En dan het vers in het stripverhaal dat ik al zo
dikwijls heb herhaald gedurende de zovele jaren dat ik T.S.Eliot lees en
citeer:
The only wisdom we can hope to acquire is the wisdom of humility:
humility is endless.
T.S.Eliot, wie zorgde ervoor dat ik het
(onverzadigbaar) geluk heb gekend je te lezen? Want had ik je niet gekend, ik zou
niet geweest zijn wie ik ben, niet geschreven hebben wat ik schrijf en hoe ik schrijf.
Of, ben ik dan ook schaamteloos elitair?
En nu ik dit Nero-verhaal terugvond verbazend
dat Marc Sleen T.S.Eliot opnam in zijn verhaal - bestaat er ook een onzichtbare
band tussen al degenen die Eliot in hun hart en vooral in hun geest dragen en kan
het dan dat ik dit jaren geleden heb in gekleefd opdat ik het zou overnemen in mijn
blog van 20 april?
Is het in twijfel trekken van wat men toeval
noemt en het laten uitschijnen dat er een andere macht in het spel is, deze van
de omstandigheden en nog iets in meer, is dit wel een voorbeeld van
nederigheid?
Is het ook wel nederigheid te spreken over wat ik
las en heb opgeslagen; is het nodig dit alles te etaleren en te gaan vermengen
met wat er zich binnen in mij afspeelt of anders gezegd mijn (te weinige)
kennis te gaan versieren met flarden uit mijn jeugd, uit mijn liefdesleven?
Is het wel nodig zich te tonen zoals ik ben in mijn
Blog/Boek en dan uiteindelijk toch het meest intieme te verbergen, het
alledaagse dat van ons allemaal is, te verzwijgen; niet te schrijven dat ik opsta
en ontbijt en de rest, maar dat ik wegrijd met een laatste zin in mijn hoofd
die blijft terugkomen, zelfs al verdwijnt hij soms voor ogenblikken, maar me
toch bij blijft waar ik ook ga of wat ik ook doe?
Het is wel niet zoals bij Rubinstein die opstaat
met het pianoconcerto van Chopin in zijn hoofd, ontbijt, telefoons ontvangt en
onderwijl in zijn onderbewustzijn, het concerto verder speelt om, naar het
einde toe, het terug bewust op te nemen. Maar ik ook schrijf verder zonder pen
in de hand. Ik ook zie, al is het soms aarzelend, hoe ik verder kan. En als ik
dit hier opteken is dit dan wel een vorm van nederigheid?
Het kan goed zijn dat ik hierover reeds een blog
heb geschreven - het kan niet dat ik langer dan een jaar zou gewacht hebben om
te spreken over de nederigheid van Eliot - maar dan zal wellicht niet het Nero-stripverhaal
er de aanleiding toe geweest zijn.
|