Ik ben een oude man die eens te meer op weg is naar een andere maand en er tot hiertoe in slaagde het einde ervan te halen. En ja, waarom zou het nog niet eens gebeuren denk ik dan, al weet ik heel goed dat mijn weg bezaaid ligt met ‘wolfijzers en schietgeweren’. Maar ik neem die erbij en hou mijn blik gericht op wat nog komen kan, al was het maar een nieuw boek dat ik bestelde en op weg is.

Ik blijf dus vooruitzien, ik zoek de horizontlijn af van het ogenblik - bijna – dat ik de ogen open en tast af wat de dag  me brengen kan aan woorden, het is wat op mijn ‘doellijst’ staat meer dan dit heb ik geschrapt en weggedacht.

Wat me echter niet belet te lezen en te interpreteren wat ik vond bij Frank Verstraeten en Cécile Broeckaert, dat het Higgsdeeltje dat ontdekt werd in 2013 ‘het dikmakertje is dat deeltjes hun gewicht verschaft’.

Is het gewicht of, is het inzicht, kennis dat het ‘verschaft’,  inzicht in wat het deeltje  te doen heeft want in de natuur is het op kennis dat het aankomt, elk deeltje ingeschakeld zijnde in een geheel.

Het Higgsdeeltje heeft aldus een leidende functie, het staat centraal als deeltje, het is een bron van kennis. De vraag hierbij is waar haalt het deze kennis, een vraag die we ons nog lang zullen blijven stellen. Ik voeg er geen naam  aan toe, ik weet trouwens niet of een naam iets zou helpen.

Dit is het mooie ervan: het uitkijken naar die bron houdt ons bezig/houdt onze geest in leven.

En ook het schijnt me, voorlopig althans, voldoende toe te weten dat er een ‘eindbron’ is waar het Higgsdeeltje zijn kennis haalt.