Zal ik vandaag een brief schrijven van hieruit aan allen die me lezen, een lange brief die uitloopt over heuvels en dalen, over dorpen; alles gehuld in een levend schilderij, sober gehouden in kleur en lijn, onvergankelijk, zoals het een hoort voor een schilderij en, waar ik middenin sta, waar ik adem, mijn stilte dat mijn leven is, om er te blijven voor altijd; het land in en rondom mij, ik, niet als het centrale punt, maar erin verweven lijk een boom die alles overschouwt en weet dat hij deel is van het landschap en dat het goed is er simpelweg te zijn en, niets meer dan het landschap.

Of schrijf ik slechts hoe ver het gevorderd is met mij, hoe ik er sta, hoe ik er geboren en getogen ben, los van alles wat er is, van alles wat nog komen zal, een enkeling, een Einzelgänger, opgeschept met dingen die herinnering zijn en, gestold in het besef, meer niet, dat ik er nog ben, al is het maar voor een korte tijd, een tijd die ook voorbij zal gaan.

Of nog, zeg ik je niets meer vandaag, dan wat van het ontwaken is, een morgen die van alle morgens is, die van jou als die van mij, om er te zijn van het gekende en het ongekende en van het licht dat in brede stroken de kamer binnenvalt, op een wijze zoals Ezra Pound het ook eens zag als hij schreef: ‘Light enters the room like a gilded Pavlova’.

Zo weet, als je me leest, dat ik het moeilijk heb gehad om te beginnen, niet alleen om de sfeer te vinden om te schrijven, maar ook om te weten waarover ik je vertellen wilde. Want ik wil je niet verliezen, zeker in deze dagen niet.

Ik wil er dus niet zijn in alle rust en stilte opgenomen in het landschap, een boom gelijk die toekijkt en laat voorbij gaan wat voorbij gaat; ik wil er ook niet zijn als iemand verloren in zijn herinneringen waar hij mee leven moet. Neen, ik wil er zijn als een levend, denkend, veropenbarend iemand, die op zoek is naar het oneindige dat van de geest is rondom hem, waarin hij zich wentelen en keren kan, hij geen grenzen hoeft te kennen of te trekken, hij zich uit leven kan in woorden en zinnen en paragrafen.

Zo, je weet nu hoe mijn dag begonnen is, niet met de geuren van versgebakken broden, zoals het soms was ten tijde van mijne moeder – ‘mijne’, zoals Gilliams zijn moeder tekende – niet van het aroma van helzwarte koffie, geuren die lijk gedachten zijn. Gedachten die niet te houden zijn die zich verspreiden zullen nu, in vreemde, onzichtbare tekens tot ver over de heuvels, tot waar de zeeën zijn, tot waar de bergen, om dan toch ergens, waar hoef ik niet te weten, aan te komen.

Ik schrijf je morgen meer. Misschien vanavond nog.