Telkens moet ik me aftasten om iets te vinden dat waard is verteld te worden, en geloof me eenvoudig is dit niet als je de gewone gebeurtenissen op zij laat en je je begeeft op het terrein van de gedachtewereld, vooral dan als je de morgen heb gebruikt voor andere zaken en de dag heel gevuld was - lumineus was aan gebeurtenissen - en je dan, zoals het gebeurt, pas in de avond in gang schiet om iets zinnigs mede te delen.

En toch dwing ik me tot schrijven, dwing ik me verder te gaan, wil ik niet opgeven hoe het ook met mij is gesteld.

Weet echter dat ik een dag in de openheid van de luchten was, een oneindigheid aan luchten, een wijdheid van wolken met een stukje zon nu en dan, wolken die het ganse land overkoepelden.

Een heerlijkheid aan luchten over uitgestrekte velden en akkers met rijen bomen aan de einder, levende gestalten als bakens van stil maar broos geluk dat je houden wil voor een lange tijd.

Er te zijn alsof je er niet was, het leven te houden maar niet te denken, geen woorden te zoeken, niets te moeten, niets te hebben en niets te willen, alleen er te zijn als was je de koepel van luchten zelf en je neer kon kijken op de wereld onder jou, jij uitgestrekt van oost naar west van noord naar zuid, alles omvattend van wat er is op de aarde onder jou.

Het is, ik weet het, onzinnig waar ik mee bezig ben. Ik wil iets schrijven waar ik de woorden niet voor vind. Pessoa ook kende dergelijke toestanden. Het wijst op een ‘Dasein’, niet als lichaam en geest, maar totaal ontdaan van het lichaam en als geest zich vermengend met de luchten over de aarde, om zoals ik zegde alles te omvatten als gekleefd tegen de binnenwand van de koepel,

Een gevoel of een beschrijving die ik zelden heb uitgebracht omdat wat ik voelde - of meende te voelen - een gelijkenis had met een gevoel dat niets nog noodzakelijk was, dat het einde komen mocht dat je je uitgespreid had lijk een deken over alle leven dat je nog houden kon.

je duidelijk weet dat waar je was een middag en een namiddag lang een plaats was waar je je voelde leven in totale harmonie met de luchten en de wolken en de oneindigheid van het land om je heen, een gevoel dat je zelden hebt gekend, je lichaam als vergeten, je stramheid, je pijnen in de rug, in je lenden, vergeten, alleen nog alle aandacht gaande naar het leven dat je houdt. Pessoa, mijn reddende engel zijnde, mijn advocaat mijn verdediger voor wat ik schreef vandaag.