Hij ziet heel ver in zijn herinneren de vijver in het bos van zijn geboortedorp, een grote spiegel gelijk, met gele irissen erin en lisdodden en waterlelies - en met Van Eeden heeft hij de waterlelie lief - met eendenkroos in de hoeken en libellen even hangend boven de biezen en dan wegschietend.

In de tijd van toen, de tijd van zijn jeugd, was de vijver veel omvangrijker, was hij een groot blinkend vlak met de bomen die toekeken in het water, verrast op dagen in de zomer soms door de plotse plons van zijn naakt lichaam dat de spiegel brak in duizend kringen en hij lijk een grote witte vis onder het watervlak dreef, tussen de watertorren die naar de diepte doken, tussen de stekelbaarsjes en de salamanders, drijvend onder het eendenkroos door, langs de roodgroene stengels van de waterlelie, en daarna als hij zich aankleedde, het water effen terug en de wind suizend in de bomen voor een lange tijd. Hij kan het horen nog vandaag en voelen nog, de plons, de koelte van het water als hij het wil en houden voor een tijd terwijl hij het optekent. Zo stil zit hij er, afgezonderd.

Het was hier aan die vijver in dat grote bos van hem dat hij eens gestaan had met vader een avond in de herfst er  het geritsel was van de bladeren, en niets meer, die vielen rondom hen, een avond van vele avonden dat hij met vader was en hij tussen de bomen de sterren weerspiegeld in het water heeft gezien, een voldoende ogenblik, om veel, veel later eraan terug te denken, toen hij las in de Bijbel dat koning Salomon een soort ‘zee’[1], een grote kuip die rustte op twaalf ossen, had laten plaatsen naast zijn tempel, gevuld met water. Wellicht, maar hij las dit nergens, met het doel in de weerspiegeling ervan in de nacht de beweging van de sterren/de planeten te kunnen volgen en dit op basis van de dertig inkepingen in de rand van de ‘zee’.

Hij wist nu dat zoals hij, de vijver oud geworden was. De put, want meer was het niet, die ‘s winters en in de lente vol liep en in de zomer uitdroogde, was bijna volgroeid met struiken en biezen, met het wrak van een auto, met matrassen en nog wat brak water dat rook naar roest en modder. De prijs van een op hol geslagen beschaving die voor haar afval geen sluitende oplossing had en dit stukje ongerepte natuur had ingepalmd om er een ‘kunstwerk’ van te maken in deze voor velen schijnbaar, als hij hun kunst voor ogen krijgt,  zo troosteloze wereld.

(Troosteloos als de woorden die Dimitry Verhulst. gisteren - 19.05 - sprak tijdens ‘De Afspraak’ op Canvas.)

Maar hij hoopte, en hoop is leven, dat hiermee het punt was bereikt waarop de mens, dankzij de kracht van de geest, de weg terug zou vinden opdat de komende geslachten, zijn kleinkinderen en hun kinderen en kleinkinderen, hun papieren bootjes zouden kunnen uitzetten al was het maar met de bladen gescheurd uit zijn dagboeken, om deze uit te zetten zoals hij zo dikwijls had gedaan.

Hij zag al in zijn rijk verbeelden de papieren bootjes wegdrijven over het water, de inkt van het geschrevene uitlopend.

[1] 1 Kings 7: 23: And he made a molten sea, ten cubits from the one brim to the other; it was round  all about and its height was five cubits and a line of thirty cubits did compass it round about.

25: It stood upon twelve oxen, three looking toward the north and three looking toward the west and three looking toward the south and three looking toward the east and the sea was set above upon them and all their hinder parts were inside.