Je schrijft wat je te binnen valt, niet wetende waar je heen wilt, niet denkend, noch aan de aandacht die je eist van je lezer, noch aan zijn oordeel over  wat je schrijft.

En erna, hoe besta je, hoe, eens gezegd wat je te zeggen had, breng je je uren door tot de nacht er is en de slaap?

Je hebt er geen helder antwoord op, je doolt maar wat rond, stopt even hier, even daar, maar, al beweer je het dikwijls, een vast, stevig doel heb je niet meer. Ondanks de vele projecten die je hebt neergeschreven en uitgebazuind, niets ervan is uitgekomen, alle voornemens zijn op de drempel blijven liggen, misschien even tot in de achtertuin geraakt, waar de merels zijn, de meesjes en, de kraaien als het winderig is, maar verder, nada.

Vraag dus niet, hoe het zo ver gekomen is dat je, eens je blog er staat, berooid in woord en verhaal, toch nog blijft denken dat je dit nog gaat doen of dat, terwijl niets meer wordt aangeraakt of herbekeken.

Je komt niet verder, ongeacht of het regent, of de uren lichtend zijn: je schrijft je woorden die nodig zijn - te ondoorgrondelijk zullen velen zeggen - stoïsch sta je op en stoïsch ga je slapen.  Zo zijn je dagen en of je de toon, het timbre, de kleur, de ideeën van vroeger nog halen zult valt te betwijfelen.

Wat is het dat hier geschreven staat? Is het een biecht of een vooruitzien, is het verleden of kan het ook toekomst zijn. Je zult het pas later weten, later of er nog stuwkracht in jou aanwezig is om op te staan uit een soort geestelijke lethargie die nu over jou hangt.

Vreemd is de man die dit geschreven heeft: het is geen testament, geen visie op de toekomst, het is maar dat hij is zoals hij is, soms niet in de hand gehouden en hij de gewone weg verlaten heeft, om te beginnen aan een lange wandeling tot diep in de vallei, waar blauwe paarden staan tussen de veldbloemen en tussen de aalscholvers die zijn neergestreken.

Vandaag is het te laat, morgen dan misschien, als de sterren zullen bleken en de winden zullen komen, voor eenmaal gelijktijdig uit oost en west, uit noord en zuid. Iets wat nimmer ooit gebeurde. Hij was er door getroffen en meende dat hij het toch schrijven moest.

In een zekere zin, uitgelaten, tomeloos!

21-10-2023, 06:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begin zelden waar ik de vorige dag gestopt  ben, maar vandaag doe ik het wat ik stelde me de vraag, gezien mijn stelling dat het Universum er gekomen is omwille van de mens, omwille van  de geest van de mens, of de Geest, het ‘Ik’ van het Universum, nauwgezet opvolgt wat de mens hier op aarde aan het doen is, om zich ervan te verzekeren dat de mens op de goede weg is en indien niet, het ‘IK’ tussenkomen zou?

Ik denk dat Hij/Zij – het IK - helemaal niet ermee bezig  is. Hij/Zij heeft zijn/haar natuurwetten uitgerold en deze ‘kunnen’, zoals het Universum zelf, niet anders dan verlopen zoals oorspronkelijk  'bedacht'.

Er is dus niemand die toeziet op wat we hier uitspoken, we evolueren verder in de vooropgestelde richting, uiterst traag maar zeker.

En nu, vandaag, wat gebeuren moest gebeurde.

Er werd aangebeld door twee heren, ‘gezanten van een zekere God van een zekere Bijbel’. Ze spraken me over psalm 37 uit  hun  Bijbel, die ik achteraf opzocht in mijn King James van 1611:

37, 09 ' For evil doers will be cut off: but those that wait upon the LORD they shall inherit the earth.'

En, 37, 11: 'But the meek shall inherit the earth; and shall delight themselves in the abundance of peace.

Waarmede de 'gezanten' me bewijzen wilden dat de wereld ging toebehoren aan de 'goeden'.

Ik wil hiermede niet benadrukken dat ik geloof in de voorspellingskracht van  de psalmen uit de Bijbel, maar ik vond het treffend omdat ik enkele ogenblikken ervoor geschreven had dat in de oorspronkelijke evolutiewetten geschreven stond dat de mens evolueren zou naar meer geestelijk vermogen, naar een hoger begrip van de toestand waarin hij verkeert ten opzichte van die LORD, wie deze ook moge zijn.

Normaliter wordt zo iets toeval genoemd, ik noem het een samenloop van omstandigheden want ware ik nog niet begonnen aan mijn blog, het bezoek van de 'gezanten' ware onopgemerkt gebleven. Nu heb ik er (dankbaar) gebruik van gemaakt en zullen zij verbaasd verder gegaan zijn  om het later te vermelden wellicht aan hun broeders en zusters.

Zo gaat het dan op een onooglijke plaats in de wereld, terwijl er op andere plaatsen andere meer sprekende dingen gebeuren.

Zeker is: de 'onooglijke  gebeurtenisssen wens ik niet te missen.

20-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aarzeling die je plots overvalt: je denkt dan niet verder te schrijven, alles gesloten te houden, dat het geen zin meer heeft woorden te schrijven zoals je dacht om daarna door enkelen nog gelezen te worden. Aarzeling die menselijk is.

Maar wat je gisteren schreef is exact, momenten van zwakheid duren niet lang, worden vergeten want je hebt er behoefte aan om dat gesprek, dat je dag aan dag houdt met jezelf, uit te schrijven, of beter nog, het is het schrijven zelf dat het gesprek is dat je houdt met jezelf.

Dit is dan het leven dat je leidde in je dagboek de laatste veertig jaar. Je vertelde in die tijd over wat er gebeurde in de wereld, en wat je erover dacht; je vertelde over de boeken, dagbladen en tijdschriften die je las. Je legde de gegevens eruit naast elkaar. Je vond openingen die, zo meende je toch, dichter bij de waarheid lagen. Maar je weet nu dat die waarheid een groot aantal facetten kent en dat je telkens hoogstens één facet ervan kunt benaderen. En dan nog, je wilt - om even terug te grijpen naar wat je een paar dagen geleden aangaf - absoluut niet één zekerheid aankleven.

Je las ook de Bijbel, je las over de gebeurtenissen die van de hand Gods waren maar je twijfelde omdat deze niet strookten met het beeld dat je had van God. Maar je twijfelde niet aan het bestaan van een IK, het IK  van het Universum dat gewild de mens had voortgebracht, de mens die een product was van Hem en zeker niet het resultaat van een toevalligheid en om dit hier achter te laten is er niet de minste aarzeling.

Dit is mijn zekerheid, een zekerheid die ik nodig  zal hebben als mijn ogenblik gekomen is. In feite heb ik deze altijd nodig als ik schrijven gaat elk woord wordt er mee  besprenkeld.

Heb ik nu iets nieuws gebracht? Neen, niets nieuws, wel anders.

19-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vond overgeschreven op een kaartje de zin terug van een Franse schrijver, Roger Grenier (1919-2017) die hij schreef op zijn 97ste:

‘Ecrire pour moi a tourné à l’habitude, pour ne pas dire à la manie. Une manie dans laquelle je m’enfonce chaque jour davantage, de sorte qu’à présent, je suis incapable de ne goûter aucune autre activité, aucune autre distraction’.

En

‘Pourquoi des milliers de Français noircissent-ils du papier à longueur d’année, sans la moindre garantie d’être publiés?’ Ik denk soms hetzelfde als ik uitkijk naar een eerste zin, om er een blog rond te weven.

En in feite is ook mijn antwoord, in zekere zin, weinig bemoedigend, ik ben nog goed enkel en alleen in het schrijven, hiermede vul ik een groot deel van mijn actief zijn, maar ik, ik weet waarom ik het doe, het is om nog een zekere kwaliteit aan mijn leven te geven, opdat ik hier niet zou rondlopen als een oud en totaal versleten man. Wellicht was het ook de reden waarom Roger Grenier schrijven bleef, gezien zijn leeftijd, een jaar ouder dan ik nu.

Maar wat er ook van zij, Ik beleef er, ondanks de moeite die het me kost, vreugde en voldoening aan als ik zie dat mijn woorden geschreven staan, soms meer gevleugeld, soms meer geladen al naar gelang de omstandigheden. Elke dag heeft aldus een voorzijde en een keerzijde, de ene zijde is a struggle, de andere een verpozen, een herademen na de worsteling met het woord.

En nog iets waar Grenier niet aan dacht, het schrijven beurt me op, het houdt me jong en levendig. En is het niet zo, is het maar inbeelding dat het zo is, dan is het een zelfophemeling waaraan ik me dag aan dag schuldig maak.

Dit is nu eenmaal het lot van iemand qui n’est bon qu’a écrire.

 PS. 

Een snuggere Geraardsbergenaar die in Zofingen CH woont, vroeg aan ‘CHAT GPT’ een tekst te schrijven van 200 woorden over de gotisch kathedralen. Het resultaat volgt hier.

Title: The Enigmatic Beauty of Gothic Cathedrals Gothic cathedrals stand as architectural marvels, their imposing spires reaching for the heavens and their intricate designs leaving admirers in awe. These majestic structures, built primarily between the 12th and 16th centuries, represent an enduring symbol of human creativity and faith. One of the defining features of Gothic cathedrals is their soaring height, achieved through pointed arches, ribbed vaults, and flying buttresses. This innovation allowed for expansive, sunlit interiors that felt close to the divine. Stained glass windows, often depicting biblical scenes, filtered this light, creating an ethereal atmosphere inside. The facades of Gothic cathedrals are adorned with intricate sculptures, often recounting religious narratives. The most famous of these, Notre-Dame de Paris, boasts stunning sculptures of saints and kings on its facade, inviting visitors to ponder the stories they represent. Gothic cathedrals are not just architectural masterpieces; they are also a testament to the faith and dedication of those who built them. Each stone placed and each detail carved were expressions of devotion. These cathedrals continue to inspire admiration and curiosity, attracting visitors from around the world who seek to unravel the enigmatic beauty of these timeless treasures.

Moraliteit:

Welke zekerheid heb je nog dat wat je te lezen krijgt van mij, wel degelijk van mij is en niet van CHAT GPT?

Wees gerust als dan zou het een last in plaats van een vreugde worden.

18-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het die me nog leest, of wie zijn zij die in de loop van de dag even denken aan mij en op een verloren ogenblik gaan bladeren om te vinden wat ik geschreven heb? Hoe verloopt het mijn woorden, hoe worden ze onthaald, eens ontbloot, eens terug tot leven gekomen?

Ik schrijf maar en blijf het doen; dag in dag uit breng ik woorden samen, stijgt het aantal pagina’s tot een cijfer dat ik nimmer had verwacht. En ik ga maar verder, zonder omzien, blindelings de tijd in. Ik bereik aldus het hart van de herfst om nog verder te gaan in de richting van het jaareinde dat er eens te meer schijnt aan te komen voor mij. We zijn er nog niet, verre van, maar het zou kunnen dat ik een nieuw jaartal binnen ga. Gesterkt door wat voorbij is, zie ik het gebeuren, al weet je maar nooit.

Ondertussen blijven, schijnbaar de sappen stijgen in boom en planten, deze blijven stevig groen. De druivelaar is nooit zo hoog gestegen en de trossen druiven waren nooit zo talrijk. Ook de vijgenboom is uitgegroeid tot bijna abnormale dimensies en het aantal vijgen is groot, of ze nog zullen rijpen is een andere vraag, ze zullen wellicht verschrompelen en afvallen als het winter wordt, wat geen zekerheid meer is, dus er blijft nog een greintje hoop, de hoop die ik ook heb hier nog wat rond te lopen, het hoofd hoog gehouden en de gedachten nieuw zoals ze nog nooit waren.

Dit is al het nieuws dat ik heb deze morgen, maar ik wacht op het licht dat me overvallen zal, straks als ik even buiten ga een warme sjaal om mij geslagen. Als je me kent, zie je me gaan licht gebogen, de haren in de wind.

En met het licht zal ik weten wat ik beter had geschreven, maar dit hoor je dan wel een volgende keer. Want eigenlijk gaat er niets verloren.

17-10-2023, 02:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je kunt, zo voel je het aan als je  begint, hoogstens bereiken wat je al schreef maar er niet meer boven uit stijgen, je tijd is voorbij. Maar ook je wilt niet machteloos toe zien, je wilt herhalen wat er al staat, opnieuw en opnieuw; verhalen in andere woorden en in andere omstandigheden, hopende, altijd hopende, want hoop is wat je nog overblijft. Zo waar zwerf je uit vandaag, welke regionen zul je gaan opzoeken om er lange ogenblikken te verblijven, verstild in het woord dat je dagen vult, dat je leven is, je eiland waar je in onderduikt waar er geen concurrentie is?

Een feit is je bent niet ingesteld zoals gisteren, je voel je een ander.

Vandaag, hart van vele jaren, blijf rustig. Het licht is gekomen traag maar met de grootste zekerheid  heeft het zich vastgezet en uit de duisternis ben je opgestaan om te zijn wat je altijd bent geweest, een man van het woord dat geschreven moet worden. Zo twijfel niet, laat je horen, zeg dat je sterk staat in wat je schrijft en dat je schrijft zonder al te veel fiorituren.

Je bent een van de zovele die de realiteit der dingen ontvluchten willen en opstaan uit de massa om wat méér te zijn of wat minder onbekendheid te verwerven. Of je er in slaagt of niet het is een stelling die je ingenomen hebt en die je houden wilt.

En toch iemand in jou zou willen gaan neerliggen, de ogen gesloten, luisteren naar wat Klara te bieden heeft, maar je wordt, zoals altijd opgejaagd als klein wild, jou wordt geen rust meer gegund, eens je begonnen bent moet je presteren. Zo, de vraag die je niet verlaat wie is het die zich openbaart achter de persoon die je bent?

Zo, blijf rustig hart van vele jaren, wat jij nog bereiken kunt is jezelf verbazen met wat je nog te schrijven hebt vandaag en morgen en de dagen erna, als deze er nog zouden komen.

Heb je nu iets nieuw geschreven of, heb je herhaald wat je al geschreven hebt?

16-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Alsof je het nog niet wist maar telkens, komende uit het duistere en het vide van de nacht, wil ik mijn woorden onmiddellijk licht en frêle om te beseffen dat ik er ben, hoe ik er ben heeft nog geen belang. Het zijn de eerste ogenblikken die ik grijpen wil, om mijn dag te betreden met een gevoel van dankbaarheid en mijn morgen te beleven in  mijn  eerste woorden die nazinderen zullen over de uren die komen, getemperd zoals het elke dag gebeurt door de muziek van ‘Klara’, voor het ogenblik, het kan niet beter, het Lento uit het eerste pianoconcerto van Dmitri Sjostakovitsj, een Lento dat me vóór dag en dauw in een lichte vervoering brengt, een gift die ik ontvangen mocht om deze woorden hier met het aroma van de poëzie te besprenkelen.

Ik vraag me dan af hoe het komt dat een mens zo iets schrijven gaat de dag van vandaag?

Maar het is een mens die gestold in zijn  alleen-zijn alles gezet heeft op wat hij nog bezit en wat hem dienstig kan zijn om dit alleen-zijn te doorbreken. En het is heel wat dat hij heeft, het puilt uit: de muziek in al haar veelvuldige schoonheid van klanken en zijn geschriften verspreid over zijn  harde schijf die hij zo terug kan halen, en dan de boeken om hem heen. De vele boeken die hij kent, en soms zijn het maar nog enkele details ervan die hij zich nog herinnert en, de boeken die hij aan het lezen is – ja, hij is terug gaan lezen! – en de boeken die er liggen  om gelezen te worden en er zijn er heel wat, met nu sedert een paar dagen, als het summum, de ‘Essays’ van Stefan hertmans.

Hij weet wel niet wanneer hij deze lezen zal, of hij er nog de tijd zal voor vinden, maar hij weet dat het boek er is,  het staat als een beeldhouwwerk op de kast, hij kent al  een derde ervan van vroeger en de  rest is in potentie al gelezen en dit al geeft hem zuivere  vreugde.

Al dit dat hij nog heeft, buiten de kinderen die omheen hem ‘zweven’ en eigenlijk het orgelpunt zijn.

PS.

Ik schreef dit de morgen en de voormiddag van 14 oktober. In de avond was er op ‘Classica’ de Negende van Beethoven, een werelddocument.

15-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik overdrijf natuurlijk als ik zeg dat ik verga van ongeduld om mede te delen telkens me wat nieuw te binnen valt en dit zonder omwegen en zonder om te zien binnen breng in mijn geschriften, gedachten over de dingen die zich voordoen reëel of ingebeeld om aan te tonen waar ik sta of waar ik hoop te komen.

En het gebeurt dat Ik denk aan een symfonie van Beethoven, aan het ‘Allegretto’ uit zijn Zevende  en droom ik ervan dit Allegretto ooit in  woorden uit te drukken niet zo duidelijk, niet zo klaar afgelijnd, maar uitkomend in gevoelens die lijken op deze die zijn muziek me nalaat, al was het maar de impressie van  een vage gelijkenis, zonder expliciet te zeggen waar het over gaat.

Er in slagen of niet - er te zijn of niet te zijn - en tussenin, de aarzeling van het hoe-er-zijn, het raakvlak met het leven dat ook het raakvlak is met de dood. Het is dit tussenin dat we bewonen, waar we ons willen ophouden als we, zoals altijd, vroeg in de morgen onze gedachten opbiechten, niet wetende wat er komen zal en als er iets komt hoe het zijn zal, gericht naar het ene of naar het andere.

Niet zoveel mogelijkheden zijn er die we kunnen opzoeken in de wereld waarin we leven, als die wereld niet uitgestrekter is dan de palm van je hand, de wanden van je kamer en de gebeurtenissen in je tuin. Wel heb je de diepte waarin je duiken kunt of de hoogte waarin je verdwijnen kunt. Dit is waar je het moet mee stellen, dit zijn je bronnen waar je uit putten kunt naar believen.

Is het veel, is het weinig? Je stelt je erin, je bent ermee vertrouwd en je haalt er uit wat er uit te halen is. Gewoonlijk vertrekkende van het nulpunt, zoals eens te meer, in het allesbepalende uur van de morgen: Beethoven en de herfst, een verlangen dat niet wijken wil, dat je niet bereiken zult.

Dit is het zoveelste verhaal dat je los laat, de tekening in grijze tonen van wie je bent en hoe je je soms voelt.

Je hebt een vriend, schilder, die alles groen ziet, van het teerste tot het donkerste van alle groenen die er zijn. Hij leeft er mee, zijn hart zwemt erin, eens hij schildert barst het open in alle schakeringen van  groen met de luchten erboven die van zijn hart zijn, donker soms, zwaar soms, het is zijn allegretto.

Ik hoorde van hem dat zijn toestand rampzalig is. Bitter te dragen is.

14-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je houdt nog weinig over nu je gisteren zo ver gekomen bent. Je ziet mogelijkheden die je geschriften de komende dagen eventueel in een totaal andere richting kunnen sturen waar de dingen zich verder openen zullen in lichtvlakken en regenbogen met wierookgeuren en brandende kaarsen. Uitademend wat nog mogelijk is voor jou.

Een kwestie van tijd, een kwestie van beleven, van geduldig wachten op wat nog komen kan aan nieuwe invallen. Niet vandaag wellicht, niet morgen, maar op het gepaste moment in de toekomst. Je bent er in elk geval op ingesteld, zoals je het altijd geweest bent in het verleden.

Als je terugblikt weet je dat je altijd een zoeker bent geweest, uitkijkend naar wat een deel waarheid kon zijn. Je hebt vele wegen bewandeld om een opening te vinden in de sluier van mogelijkheden die je dacht er te zijn en je bent nu aangekomen in wat je denkt eerder een ‘riskante’ fase te zijn. Wat vroeger een spel was is nu ernst geworden, een doorbraak die wellicht niet meer te stoppen is.

En de stiltes die je kende, de vreugdes die je haalde uit het minimale: een mooi woord, een mooie zin die nergens hoefde op uit te komen omdat hij warmte en genegenheid uitstraalde, poëtisch geladen en een eigen leven leidde. Ken ik dit nu nog, kan ik nog terug naar het gewone, het simpele van een dag erzijn zonder hoogtes of laagtes?

Vrolijk worden is er niet bij, het is maar een stilstaan bij wat was en ons ooit heeft bekoord. En, als we er naar teruggrijpen, is het met dankbaarheid en  een zekere  weemoed die op onze leeftijd te mijden  is omdat je er niets bij te winnen hebt; omdat weemoed in zich het teken draagt van een verlangen naar wat was.

Opgesteld tussen die twee toestanden, deze van het heden en deze van het voorbije, komt het je over dat het voorbije de meest gevulde was. Nachten en dagen doe je erover, maar in je achterhoofd blijft de weemoed latent, verlaat hij je niet meer, eens hij je omkranst heeft met herfst en licht en met al wat van vroeger is.

Eigenlijk stel je het er goed bij, goed in de betekenis van voldaan met wie je bent.

13-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen is een nieuw beginnen, een opstaan uit de nevelen van de geest en een doorzetting om te oordelen hoe je er toe komen zult je blad te vullen met tekens die gelezen kunnen worden en meegenomen de dag in tot de avond toe, als alles zich sluiten zal in de slaap. En dit zijn dan vandaag de woorden die bestaansrecht krijgen voor een tijd of tijdje.

Die maar eens zullen geschreven worden om, eens gelezen door enkelen daarna, zoals zovele zaken, te verdwijnen in de schaduw van de schaduw waar ze eerder verpulveren zullen dan er nog uit op te staan.

Dit is dan van de omgeving waarin we leven, deze van de geest, de andere, deze van de wereld willen we – té afschuwelijk voor woorden in deze dagen – verborgen houden als we schrijven gaan. Anderen staan klaar om er over uit te weiden tot in het minste detail ervan, maar het is mij niet gegeven uit te schrijven wat ik erover weet en hoe het me raakt- want het raakt me en ken er de wortels van – ikzelf blijf op zoek gaat naar dingen die hangen bleven in de uithoeken van de geest om ze nieuw leven in te blazen, anders te gaan inkleuren of simpelweg opnieuw te verkondigen zoals ze er vroeger stonden voor een eeuwigheid.

En ik herhaal aan een vriend die me bezocht in de namiddag. Ik zit nu gewrongen met de idee dat het ganse scheppingsverhaal toegespitst moet zijn op de mens, de Kosmos er het begin van zijnde, wat een immens verschil uitmaakt. Want de vraag die nu moet gesteld worden en ik herneem wat ik enkele dagen geleden naar voor heb geschoven, wat er van ons wordt verwacht nu we vooropstellen dat er een aanloopperiode van 13.5 miljard nodig was om het doel van ‘de schepping’ de mens te bereiken.

Wat nu voor mij de hamvraag wordt.

12-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe interpreteer ik de eerste tekenen van de dag: de geluiden, de grijze luchten, het rijpen van de druiven, het groen-blijven van de vijgen in de tuin, het tijdloze van het zijn, en het wordende. En verder, de stapeling van alle dingen die door mij tot stand zijn gekomen, beperkt tot wat tekeningen en wat bladen tekst: hoe interpreteer ik dat alles, welke kroon zet ik er op?

Opstaan en slapen gaan, de dagen die zich opvolgen in een ritme dat we maar al te goed kennen. We rekenen met uren en we komen uit met weken en maanden, met jaren. Het vluchtige is ons bekend, het stilstaande amper, maar het schuiven van de jaren is een feit.

Ik kan me een tijd herinneren dat in het dorp waar ik woonde, de telefoon een rariteit was, evenals de radio en de auto, de televisie een verre droom; dat ik door weer en wind te voet, in korte broek en blote knieën, naar school ging twintig minuten ver om te gaan en twintig minuten om te keren; dat ik vóór dag en dauw, met de kannen melk, geladen op een karretje, getrokken door de hond, voor de boer aan de overkant naar de melkerij reed of, als de tijd ervoor gekomen was, geladen met een zak koren, door veld en bos naar de molen reed om het graan te laten malen.

Dat ik de koe van mijn grootvader, langs de graskanten van de weg grazen liet in de zomer, samen met andere jongens en meisjes en hun koeien, dat het oorlog was, ergens, en dat we de vliegtuigen telden, boven onze hoofden, kleine stippen die we met moeite onderscheiden konden op hun weg naar het Duitsland van toen.

We wisten niets van de vernieling die ze veroorzaakten, wisten niets af van wat er aan boord van deze vliegtuigen gebeurde, hoe kwetsbaar de bemanning ervan was in hun kisten, hoog boven ons. Voor ons waren het maar ronkende punten in de lucht, terwijl de koeien vreedzaam graasden en wij inkervingen maakten in onze stokken.

Feiten, gebeurtenissen die onze jeugd waren en nu vervormd en vervreemd opduiken terug en niets méér nog zijn dan de woorden waarin ze opgetekend worden, omdat je iets ervan, het minimaalste ervan, uitgedrukt in enkele lauwe beelden, bewaren wilt en de impressie ervan op jou, doorgeven wilt naar de generaties na jou.

En nu je er aan denkt, het examen dat je meemaakte van wat toen genoemd werd ‘het Fonds van de meest Begaafden’ en je er geconfronteerd werd met de vraag van de slak die in een put zit van vijf meters diep en elke dag drie meters naar boven en twee naar beneden kruipt, na hoeveel dagen ze zal boven zijn. En je dacht dat de vraag te eenvoudig was om gesteld te worden en je vier zegde, zodat je geslaagd was en je verder studeren ging, weliswaar niet ver genoeg, maar wat dan toch bepalend was voor het leven dat je had en nog hebt. Of, een ‘vier’ antwoorden in plaats van een ‘vijf’, welk verschil het uitgemaakt heeft voor jou.

En, indien je een ‘vijf’ had geantwoord, welk leven stond je te wachten. Kleine feiten, grote gevolgen; het leven dat we kenden en het leven dat we ontliepen omdat het niet geschreven stond.

11-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De tijd die vlugger loopt in oktober dan in andere maanden is het gevoel dat  ik heb als ik zie dat één derde ervan zich vandaag reeds sluiten gaat, de twee andere derden zullen er even vlug  staan zo niet nog vlugger.

‘De tijd vliedt snel gebruikt hem wel’, niemand ontkomt eraan, de aarde dicteert haar wet en we ondergaan de snelheid waarmede het gebeurt. Er liefst maar niet te veel aan denken, de ogen sluiten en je laten meedrijven zo voel je, je er best bij. Ook niet verwonderd zijn, ook en zeker niet opstandig, maar je te laten gaan alsof in slaap gewiegd.

En ondertussen, je schrijft maar, je duikt naakt in het water tussen de torren en de salamanders en komt naar boven bedekt met eendenkroos en de stengels van de waterlelie om je heen. Of, eens te meer de melancholie die je bespringt van de dingen die waren en nu zijn opgelost in de nevels van de tijd.

Het was daarom niet beter toen, vele dingen zijn beter nu, daar gaat het niet om, maar het was anders. Je had de tijd om te leven, je kon er bij gaan neerzitten of neerliggen, in een tijdloosheid en toekijken hoe de dingen bewogen in een poëtische vergankelijkheid.

Dit is wat ons terug voert naar wat van  vroeger was, toen alles de tijd kreeg om door te dringen tot in de poriën van de huid.

Maar vandaag, uitzonderlijk, zijn de momenten verkwikkend, een lezer, een vriend, schrijft dat hij je las, en jij bij hem lezen kunt wat hij dacht over de woorden van jou.

Geest tot geest, gedachten gewikkeld omheen die van jou, lijk de wikke om de tarwestengel, een beeld van vroeger dat je bewaren wilt om voor altijd mee te nemen en te gebruiken.

10-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoopte op een flard van een zin om mijn dag te beginnen maar er was alleen het boek ‘Essays’ van Hertmans dat ronddwaalde in mijn hoofd. Zelfs als ik het niet zou lezen ik wil het in mijn bezit, ik heb er 75 € voor over en zal  het een plaats geven naast Joyce en Dante in mijn boekenrek want ik acht hem zeer hoog als schrijver.

Hopelijk vind ik erin de essays van zijn ‘Putje van Milete’ terug en deze van zijn ‘Mobilisatie van Arcadia’ die ik al gelezen heb om ze samen met de nieuwe te herlezen, vooral dan het essay over het gedicht ‘Neither’ van Beckett, en dit over ‘Gentians’ van  Lawrence. Om maar te zeggen dat ik in warme verwachting ben om het te plaatsen om te beginnen op mijn boekenstand. Ditmaal echter zal ik erin niets onderlijnen, zal ik het  houden zoals ik het ontvangen heb.

Met al wat ik nog lezen wil – de laatste tijd heb ik dit verwaarloosd – en al wat ik nog te schrijven heb, heb ik nog jaren nodig, jaren die ik niet meer heb. Echter de illusie blijft dat ik ze nog heb en ik wil er naar handelen. Tenminste zo ik er de kracht toe heb want ik stel vast dat ik veel slaap in de dag, in mijn eenzaam-zijn. Ik ben dus niet meer springlevend, integendeel, ik strompel verder en houd me met veel moeite nog recht. Dus vraag ik me af hoe evolueert mijn lichaam in de dagen vóór mij?

Enerzijds zie ik de toekomst van mijn geestelijke evolutie rooskleurig, anderzijds deze van mijn lichamelijke wordt een probleem waar ik niet durf aan denken.

Geloof nu niet dat deze woorden een spel zijn, een uitlating zonder meer, neen, ze zijn bittere ernst en houden me onderhuids bezig, zoals  vele zaken me bezig houden in de dag als in de nacht, vooral dan het voor de hand liggende, het schrijven van een dagelijkse blog.

09-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde