Tussendoor duikt in mijn gedachten de allerlaatste regel op - voor mij de allerbelangrijkste - van Dante’s Paradiso: L’Amor che move il sole e l’altre stelle. En blijf ik me de vraag stellen, hoe ik het woord Amor begrijpen moet. Is het de Liefde (van God) die het Heelal in beweging houdt, of is het de innerlijke Kracht in het Universum aanwezig, die alles levend en bewegend houdt?

Ik mengde deze idee met de tekst die ik schrijven wil om gedrukt te worden op mijn doodsprentje dat bij het buitengaan door vrienden en kennissen zal worden meegenomen en misschien wel een tijdje bewaard. Een tekst waarin ik duidelijk mijn geloof in het eeuwigheidsbeginsel van de geest neerschrijven wil:

Geboren uit de geest ben ik teruggeroepen naar de eeuwigheid van de geest, ai-je rendu à son Propriétaire l’esprit qui fut mis à ma disposition. Ik voel me er goed bij. Ik ben nu los van alle pijnen, alle zorgen. Ik ben nu terug in en vermengd met Hem, die de zon en de andere sterren in beweging houdt. Maar wie die “Hem” is kan ik niet omschrijven, wel weet ik dat Hij IS dat Hij bewegend is, dat Hij immer ende immer bewegend is naar binnen en naar buiten.

Ik schrijf dit neer, gezeten onder de dennen, het is een schitterende morgen en het grote leven overvalt me, houdt me in zijn greep. Zaadjes kringelen naar beneden, vallen neer voor mijn voeten, vallen neer op de tafel, vallen neer op het gras, vallen neer op de wereld. En, Saint-John Perse:

Les graines flottantes s’ensevelissent au lieu de leur atterrissage, il en naîtra des arbres pour l’ébénisterie.[1]

In enkele woorden neergeschreven als in een haiku, een simpel dagelijks gebeuren, de levenslijn van een boom in een bijna kosmische visie eigen aan de poëzie en ik kijkend, samen met de laatste zin van Dante in mij, naar het vallen van de zaden, het handschrift van de natuur.

En in wat, is het zaad verschillend van het-bewegen-naar. Het is geest in beweging, het is beide samen, innig verstrengeld.