Eens dat fameuze boek van mij gepubliceerd, wat heb ik er nog aan toe te voegen . Heb ik nog iets te zeggen dat ik nog niet zou gezegd, aangeraakt of gesuggereerd hebben? Ik betwijfel het. Zoals er niets nieuws is onder de zon, volgens de Ecclesiasticus, is er niet veel nieuws meer bij mij. Ik ben me er ten dele van bewust.

Ten dele, want ik blijf leven in de onbegrensde ruimte van de geest waar alles mogelijk is: droom die realiteit wordt en realiteit die ik kan vertalen in droom. Ik kan dus mijn mijmeringen – bij het celloconcerto nr 1 van Shostakovich - omzetten in andere waarin ik weg kan wandelen tot in het landschap van schijnbaar onbenullige gebeurtenissen, die toch hun belang hebben of zullen hebben vroeg of laat.

Zoals onze primitieve(?) schilders op de achtergrond van hun doeken, droom-landschappen wisten te schilderen om, én meer intensiteit te geven aan hun onderwerp  én aan te tonen dat in hun verbeelden er ook een totaal andere wereld aanwezig was, zo ook is er telkens bij mij, ondergronds, amper verwoord, iets dat komt uit het ‘Ganz Andere’ van Horkheimer.

Het is op deze wijze dat ik getracht heb dit zeer conformistisch, kleinburgerlijk leven dat ik gekend heb te aquarelleren, eraan toe te voegen de dingen die ik niet bezat, te herbeleven wat geweest is en dit herbeleven te kleuren met wat ik wenste dat er zou geweest zijn. Wil ik dat de muren van de woning die ik betrek zich openen zouden naar alle huizen die ik heb bewoond, naar alle plaatsen waar ik ben geweest en naar alle tijden die ik heb gekend; wil ik alle blanke vlekken kunnen invullen, nu ik heel goed weet dat in mijn lichaam de krachten aan het minderen zijn, en dat deze afname enkel gecompenseerd kan worden door een grotere activiteit van geest.

Soms lukt het me, soms niet, maar de tijd van ledigheid wil ik niet kennen. De schrijver in mij heeft nu dagelijks, een ander gevecht te leveren tegen die andere persoon in mij - onder meer deze van de vorige dagen  die me ontmoedigen wil en me durft wijzen op het steriele van mijn denkpatroon.

In het tijdschrift ‘Le troisième Millénaire’, waarop ik van het eerste nummer af ben geabonneerd geweest tot jaren erna – niet meer vandaag de stapel werd te hoog  - en dat me nu nog altijd, via zijn mails terughalen wil,  staat er te lezen, gedrukt in kleine letters ‘de l‘homme en devenir’, over de mens in wording.

En zo zie ik het ook - en hier herhaal ik me zeker - de schepping is amper begonnen, ze heeft het punt bereikt dat ze nu, wat het spiritueel effect ervan, dwars doorheen de mens verder loopt.

Hij, de mens – deze die zich kosmisch verbonden voelt - wordt verder geschapen, ondergaat een verfijning in zijn kennen, een verfijning die misschien nog niet duidelijk merkbaar is, maar die hem onvermijdelijk altijd verder voeren zal op de weg naar het intenser ‘zijn’.

Het is de enige weg die er voor ons te volgen is deze van het meer zijn, met minder aandacht voor het hebben.

02-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Karel L. Mortier schreef in zijn laatste levensjaren een boek, ‘De Adem van de Dagen’ waarin hij stelt dat alles ontstaan is uit de geest die in den beginne was.

Het boek begint bij Stonehenge, loopt over Akhnaton, over de formule van Einstein en  vermengt zich met de New Physics. Het loopt over een korte periode van herfst tot lente.

Het verhaal erin, dat in al zijn geledingen fictief is met bijwijlen een  een flard uit de reële wereld, wil een duidelijke poging zijn om uit te klaren, welke betekenis moet gegeven worden én aan het fenomeen van de Big Bang, én aan het oordeel geveld in Genesis 3, 19, waarin we maar wat stof zouden zijn.

In gesprekken en monologen zijn dit de thema’s die regelmatig opduiken en waarbij hij zich inspireert op het levensbeeld van de meesterbouwers van de eerste gotische kathedralen.

Met zijn boek wil hij duidelijk stellen hoe hij in het leven ‘wilde’ staan en ‘wie hij zijn wou’ - hij noemt zichzelf Kelt en ‘Gotieker’- hij tast af hoe het begin was en hoe de evolutie de mens gebracht heeft tot ‘homo sapiens’.

Het boek is geen ‘hapklare’ lectuur, hiervoor heeft hij te lang gewacht om het te schrijven, maar het is wel wat het zijn wou: voedsel voor de ‘levende’ mens. Het handelt aldus in essentie over het relaas van de ontdekking van de gedachte dat alles ontstaan is uit de geest, die in den beginne was. Het is zeker niet grijs getint, maar eerder sprankelend Westers, een tikje elitair. Het gaat in tegen de ‘woke’-gedachte. Het houdt dus zijn eigenheid als de weerspiegeling van een beschaving ontstaan uit en in grote mate geïnspireerd door de stellingnames in het Nieuwe Testament.

Het is ook het verhaal van een late liefde waarin deze op  het punt staat open te bloeien als het boek gesloten wordt.

Verzoek

Beste Lezer van mijn blogs

Ik wil jou graag als eerste informeren over de verschijning van mijn boek ‘De Adem van de Dagen’. Hiervoor wil de uitgever een eenmalige promotiemailing aan een selecte groep mensen sturen die mogelijk geïnteresseerd zijn. Je helpt mij hiermee het boek een goede start te geven.

Vanwege de spam-wetgeving ben ik verplicht expliciet toestemming aan je te vragen voor het versturen van de eenmalige mailing. Mocht je als eerste op de hoogte gebracht willen worden, wil je dan op deze e-mail reageren met:

Ja, ik geef toestemming voor gebruik van mijn e-mailadres voor het toezenden van een eenmalige promotiemailing over jouw boek.

Echt eenmalig!

De uitgever, genaamd Boekscout, heeft mij verzekerd dat je e-mailadres alleen gebruikt zal worden voor het verzenden van de promotiemailing van mijn boek. Je zult dus éénmalig een bericht van hen ontvangen. Deze afspraak hebben we ook vastgelegd in mijn contract.

Mag ik dit bericht van jullie, die het nog niet gedaan hebben, verwachten?

Ook mogen jullie me adressen doorgeven van personen aan wie ik dit bericht zou mogen toesturen.

Met genegen groeten,

Karel Mortier

01-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het einde van een maand, het zoveelste, stilaan wordt het ernst, ik denk er wel niet altijd aan, maar einde-maand-dagen zijn aanleidingen om me eraan te herinneren dat ik mijn restje tijd goed gebruiken moet, wat betekent dat ik nu niet in slaap moet vallen maar alert moet blijven.

Alert vooral voor de kleine dingen van het leven, de grote zijn voorbij, voorbij gehold en ik laat ze hollen verder het voorbije binnen waar ze zich vermengen tot een cluster van feiten en gevoelens die ik meedraag met mij, maar gedempt houd wat de impact ervan betreft. Het is meer me ervan ledigen, dan me erin te verzinken of te verdwalen.

Laat wat is geweest en kijk naar wat is, het licht in de morgen, de geluiden van de straat, het leven in de tuin en verder tracht zachtmoedig te blijven, teer uitkijkend hoe de dag verloopt, hoe de minuten wegglijden lijk zand door je vingers. Je lette er voorheen niet op, je wil er nu op letten en de ogenblikken zich niet laten verslingeren alsof ze er niet geweest waren, maar bewust zijn van het greintje leven dat je nog houdt, nog houden wil voor een tijd.

Weliswaar in jezelf gekeerd maar nemend wat komt met beide handen vasthoudend, de tijd die uiterst kostbaar is geworden, raar en rijper dan ooit. En wat je schrijft moet geladen zijn met inzicht en hoop op wat afkomt op jou, opdat je niet overrompeld wordt, zoals Strawinski – schreef ik gisteren – overrompeld werd op 29 mei 1913, tijdens en na de uitvoering van zijn ‘Sacre du Printemps’, want ik ook ben in woorden heel ver gegaan, ik geef er me pas nù rekenschap van.

Tot vandaag toe zijn het aantal lezers van mijn geschriften beperkt en geduldig wachtend op wat de volgende dag op hen zal afkomen. Ze kennen me, ze weten hoe ver ik me soms verwijder van de belopen paden. Dit zal niet het geval zijn als ik alle lichten op mij zal hebben gericht en ik er bloot zal staan, mijn visie op wat is wellicht onbegrepen omdat van mij verwacht wordt dat ik me koest houd en blij moet zijn dat ik nog leef, maar dan zonder het hoge woord te voeren, en zeker niet het woord dat ik gebruik.

Wel, vooruitkijkend, waarom is het dat ik telkens denk aan Strawinski en het totale onbegrip dat hem te beurt is gevallen die avond van 29 mei.

Ik vrees dat ik met mijn boek hetzelfde meemaken zal want ik heb erin heel wat zaken gezegd  die indruisen tegen alles wat gekend is. Ik ben erin een baanbreker, iets wat je in deze tijden beter niet bent, vooral als je ‘baanbrekerij’ zich afspeelt in de diepte van het woord, elke oppervlakkigheid schuwend.

Mijn hoop op het komende is aldus afgemeten op mogelijke reacties die ik verwachten moet, reacties die me treffen zullen in mijn innigste zijn. Hoe wapen ik me er tegen als een strijd gestreden moet?

Laat ik het over mij heengaan of sta ik in de bres om te verdedigen wat ik schreef, moediger dan ooit?

31-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik stel vast deze morgen dat in één nacht de teller van het aantal bezoekers op mijn blog, gestegen is van 76.884 naar 80.330: het kan niet dat een gans dorp is gaan kijken naar mijn blog van 29 mei. Er moet dus iets anders dan bezoekers in het spel zijn, de toename is te hoog om normaal te zijn. Het is de eerste maal dat zich dit voordoet. Ik wacht nu af hoe het verder evolueren zal om wellicht uit te komen bij een fout van het telmechanisme.

Ik signaleer het toch maar opdat je weten zou dat ik het cijfer van de bezoekers angstvallig elke dag bijhoud. Had ik het niet gedaan ik zou de sprong niet hebben opgemerkt en zou nu ook niet met een groot vraagteken achterblijven.

Nu het zij zo, we zetten onze telling verder en zien waar we uitkomen. Misschien komen de eigenaars van de Blog-computer met een uitleg?.

En dan is er nog het volgende waarvoor ik jullie hulp inroep:

Het wordt dan toch stilaan een realiteit, mijn manuscript, ‘De Adem van de Dagen’, een essayistische roman, wordt in de komende maanden uitgegeven door ‘Boekscout.nl’

Om hieraan ruchtbaarheid te geven, vraagt Boekscout.nl me hen een aantal e-mailadressen te bezorgen om te gepasten tijde naar deze e-mail-personen een bericht te sturen in verband met de uitgave van het boek.

Evenwel, de wet op de privacy laat niet toe dat je ongevraagd een dergelijk bericht krijgt toegestuurd. Om dit te doen hebben we de instemming nodig van de ontvanger van het bericht.

Kunnen jullie als lezers van mijn blogs me hierbij helpen:

Ofwel, door me een lijst te bezorgen van e-mails aan wie ik dit verzoek, in uw naam, mag richten;

Ofwel, eenvoudiger, dat jullie, aan de personen die jullie kennen als lezers van boeken, vragen me een e-mail te sturen waarin ze me laten weten dat ik hen een bericht mag sturen in verband met het verschijnen van mijn boek.

Mijn e-mail: karellmortier@skynet.be

Weet dat het boek voor mij, op mijn leeftijd, overkomt als het grote avontuur in mijn leven.

In alle vertrouwen: nu alles in gang is gezet, hoop ik dat het boek niet hetzelfde overkomt wat op 29 mei 1913 Igor Strawinski overkwam met de uitvoering in Parijs van zijn ‘Sacre du Printemps’.

Hartelijk en dankbaar.

30-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf is een momentopname van de dag, het kan dus alle kanten uit. Dit is ook de reden waarom mijn onderwerpen zo verschillend zijn, zo uiteenlopend, springend van de hak op de tak. Ikzelf ben erover verbaasd, maar ik laat begaan. Ik ben al gelukkig als ik in de goede richting bezig ben, want eens begonnen geraak ik altijd aan het einde ervan.

Maar, denk nu niet dat het een mechanisme is geworden, want dat is het hoegenaamd niet. Het is of het wordt, ofwel een wroeten, ofwel een bijna-magisch iets.

Het wordt niet altijd het werk van een ‘gezegend’ man, zelden bereik ik  nog een zegening van de Muze, integendeel ik heb de indruk dat ze me verwaarloost, dat ze me afgeschreven heeft als te oud, een man met een belemmerde verrimpelde geest, geen bezoek meer waard.

Ik heb dus meer en meer het gevoel dat ik er gans alleen voor sta, dat ik me zelf behelpen moet, wat ik vroeger niet gewoon was, er was altijd iemand of iets die/dat me, in nood, helpen kwam en werkelijk ik heb nu het gevoel dat alle sluizen dicht gedraaid werden en ik er gans alleen voor sta.

Misschien hebt je het al lang bemerkt dat er iets fout gaat met mij. Leest je me minder graag omdat het spontane van het woord eruit verdwenen is; omdat ik te strakke zinnen schrijf die daarenboven te licht uitvallen, wat je van mij niet gewoon bent.

Ik ga moeten denken dat ik een ander persoon geworden ben en dit is zo: mijn ‘fut is weg, mijn enthousiasme is opgedroogd, ik leef in een andere wereld waar alles wazig is, alles onduidelijk, onaf.

Ben ik dan toch aan het oud worden, nu mijn gang slabakt en ik er gebogen bijloop met een wandelstok in de hand. De eerste tekenen van verval, een verval dat zich meer en meer opdringt.

Lichamelijk verzet ik me er tegen, doe ik oefeningen om de stramheid weg te krijgen, mijn spieren aan te moedigen, maar dit helpt me weinig geestelijk, als mijn schrijven verzwakken zou, wat dan wijzen zou op een infiltratie van het oud worden in mijn geest, wat ik te allen prijze verhinderen wil.

Ik zoek dus naar een nieuwe krachtenbron, naar een vernieuwende ingesteldheid, naar een teruggaan naar wat van vroeger was, en ik hoop nog op een bloemenweide aan woorden en zinnen, blakend van het licht, het licht van een jeugdige geest.

Of die nog te vinden is ,eens het avontuur van mijn manuscript voorbij, valt af te wachten. Het kan echter niet dat ik het opgeven zou, mijn weg ligt in de andere richting deze van ‘plus est en vous’.

Wat ik nu geschreven heb wijst op vermoeidheid, mijn geest die zich stremt.

29-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks de jaren droom ik nog altijd van plaatsen die ik graag zou bezoeken, plaatsen in Italië bijvoorbeeld of in Frankrijk, of het zuiden van Engeland. Alles is goed als ik er maar een buitenlandse sfeer kan ontmoeten. Het enige verkeerde hieraan is dat het dromen zijn die zich niet meer realiseren zullen, niet zoals het vroeger was toen er nog hoop was dat wat ik droomde, een reis naar hier of daar, zich ooit eens voltrekken kon.

Dergelijke dromen echter, bij ondervinding, zijn zeer luchtig en zijn zonder impact op mijn  gemoed. Maar toch houden ze me bezig als droom, op ogenblikken dat ik vergeet wie ik ben en in welke toestand ik ben. Het ergste zou zijn dat ik geen dromen meer zou hebben, want dat zou veelbetekenend zijn voor wat er nog rest van mij.

In elk geval, een zaak is zeker, de herinneringen zijn gebleven en deze zijn meer dan waardevol, laten me toe me te verplaatsen in gedachten, laten me toe erover te schrijven alsof ik er nog zou zijn of kunnen zijn.

Maar, en dit is een grote, waardevolle eigenschap, ik droom ook van dingen die ik schrijven wil en van andere die ik herschrijven wil en dit laatste gebied schijnt me oneindig toe als ik ga bladeren in al wat al geschreven heb wat ik nu zou kunnen herdenken  en brengen in een andere vorm, in een andere gelaagdheid, geplaatst in andere omstandigheden.

Mogelijkheden genoeg dus die me resten. Evenwel mijn belemmering hierbij is dat ik dagelijks een blog te schrijven heb, en dat dit heel wat tijd vergt en daarenboven wat ik herschrijf past niet altijd als blog en ik blijf dan telkens met twee zaken opgezadeld die alsdan mijn ganse dag in beslag nemen, wat niet meer passend is voor mij.

Voel je aan hoe ik gewrongen zit met al wat er staat en het opnieuw bekijken ervan.

Actief ben ik nog, actief in het schrijven, de laatste tijd minder in het bedenken van nieuwe zaken, ik beken het, de reden is dat ik ten volle begaan ben met mijn manuscript dat ik maar niet in de juiste technische vorm krijg omdat ik destijds, bij het schrijven ervan, spaties heb gebruikt in plaats van tabs en dat de uitgever vraagt dat ik alles herzie: de spaties verwijder en vervang door tabs. Waar ik nu al enkele dagen mee bezig ben en wat veel tijd vergt.

Vergeef me dus als mijn geschriften minder inhoud hebben, het is hopelijk maar tijdelijk want mijn manuscript moet binnen zijn op 30 dezer.

Het geeft me niet veel tijd meer en ik moet, ik moet in beweging blijven, dus ik kan geen urenlang aan mijn klavier blijven zitten, zoals ik in feite thans bezig ben.

Gekheid is het dit te doen - nog te moeten doen - op mijn gezegende, zegt men me soms, leeftijd.

Ikzelf vind er niet zoveel ‘zegeningen’ mee gemoeid maar ik beweer ook niet het tegengestelde want om eerlijk te zijn, ik voel me soms als een gezegende, nu ik dit nog allemaal schrijven kan, ondanks…

28-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Telkens moet ik me aftasten om iets te vinden dat waard is verteld te worden, en geloof me eenvoudig is dit niet als je de gewone gebeurtenissen op zij laat en je je begeeft op het terrein van de gedachtewereld, vooral dan als je de morgen heb gebruikt voor andere zaken en de dag heel gevuld was - lumineus was aan gebeurtenissen - en je dan, zoals het gebeurt, pas in de avond in gang schiet om iets zinnigs mede te delen.

En toch dwing ik me tot schrijven, dwing ik me verder te gaan, wil ik niet opgeven hoe het ook met mij is gesteld.

Weet echter dat ik een dag in de openheid van de luchten was, een oneindigheid aan luchten, een wijdheid van wolken met een stukje zon nu en dan, wolken die het ganse land overkoepelden.

Een heerlijkheid aan luchten over uitgestrekte velden en akkers met rijen bomen aan de einder, levende gestalten als bakens van stil maar broos geluk dat je houden wil voor een lange tijd.

Er te zijn alsof je er niet was, het leven te houden maar niet te denken, geen woorden te zoeken, niets te moeten, niets te hebben en niets te willen, alleen er te zijn als was je de koepel van luchten zelf en je neer kon kijken op de wereld onder jou, jij uitgestrekt van oost naar west van noord naar zuid, alles omvattend van wat er is op de aarde onder jou.

Het is, ik weet het, onzinnig waar ik mee bezig ben. Ik wil iets schrijven waar ik de woorden niet voor vind. Pessoa ook kende dergelijke toestanden. Het wijst op een ‘Dasein’, niet als lichaam en geest, maar totaal ontdaan van het lichaam en als geest zich vermengend met de luchten over de aarde, om zoals ik zegde alles te omvatten als gekleefd tegen de binnenwand van de koepel,

Een gevoel of een beschrijving die ik zelden heb uitgebracht omdat wat ik voelde - of meende te voelen - een gelijkenis had met een gevoel dat niets nog noodzakelijk was, dat het einde komen mocht dat je je uitgespreid had lijk een deken over alle leven dat je nog houden kon.

je duidelijk weet dat waar je was een middag en een namiddag lang een plaats was waar je je voelde leven in totale harmonie met de luchten en de wolken en de oneindigheid van het land om je heen, een gevoel dat je zelden hebt gekend, je lichaam als vergeten, je stramheid, je pijnen in de rug, in je lenden, vergeten, alleen nog alle aandacht gaande naar het leven dat je houdt. Pessoa, mijn reddende engel zijnde, mijn advocaat mijn verdediger voor wat ik schreef vandaag.

27-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanmorgen – het is altijd in de morgen dat mijn kwelling begint  – dacht ik: man, je hebt al genoeg geschreven, je hebt alles gezegd wat je te zeggen had; wat nu nog komen kan is een herhalen van wat al door jou opgetekend werd, waarom verder gaan?

Hoe reageer ik hier op mezelf; hoe zou ik me voelen indien ik geen blog meer te brengen had: opgelucht, bevrijd?

Ik stel me voor dat het zo is. Hoe zou ik hier in huis rondlopen met niets te ‘moeten’ doen, met enkel wat normaal is, wat gewoon is te moeten doen? Ik kan het me niet indenken. Ik weet alleen dat een grote rust over mij zou neerkomen het enig positieve dat er aan verbonden zou zijn en ook geen kwelling meer, geen opstaan meer voor dag en dauw.

En dan wat?

Echter, wat dan met die rust, wat vang ik er in werkelijkheid mee aan: tv kijken, boeken lezen, onledig zijn met dit of met dat?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik onvoldaan zou gaan slapen, want ik heb niets achtergelaten en dit schijnt me zo ongewoons toe dat ik me niet kan inbeelden dat zo iets me zou kunnen overkomen.

Wat doen vrienden van mij die me lezen, die niet de behoefte kennen om, zoals ik, hun gedachten te verwoorden en er mee naar buiten te komen. Hun dagen zijn natuurlijk even goed gevuld met andere dingen dan schrijven, wellicht is hun nachtrust verzekerd met wat ze uitrichten in de dag, en in feite komt het daar op neer, gaan slapen met een gerust gemoed voor de dag die komt.

Er is dus weinig verschil met mij want ik denk ook aan de volgende dag, maar dan, meer wat het schrijven betreft dan om het even elk ander gebeuren dat op de lijst zou staan. Mijn blog is iets waar ik niet aan ontsnap, aan een gebeuren kan ik ontsnappen, ik kan het uitstellen ook of er fysisch niet kunnen aan deelnemen, want mijn beperkt zijn in vele zaken neemt aanzienlijk toe.

Uiteindelijk – wat een woord! – leef ik in de toekomst. Ligt mijn nu- ogenblik in de dag van morgen, want ik schrijf mijn blogs de dag ervoor om ze vóór middernacht te kunnen inloggen..

Een goede vriend merkte ooit op dat ik er, als schrijver, een stramien op na houd: ik sta vroeg op, ik haal uit de natuur om me heen diepzinnige gedachten; ik voeg er deze van een of andere  schrijver aan toe en meng deze met elkaar en mijn blog is klaar. om de ether te worden ingezonden. En hij heeft in zekere mate gelijk, maar je moet het doen op vrijwillige basis en het doen is het moeilijkste, is je overtreffen om het te doen.

Zo, dit ben ik dan kwijt en kan ik overgaan tot de dagorde om te besluiten dat ik een ziek, een gekweld man ben die schijnbaar niet genoeg heeft aan het leven van elke dag. Hij wil daarenboven heel wat meer, hij wil er met zijn geschriften nog zijn als zijn lichaam al zal verpulverd zijn tot as.

Hoe noemt men zo iemand, een opportunist, een geschifte dromer?

26-05-2022, 05:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijmeren is niet veel, brengt je niet ver, maar het is van alle tijden en kent een ruime rij gemoedstoestanden. Daarenboven het houdt je half alert om, eens voorbij, aan ernstigere dingen te beginnen.

Ik ben doorgegaan met mijmeren in het bed tot de morgen kwam om nog maar eens te herbeginnen met wat ik gisteren deed en de dagen ervoor, één vast stramien dat werd opgebouwd en waaraan ik niet mee onttrekken kan, zelfs al heb ik geen jota te schrijven, ik schrijf om me niet te ontgoochelen.

Gelukkig heb ik jullie om me bij te staan op mijn tocht van elke dag.

Het stoort me echter, er niet meer toe te komen een gedicht te schrijven. Laatst kreeg ik er twee toegestuurd van een Franse dichter met Chinese roots die ik opzij heb gelegd voor betere, luchtigere dagen. Dagen en uren die nu meer dan vroeger een zwaarte kennen waar ik niet doorheen kijk, zodat de lichtheid van het woord me ontgaat en ik als een vreemde wandel door de woorden die ik vroeger schreef. Telkens met een zekere voldoening bij het aankomen waar ik verwacht werd.

Elke dag wordt nu een klaagzang of zou het worden als ik me er niet tegen verzet, als ik niet zoeken ging naar opbeurende woorden.

Echter vanmorgen ben ik begonnen met een totaal verkeerde zin die geen oplossing brengen kan, noch voor mij, noch voor de lezer. En ik stel me de vraag hoe ik de laatste tijd overkwam bij jullie, of je bemerkt hebt dat  er iets veranderd is, dat de toonaard waarin ik schrijf is niet meer deze van een jaar terug. Ik ben geslotener geworden, leger van inzicht, armer aan dieptes, ik fladder maar wat boven de begane grond maar stijg niet meer op als een leeuwerik - als deze er nog zouden zijn - ik ben er schijnbaar vreemd aan geworden en het ene positieve hieraan is dat ik het weet, maar voorlopig dringt het niet verder door,  komt er geen reactie.

Het betreft hier, zoals het nu en dan gebeurt over l’observateur qui s’observe, of ik die toekijk op wat ik doe en erover schrijf: mijn zelfkritiek waaraan ik bezwijken kan.

Er is weinig goeds aan uit te komen op het scherp van de snee.

25-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je zegt me dat ik verder moet, dat negatieve ‘overpeinzingen’ of gevoelens een gevaar zijn en te mijden zijn als de pest. Dus ik hoiud de blik vooruit en blijf positief ingesteld wat het leven betreft en, wat de toekomst ons brengen zal.

Je weet het, de Kosmos houdt ons in het oog en aan Hem ontsnappen we niet, we zijn een werktuig van Hem opdat bereikt zou worden wat Hij bereiken wil met ons.

Al weten we het niet, nog niet, maar misschien komt er een moment dat we het weten zullen, en zijn er al die het weten maar het verborgen houden omdat het zo onwaarschijnlijk is dat het nog niet mag getoond worden..

Sprankels van hoop en inzichten hopen zich op en zullen klaarheid brengen om te weten hoe het verder moet en we zullen klaar staan om uit te dragen wat ons wordt bijgebracht. Het creatieve zal ons niet verlaten en daarenboven zal het gewaarmerkt worden met alle krachten die zich in ons nog altijd verborgen houden en nog niet werden blootgelegd tot we er in slagen feniksen te zijn, gelouterd en gekroond. Want niemand zal ons tegenhouden als we ons oprichten zullen om én van de wereld én van de geest te zijn: er te staan en er vooruit te kijken opdat al wat is bewaard zou blijven en groeien zou naar nieuwe hoogten, tot op heden nog niet vermoed.

We komen er ooit. Staat het niet geschreven, het staat gewelfd over de dingen, over de waarden die er zijn. Uiteindelijk is er niets dat nog verrassing zal zijn.

Zo schrijven we de toekomst, van generaties ver voor ons uit met de zekerheid dat we, onder een of andere vorm of aanwezigheid, er deel zullen van uit te maken.

We dromen soms van grote werken die geschreven worden en tentakels zijn die doordringen tot in de verste tijden waar ze bloeien zullen in velden, geel en groen en blauw, velden van verrukking en van blijde verwachtingen. Ademend alle geuren en alle geneugten die er mogelijks kunnen zijn. Oplosbare en verscholene, ingekeerde en buitgemaakte, vertelbare en schichtige, te grootschalig nog om te worden omgezet. Maar we houden alles klaar om het rond te dragen onder een baldakijn van rozen en van brokaten. Wat ik schreef vandaag is om vlug te vergeten. Het zijn maar wat woorden in elkaar gehaakt om er maar te zijn waar ze horen te zijn, en andere die er niet zijn te verbergen voor andere dagen.

En, Gezelle zal blijven. Zijn ‘Die avond en die roze’ zal gelezen blijven worden als een meesterlijk gedicht, wat het ook in de diepte verbergen mag.

Zo kunnen we verder, toch een tijdje nog, mijmerend.

24-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een moment geleden wist ik nog niet hoe ik beginnen zou, het dan maar om het even wat opgetekend in de hoop dat komen zou wat normaal elke morgen komt. Maar ditmaal was er helemaal niets dat zich aanbood, omdat er te veel zorgen waren over het andere werk dat ik nog te volbrengen heb en ik erin de ban van was want ik wist dat het me heel wat tijd zou vergen, in grote afzondering, geconfronteerd met mezelf.

Een uiterst onaangenaam vooruitzicht vooral als ik dan denk aan mijn blog die ik dagelijks wil blijven schrijven, omdat  het mijn levenswerk is die prioriteit moet blijven krijgen.

Eigenlijk, uren later, waar ik nog niet aan dacht, wat ik nog niet had gevoeld, er is een leemte in mij, die ik pas nu ervaar. Ik heb ongeveer de helft gehoord van de halve finalisten van de Koningin Elisabeth-Wedstrijd voor cello. Ik heb wondere ontdekkingen gedaan van muziekstukken die ik niet of amper kende. Ik kan wel geen duidelijk oordeel vellen over het gepresteerde, maar ik beken dat hun optreden me getroffen heeft en dat er inderdaad vandaag (zondag) die leemte aanwezig is nu de uitslag gekend is en de twaalf ‘genomineerden’ bekend zijn. Mijn avond zal dus niet gevuld zijn, zoals sommige van de vorige dagen en ik mis het. Er is wel muziek genoeg maar niet de spanning die een wedstrijs  met zich meevoert.

En ik zegde het nog niet, ik leefde mee met hen elk ogenblik van hun optreden en dit met bewondering én voor het orkest, en Haydn, én voor de pianist(e), én de cellist(e), en voor de componisten  op de achtergrond.

En vandaag - ik heb niet gewacht op de uitslag - ik leef mee in de blijdschap van de triomferenden en zeker evenzeer, maar dan anders getint, met de niet - of minder geslaagden. Ik noem ze geen verliezers. Hun welslagen wordt nog even uitgesteld, hoop ik dan toch.

Voor hen is het nu een afwegen waarom ze niet geselecteerd werden, speelden ze minder goed, was er hier of daar iets dat aarzelend en onzeker overkwam, want ze hebben allen hun uiterste best gedaan, voldoende meenden ze om te slagen. Of misschien  wisten ze waarom en waar ze tekort gekomen zijn. In hun interpretatie wellicht, te zeer ingesteld op het technische aspect en te weinig gevoelsmatig geweest. Maar er zal in hun geval de moed nodig zijn voor een nieuw beginnen/herbeginnen. Volhouden is voor hen de regel, er zijn er nog die niet geslaagd zijn en toch een schitterende carrière hebben uitgebouwd.

En dan de overwinnaars, deze die slaagden in hun eerste proef of was het al niet de tweede waar ze zijn doorgekomen half gelauwerd. Voor hen is wat nu komt ‘de week’ in hun leven en wel in een heel bijzondere omgeving, meer afgezonderd dan ooit.

Hen wens ik het allerbeste toe en wacht nu al af welk celloconcerto ze gaan spelen want zo enorm veel zijn er wel niet bij mijn weten.

23-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zeg me wat ik schrijven moet vandaag, iets dat ik nog niet vertelde, iets dat nog nooit werd verteld of neergeschreven, iets waar er gisteren of alle dagen ervoor zelfs nog niet werd aan gedacht, door Plato niet, door Dante noch door Jung, noch door om het even wie?

Of het mogelijk is iets van dergelijke aard te vinden we weten het niet maar toch, we kijken er elke morgen naar uit in de hoop er ooit eens in te slagen een grote verwondering te brengen bij allen die ons lezen, ook voor hen die veel later ons lezen zouden, tenminste als er veel later nog gelezen wordt, wat we, in de tijd van nu, soms durven betwijfelen.

Ik dacht, om toch iets nieuws te vinden, aan de mens van twintig duizend jaar verder, die neerkijkt op ons. Zal het zijn zoals wij neerkijken, met tal van vraagtekens, op bijvoorbeeld de mens Cro Magnon in Dordogne of, zullen er voldoende sporen overgebleven zijn opdat ze weten zouden dat voor ons in den beginne het Woord was, en dat alles hier begonnen is met de Big Bang.

We vragen  ons af waar hij, die mens van twintig duizend jaar verder zal staan: zal hij dichter gekomen zijn tot de Big Bang en tot het Woord; zal hij ontdekt hebben - wat wij in onze stoutste dromen of verwachtingen nimmer hebben kunnen bedenken - zal hij triomfantelijk, met totale zekerheid, een ander ‘beginnen’ kennen, een waar wij nog niet aan denken, maar dan een dat alle vragen die er zijn in een slag zouden oplossen, en dan vooral dat we weten zouden als een paal boven water wat er is na de dood, om er dan naar te leven en er naar te sterven?

Maar ik denk toch dat het beter is de vraag niet te stellen omdat gissen zo ver vooruit zinloos is, en het niet mogelijk is te voorzien wat er zijn zal zo ver vooruit, vooral dan, vrezende  dat er misschien twintig duizend jaar verder, geen mens meer zal zijn: alles hier op aarde verdord, de kathedralen herleid tot een hoop gruis en gebleekte geraamtes overal verspreid onder het zand van eeuwen.

Dit te denken is doemdenken, is eerder een uitdaging opdat gebeuren zou wat voorop wordt gesteld. Het is dus beter over dit soort nieuws te zwijgen dan het te verspreiden.

In elk geval dit zou dan het utopisch beeld zijn waar nog niemand ooit over sprak.

22-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij ziet heel ver in zijn herinneren de vijver in het bos van zijn geboortedorp, een grote spiegel gelijk, met gele irissen erin en lisdodden en waterlelies - en met Van Eeden heeft hij de waterlelie lief - met eendenkroos in de hoeken en libellen even hangend boven de biezen en dan wegschietend.

In de tijd van toen, de tijd van zijn jeugd, was de vijver veel omvangrijker, was hij een groot blinkend vlak met de bomen die toekeken in het water, verrast op dagen in de zomer soms door de plotse plons van zijn naakt lichaam dat de spiegel brak in duizend kringen en hij lijk een grote witte vis onder het watervlak dreef, tussen de watertorren die naar de diepte doken, tussen de stekelbaarsjes en de salamanders, drijvend onder het eendenkroos door, langs de roodgroene stengels van de waterlelie, en daarna als hij zich aankleedde, het water effen terug en de wind suizend in de bomen voor een lange tijd. Hij kan het horen nog vandaag en voelen nog, de plons, de koelte van het water als hij het wil en houden voor een tijd terwijl hij het optekent. Zo stil zit hij er, afgezonderd.

Het was hier aan die vijver in dat grote bos van hem dat hij eens gestaan had met vader een avond in de herfst er  het geritsel was van de bladeren, en niets meer, die vielen rondom hen, een avond van vele avonden dat hij met vader was en hij tussen de bomen de sterren weerspiegeld in het water heeft gezien, een voldoende ogenblik, om veel, veel later eraan terug te denken, toen hij las in de Bijbel dat koning Salomon een soort ‘zee’[1], een grote kuip die rustte op twaalf ossen, had laten plaatsen naast zijn tempel, gevuld met water. Wellicht, maar hij las dit nergens, met het doel in de weerspiegeling ervan in de nacht de beweging van de sterren/de planeten te kunnen volgen en dit op basis van de dertig inkepingen in de rand van de ‘zee’.

Hij wist nu dat zoals hij, de vijver oud geworden was. De put, want meer was het niet, die ‘s winters en in de lente vol liep en in de zomer uitdroogde, was bijna volgroeid met struiken en biezen, met het wrak van een auto, met matrassen en nog wat brak water dat rook naar roest en modder. De prijs van een op hol geslagen beschaving die voor haar afval geen sluitende oplossing had en dit stukje ongerepte natuur had ingepalmd om er een ‘kunstwerk’ van te maken in deze voor velen schijnbaar, als hij hun kunst voor ogen krijgt,  zo troosteloze wereld.

(Troosteloos als de woorden die Dimitry Verhulst. gisteren - 19.05 - sprak tijdens ‘De Afspraak’ op Canvas.)

Maar hij hoopte, en hoop is leven, dat hiermee het punt was bereikt waarop de mens, dankzij de kracht van de geest, de weg terug zou vinden opdat de komende geslachten, zijn kleinkinderen en hun kinderen en kleinkinderen, hun papieren bootjes zouden kunnen uitzetten al was het maar met de bladen gescheurd uit zijn dagboeken, om deze uit te zetten zoals hij zo dikwijls had gedaan.

Hij zag al in zijn rijk verbeelden de papieren bootjes wegdrijven over het water, de inkt van het geschrevene uitlopend.

[1] 1 Kings 7: 23: And he made a molten sea, ten cubits from the one brim to the other; it was round  all about and its height was five cubits and a line of thirty cubits did compass it round about.

25: It stood upon twelve oxen, three looking toward the north and three looking toward the west and three looking toward the south and three looking toward the east and the sea was set above upon them and all their hinder parts were inside.

21-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wil niet dat er enig misverstand bestaat wat betreft mijn verhouding tot Emmanuel Velikovsky en zijn werken. Hij is in feite een oude bekende van mij want het is in het begin van de jaren ’50 dat ik heb kennis gemaakt met hem, een uitzending op de televisie waarin hij verscheen als een rijzig bejaard man die een abominabel Engels sprak en met een theorie voor de dag kwam die alle theorieën bestaande over de Oudheid ver overtrof.

De man en zijn theorie, die overrompelend nieuw was bekoorde zo dat ik de dag erop zijn boek ‘ Worlds in Collision’ ben gaan kopen bij ‘Smith & Son’ op de Adolphe Max-laan in Brussel.

Ik heb zijn werk gelezen en het kostte me heel wat tijd en inspanning, en ik werd overdonderd door de wereld die hij haalde uit een enorm aantal geschriften handelend over de geschiedenis van alle bestaande volkeren van de Oudheid van Mexico tot China, waaruit hij de hoofdbrok van zijn betoog filterde dat - hou je vast - de planeet Venus zich pas rond 1500 vóór Chr. gevoegd heeft bij de andere gekende planeten om de zon. Een stelling die onmiddellijk overhoop werd gehaald en veroordeeld door de wetenschappelijk wereld, in zo ver dat de uitgevers van, zijn boek verplicht werden, onder bedreiging het werk, dat ondertussen in de USA een bestseller geworden was, uit de omloop te halen.

Ik ga hier niet verder op in, ook niet op zijn Venus geschiedenis, alhoewel alle astronomen verbaasd waren als ze van hem vernamen dat de temperatuur op Venus uitzonderlijk hoog moest zijn en achteraf bewezen werd dat het zo was.

Eén feit steekt er als een obelisk hoog en statig bovenuit, je hebt geen enkel recht iets negatiefs te schrijven of te vertellen over Velikovsky zo lang je niet ZELF zijn ‘Worlds in Collision’, zijn ‘Werelden in botsing’ niet gelezen heb van a tot z, voetnoten incluis. Je kunt je er dus niet van afmaken met te zeggen dat hij een tweede Von Däniken was.  Dit zou unfair zijn.

Nu, de Venushistorie blijft voor mij voer voor de astronomen - ze zwijgen zich dood hierover - maar, en het is dit dat ik stellen wil: vóór Velikovsky was ik een totale leek wat de geschiedenis van de Oudheid betreft, hij, de rijzige oude man die hij was, heeft deze geschiedenis voor mij geopend en wat meer is, hij heeft me - en velen met mij - begeesterd én met Akhnaton, én met de Queen of Sheba en het land Punt, én met de Sothis ster, Sirius, waaraan de Egyptische chronologie werd opgehangen.

En dan, en dit vooral, hij heeft  me binnengeleid in het Boek der Boeken, de Bijbel, en in twee van de centrale passages erin: ‘de stilstaande zon en maan boven Gibeon’ en, 42 jaar ervoor ‘de tien plagen van Egypte’. Twee gebeurtenissen die mijn ogen hebben geopend op God - het bewijs hoe naïef ik was vóór Velikovsky - want van dan af wist ik dat de God van de Bijbel een verzinsel was van de mens, dat Hij - wie Hij ook was - niet is tussengekomen in de twee vermelde gebeurtenissen, maar dat verwezen naar twee kosmische catastrofen die zich in die periodes moeten voorgedaan hebben en deze zeker niet de wil van (een) God waren.

Dus ik zeg jullie en ik herhaal me, had ik Velikovsky niet ontmoet, mijn humus zou er anders uitgezien hebben en ik zou geen blogs geschreven hebben zoals ik er nu al sedert meer dan tien jaar schrijf, blogs, die als ik ver terug ga alle te wijten zijn aan, volgens mij, een van de belangrijkste historische figuren van vorige eeuw.

You all are very lucky, meegesleurd te zijn door  iemand zoals ik. Of, was ik en ben ik, duidelijk, een stoorzender?

20-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wachtte te lang vanmorgen om aan mijn blog te beginnen en ook ik had andere, meer dringende zorgen en het werd middag en namiddag en de warmte van het huis overviel me, zodat ik gewacht heb op de avond, op het begin van de nacht zelfs, een risico dat ik niet gewoon ben te nemen en toch genomen heb, ertoe gedwongen door de ongunstige omstandigheden.

Gewoonlijk zet ik die naar mijn hand, hebben die weinig of geen invloed op mij maar ditmaal kom ik er belabberd uit met een leeg hoofd.

Kennen jullie ook dergelijke gevoelstoestanden: niets te zijn en dus niets te vertellen te hebben,

De dag begon ik nochtans als een stoer man die de laatste hand legde aan een manuscript waar hij zijn ganse leven  - dan toch bijna - heeft aan gewerkt. Ik stuurde het binnen naar een uitgever die, zo werd er mij gezegd  het zal omvormen tot een boek.

Ik beken jullie ootmoedig dat ik er niet gerust in ben. Een bekwaam persoon, Roger Tas, die het grondig las en ontdeed van de te vele taalonzuiverheden, noemt het een ‘essayistische roman’ en nu hij deze titel gebruikt volg ik hem volledig want hij heeft het juist gezien, het is op heel wat plaatsen een essayistisch gedoe en op andere plaatsen  een roman. Iets dat je niet zo veel ontmoet in de literatuur, tenminste zo ik het kan of mag claimen als zijnde een brok Vlaamse literatuur,

Ik beken dus bij deze dat ik geen weet heb van een werk dat lijkend op dat van mij kan gezien worden, Maar ik beken ook dat ik de laatste jaren geen groot lezer ben geweest, ik heb niet het minste benul wat in al die jaren verschenen is, zelfs was ik een paar dagen geleden verrast te zien dat ‘Boerenpsalm’ van Felix Timmermans een nieuw literair leven is begonnen.

Waarom moest het bij mij een hoogdravend werk worden, waarom kon ik me niet tevreden stellen met een boek handelend over een doodgewoon eenvoudig leven, een leven, als ik de boeken van mijn jong jaren wegdenk dat ik ook heb gekend.

Wat is het dat me bezield heeft,, wie heeft er, van de schrijvers, die ik las schuld aan. Om eerlijk te zijn, Emmanuel Velikovsky treft grote schuld want hij heeft me verleid met zijn visie op het geschiedkundig aspect van de Bijbel en van dan af is alles verkeerd gegaan, zat ik in een wereld, die ver boven verwijderd was van de dagelijkse omgang en heb ik andere wereld betreden waaronder Egypte met alle gevolgen van dien, te vreemd opdat ik navolgers zou kunnen gehad hebben.

En dan, de Bijbel, wie onder jullie vermeld nog de Bijbel in zijn gesprekken of geschriften van elke dag, zeg het me, verbaast me ermee?

Ik zegde het al zo dikwijls, een vreemd man ben ik met vreemde gedachten, en vreemde schrijvers die hij opdist, zoals Fabre d’Olivet, Kamal Salibi, Robert De Telder en tientallen andern, allemaal de schuld van Velikovsky die me een totaal andere wereld heeft voorgeschoteld.

Maar ik verwijt hem niets al is hij van vele onderwerpen de oorzaak, integendeel ik ben hem dankbaar.

19-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je herkauwt zaken die je vroeger al hebt gezegd. Het kan niet dat je in de voorbije jaren niet zou gesproken hebben over tal van schrijvers die je nauw aan het hart liggen, die je geest besprenkeld hebben met hun woorden en waar je, die van vele anderen en van jezelf hebt aan toegevoegd, en dit alles, vormt nu de humus van wat je blijft verkondigen, je weinig nog hernieuwend maar vaak terugkerend naar wat er reeds geschreven staat.

Je volgt aldus niet helemaal het spoor van de componist van de ‘Vier Seizoenen’, Antonio Vivaldi, die liever een nieuw concerto schreef dan wat hij reeds geschreven had te gaan kopiëren. Maar dit zal wel zo zijn voor elke schrijver of componist die verder schrijft in de stijl die de zijne is. Je merkt dit onmiddellijk op bij Mahler. Als er een componist is die je onmiddellijk herkent dan is het Mahler, je ruikt hem van ver aan het optreden van de instrumenten, aan de vermenging van de klanken, aan de vele kleureffecten die hem eigen zijn.

Zo ook moeten zij die jou regelmatig opzoeken en je lezen, geraakt worden door jouw manier van schrijven, de plaats van de hulpwerkwoorden bijvoorbeeld, de structuur van je zinsbouw, dit alles en nog andere eigenaardigheden moeten bij jou herkenbaar zijn; zoals dit ook het geval is, voor de onderwerpen die je gisteren en eergisteren en de vele dagen ervoor hebt uitgebazuind, een soort gezang  over God en eeuwigheid, dat je verdedigt, dat je verantwoordt met te zeggen dat het, het enige waardevolle is waar je over schrijven wilt en kunt, de grondtoon ervan is immer het probleem God, wie Hij is en wat Hij is en hieraan gelieerd wat er was vóór het Universum er was, en hieraan gebonden, wat er is van de mens in het Universum, welke zijn rol is die hij hier te vervullen heeft en of hij er wel een heeft; of hij hier niet, zoals Monod het meent te weten, hier gekomen is, toevallig, zoals een winnend lot in Monte Carlo.

Vragen gesteld door de zoekende mens, die hij is, die zich even goed zou kunnen beperken tot commentaar op wat er gebeurt om hem heen en, ernaast, zelf zaken, gebeurtenissen en personages zou kunnen beginnen uitvinden die dan op hun beurt besproken zouden worden, in navolging op het fictief fenomenale door anderen gebracht. Een soort geschrijf over menselijke handelingen die de grond van het leven niet raken, zelfs niet benaderen maar enkel de oppervlakkigheid van het bestaan behandelen.

Neen, men moet begrijpen, dat in de loop der jaren, en er zijn er nu al enkele, zich een wereld hebben gevormd die hij niet meer verlaat of kan verlaten, al wou hij wel, als hij elke mogen, zoals nu, vóór het licht van de nieuwe  dag – nu steeds vroeger en vroeger - opkomt en hij neerzit om te gaan schrijven, de slaap nog in de ogen, zelden wetend waarover, maar eens zijn eerste zin er is, hij verder de loop van zijn gedachten maar te volgen heeft om uit te komen, zoals hij reeds herhaaldelijk schreef, op een plaats waar hij niet verwachtte uit te komen.

Een lange zin die maakte dat de zin die zich aan het vormen was terwijl hij de laatste hier neerschreef, verloren ging, zoals er zovele zinnen verloren gaan in een leven.

Zinnen die wel ooit eens terug zullen komen als de tijd er voor gekomen is. De geest van de mens een eindeloos vat van gedachten zijnde.

18-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er werd gebeld aan de deur vanmorgen. Twee dames, een jongere en een oudere die haar moeder kon zijn, beiden sober gekleed in het zwart.

Ze stonden daar glimlachend voor hem als boodschappers van de Heer, wisten ze, en of ze even van zijn tijd mochten nemen. Wat hij hen graag toestond. Al stond hij daar op zijn kousenvoeten.

“Mijnheer”, vroegen ze, “gebeurt het wel eens dat je nadenkt over het leven en over de dood, maar vooral over het leven” zegde de jongste. En de oudste: “gebeurt het dat u ooit eens nadenkt over de schoonheid van het morgenlicht dat” zegde ze, “het licht is van de Heer,. Wel, het boek over het leven en over de dood en over het licht, over het leven en de dood en het licht” herhaalde ze, is het wondere boek dat de Bijbel is.”

‘Leest u wel eens de Bijbel’, vroeg de jongste, ‘kent u de woorden van de Heer?”

Ze keek hem recht in de ogen en hij ontweek haar blik niet, er was iets kinderlijks in haar blik, iets dat eenvoud was en puur, zuiver als sneeuw, zelfs voorbereid op een verkeerd antwoord van hem.

Hij aarzelde om te antwoorden, maar hij wou hen overtreffen en tezelfdertijd hun plezieren: “de Bijbel is ‘mon livre de chevet’, ik heb hem onder mijn hoofdkussen, in het bed” zegde hij denkend aan de mogelijkheden van een familie Bijbel in het bed.

“Ik heb”, zegde hij, om me duidelijk te maken, een bijbel naast mijn bed op de nachttafel”, voegde hij eraan toe. 

Ze schrok even, de jong dame, wellicht dacht ze dat ik spotte met haar. Maar hij stelde haar gerust, “het is maar een kleine Bijbel, een van 1611 en ik lees er soms in, en ik weet dat de Heer het licht is van de wereld, maar ik ben niet zoals jullie een boodschapper van de Heer, ik draag het niet uit zoals jullie, ik hoop in elk geval dat je succes hebt met jullie boodschap.”

Ze keken hem aan, een ogenblik dacht hij dat ze hem wilden omhelzen en de oudste, een gezette dame met een hoed vol rozen, zegde toen “ U moet ons eens komen bezoeken”, en ze stopte hem een folder in de hand, “hier is ons adres en hier staat onze boodschap te lezen en we zullen u allen van harte verwelkomen, u op elk ogenblik van de dag. Het was aangenaam praten met u, het komt o zo zelden voor dat we iemand ontmoeten die hier in deze straat, die hier in dit dorp de Bijbel leest en dan nog in bed. Weet je wel hoe zelden dit ons overkomt dat iemand ons zegt dat het licht dit is van de Heer, van Jehova?

Hij nam de folder aan, en bedankte hen voor het bezoek: “Ik wens jullie beiden alle succes toe”, zegde hij, “Het wordt hoog tijd dat Jehova  terug opstaat in ons midden, dank u”, zegde hij, “het gaat jullie goed”.

“Onze dag is goed begonnen”, zegde de jongste boodschapster van de Heer.

“Ik ben maar een oude man” antwoordde hij, “mijn dagen zijn geteld maar ik weet hoe ze te gebruiken.”

“Oud, het kan, maar vooral ook een wijs man”, en ze reikte hem de hand, een mooie fijne hand, een tere hand, die hij even te lang hield, in haar ogen kijkend.

Wat van de dag is, is van de dag, maar als het opgetekend staat is er iets meer van de dag die voorbij is.

17-05-2022, 05:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb naast mij een stapel boeken liggen die mogelijks als ik het onderlijnde erin raadpleeg het begin kan zijn van een blog. Ze kijken me vragend aan maar elke dag ga ik er meestal aan voorbij, of neem ze hoog uit eens in de hand om ze daarna terug te leggen. Ik weet dat ik hen onrecht aan doe, een vreemd gebaar is het omdat er achter elk boek een schrijver schuilt die smeekt om gelezen te worden – zoals ik smeek dat mijn blogs gelezen worden.

Ik heb echter elke dag nog gedachten genoeg die vragen om genomen te worden. Dus er is geen gebrek aan ideeën, voorlopig nog niet. Het kan dat ik dit in de loop der jaren al enkele keren  heb gezegd, ook dat het ritme van mijn blogs eroor gezorgd heeft dat het schrijven ervan, de krachtlijn van mijn leven is geworden, mijn levensadem eigenlijk, zonder deze zou ik verwelken en opgaan in ouderdom zoals er zovelen zijn. Ik mag dus de hemel dankbaar zijn dat mijn levensadem gevoed wordt door mijn blogs en vice versa, zonder mijn blog was ik, wat ik noem, een levende dode.

Tezelfdertijd, en het is Pierre Hollevoet die me eraan herinnert - hij was van 1928 - realiseer ik me hoe dicht ik mijn eindpunt genaderd ben. Nochtans geef ik me er pas nu en dan rekenschap van, ik heb het bericht van iemand anders nodig om te weten hoe rakelings dicht ik gekomen ben. De ernst van het leven krijgt het gelaat van de dood. Ik weet dat ik hem gedenken moet met woorden, dat ik een éloge funèbre had moeten schrijven maar bij hem heb ik, eigenaardig genoeg, niet het gevoel gehad dat hij is heengegaan, neen, het is alsof hj dichter tot mij is gekomen, alsof ik hem raken kan, alsof hij bij mij staat en toekijkt bij het schrijven van deze woorden. Ik had het niet nodig, ik voelde die drang niet en  nog steeds niet.

Trouwens hoeveel woorden zijn er niet die nooit geschreven worden, Pessoa wist dat de mooiste en de meest prangende woorden nimmer geschreven worden. Ik denk erbij en wellicht dacht hij het ook, omdat het geen woorden zijn maar gedachten die het verwoorden ervan ver overstijgen.

Ik hoor nu hoe de afscheidsceremonie verlopen is. Het was een hoogstaand evenement door de familie en de vrienden gebracht. Het verheugt me want hij verdiende het, hij was een grote persoonlijkheid en het is als een broer van mij dat ik me hem blijf herinneren, hij spreekt met mij elke dag en er zijn er nog die ik elke dag ontmoet in mijn gedachten.

16-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij kan zich inbeelden dat de stenen die hij opraapte op zijn tochten in de bergen, in zich leven dragen, dat ze een uitstraling hebben, zelfs zoals hij ze bekijkt en in de hand houdt dat  ze gezellen zijn geworden. Hij weet niet wat ermee zal gebeuren als hij er niet meer zal zijn, maar ze zullen hun rol voor hem vervuld hebben want sommige ervan zijn kleine beeldhouwwerken, zijn meer dan kunstwerken omdat ze gebeiteld werden door de wind en regen en zeker door de eeuwen erover en erin. Het is onmiskenbaar, de vorm en het uitzicht die ze verworven hebben zijn kosmische vormen en kosmische beelden en het is om deze reden dat ze gekoesterd worden.

Ooit raapte hij op het strand van bij ons een stuk silex op, waar een oog werd ingekrast en een lijn voor de muil, duidelijk de kop van een vis, het werk van een van onze voorvaderen en waarover hij nu, geïnspireerd door Ouspensky, op zijn beurt geïnspireerd door Gurdjiev, woorden aan wijdt die misschien zullen gelezen worden, als zijnde te ver gezocht, maar hij herhaalt het, voor hem hebben ze de waarde van een gedicht opgerezen uit het onbekende van de geest.

Het zijn stenen die hij zou willen plaatsen in een glazen kast onder speciale belichting, als bewijsmateriaal van wat kosmische kunst is, grootlevend en onvergankelijk. Hij zou die kast plaatsen naast zijn boekenrek, de werken uit de kosmos naast de kracht van het geschrevene dat is van de kosmische mens in wording.

Want schrijven vereist een kosmische instelling, wat voor hem betekent zich bevrijden van het omringende en opstijgen boven de aarde in wat zijn sporen in het eeuwige heeft.

En dan zoekt hij bij Fernand Pouillon, de destijds omstreden architect, deze zin van Bernard de Clairvaux, stichter van de Cisterciënzers:

‘A l’oeuvre donc, sache que le moment est venu pour toi de tailler dans le vif, étant admis que celui de la méditation l’ait précédé. Si jusqu’alors tu n’as remué que ton esprit, il faut maintenant que tu remues ta langue, il faut maintenant que tu remues ta main.  Ceins-toi de ton glaive, de ce glaive de l’esprit qui est le verbe de Dieu.’

Een zin, wat minder religieus geladen, die ik altijd heb willen toepassen in mijn werk, zelfs in mijn beoordelingen van de stenen die ik raapte en zorgvuldig bewaard heb, omdat ze voor mij een binding hadden, de stenen met het kosmische en zijn werken met de geest in de Kosmos.

Vraag hem niet dit steviger uit te leggen, hij kan het niet het is een gevoelskwestie die hem niet loslaat.

Hij weet wat hij elke dag te doen heeft en hij weet dat het niet schuilend in de aarde  of juist op het aardoppervlak is dat hij het vinden zal, dat hij verder kijken moet, de blik voor hem uit naar het verste punt.

15-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er wijzigde zich iets, ik schrijf mijn blogs niet meer in de morgen vóór het eerste licht, ik begin er pas aan in de valavond als het licht verzwakt, hebben jullie het al opgemerkt?

Het is het begin van de aftakeling van mijn doorzettingsvermogen. Waar ik vroeger bleef aandringen om toch maar mijn 500 woorden te bereiken stap ik het nu eerder af, ik zie het niet meer als  noodzakelijk zo ver te komen. Ik zak weg.

Het kan dat het is wat ik vrees dat mijn geest verzwakt, dat hij zijn frisheid, zijn energie verloor of aan het verliezen is, nog niet grootschalig maar toch in afgang. Hoe verzet ik me ertegen, welke oplossing is er voorhanden nu de vreugde van het schrijven me verlaten heeft omdat mijn zelfzekerheid me verliet?

Ik zegde het al, ik begrijp dat het voor mijn lezers moeilijk moet zijn me te volgen in het landschap dat ik gewoon ben te betreden als ik aan het schrijven ga. Volg ik mezelf nog wel: ben ik niet terechtgekomen met mijn gefillosofeer over Bijbel en Egyptische geschiedenis, over Paulus en zijn verblijf in Arabië, over het Laatste Avondmaal en de rol gespeeld door Judas en Maria Magdalena, kan het dat een roman gevuld wordt met al deze zaken?

Ik betwijfel het ten stelligste. Niemand van de personen rondom mij hebben hier nood aan, niet in het minst, en  het is voor hen dat ik blijf schrijven, me in een zekere zin steeds maar verheerlijkend tot in het ijle.

Ik heb dus gewed op het verkeerde paard, op een paard dat niet winnen kan. Wie zal me dan lezen zoals ik wens gelezen te worden, traag en met interesse, vooral dan in de tijden van nu?

Ik weet dat ik me aan het afbreken ben, maar ik denk dat het niet zonder reden is, dat ik geen kans maak op enig succes, integendeel het is oneer die me wacht en hoongelach. Kan ik het aan op mijn jaren, zou iemand, zelfs van half mijn jaren het aankunnen?

Hoe groot is mijn eenzaamneid vandaag des te meer omdat ik me fysisch niet in staat voel me te verplaatsen naar de afscheidsceremonie van een vriend die voor mij zeer waardevol is geweest, die ik, zoals ik me thans neergeslagen voel, hem  vergezellen wou op zijn laatste reis. Dit ook, en nog het ergst van al, is van mijn eenzaamheid, groter kan niet.

Ik ijl wellicht, ik ben niet meer meester over mezelf. Hoe meer ik eraan denk dat ik er niet zal op aanwezig zijn des te erger dat ik me voel, erger dan erg. Ik werd in enkele dagen een zwakkeling, een ander persoon. Pijn is mijn deel, niet van mijn lichaam die ben ik gewoon, maar deze van mijn geest die amper te dragen is, die me overwelmt.

Wie ben ik vandaag, wie morgen?

14-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde