelijkheid weet om dit te bereiken en het is dit ‘willen opvallen’ dat de gekheid is. Er moeten andere mogelijkheden zijn, meer doeltreffende, al ken ik er geen en, wil ik er geen andere kennen, ik zit er, na de vele jaren in vergroeid; zoals de wortel in een spleet tussen de rotsen, grillig zoals ik al zegde.

En mijn woorden ook, hoe ken je ze, hoe weet je dat ze van mij komen, van mij en van niemand anders. In vreemde voluten, omkranst met eikenblad of met laurier of met een druiventros. Of van vele eeuwen terug, gehaald uit de schemerkapitelen van een Romaanse kerk, het mag die van Orcival, het mag die van Moissac, of de gekleurde van Issoire; zelfs die van Fontenay, waar Bernardus de stempel van zijn ‘geloof-in-het-gebed’ had nagelaten, duidelijk, in de onafgewerkte kapitelen, links in het binnenkomen van de abdijkerk.

Niemand van jullie weet nu, hoe het verlangen in mij aan het opborrelen is om te zeggen wat in mij aanwezig is van mijn broeders bouwers. Wat van hun geest, gebeiteld in steen, is overgebleven voor zij die even blijven staan in stilte en ingetogenheid, het mag nog voor de wankele kapel van Saint-Gabriel in de omgeving van Maussane - les Alpilles. IK was er met vrienden die me lezen, ik moet dit al  eens vermeld hebben, want ooit kreeg ik een foto van die kapel toegestuurd van hen en ik was er als bouwer van het woord, als de bouwer met zijn truweel en schietlood, met winkelhaak en passer en als steenhouwer met zijn beitel, Ik daarentegen, met mijn woord, zoals ik het vandaag heb neergeschreven, vertrekkende van uit een simpele zin die me overviel bij het ontwaken.

Jij die me leest, dat je het wete!.

[1] Jules Vene: L’ île mystérieuse.