Het was op een morgen in de lente dat hij, komende uit de bevangen geslotenheid van het Centraalstation van de Noord-Zuidverbinding, de trap opliep - hij had Pasternak gelezen in de trein - en toen hij buitenkwam in het grote licht, een gevoel van volheid en totale onkwetsbaarheid hem overviel.

Een fractie slechts duurde dit, maar het kan ook dat de tijd een fractie stilstond voor hem, dat de tijd hem doorlichtte zoals het ook gebeuren zal het allerlaatste ogenblik van zijn bestaan, waarna hij openspatten zal in miljoenen flitsende deeltjes die in cirkels en spiralen en gebogen stippellijnen zich mengen zullen met de deeltjes van wat hij denkt de Grote Allesomvattende Geest te zijn.

Dit plotse visioen van het opgezogen worden, versplinterd en toch samenhangend, zijn geest gegrift op de bewegende geest van het levend Universum, is gebleven en het is in dit geloof dat hij verder leven wil.

Maar het heimwee naar een wereld waarin de hemelen de glorie van God verkondigen kent hij niet meer, omdat die hemelen hem niet meer voldoen.

Het is een ingesteld zijn op het onmetelijke en onherkenbare Absolute van het leven dat ons, als mens, spiritueel in beweging houdt, dat ons vormt en ons voortstuwt op de weg naar het Omega-punt. Het is dit op-weg-zijn-naar dat zin geeft aan ons bestaan. Hij, die hierover heeft nagedacht alvorens er aan te beginnen en alles geregeld heeft opdat het verder in beweging blijven zou – ook de creatieve mens is hier in begrepen - is nu rustende. Onnodig Hem nog wakker te maken, wat Hij begonnen is, is de perfectie zelf, gemaakt om autonoom verder te evolueren, en of we ons naar het Oosten richten of niet – ook elke kerk is gericht naar het Oosten - heeft geen belang.