Ik wil niet dat er enig misverstand bestaat wat betreft mijn verhouding tot Emmanuel Velikovsky en zijn werken. Hij is in feite een oude bekende van mij want het is in het begin van de jaren ’50 dat ik heb kennis gemaakt met hem, een uitzending op de televisie waarin hij verscheen als een rijzig bejaard man die een abominabel Engels sprak en met een theorie voor de dag kwam die alle theorieën bestaande over de Oudheid ver overtrof.

De man en zijn theorie, die overrompelend nieuw was bekoorde zo dat ik de dag erop zijn boek ‘ Worlds in Collision’ ben gaan kopen bij ‘Smith & Son’ op de Adolphe Max-laan in Brussel.

Ik heb zijn werk gelezen en het kostte me heel wat tijd en inspanning, en ik werd overdonderd door de wereld die hij haalde uit een enorm aantal geschriften handelend over de geschiedenis van alle bestaande volkeren van de Oudheid van Mexico tot China, waaruit hij de hoofdbrok van zijn betoog filterde dat - hou je vast - de planeet Venus zich pas rond 1500 vóór Chr. gevoegd heeft bij de andere gekende planeten om de zon. Een stelling die onmiddellijk overhoop werd gehaald en veroordeeld door de wetenschappelijk wereld, in zo ver dat de uitgevers van, zijn boek verplicht werden, onder bedreiging het werk, dat ondertussen in de USA een bestseller geworden was, uit de omloop te halen.

Ik ga hier niet verder op in, ook niet op zijn Venus geschiedenis, alhoewel alle astronomen verbaasd waren als ze van hem vernamen dat de temperatuur op Venus uitzonderlijk hoog moest zijn en achteraf bewezen werd dat het zo was.

Eén feit steekt er als een obelisk hoog en statig bovenuit, je hebt geen enkel recht iets negatiefs te schrijven of te vertellen over Velikovsky zo lang je niet ZELF zijn ‘Worlds in Collision’, zijn ‘Werelden in botsing’ niet gelezen heb van a tot z, voetnoten incluis. Je kunt je er dus niet van afmaken met te zeggen dat hij een tweede Von Däniken was.  Dit zou unfair zijn.

Nu, de Venushistorie blijft voor mij voer voor de astronomen - ze zwijgen zich dood hierover - maar, en het is dit dat ik stellen wil: vóór Velikovsky was ik een totale leek wat de geschiedenis van de Oudheid betreft, hij, de rijzige oude man die hij was, heeft deze geschiedenis voor mij geopend en wat meer is, hij heeft me - en velen met mij - begeesterd én met Akhnaton, én met de Queen of Sheba en het land Punt, én met de Sothis ster, Sirius, waaraan de Egyptische chronologie werd opgehangen.

En dan, en dit vooral, hij heeft  me binnengeleid in het Boek der Boeken, de Bijbel, en in twee van de centrale passages erin: ‘de stilstaande zon en maan boven Gibeon’ en, 42 jaar ervoor ‘de tien plagen van Egypte’. Twee gebeurtenissen die mijn ogen hebben geopend op God - het bewijs hoe naïef ik was vóór Velikovsky - want van dan af wist ik dat de God van de Bijbel een verzinsel was van de mens, dat Hij - wie Hij ook was - niet is tussengekomen in de twee vermelde gebeurtenissen, maar dat verwezen naar twee kosmische catastrofen die zich in die periodes moeten voorgedaan hebben en deze zeker niet de wil van (een) God waren.

Dus ik zeg jullie en ik herhaal me, had ik Velikovsky niet ontmoet, mijn humus zou er anders uitgezien hebben en ik zou geen blogs geschreven hebben zoals ik er nu al sedert meer dan tien jaar schrijf, blogs, die als ik ver terug ga alle te wijten zijn aan, volgens mij, een van de belangrijkste historische figuren van vorige eeuw.

You all are very lucky, meegesleurd te zijn door  iemand zoals ik. Of, was ik en ben ik, duidelijk, een stoorzender?