En kom ik in de valavond binnen in de woonkamer, Dante die zich gaat neerzetten in de schemering van de haard. Hij is nog immer mijn gezel, al versta ik zijn taal niet, al begrijp ik niet waar hij heen wil met mij, wat hij verwacht van mij. En hij die vroeg:

O Muze, o mijn grootste genie, help me, o geheugen dat schrijft wat ik zag, hier zal je je grootheid kunnen tonen. [1]

Ik ook moet zijn Muze blijven aanroepen. Niet een maar zeven kaarsen laten branden op mijn werktafel om me eraan te herinneren dat ik zonder deze Muze niets ben en niets schrijven kan. Wie deze Muze ook moge zijn, mijn goed gesternte bijvoorbeeld, mijn inspiratiebron, mijn ingesteld-zijn op de beelden die van buiten uit me beroeren, als ik maar open sta, als ik maar ontvankelijk blijf, de geest open en bloot.