Je hebt meer en meer de indruk dat je schrijft enkel en alleen voor jezelf en voor enkele getrouwen. Het ontmoedigt je, het bewijst dat wat je schrijft, hoe je je ook inspant,  geen spanning meer kent en, dat het beter ware in je schelp te kruipen en er te overwinteren of dan toch weg te blijven uit de ether voor een tijd, en dit te zien als een aanloop om ooit voor altijd weg te blijven.

De vraag is, kan ik het aan te zwijgen, te doen alsof ik er niet meer zou zijn?

Ik houd die vraag in beraad, aldus kan ik wachten met mijn antwoord want het komt erop neer het leven van elke dag die me nog rest grondig te wijzigen, eruit weg te nemen wat nog zinvol is  en mijn eenzaamheid nog meer te vereenzamen.

Wil ik niet vergaan in ledigheid het is iets wat ik niet ga doen.

Ik heb in feite maar één oplossing, de ogen sluiten op wat is en verder gaan zelfs verder gaan met me in een bepaalde zin belachelijk te maken. Want zoals het Universum er is om bestudeerd en uiteengerafeld te worden zijn mijn ‘geschriften van elke dag’ er om gelezen te worden, gebeurt dit niet met mijn geschriften dan zijn ze zonder leven, zonder inhoud en blijven ze liggen in de graskant.

Echter mijn besluit is dat ze er beter liggen dan niet. Er zal wel altijd iemand zijn, iemand die de graskanten opzoekt en er in struikelt. En dan nog zelfs als ze er liggen als afgevallen bladeren dan is het nog beter er te liggen verdorren dan er niet te liggen.

Het beste voor mij is dus te zorgen dat ze er liggen, deze zorg te zien als een middel om zo lang mogelijk in leven te blijven.

Het is het waard.