Ik wou dat ik de woorden in hun volle betekenis gebruiken kon, de kleur ervan, de klank ervan, om in de grootste verfijning te vertellen wat van het leven is en nog nooit is gezegd geworden. Zoals Dante toen hij zijn ‘Vita Nova’ in het midden van een sonnet plots verliet om, zo zegde hij, te vertellen over een Dame wat nog nimmer over een Dame werd gezegd. Echter, en hierin onmogelijk hem te volgen, was zijn Goddelijke Comedie.

Evenwel, ondanks mijn mogelijkheden kennende, begin ik elke morgen met deze inzet, laat ik me gaan in het ijle, in het tijdloze, ben ik van alle plaatsen waar ik ooit was. En dan, om de spanning op te drijven, deze morgen dan wil ik me fixeren op een herinnering aan een lange autotocht in de striemende regen, komende van de boot in Hull, over York, over Carter Bar, Schotland binnen, om dan, over Inverness, doorheen de Highlands, in Oban de laatste boot te halen, een namiddag in de vroege lente, de zeeweg op naar the Isle of Mull.

En verder, staande op de voorplecht, kijkend hoe de boot door het water schuift onder zwermen krijsende meeuwen. En het suizen van de wind en de regen nog, In de oneindigheid van luchten, met de grijze schimmen van eilanden en wolken in de verte. Dit alles in echo’s van klanken: de Schotse symfonie van Mendelssohn op de achtergrond van onze gedachten, in een eerste beweging. En, getekend in een andere beweging: donker, de vage vormen van een kasteel van eeuwen her, oprijzend uit de laaghangende wolken: het Eilean Donan castle.

Een kasteel dat een droom werd. Je dacht er te wonen en er te schrijven voor de open haard, met in leder gebonden boeken in de rekken naast jou en de smaak nog van whisky op de lippen. En lezend bij de haard je gezellin. Schrijven tot de avond valt, woorden optekenend alsof het noten muziek waren. Woorden die ademend over liefde spraken, over tederheid en groot verlangen, om dan stil te vallen, jij, leeg geschreven, leeg gedroomd, opgelost in de schemer van de vlammen.

Je waart er ook om nieuwe verhalen te ontdekken in de spanning van eeuwenoude muren en open haarden gevuld met halve boomstronken. Ontdaan en ontgroeid van al wat was en je leidend naar, zoals het al opgetekend ligt, buiten je weten, binnen in het komende, dat er vlug zou zijn.

Of, het beleven van elke sprankel ogenblik, het ogenblik van het Dasein, of het nu reëel is of ingebeeld, beleefd of teruggewonnen op het voorbije in woorden die klanken zijn, lijk van de vallende knikkers op de rode keukenvloer in het kasteel van Elias, die herinnering zijn.

Maar, alles herzien wat hier opgetekend werd, wie luistert er naar mij die met zijn geliefde van Oban uit, naar Mull gevaren is, op een regendag, die het Eilean Donan castle zag in de verte, zoals het te zien is in regen en in mist en dacht er te zijn, om er te schrijven voor de open haard met de smaak van whisky op de lippen en vooral, zoals ik het nu, hertekend door Mendelssohns Schotse symfonie herontdekt heb, zonder er ooit te zijn.

Wie heeft er nood om dit te kennen als ik het niet zou zijn?

En of het dan beluisterd wordt of niet heeft weinig belang. Zoals het gesteld is met mij kan het me geen zier schelen, al wou ik ondanks alles, dat het goed is wat ik geschreven heb; al wou ik dat het de compositie was die ik had willen schrijven omheen dat oude kasteel op de westkust van Schotland.

Beelden die klanken zijn vroeg in de morgen. Er moet een nood zijn zich te herinneren, zelfs al ken ik deze niet.