Ondanks de jaren droom ik nog altijd van plaatsen die ik graag zou bezoeken, plaatsen in Italië bijvoorbeeld of in Frankrijk, of het zuiden van Engeland. Alles is goed als ik er maar een buitenlandse sfeer kan ontmoeten. Het enige verkeerde hieraan is dat het dromen zijn die zich niet meer realiseren zullen, niet zoals het vroeger was toen er nog hoop was dat wat ik droomde, een reis naar hier of daar, zich ooit eens voltrekken kon.

Dergelijke dromen echter, bij ondervinding, zijn zeer luchtig en zijn zonder impact op mijn  gemoed. Maar toch houden ze me bezig als droom, op ogenblikken dat ik vergeet wie ik ben en in welke toestand ik ben. Het ergste zou zijn dat ik geen dromen meer zou hebben, want dat zou veelbetekenend zijn voor wat er nog rest van mij.

In elk geval, een zaak is zeker, de herinneringen zijn gebleven en deze zijn meer dan waardevol, laten me toe me te verplaatsen in gedachten, laten me toe erover te schrijven alsof ik er nog zou zijn of kunnen zijn.

Maar, en dit is een grote, waardevolle eigenschap, ik droom ook van dingen die ik schrijven wil en van andere die ik herschrijven wil en dit laatste gebied schijnt me oneindig toe als ik ga bladeren in al wat al geschreven heb wat ik nu zou kunnen herdenken  en brengen in een andere vorm, in een andere gelaagdheid, geplaatst in andere omstandigheden.

Mogelijkheden genoeg dus die me resten. Evenwel mijn belemmering hierbij is dat ik dagelijks een blog te schrijven heb, en dat dit heel wat tijd vergt en daarenboven wat ik herschrijf past niet altijd als blog en ik blijf dan telkens met twee zaken opgezadeld die alsdan mijn ganse dag in beslag nemen, wat niet meer passend is voor mij.

Voel je aan hoe ik gewrongen zit met al wat er staat en het opnieuw bekijken ervan.

Actief ben ik nog, actief in het schrijven, de laatste tijd minder in het bedenken van nieuwe zaken, ik beken het, de reden is dat ik ten volle begaan ben met mijn manuscript dat ik maar niet in de juiste technische vorm krijg omdat ik destijds, bij het schrijven ervan, spaties heb gebruikt in plaats van tabs en dat de uitgever vraagt dat ik alles herzie: de spaties verwijder en vervang door tabs. Waar ik nu al enkele dagen mee bezig ben en wat veel tijd vergt.

Vergeef me dus als mijn geschriften minder inhoud hebben, het is hopelijk maar tijdelijk want mijn manuscript moet binnen zijn op 30 dezer.

Het geeft me niet veel tijd meer en ik moet, ik moet in beweging blijven, dus ik kan geen urenlang aan mijn klavier blijven zitten, zoals ik in feite thans bezig ben.

Gekheid is het dit te doen - nog te moeten doen - op mijn gezegende, zegt men me soms, leeftijd.

Ikzelf vind er niet zoveel ‘zegeningen’ mee gemoeid maar ik beweer ook niet het tegengestelde want om eerlijk te zijn, ik voel me soms als een gezegende, nu ik dit nog allemaal schrijven kan, ondanks…