xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik weet, wil ik mijn positieve ingesteldheid van nu bewaren, dat de weg die ik nog te bewandelen heb even creatief moet zijn als deze van de weg die ik al bewandeld heb. Creatief zijn is mijn binding met de eeuwigheid. En de roep naar dit eeuwige draag ik in mij. Dragen we allen in ons onder de ene of de andere vorm, zelfs al weten we niet wat het eeuwige is, het is onze diepere voedingsbodem, het is de hoop dat de geest die ons bewoont nooit sterven zal.

Creatief zijn is een kosmische eigenschap. Schrijven is een kosmische aangelegenheid, is een zich inschakelen op een zeer minimale wijze weliswaar – de wijze die ons eigen is – in de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Is functioneren zoals het Universum werkt en beweegt.

Dit heb ik ooit gelezen, ergens, was het bij hij die wachtte op Godot? Zelf zal ik het niet hebben durven denken.

Als Wildiers het heeft over een ‘werkzame aanwezigheid’, dan heeft hij het, volgens mij, over én het Universum, én over die aanwezigheid, maar het kan ook, en dit is mijn gedachte, dat die aanwezigheid het Universum IS, dat het zijn materiële vorm is en dat al wat is, ook de mens een vorm is van die aanwezigheid.

Ik zit hiermee op een ongekend, onverwacht, gevaarlijk – want te ver reikend – domein. Maar uiteindelijk is het daarover dat ik dacht een boek te schrijven, handelend over het leven. En in een leven gebeurt niet zo heel veel dat verschillend zou zijn van het leven van iemand anders, een boek dus met een minimum aan gebeuren, maar dan vooral een boek over iemand die zoekt, die zoekt in het ijle naar wat niet te bepalen, niet te noemen is.

Ik tracht dit ook te doen onder de vorm van gedichten, eerder filosofische dan poëtische – ik geloof niet dat ik poëzie schrijf al zou ik wel willen – Ik schrijf over de geest in ons, dit is mijn Leitmotiv.

Het is een droom die zich wil los wrikken, die zich projecteren wil op het nog witte doek van de dagen voor mij. Die een projectie wil zijn van de levende geest. Een elegie van de geest wil zijn.

Tot vandaag beperkt zich deze droom tot het schrijven van mijn dagelijkse – tot nu dagelijkse – blog. Het is een begin. Of het ooit verder uitlopen zal in een resultaat, weet ik niet, maar de hoop blijft, de droom zeker.