Mijmeren is niet veel, brengt je niet ver, maar het is van alle tijden en kent een ruime rij gemoedstoestanden. Daarenboven het houdt je half alert om, eens voorbij, aan ernstigere dingen te beginnen.

Ik ben doorgegaan met mijmeren in het bed tot de morgen kwam om nog maar eens te herbeginnen met wat ik gisteren deed en de dagen ervoor, één vast stramien dat werd opgebouwd en waaraan ik niet mee onttrekken kan, zelfs al heb ik geen jota te schrijven, ik schrijf om me niet te ontgoochelen.

Gelukkig heb ik jullie om me bij te staan op mijn tocht van elke dag.

Het stoort me echter, er niet meer toe te komen een gedicht te schrijven. Laatst kreeg ik er twee toegestuurd van een Franse dichter met Chinese roots die ik opzij heb gelegd voor betere, luchtigere dagen. Dagen en uren die nu meer dan vroeger een zwaarte kennen waar ik niet doorheen kijk, zodat de lichtheid van het woord me ontgaat en ik als een vreemde wandel door de woorden die ik vroeger schreef. Telkens met een zekere voldoening bij het aankomen waar ik verwacht werd.

Elke dag wordt nu een klaagzang of zou het worden als ik me er niet tegen verzet, als ik niet zoeken ging naar opbeurende woorden.

Echter vanmorgen ben ik begonnen met een totaal verkeerde zin die geen oplossing brengen kan, noch voor mij, noch voor de lezer. En ik stel me de vraag hoe ik de laatste tijd overkwam bij jullie, of je bemerkt hebt dat  er iets veranderd is, dat de toonaard waarin ik schrijf is niet meer deze van een jaar terug. Ik ben geslotener geworden, leger van inzicht, armer aan dieptes, ik fladder maar wat boven de begane grond maar stijg niet meer op als een leeuwerik - als deze er nog zouden zijn - ik ben er schijnbaar vreemd aan geworden en het ene positieve hieraan is dat ik het weet, maar voorlopig dringt het niet verder door,  komt er geen reactie.

Het betreft hier, zoals het nu en dan gebeurt over l’observateur qui s’observe, of ik die toekijk op wat ik doe en erover schrijf: mijn zelfkritiek waaraan ik bezwijken kan.

Er is weinig goeds aan uit te komen op het scherp van de snee.