|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
31 augustus is voor mij een dag om zo maar niet voorbij te schrijven.
Het is een dag die ruikt naar een begin van herfst met de eerste tekenen van de
natuur die stilvalt, die omgebogen wordt naar de aftakeling: de hortensias die
hun kleur verliezen, de eerste bladeren op het gras en de wind steviger in de
bomen. De aftakeling ook in mijn lichaam met ongekende opstoten van pijn en
stijfheid in hals en schouders.
Een dag om niet te koesteren want ik weet dat de voor mij nog komende dagen
van 31 augustus, zeldzamer en zeldzamer zullen worden. Maar dit is dan ook een
reden om deze dag maximaal te beleven; om geen ogenblik ongemerkt of onbewust
te laten voorbijgaan. Me toe te spitsen op al wat ik doe, wat ik lees of
schrijf. Te leven à 100% van mijn mogelijkheden; me in te schakelen in het
leven van de natuur, me voor te bereiden op de positieve kant van de herfst die
eens te meer me overvalt, zoals een zin me overvalt, een beeld, een herinnering,
en ondanks alles, met een aangenaam gevoel, september, de herfst, de winter
tegemoet te gaan.
Ik zal die ook nog wel doormaken. Zal de nieuwe lente binnengaan,
herboren, zoals de natuur heropgestaan, zoals het zovele malen vroeger al is
gebeurd en aldus een volgende 31 augustus bereiken en op die dag te hernieuwen
wat ik vandaag heb opgetekend.
Ik kijk dus, gelaten, maar ook vol vertrouwen de kleuren, de luchten, de
regen, de vroege avonden van de herfst tegemoet. Het vooruitzicht van wat de
natuur me brengen zal, vermengt zich met het vele werk dat ik voor ogen heb:
mijn blog, nog voor een tijdje tot ik totaal leeg geschreven ben; mijn boek
waaraan ik werken zal, waaraan ik een structuur geven moet wil ik er ooit iets
leesbaars van maken. En, zoals augustus is voorbijgegaan, zal september zo
voorbij zijn, opgelost in oktober en oktober in november.
De tijd stopt hier nooit.
|
