)

Dit is dan telkens het onzichtbare waarop ik strand: de wereld, die de realiteit genoemd wordt, zijnde een immens web van atomen en ionen aan en in elkaar geweven in nooit eindigende golfbewegingen, van wegschietende elektronen en andere minieme deeltjes met een levensduur van minder dan een fractie van een seconde; een web dat over en door alles heen gesponnen wordt, zich onophoudelijk wijzigend.

We zien het niet, we weten het maar voor een klein deel, we kunnen het ons niet voorstellen, niet in het minst, alleen misschien de ingenieurs van de CERN in Genève, de gelukzaligen die enig inzicht hebben in deze, wat ik noemen wil, de binnen-krachten van het zijn.

Er zijn twee namen voor, de ene is God, maar dit is een te gemakkelijk woord, herhaaldelijk omschreven in termen die we niet volgen willen, omdat hij er te humaan uitkomt; de andere naam is ‘al wat leven is’,  al wat beweging is naar binnen.

Ik zit in dit beeld van beweging verweven en het is van hieruit, van uit dit totaal onbekende dat ik - maar wie ben ik als het niet een deel zou zijn ‘van al wat leven is - vertrek  als ik schrijven ga en er ontstaat wat nog niet in woorden uitgedrukt gekend is, zelfs niet door mij, maar dan toch door mij bekend zal worden gemaakt.

Ik zou hier in de verste verte niet moeten over filosofisch doen, ik zou dit moeten ignoreren, maar eens moet het toch gezegd omdat het de realiteit is achter de realiteit die beslissend is voor wat we denken, een geheim iets dat onze wil in een bepaalde richting voert waar we maar ten dele verantwoordelijk voor zijn.

Ik was bij de oogarts gisteren, een jonge dame, ze keek naar de scherpte van mijn oog, in het begin ging het perfect, ik wist nog niet wat me overkwam, maar na een wijl wist ik wat er volgen zou, na het zien van een lichtend veld, een flits hevig licht. Mijn oog moest onbeweeglijk wijd open blijven, maar eens ik wist wat na het lichtend veld komen zou, kon ik niet anders dan erop anticiperen zodat mijn oog bewoog, precies voor de flits er kwam. Schijnbaar verliep uiteindelijk alles goed want er kwam een einde aan het onderzoek, voorlopig dan toch. Dit oneindig kleine feit om te zeggen hoe ongecontroleerde krachten ons daden, en zeker onze gedachten beïnvloeden.

Ik schreef dit, maar hoe ben ik ertoe gekomen om uit die eerste zin ‘het onzichtbare waarop ik strand’, te komen tot al wat er is uit voortgevloeid, terecht of onterecht en ik kan niet meer terug, ik kan niet meer ongedaan maken - ik wil het niet het heeft me moeite gekost - wat er staat.

Zo ik vertrouw mijn woorden toe aan hert wonder van het internet. Zoals ik het gisteren en de dagen ervoor het placht te doen, op hoop van zegen.

Zegen van jullie die me lezen.