Vanmorgen – het is altijd in de morgen dat mijn kwelling begint  – dacht ik: man, je hebt al genoeg geschreven, je hebt alles gezegd wat je te zeggen had; wat nu nog komen kan is een herhalen van wat al door jou opgetekend werd, waarom verder gaan?

Hoe reageer ik hier op mezelf; hoe zou ik me voelen indien ik geen blog meer te brengen had: opgelucht, bevrijd?

Ik stel me voor dat het zo is. Hoe zou ik hier in huis rondlopen met niets te ‘moeten’ doen, met enkel wat normaal is, wat gewoon is te moeten doen? Ik kan het me niet indenken. Ik weet alleen dat een grote rust over mij zou neerkomen het enig positieve dat er aan verbonden zou zijn en ook geen kwelling meer, geen opstaan meer voor dag en dauw.

En dan wat?

Echter, wat dan met die rust, wat vang ik er in werkelijkheid mee aan: tv kijken, boeken lezen, onledig zijn met dit of met dat?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik onvoldaan zou gaan slapen, want ik heb niets achtergelaten en dit schijnt me zo ongewoons toe dat ik me niet kan inbeelden dat zo iets me zou kunnen overkomen.

Wat doen vrienden van mij die me lezen, die niet de behoefte kennen om, zoals ik, hun gedachten te verwoorden en er mee naar buiten te komen. Hun dagen zijn natuurlijk even goed gevuld met andere dingen dan schrijven, wellicht is hun nachtrust verzekerd met wat ze uitrichten in de dag, en in feite komt het daar op neer, gaan slapen met een gerust gemoed voor de dag die komt.

Er is dus weinig verschil met mij want ik denk ook aan de volgende dag, maar dan, meer wat het schrijven betreft dan om het even elk ander gebeuren dat op de lijst zou staan. Mijn blog is iets waar ik niet aan ontsnap, aan een gebeuren kan ik ontsnappen, ik kan het uitstellen ook of er fysisch niet kunnen aan deelnemen, want mijn beperkt zijn in vele zaken neemt aanzienlijk toe.

Uiteindelijk – wat een woord! – leef ik in de toekomst. Ligt mijn nu- ogenblik in de dag van morgen, want ik schrijf mijn blogs de dag ervoor om ze vóór middernacht te kunnen inloggen..

Een goede vriend merkte ooit op dat ik er, als schrijver, een stramien op na houd: ik sta vroeg op, ik haal uit de natuur om me heen diepzinnige gedachten; ik voeg er deze van een of andere  schrijver aan toe en meng deze met elkaar en mijn blog is klaar. om de ether te worden ingezonden. En hij heeft in zekere mate gelijk, maar je moet het doen op vrijwillige basis en het doen is het moeilijkste, is je overtreffen om het te doen.

Zo, dit ben ik dan kwijt en kan ik overgaan tot de dagorde om te besluiten dat ik een ziek, een gekweld man ben die schijnbaar niet genoeg heeft aan het leven van elke dag. Hij wil daarenboven heel wat meer, hij wil er met zijn geschriften nog zijn als zijn lichaam al zal verpulverd zijn tot as.

Hoe noemt men zo iemand, een opportunist, een geschifte dromer?