Ik denk dat ooit, in een verre toekomst, de wetenschap, verwikkeld in het ongenaakbare van de New Physics, er in slagen zal te bewijzen, zwart op wit, dat de essentie, de geest, van de mens blijven zal, onder een of andere vorm, nadat het lichaam stil gevallen is. Dit zal heel wat een oneindig groter impact hebben dan de Verlichting, dit zal een revolutie teweegbrengen in onze wijze van zijn en denken.

Ik weet dat dit een boude uitspraak is, maar de toekomst is gebaseerd op boude veronderstellingen, uitzonderlijk hier is dat deze uitspraak zich steunen zal op wat tot hier toe aanzien werd als het domein van de metafysica, wat dus neerkomen zou op het doorbreken van wat de fysica ons verborgen hield.

De aanleiding tot deze baanbrekende gedachte, kwam er na lezing van de column van Jeffrey Eugenides, met als hoofding ‘Het Einde’[1], Het einde zegt Eugenides is opgaan in het Universum en het zou wel kunnen – een absolute zekerheid heeft hij niet – ‘dat de dood de ultieme realiteit is die zich achter de sluier van de zichtbare werkelijkheid bevindt, een bundel energie die de dood overleeft.’

Hij komt aldus tot het besluit: ‘Jeffrey Eugenides zal helemaal verdwijnen maar misschien blijft er iets van mij hangen in een vorm di ik me nog niet kan inbeelden.’

Ik voel me er oneindig goed bij, hij herhaalt wat ik zo dikwijls al geschreven heb, waarvoor ik zelfs – maar ik zou het moeten gaan opzoeken - een sprankeltje van een bewijs, gemeend heb te mogen vooropstellen. Want denken in deze richting is mens zijn, is homo sapiens zijn, is van de geest zijn.

Vanmorgen: Mars nog altijd op zijn zelfde plaats aan de hemel, wat ik niet begrijpen kan, alsof de planeet, vastgehecht aan de aarde draaide omheen de zon. Maar waarom het zo is, is al eeuwen geleden uitgeklaard door de astronomen, de baan van Mars heeft geen geheimen meer, alleen Mars zelf schijnt er nog heel wat te hebben, maar wat er is na de dood van het lichaam, na het verdwijnen van de tuner die het lichaam is, blijft een raadsel waarvoor we de oplossing zoeken en menen gevonden te hebben, dan toch de ‘denkers’ onder ons.

Dit is ook de reden waarom ik er telkens op terug val. Als er iets is waarover kan geschreven worden dan is het over de dood. Het leven van elke dag kennen we. We hoeven slechts rond te lopen met open ogen en we zien wat er te zien is van de natuur en de seizoenen die de mens bespelen. Wat we niet zien is, wat we enkel vermoeden kunnen,dat, zoals Eugenides het zegt, achter de realiteit der dingen is. En waarom is dit belangrijk omdat het, het domein is waar we op af stevenen en het beter is voorbereid er op af te gaan.

Dit is mijn visie erover, dit is waarom ik er zo intens mee bezig ben en ik elke strohalm vastgrijp om er meer over te vernemen.

Dit zoeken, dit betrachten er iets meer willen over weten, zit gehaakt in mijn genen, het is – ik denk aan de schorpioen van Hemingway – sterker dan mezelf.

[1] Jeffrey Eugenides, 57, is de schrijver van ‘The Virgin suicide’ (1993) en ‘Middlesex’(2002). Opgetekend door Katrien Steyaert in de SDL van 23 februari 2018.