|
Jennifer Egan, schrijfster van de
alom geprezen roman Bezoek van de
knokploeg een van de boeken van 2011 bekroond met een Pulitzerprijs
dat ik volgens de Standaard zou moeten kennen en niet ken, tot mijn spijt,
leert me, dat, na het schrijven van de eerste schets, het lastige gedeelte er aan komt, proberen te begrijpen wat ze gecreëerd heeft
en het desnoods zeventig keer herschrijven tot ze tevreden is.
Ik hoef dus niet te wanhopen, ik ook zit met een
massa teksten, die ik tracht in een goede volgorde samen te brengen en er tot
vandaag nog niet in geslaagd ben een rustgevend resultaat te bereiken. Ik
heb wel de eeuwigheid voor mij, maar zeventig maal opnieuw herbeginnen schijnt
me lichtjes overdreven.
Dit is niet het enige dat ons scheidt, Mevrouw
Egan bezit drie katten die haar in een zekere mate helpen bij het schrijven, omdat
de katten haar verankeren op haar stoel, wat haar belet op te springen als ze
er soms de brui aan geeft om verder te schrijven.
Ik heb enkel de katten van de gebuur, deze komen echter niet dichter dan de tuin, maar van het ogenblik dat ze de deur horen open gaan zijn ze er om me te groeten. Maar ze aaien dulden ze niet, ze blijven trouw aan hun meester en een grote hulp bij het schrijven zijn ze evenmin.
Ook ben ik niet zinnens beroep te doen op welke katten ook.
|
