De vijver in de morgen,
met volle teugen
hier gekomen, er te zijn
opnieuw geboren:
de sneeuw van bloesems
in het haar
zoals verhaald in het gedicht 
van een verre poëet
dat we er lazen.

De vijver op de noen,
met volle teugen
de geur van gras en aarde
opgesnoven, over ons
een vlucht van duiven
in wolken van karmozijn
omdat het licht
er zo vederdun
er het water zilver was,
rillend.

De vijver in de schemer,
er met volle teugen
bomen roerloos bij elkaar.
naar wat nog komen gaat
wij uitgekeken,
na wat er al was,
maar onberekenbaar
wat we zelf nog konden geven
als we niets te vragen 
hadden.

De vijver in de nacht
met volle teugen,
we stonden bij de sterren
en de slierten maan
op ‘t water neergezet.
We zullen het niet zien
hoe de morgen zich openen zal
met klaroengeschal
of met ’t geroffel van de trom.

Verwonderd zij die geboren worden,
verwonderd zij die sterven gaan,
wat gebeurde is wat gebeuren zou,
sinds heug’nis al
was het geweten.