Een moment geleden wist ik nog niet hoe ik beginnen zou, het dan maar om het even wat opgetekend in de hoop dat komen zou wat normaal elke morgen komt. Maar ditmaal was er helemaal niets dat zich aanbood, omdat er te veel zorgen waren over het andere werk dat ik nog te volbrengen heb en ik erin de ban van was want ik wist dat het me heel wat tijd zou vergen, in grote afzondering, geconfronteerd met mezelf.

Een uiterst onaangenaam vooruitzicht vooral als ik dan denk aan mijn blog die ik dagelijks wil blijven schrijven, omdat  het mijn levenswerk is die prioriteit moet blijven krijgen.

Eigenlijk, uren later, waar ik nog niet aan dacht, wat ik nog niet had gevoeld, er is een leemte in mij, die ik pas nu ervaar. Ik heb ongeveer de helft gehoord van de halve finalisten van de Koningin Elisabeth-Wedstrijd voor cello. Ik heb wondere ontdekkingen gedaan van muziekstukken die ik niet of amper kende. Ik kan wel geen duidelijk oordeel vellen over het gepresteerde, maar ik beken dat hun optreden me getroffen heeft en dat er inderdaad vandaag (zondag) die leemte aanwezig is nu de uitslag gekend is en de twaalf ‘genomineerden’ bekend zijn. Mijn avond zal dus niet gevuld zijn, zoals sommige van de vorige dagen en ik mis het. Er is wel muziek genoeg maar niet de spanning die een wedstrijs  met zich meevoert.

En ik zegde het nog niet, ik leefde mee met hen elk ogenblik van hun optreden en dit met bewondering én voor het orkest, en Haydn, én voor de pianist(e), én de cellist(e), en voor de componisten  op de achtergrond.

En vandaag - ik heb niet gewacht op de uitslag - ik leef mee in de blijdschap van de triomferenden en zeker evenzeer, maar dan anders getint, met de niet - of minder geslaagden. Ik noem ze geen verliezers. Hun welslagen wordt nog even uitgesteld, hoop ik dan toch.

Voor hen is het nu een afwegen waarom ze niet geselecteerd werden, speelden ze minder goed, was er hier of daar iets dat aarzelend en onzeker overkwam, want ze hebben allen hun uiterste best gedaan, voldoende meenden ze om te slagen. Of misschien  wisten ze waarom en waar ze tekort gekomen zijn. In hun interpretatie wellicht, te zeer ingesteld op het technische aspect en te weinig gevoelsmatig geweest. Maar er zal in hun geval de moed nodig zijn voor een nieuw beginnen/herbeginnen. Volhouden is voor hen de regel, er zijn er nog die niet geslaagd zijn en toch een schitterende carrière hebben uitgebouwd.

En dan de overwinnaars, deze die slaagden in hun eerste proef of was het al niet de tweede waar ze zijn doorgekomen half gelauwerd. Voor hen is wat nu komt ‘de week’ in hun leven en wel in een heel bijzondere omgeving, meer afgezonderd dan ooit.

Hen wens ik het allerbeste toe en wacht nu al af welk celloconcerto ze gaan spelen want zo enorm veel zijn er wel niet bij mijn weten.