Ik hoopte op een flard van een zin om mijn dag te beginnen maar er was alleen het boek ‘Essays’ van Hertmans dat ronddwaalde in mijn hoofd. Zelfs als ik het niet zou lezen ik wil het in mijn bezit, ik heb er 75 € voor over en zal  het een plaats geven naast Joyce en Dante in mijn boekenrek want ik acht hem zeer hoog als schrijver.

Hopelijk vind ik erin de essays van zijn ‘Putje van Milete’ terug en deze van zijn ‘Mobilisatie van Arcadia’ die ik al gelezen heb om ze samen met de nieuwe te herlezen, vooral dan het essay over het gedicht ‘Neither’ van Beckett, en dit over ‘Gentians’ van  Lawrence. Om maar te zeggen dat ik in warme verwachting ben om het te plaatsen om te beginnen op mijn boekenstand. Ditmaal echter zal ik erin niets onderlijnen, zal ik het  houden zoals ik het ontvangen heb.

Met al wat ik nog lezen wil – de laatste tijd heb ik dit verwaarloosd – en al wat ik nog te schrijven heb, heb ik nog jaren nodig, jaren die ik niet meer heb. Echter de illusie blijft dat ik ze nog heb en ik wil er naar handelen. Tenminste zo ik er de kracht toe heb want ik stel vast dat ik veel slaap in de dag, in mijn eenzaam-zijn. Ik ben dus niet meer springlevend, integendeel, ik strompel verder en houd me met veel moeite nog recht. Dus vraag ik me af hoe evolueert mijn lichaam in de dagen vóór mij?

Enerzijds zie ik de toekomst van mijn geestelijke evolutie rooskleurig, anderzijds deze van mijn lichamelijke wordt een probleem waar ik niet durf aan denken.

Geloof nu niet dat deze woorden een spel zijn, een uitlating zonder meer, neen, ze zijn bittere ernst en houden me onderhuids bezig, zoals  vele zaken me bezig houden in de dag als in de nacht, vooral dan het voor de hand liggende, het schrijven van een dagelijkse blog.