Je hebt dan toch, ondanks de vele vooroordelen die je hebt, een poging gedaan om uit het anonieme van je bestaan te treden. Je waagt het er op, vooraleer te verdwijnen, je naam vrij te geven en te binden aan een massa woorden die een geheel zouden moeten vormen en uitwijzen waar je, na een lange tocht van vallen en opstaan, bent aangekomen.

Wat kan het vervolg zijn? Weinig meer dan zorgen, zorgen die je op je leeftijd vermijden moet. Toch heb je de stap gezet, heb je het risico genomen afgewezen te worden en geconfronteerd te worden met de ontgoocheling die een afwijzing zou inhouden, hoewel het niet de eerste ontgoocheling zal zijn die je hebt ontmoet. Nu, je kon ook andere wegen uit, maar je besliste, op basis van wat je meende een vingerwijzing te zijn, nl enkele lijnen in de Standaard de Letteren, je manuscript in te zenden en voor te leggen, zoals een thesis wordt voorgelegd, hopende maar even zeer, zo niet meer, vrezende.

Hoefde ik dit te vermelden in een blog, ware het niet wenselijk geweest het te verzwijgen, verstandiger ook? Ik denk v   an ja, het bewijst alleen hoe eerlijk ik sta tegenover wat ik dagelijks loslaat in deze geschriften, hoe bloot ik me erin te kijk stel, zonder omwegen, zonder iets te verbloemen, neen, recht voor de vuist. Ik wil dat men weet – dat men ‘wete’ paste beter bij mijn leeftijd - welke man ik was.

Maar welke verdienste heb ik eraan? Geen enkele, het plaatst me enkel daar waar ik thuis hoor, het toont wie ik ben, welke verwachtingen ik nog durf hebben, in een woord, hoe het gesteld is met mij. Nog wel niet de wanhoop nabij, maar ik nader het einde van mijn dagen en ik voel het maar al te duidelijk in mijn lichaam dat afbrokkelt, dat me in de steek laat. Gelukkig is er de kracht van de geest in mij die me recht houdt. Wie ware ik anders?

Wat ik gisteren geschreven heb over die fameuze zon die stil stond had ik ruimer kunnen doen. Het gebeuren is van een dergelijke aard dat er heel wat zijn die zeggen dat dit, samen met de tien plagen van Egypte, centraal staat in de geschiedenis van Israël. In feite is de impact ervan onoverzichtelijk als men plots tot de bevinding komt dat het niet Yahweh is geweest die dit heeft veroorzaakt maar dat het kan en moet herleid worden tot een weliswaar, ongewoon catastrofaal, maar in feite natuurlijk gebeuren. Wat voor gevolg heeft dat de geschiedenis van Israël ontdaan wordt van zijn sacraliteit, ontdaan wordt van zijn God.

Velikovsky heeft hier nimmer enig gewag van gemaakt, maar Israël heeft het gevoeld, de reactie op zijn werk is zo hevig geweest, dat de uitgever ervan onder druk werd gezet en verplicht is geweest het boek uit de handel te halen wou het verder academische werken kunnen uitgeven. Hierover zijn boeken geschreven in de USA.

Ik beken, na wat ik hier als bekentenis geschreven heb over mijn manuscript, dat Velikovsky mijn leven heeft veranderd, en zeker mijn visie op de Oudheid. Dat ik er door getekend ben geweest en dat ik, nu ik zijn werk van op afstand bekijken kan, meer dan ooit overtuigd ben dat hij, wat die beruchte komeet betreft, die Venus zou geworden zijn, het bij het rechte eind had, Carl Sagan ten spijt. Want als deze zegt dat de hoge temperatuur van Venus – meer dan 400 graden - te wijten is aan het green house effect, dan kan even goed het omgekeerde gesteld worden, namelijk dat de wolkenmassa omheen Venus te wijten is aan de hoge temperatuur op Venus. Maar niemand denkt hieraan, want Velikovsky zou wel eens gelijk kunnen hebben en dat mag of kan niet. De wereld van de kennis zou vergaan indien dit zo was.